Gəlir

Çevirsək tarixi dala, qabağa,

Kişilik insana soyundan gəlir.

Dağlara səs düşür, İsrafil ağa

Qazaxdan - dostunun toyundan gəlir.

Özünü öyməsin çox da həriflər,

Mərdə namərd olmur bizim tərəflər.

Olsa da naxələf bir-iki nəfər,

Zatı qırıqlıqdan - qoyundan gəlir.

Məni qınamsın qohum-tanışlar,

Kərəmin ruhu da bizi bağışlar.

İsrafil ağanı cahan alqışlar,

Ömür şeş-beşdədir, oyundan gəlir.

Hamı müqəssirdir - söz hakim deyir,

Bu dünya nazını gəl çəkim, deyir.

Hesab ürəkdədir... onu kim deyir,

Ucalıq insana boyundan gəlir?

Ay şair, səndədir indi ixtiyar,

Ocağa üz çevir, Allaha yalvar.

Sinəndə çağlayan misralar ki, var,

O da Dəli Kürün suyundan gəlir!

Gəlmişik

Açılıbdı dərdin ağzı,

Dəli Kürün şər avazı.

Can vermirsə Qarayazı,

Eşqin külündən gəlmişik.

Bundadır ömrün mənası,

Burdadır eşqin yuvası.

Eşit məni Gəmiqayası,

Qalxıb ölümdən gəlmişik.

Biz palıdıq, calanmırıq,

Yeyib-içib yallanmırıq.

Arvad oğlu olanmırıq,

Kişi belindən gəlmişik.

Qoruyacaq odum səni,

Həm qohumum,yadım səni.

Dərdin alım,qandım səni, -

Deynən, zülmdən gəlmişik.

Nə qalıb ki, yaş əllidi,

Ömür ki, var təsəlidi.

Soykökümüz Cöngəllidi,

Qıpçaq elindən gəlmişik.

Babam deyərdi...

Babam deyərdi,

Türk oğlu at belində doğular.

O da gərək

Öz atına sadiq ola.

Vay o gündən ki,

Atımızın qulağına su dola...

Babam deyərdi,

Səninki nəsihətdən keçib,

Bu gününü dünənində yaşamadın

Səni dərd seçib.

Sonrakı aqibətin üçün

nə daş axtar başına,

nə də ki, deyin.

Çarığın

pəncəsi ilə dabanı yırtılandan sonra

nə qədər

İstəyirsən geyin...

Babam deyərdi,

Zamanın gərdişindən qorxarlar,

Düşmənin pisindən yox.

Qıca dişlərini bir dəfə,

Canavarın

Dişindən qorxarlar....

Edək

Tay-tuşlarım, gəlin gedək,

Cavanlığa vida edək.

Bizdən sonra gələnlərə

Salam verək,səda edək.

Başımıza duz çevirək,

Üzümüzə nur çiləyək.

Düşmənçilik eyləməyək,

Yağılara, yada edək.

Gəzməyib siçan deşiyi,

Qoruyaq evi-eşiyi.

İndən belə kişiliyi

Bu ocağa-oda edək.

Bu ocağı Oda edək!

Son sətir...

Vallah, Yer kürəsi özgə qəbridi,

Siz məni özümün qəbrimə qoyun!

Barat Vüsal

Ürək ağrıyırsa ömrə yad deyil,

Siz məni atamın qəbrinə qoyun.

Bu bir yalvarışdı,bu inad deyil,

Siz məni atamın qəbrinə qoyun.

Salam, köhnə yurdda təzə tanışlar,

Salam, daş üzlərdən baxan baxışlar,

Salam, ay qohumlar, paxıl qardaşlar,

Siz məni atamın qəbrinə qoyun.

Şələmi-şüləmi yığıb qavğarın,

Canımdan qanımı çəkib sıxvarın.

Birdən yox söyləsə, bir az yalvarın,

Siz məni atamın qəbrinə qoyun.

Nə dərdə yalvarım, nə qarğış edim,

Qartalın səsini mən də eşidim.

Siz Allah, tez olun,yaman üşüdüm,

Siz məni atamın qəbrinə qoyun.

Burda nə varıymış açıb-solmağa,

Gedirəm təzədən mən doğulmağa.

Adamlar içində adam olmağa,

Siz məni atamın qəbrinə qoyun.

Baxıb şerimin bu son sətrinə,

Bürüyün siz məni gülab ətrinə.

Alnıma yazılan sözün xətrinə,

Siz məni atamın qəbrinə qoyun.

Mustafa Rasimoğlu

Ədəbiyyat qəzeti.- 2014.- 14 fevral.- S.8