Daha adicə sözdü, daha adi xəbərdi

"O darıxır, hardasan?"

Bircə mən deyiləm ki, gör indi nə qədərdi

özünü səndən asan.

Gör nə qədər ümidlər, nə qədər ip asılır

yenə daş ürəyindən.

Gör nə qədər yatanı azan səsi oyatmır,

Gör nə qədər çarəsiz ümid yığıb qayıtmır

Allahın ətəyindən.

Hərə bircə ev tikir xatirə kərpicindən,

Və bir gün ölü çıxır, o daxmanın içindən.

Lap istəsən and içim, bir az sənin canınçün,

bir az mənim canımçün.

"Darıxıram, əzizim" bunu ki, gizlətmirəm.

Bir də deyim biləsən, mən sənin olmadığın

yuxuya da getmirəm.

Səni də istəyirəm, sən yaşayan evi də,

O balaca qızı da, içimdəki divi də.

Gəzdiyin dəhlizi də sevirəm addım-addım

Bağışla çox danışdım, bağışla çox uzatdım

Ağrılarım səngiyib

bircə darıxmağım var.

İtirdim

Yavaş-yavaş itiririk

bir ucdan.

Bir gün ayaq çıxıb gedir,

qayıtmır,

Bir gün əllər tərk eliyir qolları...

Nigaranam ayağımdan, görəsən

Tapacaqmı getmədiyim yolları?

Yavaş-yavaş itiririk bir ucdan

Necə yığım calaq-calaq illəri?

Əlim məndən öndə gedir İlahi

Qaytar mənə...

Yapışmağa ümid gəzən əlləri

Ayağımdan itirməyə başladım

Ürəymi də itirməyə hazıram.

Min ömürlük məsafədə qoyduğun

Bir nəfəslik o həqiqi sevgini..

İcazə ver

Götürməyə hazıram...

Niyə

Niyə

gözlərin danışığı

səssiz olur,

susur həmişə?

Niyə?

niyə xoşbəxtlik özünü

baş hərifindən

asır həmişə?

Niyə?

Niyə gözlərin çəkdiyi yollar

üzdə qırışa dönür?

Qırışlar gedənlərə xəritədimi?

Gedəcək neçə nəfər hələ üzdədi

Niyə günəş,

üzündəki qırışları

gizlədir

Niyə?

Niyə "Ay" inanır ki, günəşi görəcək?

Gecələr hələ də gözləyir

bir gün bu qaranlığa

işıq enəcək.

Sən də qaranlıqdan

boylan sadəcə

görməsən də boylan.

Bir də görəcəksən,

gözündə ümid görüb kimsə

qaça-qaça gələcək

Sənə də,

mənə də,

bu qaranlıq evə də

işıq düşəcək.

Elvin Paşa

Ədəbiyyat qəzeti.- 2017.- 23 dekabr.- S.10.