Təkcə yağış

yuyar yaralarımı

Hər gün eyni təəssürat... Küçə ilə gedir, insanları görürəm. Hər dəfə də yeni-yeni simalar. Onlar daima harasa tələsirlər. Zaman ötür, həyat gözlərimiz önündə kino lenti kimi keçib gedir. Mən isə, sadəcə yorulmuşam. Xoşlamadığım yalançı ifadələrdən, daimi narahatlığımdan. Buludların arasından günəş görünür, yağış iri-iri damcılar səpələyir. Beynimdə isə yeganə bir fikir dolaşır: Təkcə yağış yuyar yaralarımı... Hər damlası bir yüngüllük olan yağış. Bəs bu göz yaşlarımı kim görəcək? Yağış damlaları arasından axan göz yaşlarımı. Axı niyə hamı harasa tələsir? Bəzən necə də tutub saxlamaq istəyirsən bu zamanı. İndi təkcə günəşli və yağışlı səma var, mənə gülənmi, ağlayanmı səma... Büsbütün islanmış, hara gedəcəyimi bilmədən yoluma davam edirəm: bədbinliyəmi, xoşbəxtliyəmi aparan yoluma? Birdən kimsə mənə rəngarəng bir çətir uzadır. Çevrilirəm: şəffaf plaşlı bir kişidir, ancaq siması görünmür. Keçib getmək istəyirəm, o isə çətiri təkidlə təklif edir. Mən çətiri alıb uzaqlaşmağı düşünürəm, birdən eşidirəm: “Bəzən elə yağışlar yağır ki onlardan sonra ürək açan göy qurşağı görünür. Gərək təslim olmayasan! Yoluna davam edəsən! Təkcə yağış yuyar yaralarımı, - eləmi?” Bu necə olur, axı? Mənim fikirlərim... Çevrilirəm, o isə artıq yoxdur. Yenə boş küçələr, yenə üzbəüz gələn müxtəlif insanlar. Birdən hiss edirəm ki, yağış dayanıb, ayaqlarımın altındakı titrək ləpəli gölməçədə isə göy qurşağının əlvan rəngləri...

Ləman Kərimli

Ədəbiyyat qəzeti.- 2014.- 7 mart.- S.7.