Təbrizim

Səni gördüm, yenə könlüm açıldı,

Düşdü burda yada Şuşam, Təbrizim.

Elə bil ki, yaralandım sinəmdən

Sənə neçə nəğmə qoşam, Təbrizim.

Ürəyimi namərd oxu deşibdi,

Dərd bağlayıb qəlbim dərddən şişibdi

Qismətimə ayrılıqlar düşübdü,

Mən burda da qərib quşam, Təbrizim.

Bir zamanlar Təbriz deyib ağlardım,

Öz ahımla neçə sinə dağlardım.

Bir bulaq tək bu dərd ilə çağlardım,

Bilməm indi necə coşam, Təbrizim!

Təbriz arzum, təmiz eşqim, diləyim,

Şuşa mənim yaralanmış ürəyim.

Mən vətənsiz axı nəyəm, kiməm, kim?

Quru topraq, cansız daşam, Təbrizim!

Arzularım yanıb külə dönübdür,

Göz yaşlarım qanlı selə dönübdür.

Tanrım, üzün niyə belə dönübdür?

Ümüdlərim dəyib daşa, Təbrizim!

Tarixdə çox sərtləşməyin olubdu,

Sərtləşməyin, mərdləşməyin olubdu

Heç Şuşamla dərdləşməyin olubdu?

Düşürmü heç yada Şuşam, Təbrizim?!

Dünya

Nə sığala, nə tumara ehtiyacı var,

Ha sığalla, ha tumarla - kələkdi dünya.

İblislərə iblis kimi görünür elə,

Mələklərin gözlərində mələkdi dünya.

Atdan düşüb atlananlar düşəcək atdan,

Odda yanıb qovrulanlar qaçacaq oddan.

“Mənəm” - deyən çox kişilər çıxacaq yaddan,

Ələnəcək bircə-bircə, ələkdi dünya.

Bülbül kimi dil-dil ötər - dil çata bilməz,

Dəli-dolu dağ çayıdı - sel çata bilməz,

Tozanaqlı bir atlıdı yel çata bilməz,

Hərdən yorğun bir qarıdı, ipəkdi dünya.

İskəndər tək zülmətlərə yol açanı var,

Rüstəm Zal tək meydanlarda qol açanı var.

Qocası var, cavanı var, dil açanı var,

Şair demiş: bəzən sərtdi, kövrəkdi dünya.

Xeyir doğar, şər çıxarar yolların üstə,

Dilliləri dil çıxarar lalların üstə.

Vaxtsız tökər kallarını kalların üstə,

Çərxi tərsə fırlanan bir fələkdi dünya.

Söz deyirəm oyalayır sözümü oyur,

Barmağını qoşa tutur - gözümü oyur.

Əyriləri başa çəkir, düzümü oyur.

Qollarımı sarımağa bələkdi dünya.

Min fitnəsi, min feli var uymaq olmayır,

Özü qonaq-qaralıdı, qonaq olmayır.

Acısı da şirin dadır - doymaq olmayır,

Dərd-səriylə balla dolu pətəkdi dünya.

Sənə, mənə dərdi tanış, kədəri tanış,

Dörd bir yana çapdığımız kəhəri tanış.

Ayı, günü, hər axşamı, səhəri tanış,

Bərk tutmuşuq ətəyindən - ətəkdi dünya.

Duyğusuzlar duya bilmir duyğusu vardır,

Tanrı qurub, pozulmayan qurğusu vardır.

Ürək kimi döyünür o - vurğusu vardır,

Ürəkliyə, ürəksizə ürəkdi dünya.

Bu günəş

Qalxıb yuxusundan Tanrı eşqinə

Zülmətin bağrını sökür bu günəş.

Qızılı saçını darayıb qız tək

Nazını dünyaya tökür bu günəş.

Nurlu gülüşüylə yuyunur cahan,

Yenə əsirgəmir şəfqətin bir an.

Sevdiyi dünyaya qızıl saplardan

Qızılı bir paltar tikir bu günəş.

Dünyanın yorulmaz sarvanıdır o,

Milyon il yol gedən karvanıdır o.

Dünyanın ən ulu bağbanıdır o,

Könlü nə istəsə “əkir” bu günəş.

Zülmət gecələri gündüz eyləyir,

Hər nə eyləyirsə o düz eyləyir.

Yanır, nə usanır, nə söz eyləyir,

Yanır başım üstə şükür, bu günəş.

Əbədi şamıdır ulu cahanın,

Tanrı sevgisi var onda, inanın.

Tanrı övladıdır... bütün dünyanın

Bu eşqlə nazını çəkir bu günəş.

Hər şeyin sonu var...

Hər şeyin sonu var həyatda, gülüm,

Əbədi deyil ki, gülüş də, qəm də.

Belə qalmayacaq, quruyacaqdır,

Qəmli gözlərində görünən nəm də.

Gecəli-gündüzlü dünyamız kimi

Qəmin, sevincin də iki üzü var.

Ağlayan ömürlük ağlamayacaq,

Hər gün gülən kəs də bir gün ağlayar.

Bir azca kədər qat gülüşlərinə,

Sevinc payın olsun kədərində də.

Axşamlar günəşli səhəri düşün,

Gecəni unutma səhərində də.

Həyat var ilanın zəhərində də,

Zəhərdə qoşadır həyatla ölüm.

Sevincin bir ucu qəmə doğrudur,

Qəmin sonunda da sevinc var, gülüm.

Hər şeyin sonu var həyatda, gülüm,

Əbədi deyil ki, gülüş də, qəm də.

Gecəli-gündüzlü dünyamız kimi

Qəm, sevinc qoşadır ürəyimizdə.

Asim Yadigar

Ədəbiyyat qəzeti.- 2014.- 17 yanvar.- S.6.