Eşerin “Uçan quşlar”ı Xudu Məmmədov səmasında
-
Xudu Məmmədov
- 90
Xalqa inanmadan onun sənətkarı
olmaq olmaz. Sən özün ona inanmırsansa, onda özünə
necə inam yarada bilərsən? Buna
görə də sənətkarın gözləri xalqın
uğursuzluğunda belə uğurlu bir iz görməyə
qadirdir. Bu onu qaldırmaq üçün istinad nöqtəsi
olacaqdır... Xalq özünü geri
qaldığı üçün lağa qoymur. Bu, ümidsizlikdən başqa nə verir? Böyüklüyünə ümid
yaradılmamış kiçikliyinə gülməklə
insanı düzəltmək olmaz.
Xudu Məmmədov
Eynşteynin Nyuton barədə
maraqlı bir fikri var: "Nyutonu bir şairlə müqayisə
etmək olar. Onun şeirləri o qədər zərifdir
ki, onları ancaq yeni bir dillə yazmaq mümkündür.
Elə bir dil ki, onu yalnız şairin
özü yaratmalıdır".
Xudu Məmmədov da şair
olmamasına rəğmən, bu dili yaradan
insanlarımızdan biridir.
Eynşteynin pul və alim
mövzusunda da müdrik bir qənaətini xatırlayıram:
"Siz İsa peyğəmbəri pul kisəsi ilə təsəvvür
edə bilirsinizmi? Mən təsəvvür edə
bilmirəm".
Xudu Məmmədovu da elə
həmin miqyasda - pul kisəsi ilə təsəvvür etmək
mümkün deyil.
Bir daha Eynşteyn. Dahi fizik özünü belə
bəyan edir: "Mən bu dünyada Tanrının ən
aciz, əlsiz-ayaqsız bəndəsiyəm. Mənim
üçün ən qorxunc şey "Mən isbat etdim"
deməkdir..."
Xudu Məmmədov da "Mən
isbat etdim" sözünü sona qədər dilinə ala
bilmədi, "yaxşı söz eşitmək
öz-özlüyündə pis keyfiyyət deyil. Onun
yaxşı və ya pisliyi nə üçün lazım
olduğundan sonra başlanır". Xudu Məmmədov
özünün mütəvaze təbiətinə təslim
oldu, amma buna rəğmən, elmin dünya miqyasında vacib həqiqətlərini
də isbatlaya bildi. Yaxşı sözlər
isə hələ çox gənc yaşlarında uzaqlardan
eşidilmişdi. Con Bernal Xudu Məmmədovu "həyatımı
həsr etdiyim suala cavab taparaq cansız aləmlə
canlılar arasında körpü salmış alim" - deyə
etiraf edirdi. "Xudu Məmmədovun
araşdırması laboratoriyadakı tədqiqatım
üçün böyük əhəmiyyətə malikdir.
Problem çox çətin problemdir. İngiltərədə və başqa ölkələrdə
olan bir çox kristalloqraflar bu problemi həll etməkdə
aciz qalmışdır. Buna görə də
cənab Məmmədovu təbrik etmək lazımdır".
London Unisersitetinin professoru, Elmi Texniki İnqilab nəzəriyyəsinin
banisi Con Bernal Xudu Məmmədov barədə belə düşünürdü.
Atomların kristalda sıx
yerləşməsi təliminin müəllifi, struktural
kristalloqrafiyanın banilərindən akademik Nikolay Belov isə
"Azərbaycan mədəniyyətini və tarixini
inkişaf etdirmək ideyası ilə yaşayan Xudu Məmmədov
geniş mənada böyük kimyaçı mineroloq,
kristallokimyaçı Vernadskinin davamçısıdır. Etiraf edirəm ki, elmdə
Xuduya öyrətdiyimi bir pay hesab etsəm, Xududan öyrəndiyim
iki bütöv paydan artıqdır" - deyir.
Yaxud kimyaçı professor Yevgeni
Makarova görə: "mübaliğəsiz demək olar ki,
Con Bernaldan sonra Məmmədov sementlərin kristallokimyası
sahəsində dünya lideridir".
Xudu Məmmədov Londonda, Kembricdə,
Qlazqoda, Aberdində öz elmi qənaətlərini dünya
alimləri ilə, özü də ingiliscə
bölüşdü. Bernalla, professor Tilleylə
həmsöhbət oldu.
Xudu Məmmədov
sonsuzluğa, əbədiyyətə, ahəngə və
simmetriyaya tapınan romantik mədəniyyət
dövrümüzün son elçilərindən biriydi.
Onun ilham qaynağına
çevrilmiş Niderland rəssamı Eşerin fantastik
realizmi Xudu Məmmədovla bağlı qənaətlərimizi
dəqiqləşdirmək üçün daha başqa nəsnələrdən
xəbər verir. Yetmişinci illərin sonunda Polşada
Kristalloqrafların Beynəlxalq Qurultayının xitabət
kürsüsündə Azərbaycan alimi Xudu Məmmədov XX
yüzillikdə yaşayıb-yaratmış və elə
öz dövründəcə - XX yüzildə unudulmuş Eşerin üslubu barədə
söhbət açırdı. Maurits Eşerin
"Uçan quşlar"ı ötüb keçmiş
zamanın itik fəzasından Xudu Məmmədovun
laboratoriyasına "qonur"du.
Rəssam Eşerlə
kristalloqraf Xudu Məmmədovun görünən aləmə
baxışları bir-birini elə sonsuzluğun ritmində
tamamlayıb təsdiq edirdi.
Xudu Məmmədova görə,
zərrədə bütöv, bütövdə zərrə
bir-birini təqib etməkdə və tamamlamaqdadır. Amma
bütün bu tamamlamaların, ardıcıl təsdiqin və
vəhdətin sonu yoxdur. Çünki yenə əvvələ
qayıdaraq böyük alimin özünə istinad etsək:
"Pislərin birliyi bir nöqtədə olduğu halda
yaxşıların birliyi bütün nöqtələrdədir".
"Uçan quşlar"ın fiqur və
fonunda, yaxşıda və yenə də yaxşıda sonsuzluğun
ritmi kodlaşır. Axı "gen də sanki almaz qəfəsi
kimi son dərəcə sahmanlı, koda uyğun şəkildə
təşkil olunmuşdur... Ətraf aləm də
kristallarla örtülmüşdür... və kristalların
fərqləndirici xüsusiyyəti quruluş, quruluşun isə
başlıca əlaməti simmetriyadır".
...Xudu Məmmədovun şeirlərini
oxuyub düşünürəm, Nyuton da şeirlər
yazıb... Ədəbiyyat tarixinə "Alisa
möcüzələr diyarında" əsəri ilə
daxil olan Luis Kerol Oksford Universitetinin riyaziyyat professoru olub.
Kibernetikanın banisi professor Norbert Viner həm də
romançıydı... Sözün, rəsmin, vollastenitin,
rodonitin sirrini eyni şövqlə oxuyan böyük
müasirimizin də yolu bəzən ədəbiyyatla kəsişir
və "Məhdudiyyət kəşfin anasıdır" -
deyən Xudu Məmmədov məhdud sözlərlə
böyük kəşflər - bayatılar yaradırdı:
Bu qala bizim qala,
Qaldıqca bizim qala.
Qurmadım özüm qalam,
Qurdum ki, izim qala.
Əlim köməyim olsun,
Elim köməyim olsun.
Elimə yük olarsam
Ölüm köməyim
olsun.
Söyüdə barsız demə,
Təklərə yarsız
demə.
Dərdə acı güldülər
Gülənə arsız demə.
Qəlbim sənə əsirdir.
Həsrətinə qəsrdir.
Səninlə də sənsizəm,
Bu nə hikmət, nə sirdir!..
Bunlar sentimental ovqatın
doğurduğu misralardan daha çox böyük bir alimin elmi
məntiqinin doğurduğu poetik kəşflərdir. Deyirdi ki,
"Forma məhduddursa, fikir sıxılır,
yığcamlaşır, büllurlaşır. Dərinlik burdan gəlir". Bəli,
bütün bunları bir daha təsdiq etmək
üçün Xudu Məmmədov bayatı üslubunda
şeirlər yazır, Eşer üslubunda rəsmlər
çəkirdi.
Bütün sənət və
elm böyükləri kimi Xudu Məmmədov da ahəngə,
simmetriyaya, minerallardakı harmoniyiya şövqlü,
ehtiraslı bir bağlanışla cəzb olunmuşdu. İntuitiv
assosiasiyalar, ilahi estetikalar və ecazlar Xudu Məmmədov
dühasının şəxsində öz elmi modelini təklif
edirdi. Onu yalnız ilahi ahəng
duyğulandırırdı. Bu məqamda yadıma
Ferenç Listin sözləri düşür: "Şopen
ahəngin saf dahisidir". Xudu Məmmədov da
ahəngin saf dahisiydi. Nobel mükafatı
laureatı Əbdüssalam da onun kimi
düşünürdü. Hər ikisi
kainatın gözəllik, simmetriya, ahəng və intizam
içərisində, qarğaşaya yer verilmədən Allah
tərəfindən yaradıldığına inanırdı.
Xudu Məmmədovun da
zaman-zaman tapındığı, sevdiyi, təəssübünü
çəkdiyi QAYDA, yaxud təbiətin harmoniyası
AHƏNG-in mövcudluğundan yaranmışdı. Xudu Məmmədov dəqiq
təyin etmişdi ki: "qaydaya qarşı əkslik kimi
qaydasızlıq, xaos - dağınıqlıq qoyulur". İşığı, Sevgini və
Yaxşını eyni anlamda dərk edən böyük alim
"yaxşı fon deyilsə də, işıq kimi nəzəri
cəlb edir. Onlar fona nisbətən
çox-çox kiçik olsalar da, insanlığı
arxalarınca aparan işıqlardır və onlarda güclənmək
xassəsi vardır. Onlar öz azlığı ilə
üstün gəlirlər... Səbəbi
çox sadədir. Pislərin birliyi bir nöqtədədirsə,
yaxşıların birliyi bütün nöqtələrdədir...
Pis yaxşıya əks olduğu qədər də
pisə əksdir. Beləliklə, istər fərdi aləmdə,
istərsə də cəmiyyətdə qorxulu yaxşının, məhəbbətin
azlığı deyil, onların yoxluğudur" - deyirdi.
Və nə qəribədir ki, əvvəllər
sadə bir alim həyəcanının ifadəsi kimi səslənmiş
bu fikirlər, sonradan Xudu Məmmədovun daha yeni və milli mədəniyyətimiz,
mənəviyyatımız üçün hədsiz dərəcədə
müasir bir əhəmiyyətə malik olan elmi kəşflərinin
predmetinə çevrildi. Onun laboratoriyasına
kristallarla birgə musiqi elementləri də daxil oldu və Xudu
Məmmədov musiqinin, səslərin təsvirini, fiqur-fon
prinsipləri əsasında kəşf etdi. Şeiri "sözləşmiş musiqi"
adlandıran mütəfəkkir ömrünün nəhayətində
musiqini səsləşmiş təsvir kimi
araşdırmağa, özünün ifadəsi ilə deyilərsə,
notların "kardioqrammasını" çıxarmağa
başlamışdı. Yaxud musiqinin nəbzini müəyyənləşdirir,
səsin rəsmini yaradırdı... Elmdəki bu meyil Azərbaycanda və
dünyada öz dərin sirləri ilə sükuta
dalmış nə qədər fəlsəfi və mənəvi
örnəkləri "danışdıra" bilərdi...
Xudu Məmmədov
"Baharın ardınca" əsərində köçəri
mədəniyyətinin böyük ruhunu tədqiq və təsdiq
edir, türk köçəriliyini təbiətə istinad edən
bir hadisə olaraq dəyərləndirirdi. Haqlıydı
ki, türk sənəti öz mahiyyəti etibarı ilə təbiətlə
əlaqədardır.
Xudu Məmmədovun elmi
dünyagörüşünün formalaşmasında
Qaranlıq dərəsindəki kristallardan tutmuş nar
çiçəklərinə, qədim ustanın əli ilə
tikilmiş memarlıq abidələrinə, Füzuliyə,
Muğama, xalçalara qədər bir çox mənəvi və
fiziki varlarımız (və varlığımız)
iştirak etmişdi: "Bizim yaylaqda Qaranlıq adlanan
böyük bir dərə var.
Günlərlə o dərənin üstünü
formasız və cansıxıcı rəngi olan bulud örtür.
Bütün rənglər, bütün formalar
bir-birinə qarışıb insanı mürgüləməyə
vadar edir. Belə vaxtlar dərə heyvan (qaramal) və dünyanın mənasını,
möhkəm yedikdən sonra, doyunca yatmaqda görən adamlar üçün bir cənnət
olurdu. Ancaq elə saatlar da olurdu ki, Qaranlıq dərəsi
Nur dərəsi ilə əvəz olunurdu. Buludlar
parçalanıb qəribə formalar alır və dərənin
döşlərinə
yenib qayaları, çəmənlikləri nəvazişlə
sığallayıb uzaqlarda gözdən itirdilər. Doğrudan da, dünyanın hər bir balaca və
diqqəti cəlb etməyən hissəsi qəribəliklər
və valehedici gözəlliklərlə doludur. Ancaq bütün bunları görmək
üçün özünə münasib
işıqlandırmaq lazımdır. Təbiətin kefi
gələndə Qaranlıq dərəsini elə
işıqlandırırdı ki, mən o anların həsrəti
ilə günlərlə hamı ilə birlikdə mürgüləməyə
razılaşırdım".
... Gecəni sübh
edib yazdığım bu yazıya nöqtə qoymaq istəyirəm.
Amma əlçatmaz olan keçmişin doğurduğu
nostalji duyğular
sökülməkdə olan dan yerinin
işığında aydınlaşan həyətimizi mənim
gözlərimə bir qədər başqa cür
göründürür. Gecənin və
keçmişin belə ikonik təsnifatı xəyallarımı
çox-çox ötüb keçmiş zamanlara aparır.
Maqnitofon lentinin çərxi hərəkətə gəlir və
mən 1969-cu ildə indi artıq xəyallarıma bir ruh
bağçası kimi gələn həyətimizdə lentə
alınmış səsə diqqət kəsilirəm:
"İnsan ziyarətgah yaradan olsa,
onu Salyanda da yaradar, Qarabağda da... O ziyarətgah yaratmaq arzusu
ki var, demək ki, Allah bizi yox etməmək məqsədi ilə
qoyub qəlbimizə..."
Bu, Xudu Məmmədovun səsidir.
1969-cu ilin 10 sentyabrından lentə qısılıb
qalıb. Qeybin sədası kimi...
Azər TURAN
Ədəbiyyat qəzeti.-
2017.- 9 dekabr.- S.20-21.