Həmid Herisçi: Gənclər bu gün ədəbi qəhrəman
yarada bilməyib,
bütün güclərini “Ədəbi qurban”
surətini
yaratmağa səfərbər edirlər
- Ədəbiyyatımızda,
ədəbi həyatımızda nə baş verir indi, Həmid
bəy?
- Bu
gün nə varsa, sanki baş-ayaqdı. Tərsdir.
Misal üçün, gənclər ağsaqqallıq
edir, mətbuatda bütöv bir millətə "ağıl
duası" yazırlar. Ağsaqqallar isə
susurlar. Qəribə yerdəyişmədir.
Buna deyirlər, əsl "postmodernist
situasiya". Qısası, "hamam hamam
içində, xəlbir saman içində, dəvə dəlləklik
edər, köhnə hamam içində. Qarışqa
şıllaq atdı, dəvənin budu batdı"...
Hə, təəssüf ki, ədəbiyyatımızda,
xüsusən gənclərin yaradıcılığında
postmodernizm uzunömürlü oldu. Postmoderndə isə nə
varsa düşür həyatın tərs qanunlarının cənginə.
Gənc ağsaqqallıq etməyə
başlayır. Dönür saqqallı
uşağa. Millətini
aşağılayır. Özünü
dartır. Dəyərlər şkalası
"top-onluq"larla əvəzlənir. Ədəbi
proses əvəzinə ədəbi yarış
başlayır. Ancaq lap axırda hamıya bircə həqiqət
bəlli olur ki, bütün bunlardan heç kim...
bir də təkrarlayıram heç kim yerindən tərpənməyib.
Elə yerindəcə sayıb. Lakin hamı yalançı, saxta bir prosesə
inanıb. Hamıya elə gəlir ki, guya
ortada bir hərəkət-filan var. Ədəbiyyatımızda
əvvəlcə yaşlı nəsil süqut etdi. İndi növbədə gənclərdir. Hər yazdıqları əsərlə, şeirlə
özlərini gülünc vəziyyətə qoyurlar. Yazmasalar, daha yaxşıdır. Çox
istedadsızdırlar. Xahiş edirəm ki, bunu təkcə ədəbiyyatın
ayağına yazmayasınız. Musiqidə,
TV sənətində də oxşar faciə yaşanır.
Həvəskar müğənnilər,
aparıcılar peşəkarların pişiyini, necə deyərlər,
divara dırmaşdırıblar. Əvvəllər
ədəbiyyatımız qocaların inhisarı altında
inildəyirdi. İndi, o gənclərin
zülmündən zara gəlib.
Nəticədə millətin üzü ədəbiyyatdan
dönüb.
Bu gün millət ancaq meyxana ustalarını, qəzəl
xiridarlarını qəbul edir. Pulunu,
vaxtını məhz bu janrda yazanlara etibar edir. Yəni, klassik janr yazıçıları
toy-büsatlarda xalq tərəfindən maliyyələşdirilir.
Özünə meydan qazanır. Ortada qalanlar sərbəst vəzndə, hecada
yazanlardır. Xalqdan qopmuş bu kütlə
çox təhlükəlidir.
Həmin kütlə xalqı itirdiyinə
görə gözünü rəsmi dövlət
qurumlarına dikib. Dövlətdən
qayğı, təqaüd gözləntiləri də buradan
qaynaqlanır. Sərbəstdə, qafiyədə
yazanları xilas etmək lazımdır. Ancaq bunu kim etməlidir: özləri, yoxsa millət? ...
Hə, bax, bunu aydınlaşdırmaq
lazımdır.
- Bir müsahibənizdə qeyd
edirsiniz ki, bizdə yazarlar oxucunun beyninə "ədəbi qəhrəman"
yerinə "ədəbi qurban"larını yeritmək
istəyirlər.
Maraqlıdır ki, "ədəbi qəhrəman"la
"ədəbi qurban" arasındakı sərhəd
haradan başlayır?
- Sabir
Əhmədli kimi yaşlı yazıçı oğlunu itirdi,
Cəbrayılını əldən buraxdı, sevdiyi
bütün ünvanlardan, ən vacibi, işdən
uzaqlaşdı, ancaq indiki gənc yazarlar kimi pessimizmə,
dekadansa yuvarlanaraq "ah-ufa" yoluxmadı. "Ömür
urası" roman-utopiyasında nikbin gələcəyə
inandı. Qələm vasitəsilə bir
növ öz Cəbrayılını, doğma
ocağını yadelli tapdağından qurtardı. Xəyallarında Qarabağa qayıtdı.
Qoymadı Cəbrayılındakı komasında düşmənlər
axıracan məskən salsınlar...
Oxşar nikbinlik, gələcəyə inam hissi gənclərə
yaddır. Əsərlərini Allaha pənah başlayırlar,
lakin sonra avara qalırlar. Çıxış nöqtələri
sadədir: öz qəhrəmanlarını əsərin
axırında birtəhər öldürüb romanı
bitirirlər. Yəni, romanı Allahın köməyi
ilə başlayıb, Əzrayılın köməyi ilə
qurtarırlar. Bu "hind süjetləri",
ölüm səhnələri artıq hamını bezdirib.
Ancaq gənc yazarlar ölümdən başqa
çıxış yolunu tanımırlar. Dirilməyə inanmırlar. Cəlil
Məmmədquluzadənin müasir "Ölülər"i,
məhz indiki ədəbi gənclikdir.
Ölüm sevdaları qalsın bir qıraqda. Bu gənclər
ilk növbədə "ədəbi qəhrəman"
yetişdirə bilmirlər. Həyat qurbanlarını,
uğursuz tale sahiblərini gətirib qoyurlar ədəbi mətnin
ortasına. Yəni, gənclər bu gün ədəbi
qəhrəman yarada bilməyib, bütün güclərini "ədəbi qurban" surətini
yaratmağa səfərbər edirlər. Bu
cür mətnləri elə ilk cümləsindən
tanıyıram. Ona görə də
davamını oxumuram.
Uğursuz taleləri - növbəti "bədbəxt
Lizaları" ədəbiyyata gətirmək xəstəliyi
bu gün özünün qızıl dövrünü
yaşayır.
Gənclər harada uğursuz birisini görsələr,
xəzinə tapmış kimi sevinirlər. Tez əl atırlar qələmə. Uğurlu və ya sərt təfəkkürlü
insanlar, eləcə də diribaşlar, bir sözlə,
güclü adamlar bu gənclərin maraq dairəsindən kənardadır.
Onlar untermenşə inanırlar. Ubermenşlərə deyil.
Gördüyümüz kimi, hədəflərimiz çox fərqlidir. Mən fövqəlinsana, postinsana inanıram. Bu surəti ədəbiyyata gətirmək mənə
asan olmayıb. Şükür, bunu
bacardıq.
- Bəzi yazarlarımızda müşahidə
olunan "natamamlıq kompleksi" halının
çarəsi üçün sizcə, neçə
yüzillik "müalicə" lazımdır? Ümumiyyətlə, bu "xəstəlik"
haradan qaynaqlanır?
- Ədəbiyyatın özünün uşaq xəstəlikləri
var. Biri elə dekadans, simvolizm, mücərrədçilik. Yazıçı
bu xəstəliklərə mütləq yoluxacaq. Ancaq
Mayakovski, Nazim Hikmət ənənələrinə söykənərək
bu dərin quyudan Yusif kimi eşiyə çıxmaq
mümkündür. Özümü belələrindən
biri bilirəm.
- Son dövrlərdə bəzi səs-küylü
açıqlamalarınızı, sensasion müsahibələrinizi
reklam xatirinə, diqqət mərkəzində olmaq
üçün etdiyinizi deyənlər çoxdur. Sizcə, müasir dünyada hər şeyin reklam
olunduğu bir dövrdə ədəbiyyat adamının da
reklama ehtiyacı varmı?
- Bu
müsahibəm digərlərindən o qədər də
seçilmir. Harada gördünüz səs-küyü?
Sensasion iddiaları? Həmin
başlıqları müsahibələrimə, adətən,
redaksiya işçiləri qoyur. Niyə?
Oxucu kütləsi yığmaq xatirinə.
Ancaq mənim adım olan yerdə buna ehtiyac
yoxdur, biləsiniz. Artıqdır. Bu sadə hikməti redaktorlara hələ də
öyrədə bilmirəm.
- Bir müddət televiziyada
maraqlı araşdırma verilişləri
hazırlayırdınız? Birdən-birə
niyə uzaqlaşdınız?
- Tez
oyansaz, məni yenə də orada görərsiniz. İndi də iki həftədir "Xəzər
TV"-də yoldaşım İlhamiyyə Rzayeva ilə birgə
camaatı yuxudan oyadıram.
- Yay aylarında yeni hekayələr
kitabınızı təqdim etdiniz? Kitaba olan
reaksiyalar gözlənilən idimi? Çünki
orada bəzi siyasi və tarixi məsələlər gün
işığına çıxarılırdı.
- Peşəkar
ədəbiyyatşünas Əsəd Cahangir
"Ölüm-dirim" məqaləsində son 8 hekayəmi
sırf ədəbi
meyarlar, ölçülərlə tədqiq edib. Mənə
dedi ki, "səni öyrənmək üçün
bütün ədəbiyyatımıza yenidən nəzər
salmaq lazımdır". O, bunu bacardı. Həmin
məqaləsi ilə ədəbiyyatşünaslığın
magistral yolunu müəyyən etdi. Məqalənin
böyük qismi bəndənizə aiddir. Onu oxumadan müasir ədəbiyyatımız, ədəbi
prosesimiz barədə əlavə nəsə
danışmaq... bilmirəm mümkündürmü? Məqaləyə əlavəm yoxdu. Ədəbiyyatşünas
nəfəsi dəyməyən mətnlərə
inanmıram. Mənə bu nəfəs dəyib.
Nəticəsi yaxşıdır. Sağ əlim,
üzr istəyirəm, mən solaxayam, sol əlim
hamının başına... "Solaxay"
romanım, xüsusən.
- Şeirlərinizi
"Nobel" mükafatına layiq görəcək dərəcədə
bəyənənlər və poeziyadan nəsrə keçməyinizi
faciə adlandıranlar var idi. Sizin bu fikrə
münasibətiniz necədir? Sizin üçün tərəzinin
gözünə qoyduqda hansı daha ağır gəlir: Nəsr
əsərləriniz, yoxsa şeirləriniz?
- Şeiri də, nəsri də çoxdan yazıram. Mənim haqqımda
"Ədəbiyyat qəzeti"ndə yazmaq
üçün sizə 20 il vaxt lazım
gəldi. Şeirlərimə artıq virtual "Nobel"
ödülü verənlər var. İnşallah, nəsrimin
qəbulu, nisbətən, az vaxt aparar. "Zerkalo Klaranın güzgüsü",
"İtlər vadisi", "Qarğadili" kimi bir
çox hekayələrim, "Solaxay" romanım dünya
oxucusuna ünvanlanıb. Müasir Azərbaycan
ədəbiyyatını bu əsərlərsiz görmək
bəzilərinin qara arzusudur. Ancaq
arzuları ürəklərində qalacaq. Xahiş edirəm ki, şeirlərimi nəsrimə
qarşı qoymayasınız. Yadda
saxlayın, küləkli havada ağac ilə yelin çəkişməsi
eyni çəkili güləşçilərin
savaşıdır. Mənim nəsrimlə
şeirim də eyni çəkilidir.
- Şeirlərinizin
maraqlı adı olur, sizcə də, əsərin və ya
şeirin adı onun məzmunu ilə vəhdətdə
olmalıdır, yoxsa bunun elə də önəmi yoxdur?
- Əsəri müəllif yazır. Adını verən isə
sanki başqa qüvvədir...
- Sizcə, oxucunun kəmiyyətini
keyfiyyətə dəyişmək yazıçının vəzifəsidir,
yoxsa bu dövrlə əlaqəlidir?
- Ədəbi mətnə düşməyən hadisə,
insan sanki ölüdür. Yoxdur. Həyat yaşantılarının mütləq ədəbi
davamı olmalıdır. Mənim məxfi
"lakmus kağız"ım budur. Ədəbi
mətndən kənarda qalanları ölü, cansız, yalan
bilirəm. O ki qaldı, kəmiyyətə... Kəmiyyəti keyfiyyətə çevirən
güc yenə də yazıçıya aiddir. Dövr, zaman... mücərrəd
anlayışlardır, sübuta ehtiyacı olan məsələlərdir.
"Yazıçı" isə nağd, real
anlayışdır. Düyünləri də
məhz o həll edir, zaman deyil. Yadda saxlayın,
dünyada ən diri varlıq insandır... Xüsusən
yazıçı. Mücərrəd
anlayışlara çox da aldanmayın.
- Bir az şablon səslənsə
də, mənim üçün maraqlıdır, Həmid
Herisçi müasir dövrün yazarlarından kimi oxuyur və
kimin gələcəyinə daha çox inanır? Ümumiyyətlə,
sizcə, bugünkü Azərbaycan ədəbi mühitində
gənc imzalara mütləq inam "qazanclı"
yatırımdırmı?
-
Yazıçıları deyil, insanları oxuyuram. Həyatı oxuyuram. Kitabları
deyil. Demək öz arzularıma, öz hədəfimə
yetişmişəm...
Söhbətləşdi: Cahanxanım
Seyidzadə
Ədəbiyyat qəzeti.- 2017.- 2 dekabr.- S.10.