Serbiya şeirindən

Kilsə - bir ibadət simvoludur bu,

Kilsə - ibadətin gerçək şəkili.

Ziyarət edəni varsa məbəddi,

Yoxdusa adicə bir ev, tikili…

İbadət ürəyi isidən hənir,

İnsanı ələmdən qoruyan səddi.

Kədərli günlərin son pasibanı,

İnamın, güvəncin odu son həddi.

Duyan ürəklərin pünhan guşəsi,

Son ümid yeridi nakəslərin də…

Kilsə əbədiyyət qoxuyan çiçək,

Zamanın səsidi zəng səsləri də…

Ölməzdi edilən dualar, həm də

Ümidsiz olana qoldu-qanaddı.

Oğuldu, atadı, ruhdu, inamdı,

Həm də ki, əbədi bir kainatdı.

Qoruyur o məni

Fikir meyvəsini yetişdirməyə

Müdriklik günəşin nəfəsidir, bil.

Öylə dərs verir ki, damarda qanın

Sakit axıb gedən suya çevrilir.

Qızıl qapıların açarlarıdı,

Ağlımın məhsulu deyil şübhə ki…

Qoruyur o məni ovçunu zülmət

Xətadan-bəladan qoruyan kimi.

Ranko R.Radoviç

Çevirəni:

Sərvaz Hüseynoğlu

Ədəbiyyat qəzeti.- 2014.- 7 fevral.- S.8.