Ruhumu çəkən səs

Getdiyim yol boyu bələdçi kimi,

Bir doğma səs ruhumu çəkib aparır.

Ayağımı yerdən, əlimi göydən

O səs pərdə-pərdə üzüb qoparır.

O səslə sən məni izlə, əzizim,

Onu duyğu-duyğu töküm sinəmə.

Səsindən savayı nəyim var mənim,

Səsinin şəklini çəkim sinəmə?

Sən olmayan dünya nəyimə gərək,

Ya baharı gəlsin, ya elə qışı.

Həsrət silinmirsə təbəssümünlə,

Bəs necə qurtarım qəmlə savaşı?

Bilmirəm sehrdi, tilsimdi, nədi,

Ayıla bilmirəm dərin röyadan?

Beləcə mürgülü heç oyanmadan,

O səslə gedəydim mən bu dünyadan.

Səni qəm

əlinə vermərəm, könül

Qoy məni doğrayıb kəssin ayrılıq,

Başımda "şəm" kimi əssin ayrılıq.

Nə elə bir günlük, nə bircə anlıq

Səni qəm əlinə vermərəm, könül.

Dağa söykənərəm dərd qucağımda,

Sinəsi alışar, yanar dağın da.

Ömrümün-günümün axşam çağında

Səni qəm əlinə vermərəm, könül

Çox da ki, üzümə bəxtim baxmayıb,

Yaşıl arzularım qanad taxmayıb.

Sevgimi dünyadan gizli saxlayıb,

Səni qəm əlinə vermərəm, könül.

Sonacan getmərəm əliboş belə,

Kirpiyim ucunda dona yaş belə.

Göylərdən başıma yağa daş belə

Səni qəm əlinə vermərəm, könül.

Sevgimi Tanrıya mən verə billəm,

Nə yada qıyaram, nə yarı bölləm.

Sevgiylə yaşayıb, sevgiylə ölləm,

Səni qəm əlinə vermərəm, könül.

Notrdam kilsəsi

Kinolarda görmüşdüm,

Kitablardan sevmişdim,

Göy üzü tək gurlayan

Kilsənin zəng səsini -

Notrdam kilsəsini.

Zamandan qalan izdi,

Üstü dumandı, sisdi.

Möhtəşəm divarları

Hörülüb mərhəmətdən,

Baxdıqca adam doymur

Ondakı əzəmətdən.

Gündə neçə min adam

Dilək diləyir ondan,

Dünyanın hər işini,

Xeyir-şər gərdişini,

Saysız hökmdarların

Hikkəsini, hökmünü,

Görüb müqəddəs kilsə,

Qucağında ovudub

Kim onu deyib, gəlsə.

Mən də sevdim təzədən.

Tanıdım Jan Valjanı,

Gördüm Viktor Hüqonu,

Bonapart Napoleonu.

Tarix yenə dilləndi,

Divardakı naxışlar,

Mələk-mələk baxışlar

Sanki üstümə gəldi,

Məsciddə olduğu tək

Duydum haqqın səsini.

Allah evitək sevdim

Notrdam kilsəsini.

Sənsizlikdən

sənəcən

Şeir yazıram sənə

Yenə də təklənmişəm.

Sənsizlik sıxır məni,

Qəminlə yüklənmişəm.

Nədən başlayıramsa,

fikrim yarımçıq qalır.

Nə yazıramsa-yazım,

O, "sənə ünvanlanır".

Şeir yazıram sənə

dərd sinəmi əzəndə,

Bu zalım həsrət məni

gəzim-gəzim gəzəndə.

Elə bildim ki, sənsiz

Dünyada yaşamaram,

Bir misra da yazmağa

Ələ qələm almaram.

Şeir yazıram yenə,

Dönük çıxıb sözümə,

Başlanan hər günümü

Ta vermişəm dözümə.

Şeir yazıram yenə,

Ayrılığın qəmini

Atıb azaltmaq üçün,

Məndən sənə uzanan

Yolu qısaltmaq üçün.

Şövkət Zərin Horovlu

Ədəbiyyat qəzeti.- 2014.- 7 mart.- S.6.