İLAHİ
Məni
bəlalardan keçirib
gəldin,
Sevgi badəsini
içirib gəldin.
Dəftərə-kitaba köçürüb
gəldin,
Qoymadın arada itim, İlahi,
Kaş sənə
vaxtında yetim, İlahi.
Bilməzdim illərin belə
nəhsi var,
Ömrün bu dövranla ağır bəhsi var.
Sinəmdə yaralı qu nəğməsi var,
Onu istəyimcə ötüm,
İlahi,
Kaş sənə
vaxtında yetim, İlahi.
Biz ki,
ölümlərə vaxtsız deyirik,
Erkən ölmüşlərə baxtsız
deyirik.
Göylərə tavansız, taxtsız
deyirik,
"Ol" söylə, göylərdə bitim,
İlahi,
Kaş sənə
vaxtında yetim,
İlahi.
Mən niyə
gəlmişdim, gedirəm
niyə?!
Dala bilmədimsə bu dərinliyə,
Salma sualımı sən qəribliyə,
Dəyişər əvvəlki idim,
İlahi,
Kaş sənə
vaxtında yetim,
İlahi.
Mən qol-qanadımı
açıram indi,
Nurunu ömrümə
saçıram indi.
O böyük sevginə uçuram indi,
Qalmayım mən ondan yetim, İlahi,
Kaş sənə
vaxtında yetim,
İlahi.
BİR QATAR YOL GEDİR
İnsafsız
bələdçi demir çatmısan,
Hələ də yol gedir qatar ürəyim.
Mənim
ürəyimə elə
yatmısan,
"Yox" desən
inan ki, yatar ürəyim.
Qoynundan
bir qatar uçurar Bakı,
Üzü Qərbə tərəf sökər yolları.
Paralel xətləri bağrına
basar,
Mənim istəyimin çarpaz qolları.
Doğma
obalara yol alar qatar,
Ürəyim uçunar doğmalıq üçün.
Bilməzdim harayım Tanrıya
çatar,
Ən doğma
kəsimi yetirər bu
gün.
Bilməzdim
taleyim, bəxtim beləcə
Üz-üzə əyləşib üzümə
gülsün.
Ömrümə bir ömür artırsın gecə,
Dan yeri gözümdə
belə sökülsün.
Qəlbimdən
keçənlər ona əyandı,
Ən saf diləkləri Tanrı
eşidir.
Mən onun görkünə qəlbən inandım
Doğrudan, bu görüş tale
işidir.
Bir
ömür ömrümü qana döndərib,
Bitib-tükənməyib əskik-gərəyi.
O qurban olduğum axır göndərib
Şair sevgisinə layiq mələyi.
Talemi
xoşüzlə məni dindirib,
Bəxtin günəşimi nurunu saçdı?!
İlham
pərisini yerə endirib,
Göylər yaxasını üzümə
açdı...
Saflığın
ilahi sehrinə uydum,
Çox da ki, görürdüm
ilk kərə onu.
Bu hissin mən elə zövqünü
duydum
Nə Məcnun
duymuşdu, nə Kərəm
onu.
Cırmışam
köksünü kədərin, yasın,
Sevincim hər cürə dərdə qənimdi.
Olsun ki, o gözəl mənim
olmasın,
Ancaq indən belə dünya mənimdi!
***
Bu Vətənin
qanlı köynəyidir
Xocalı -
"Qisas" deyə
bağırır.
Bu xalqın əbədi göynəyidir
Xocalı -
Bizi intiqama çağırır.
XX əsrin
utanc yeridi,
üz
qarasıdı Xocalı -
Zülmün, işgəncənin
"bundan
o yanası yox"
sərhədidi.
Vətənimin, torpağımın
iç
yarasıdı Xocalı -
Vəhşiliyin, barbarlığın
son
həddidi.
Ruhların fəğana gəldiyi
yerdi
Xocalı -
İnsanla birgə insanlığın
öldüyü
yerdi Xocalı.
DÜNYA BOYDA
Görkəmli
alim,
İmamverdi
Əbilovun xatirəsinə
O bölgənin, o torpağın
Şeir havasıydı
İmamverdi
müəllim.
Bütün yazarların
Bir ocaqda cəmlənən
Yuvasıydı
İmamverdi müəllim.
O eldə, o obada
Duyğusal
insanların
Eliydi,
obasıydı
İmamverdi
müəllim.
Şeirin
gücünə, şairin
sevgisinə
qalsa,
Ölümü hələ neçə
əsr
qovasıydı
İmamverdi müəllim.
Ürəyində, süfrəsində
Muğan genişliyi,
Arzusunda,
istəyində
Kür axarı
vardı.
Ən dərin
sözü-söhbəti
Rəsul Rza,
Dilinin ən şirin əzbəri
Məmməd Arazdı,
Bəxtiyardı.
Ən yaxşı şairlərin
ən
yaxın dostuydu
İmamverdi
müəllim.
Neftçalada şeir-sənət
mərkəziydi,
poeziya
postuydu,
İmamverdi
müəllim.
O kişi söz
imtahanı,
Şeir sınağı
olmuşdu,
Səməd Vurğundan tutmuş
Musa Ələkbərliyə
qədər
şairlərin
hamısı
qonağı
olmuşdu.
İmkanı səxavəti qədər
olmasa
da,
Qüruru
yer verməzdi
qüssəyə,
qəmə.
Dünyaya qonaq kimi gəlməyənlərin
Qonaq eləmək arzusu
Dünya boydaymış
Sən demə!
QARANQUŞLA SÖHBƏT
Ürəyimizlə,
canımızla,
İliyimizlə, qanımızla
Olmayan imkanımızla
Qurmuşduq o evi
Atamın-anamın sağlığında.
Bir yaz günü yerin-göyün
Qılığında.
Sən də gəldin o evin
eyvanında
Yuva qurdun…
Havanı
qayçıladı qanadların
Bala eşqinə…
Bəla
hardan gəldi,
Qaranquş,
Nədən düşdük bu günə?
Biz o evi unutduq,
Sən də o
yuvanı,
O evin sahibi,
Sahibəsi hanı,
Qaranquş?
Biz nankor olduq,
O yurda, o ocağa,
Barı sən
yuvanı tanı, qaranquş!
Həvəsimizdən, nəfəsimizdən
Uzaq düşdü o ev,
Üstündən qərinə keçməmiş
Bir əsr
qocaldı.
Bizə
ata-ana həsrəti,
Bir də beş-on dənə
Göynəkli
xatirə qaldı.
Bəlkə sənin ahına
düşmüşük,
Çəkdiyimiz ahı eşit, qaranquş.
Yarıb
daş qəfəsini,
O evin buz nəfəsini
Nəfəsinlə
İsit, qaranquş!
O yuvanı
Nə zülmlə
qurmuşdun,
Bir sən bilirsən, bir də Allahın…
O isti yuvandan perik
düşdün
Nəydi sənin günahın?!
Yaralarımız çox dərindədir
Qaysaq tutmur
üzü, qaranquş.
Əsl günah bizdədi,
Bağışla bizi,
qaranquş!
Sən də, o ev
də
insan nəfəsinə
təşnədir,
qaranquş.
Tavanını yaş gördüm,
Divarında mamırlamış daş
gördüm,
Gəldim
sənin yuvanı da boş gördüm,
Daha dünya gözümdə
heç
nədir, qaranquş?!
BU KÖRPƏ ZƏHRANIN QANI
Nənəsi
ilə birlikdə erməni qaniçənlərinin
gülləsinə hədəf
olan balaca
Zəhranın xatirəsinə
Damarda qanı dondurur
Bu körpə Zəhranın
qanı.
Bədəndə canı dondurur
Bu körpə Zəhranın
qanı.
Köksümüzün
yarasıdır,
Gözümüzün qorasıdır.
Tarixin üz qarasıdır
Bu körpə Zəhranın
qanı.
ATƏT,
son qoy öz işinə,
Yersiz gəliş-gedişinə.
Dünyanı vurdu dişinə
Bu körpə Zəhranın
qanı.
Axan qan
qana çağırır,
Nuh da tufana çağırır.
Bizi üsyana çağırır,
Bu körpə Zəhranın
qanı.
Neynirsən şeiri, şairi,
Gəl soy onu diri-diri.
Oyatmırsa yatmış şiri
Bu körpə Zəhranın
qanı.
Şəri
boğazla, as - deyir,
Bitməlidir bu yas deyir.
Bir son, qəti qisas deyir
Bu körpə Zəhranın
qanı.
QOVUŞA BİLMƏDİM O MƏHƏBBƏTƏ
Dağ
idim, düzlənə-düzlənə qaldım,
İçimdən közlənə-közlənə qaldım.
Mən ondan gizlənə-gizlənə
qaldım,
Qovuşa bilmədim o məhəbbətə.
Axdı
iliyimdən, keçdi
qanımdan,
Hər gün can ayırdı mənim
canımdan.
Simurq quşu idi, uçdu yanımdan
Qovuşa bilmədim o məhəbbətə.
Dərdilər
mənimçün açılan gülü,
Göynədim bir ömür boynubükülü.
Ayrıldı Əslinin, Kərəmin
külü,
Qovuşa bilmədim o məhəbbətə.
Elə
gözləyirdim göylərdən enə,
Onunla yetişəm
imana, dinə.
Kəm baxa bilmədim Məcnun eşqinə,
Qovuşa bilmədim o məhəbbətə.
Gedib
səmalarda çadır qursa da,
Odlu şimşəkləri sovuşdursa
da,
Ruhumu Tanrıya qovuşdursa da,
Qovuşa
bilmədim o məhəbbətə!
***
Çətin
qorxudarsan can almaq ilə
Canı boğazına yığılan
kəsi.
Abırdan-həyadan saldı bu dövran
Abır-həyasına sığınan kəsi.
Nə göy səda verir onun səsinə,
Nə yer dayaq durur yaşam bəhsinə.
Mələklər də almır himayəsinə,
Belə yanan kəsi, yaxılan kəsi.
Daha o
havanı çaldıra bilməz,
Hansı kökdə dinsə aldıra bilməz.
Heç
çərxi-fələk də
qaldıra bilməz
Eşqin zirvəsindən yıxılan
kəsi.
Musa ƏLƏKBƏRLİ
Ədəbiyyat qəzeti.- 2017.- 16
dekabr.- S.29.