Verlibr

Pəncərəm dənizə baxır,

Səhər açılan kimi

Qara-qara qanadlar döyəcləyir şüşəni,

Qaranquşlar çağırır:

- Oyan!

Pəncərəm dənizə baxır,

Dənizdən Günəş qalxır,

Yatağımdan mən.

Gülümsəyirik bir-birimizə:

- Salam!

Sonra ...

Sonra hər günün eyni işləri başlayır

Hər saatın fərqli hallarıyla.

Məsələn,

Mən yatağımı toplayıram, yastıqları düzürəm...

Günəş dənizi yığır.

Sonra isə

Tavan ayırır bizi.

Mən

Sadəcə saçlarını görürəm hərdən –

Evin hər yanında uçuşan,

Çayıma, çörəyimə düşən,

Qara-qara saçlarıma qarışan.

Gülümsəyirəm.

Yan otaqda televizor açıqdır,

Aparıcı bombalardan danışır,

Qara-qara uçaqlardan tökülən,

Körpələr öldürən...

Qorxuram...

Saçlarım demişkən,

Qara-qara qaranquş qanadı kimidirlər,

Alnımın üstündən

Gözlərimi döyəcləyirlər hər an.

Hirslənirəm,

Sapsarı boyayıram onları,

Yox, bəlkə də qızılı.

Sonra aynaya baxıram sevinclə -

Dünyadan bir qaranı azaltdım deyə...

Elə sevinirəm ki,

Sanki...

Sanki bir də

Bombalar tökülməyəcək,

Körpələr ölməyəcək

Heç yerdə...

Sonra axşam düşür.

Darıxıram...

Pəncərəmi qırıb-qırıb dənizə sarı baxıram.

Bombozdur hər yan...

Bozluqda qaranquşlar uçuşur dəli kimi, o yana, bu yana,

Çırpınırlar,

Şüşələrə, divarlara çırpılırlar,

Küçədəki, evlərdəki adamları çarəsizcə çağırırlar:

- Yandırın işıqları!

Əllərimi kəsə-kəsə,

Qırıq şüşə tikəsiylə saçlarımı doğrayıram,

Qaranquşlara uzadıram ovuclarımın içində,

Dənləyib uçuşurlar bozluqda –

Günəş rəngli saç uclarımla.

Kimsə qonşu pəncərədə arvadına bağırır:

- Göydən od yağır, tez ol, gizlət uşaqları!

Sonra bütün pəncərələr açılır,

Ardınca güllələr.

Qaranquşları vururlar adamlar,

Qara-qara uçaqlara bənzədərək...

Ağlayıram...

*** *** ***

Bir gecə

Yağışın dəli vaxtında

Şimşəklərin işığına qapadım gözlərimi,

İldırımların səsindən

Uşaq kimi qorxdum,

Gizlənməyə yer axtardım,

Vurnuxub, bətnimə yığıldım.

Necə nəhəng idi dünya!

Necə kiçik idim mən...

Necə tək...

Birdən elə sıxıldım,

Birdən elə darıxdım ki

Gözlərimin dolacağı,

Ürəyimin boşalacağı,

Ruhumun havalarda uçacağı anlar üçün...

Və...

Sopsoyuq pəncərə şüşəsinə söykədim dodaqlarımı,

Tanrının qulağına pıçıldadım:

- Nolar, sevindir məni.

Bilsən, necə darıxmışam qəfil bir xoşbəxtlik üçün,

Bilsən necə təkəm, bilsən...

Və pıçıltım

Hayqırtıya çevrildi ildırımın səsində,

əks-səda verdi göylərin qaranlığında:

- Nolar, sevindir məni.

Bilsən, necə darıxmışam qəfil bir xoşbəxtlik üçün,

Bilsən...

*** *** ***

Sunamidən sonrakı

Sahil kimiydi hər yan,

Dağılmışdı hər şey –

İçində mən...

Divardakı saatda

Əqrəblər sürünürdü əksinə,

Sevgidən sonra idi zaman.

Dağılmışdı hər şey –

Köynəyin döşəməyə,

Gülüşlərim tavana,

Saçlarım köksünə.

Ucları fırçalar idi barmaqlarımın,

Sinəndə ürək şəkli çəkirdi –

İçində mən...

*** *** ***

Nə olsun ki

Evindəki bütün saatlar tərsinə işləyirdi?

Evindən kənarda ki

Zaman axarındaydı özünün?!

Məsələn,

Hər dəfə kirayə pulu

Düz ayın beşində ödənirdi,

İşıq kartı, su kartı, qaz pulu bildirişi

Evindən kənardakı zamana köklənirdi,

Öz vaxtında bitirdi, öz vaxtında gəlirdi.

Hətta zibil pulu yığan kişi də

Üç aydan bir, düz vaxtında gəlirdi.

Yaxşı baxsa,

Görərdi ki,

Indi bayırda iyuldur,

Adamlar yüngül geyinirlər,

Istidən gileylənirlər.

Hardan tapmışdı bu evi?

Ya bəlkə də elə bu ev tapmışdı onu?!

Bir-birindən xəbərsiz

Bir-birini axtarmışdılar alqı-satqı ofisində.

Zamanın yolub tökdüyü makler də

Saata baxıb tələsmişdi:

- Tez gedək, evi sizə göstərim, - demişdi, - vaxtım çox azdı, xanım!

Beləcə qovuşmuşdular zamandan qovulmuşlar -

Adamlarsız ev,

Evsiz adam.

Bomboş idi otaqlar,

Bomboz idi divarlar,

Bambaşqa idi zamansızlıq –

Sanki bir az ilk qar dadı verirdi,

Bir də...

Bir də gilas qoxuyurdu.

Və

Hər səhər

Günəşin aynaya çevirdiyi pəncərə şüşəsindən

Hər gün bir başqa adam baxırdı.

Hər gün bir başqa yaşda...

Gödək saçlı dolu qadın,

Uzun saçlı zərif qız,

Məktəbli,

Uşaq,

Körpə...

Beləcə

Zamansızca keçirdi zaman.

Amansızca.

Saatlar tərsinə işləyirdi...

*** *** ***

Şəkillərindən tanıyıram

Ölmüş adamları

Və

Tənha qadınları.

Küləyin donub qaldığı bir an olur onlarda mütləq.

Ölmüş adamların baxışlarında,

Və

Tənha qadınların saçlarında.

Havada donmuş baxışların

Və

Havada donmuş saçların

Soyuğu üşüdür adamı.

Hər ikisi

Bir cüt ələ möhtac kimi yalvarır kirimişcə -

Qapayın bizi...

zaman: Temmuz 25, 2017

Etiketler: "Ədəbiyyat" üçün, Şeirlər

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder

Bu yayına verilen bağlantılar

Bağlantı Oluştur

Sonraki Kayıt Önceki Kayıt Ana Sayfa

Əfv

Sən də mənə daş atmısan, sən də! Bax, barmaqların hələ də ağrıyır, əllərin bulaşıq, qara, gözlərinin hər giləsində bir damla qan şəkli d...

Cırcırama öpüşü

- Get əllərini, ayaqlarını, üzünü yu, başının təpəsinə də su çək, sonra gəl mənə kömək elə. Nənəsinin dediklərini elədi və gəlib yanında ...

Namə

Mən bu gün Sənə xəyanət eləmişəm. Son yeddi ildə tapındığım bütün prinsipləri pozmuşam. Ət yemişəm, konyak içmişəm, siqaret çəkmişəm, ...

Sərgərdan ruhlar tək

Hardasa küləklər əsir xəfifcə, Hardasa Gün doğur suların üstdən, Hardasa kimsə də təkdir bu gecə, Gözləri yol çəkir yolların üstdən. ...

Cavi Dan

Ədəbiyyat qəzeti.- 2017.- 22 iyul.- S.7.