"Öz əsərini
danışdır"
"Sağ qalan varmı?"
- Emin bəy, niyə
"Sağ qalan varmı"?
- İnsan duyğularıyla
sağdı.
Duyğun varsa, sağsan, insansan. Yəni bu baxımdan sual etdim hər kəsə.
- Bu neçənci
kitabınızdır?
- "Sağ qalan
varmı?!" sayca ikinci kitabımdır. Birinci kitab,
"Tanrının kölgəsi" iki il
öncə "aybkitab" layihəsi ilə dərc
olunmuşdu. Sonradan sanki tələsdiyimi
düşündüm. Deyəsən ən
yaxşı şeirlərimi o kitabdan sonra yazdım. İndi həmin səbəbdən bu kitabı
özümün ilk kitabım adlandırmaq istərdim.
- Nə zaman
çıxdı, ümumiyyətlə, necə oldu ərsəyə
gəldi, içindəki şeirlər hansı zaman kəsiyində
yaranan şeirlərdir?
- Kitab may ayında dərc olunub. İlk kitabdan daxil edilənləri çıxmaqla
son iki ildə yazılanlardır. Bu il
ərzində dərc etdirmək planımda idi. Amma
belə tez gözləmirdim. Xaricdə yaşayan bir
iş adamı şeirlərimi oxudu. Məni dəvət etdi , görüşdük. Niyə
də indi kitabın çıxmasın deyə israr etdi.
Və kitab onun vəsaitiylə çap edildi.
- İlk kitabdan buraya şeirlər daxil etmisinizmi?
- Bəli. Altmış
dörd şeirin hardasa otuzu ilk kitabdandır. Bu kitabla tanınmaq və imzamı məhz bu kitabla təsdiqləmək
istədim. Ona görə də ilk kitabdan
imtina etdiyim şeirləri çıxmaqla seçdiyim
şeirləri bura da saldım.
- Bu
hansıdır-oxucu baxışı, ya peşəkar
yanaşma?
- Nə qədər təvazökarlıqdan
uzaq olsa da, deyərdim öz baxışımdır. Əvvələ nisbətən dəyişmişəm,
bəzi düşüncələr, yanaşmalar dəyişib.
İlk kitab
da çox uğurlu olmuşdu. Amma mən onunla
kifayətlənmək istəmədim. Bir
yerdə ilişib qalmaq, ətalət qorxuludur mənim
düşüncəmdə. Özünü
daim inkişaf etdirmək lazımdır. Həmçinin
briinci kitabda sevgi şeirlərim demək olar yox idi. Bu məni narahat edirdi.
- Niyə?
- Bizim cəmiyyətdə bir qədər
sevgi aclığı var. Ən güclü müharibə, təbiət
şeirləri yaz, o qədər diqqət çəkməyəcək.
Amma ortabab sevgi şeirlərini cəmiyyətə
böyük bir əsərmiş kimi sırımaq daha
rahatdır.
- Sizin buna
ehtiyacınız vardımı?
- Əlbəttə, yoxdu, mən
o mənada demirəm. Dediyim o ki, bu bumun içində ən azından sevgidən
yazmağa bir məhkumluq da hiss edirsən özündə.
- Sizin sevgi
şeirləriniz hansı məhkumluqdan doğub?
- Əvvəllər də
istəyirdim sevgi şeirləri yazım. Amma planlı
olduğundan, dərc etməyə qorxurdum. Qorxurdum ki, süni alına. Sonradan
necə oldusa özüm onda ayıldım ki, müharibə
şeirlərini kənara qoyub sevgi şeirləri yazıram.
Ola bilsin mən indi sevginin nə olduğunu
duymağa başlamışam, ona görədir.
- Yəni indi
razılaşırsınız ki, ən gözəl şeirlər
duyularaq yazılan şeirlərdir. Ya necə?
- Duyğu mütləqdir, lakin
mütaliəsiz, savadsız şeirlər anlıq olur. Eləcə də sırf duyğuyla
yazılmış. Mütləq ikisi də
lazımdır. Amma həyatilik olmayan
heç bir bədii əsərin mənim nəzərimdə
dəyəri yoxdu. Həyatı duymursansa
başqa işlə məşğul olmaq lazımdır.
Şair, yazıçı bir növ həm də
alın yazısı yazır. Həyat
verir. Sonra onun ömrünü alın
yazısı kimi cızır.
- Xeyli müharibə
şeirləriniz var, xüsusi bir yeri var sanki sizin
üçün müharibənin.
-Bəli, şeirlərimin
üçdə birini müharibə şeirləri təşkil
edir. Amma bunu
sırf Qarabağla da götürmək olmaz. Bir qədər peşəkar davranaraq elə
etmişəm ki, o şeirlər bütün müharibələrə
aiddir. Bütün yerlərdə
acılar, anaların göz yaşı, övlad itkisi,
sevgilini itirmək eynidir. Bəlkə də
bu səngər həyatımla bağlıdır. Dostumu gözümün qabağında itirmişəm.
Televiziyada görülən reallıqlardan,
pafoslardan daha uzaq bir gerçəkçi həyat
yaşadım. Amma bu həyata minnətdaram.
Mən, ümumiyyətlə, nə qədər
qəribə olsa da, bir şair kimi müharibələrə
minnətdaram. Faciələr mənim mənəvi
qidamdır. Bu, bəlkə də
şeytanilikdir. İncəsənət həm
də şeytan əməllərindən doğur və deyərdim
daha çox.
-
Maraqlıdır, "şeytanilik"... Bəs bu şeytaniliyin içində
şair savaşda kim olur? Savaşçı,
qoruyucu, hücumçu, ya barışdırıcı? Ya sadəcə müşahidəçi?
- Hər birinin öz yeri var. Mənə silah
çəkən adama sözlə qalib gələ bilmirəmsə,
onun mənə çəkdiyi silahdan daha təhlükəli
silahla silahlanmalıyam. Və söhbət vətəndən,
dövlətdən gedirsə, vicdan hissimi kənara qoya bilərəm.
Şeirdə, bədii
əsərdə nə qədər istəyirsən bəşərilikdən
danışmaq olar. Səngərdəsə bəşərilik
etmək vətənə xəyanətdir. Eyni zamanda ailənə, dostlarına, sevgilinə və
başqalarına xəyanətdir. Açığını
desəm, mən komandan olmağı daha üstün
tutardım. Əmr verməyi daha çox
xoşlayıram
- Qəribədir,
şair-komandir, əmr
verməyi xoşlayır həm də... Hansı üçün-müdafiə,
ya hücum?
- "Ən yaxşı müdafiə
hücumdur"
taktikasını sevən adamam. Amma
elə hücum etməlisən ki, hamıya hücumun
qarşı tərəfdən edildiyinə inandıra biləsən.
- Bir şair niyə
belə düşünsün ki?..
- Çünki sizinlə indi Azərbaycan
səngərindən bəhs edirik. Burda isə şairliyi kənara
atıb özümü bir zabit kimi hiss etdim. Başqa
məsələlərə keçdikdə isə hərbiçi
olduğumu unudacağam. Hamıyla hər yerdə eyni
cür ola bilmərəm.
- Cəbhədən
hansı yaralar qalıb ki, bu şeirlər yaranıb?
- Səngərdə çox
qalmağıma görə sevgilim məndən ayrıldı.
Eyni zamanda dostumu, əsgərimi itirmişəm.
Əsl həyatın nə olduğunu orda
öyrənmişəm.
- Emin bəy, deməli
bir səbəb varmış ki, bəzən sevgi Yer kürəsini
top kimi qaldırıb dünyanın ən dərin
çökəkliyinə tullamağa istək yaradır,
deyilmi? Həm də sizə elə gəlir ki, Allah başınızı
qadınla aldadıb yerinizi tutub?
- Bəli, "Oyun" şeirimdə
belədir.Hərdən düşünürəm ki, qadın
kişinin kamilləşib Tanrıya qovuşma yolunun
qarşısındakı səddir. Və biz bu
səddi dağıtmağı bacarmırıq. Daha
doğrusu, içimizdən gəlmir. Tanrıyla
qadın arasında seçim qarşısında qalarkən
biz qadını seçirik.
- Bəs
qadınların yerini kim tutub?
- Qadınların yerini
qabırğalarımız. Hər halda belə
bir dini baxış var. Düzdür, mən əksini deyərdim.
Kişi Tanrıdan, qadınsa kişidən törəmədir.
Bizdəsə əksini deyirlər.
- Bir qabırğanızın
itkisini bizə bağışlamırsınız, biz sizə
nələri bağışlayırıq...
- Belə də olmalıdır,
çünki bəşərilik qadın işidir.
- Əvəzində özünüzü qurban verirsiniz?
- Əslində, uğur
qazanmağın bir yolu həmişə nələrisə
qurban verməkdir. Ya sevdiklərini, ya arzuladığın bir şeyi, ya yaşamaq istədiyin
həyatı ... Qurbansız
heç nəyə nail olmaq mümkün deyil.
- Dəyirmi?
- Baxır nə üçün
qurban edirsən. Dəyərdimi, ya yox, bunu
yalnız ölüm yatağında anlaya bilərsən.
- Emin bəy, nədir
bu Allaha verib ala bilmədiyiniz?
- Düzü, özüm də tam
bilmirəm. Bəlkə də mənim onunla yox,
onun mənimlə işi var?! Amma həyatda
ən çox sevdiyim Tanrımdır. O isə mənim
vicdanımdır. Mən də daim vicdanımla
müharibədəyəm. Bir növ
özümün özümlə savaşı.
- "O"nun harda olduğunu
düşünürsünüz?
- "O", hər yerdədir. Barmaqlarımda,
ürəyimdə, bütün əzalarımda. Düşüncələrimdə, məndən
uzaqda da, mənim özümdən yaxında da.
- Bəs necə
soruşursunuz ki, niyə göydən Allah yağmır? Bir də
demisiniz ki, buludlardan tutub Tanrıya çatmaq var...
- Bu, təbii ki, uşaq
düşüncəsinə aiddir. Çünki
bizə deyirdilər Allah göydədir. Mən
də deyirdim ki, Allah uşaqları belə çox sevirsə,
göydən qar-yağış yağırsa, niyə də
bir uşaq arzusuna görə Allah yağmasın?!
- Sizmisiniz
ordakı uşaq?
- Həmin şeirimdə bəli, özüməm, öz uşaqlıqdakı
düşüncələrimdir.
- Mən duyuram ki,
o uşaq çətin illərin
ağrı-acısını həmişə özündə
daşıyır. Nağılları da acıdır, o
uşaq unutmur ki, cırıq ayaqqabıyla dərsə gedib, o
uşaq atasının gözünü dərinliyindəki əlcək
ala bilməmək səbəbini unutmayıb...
- Sizinlə tamamilə razıyam. Burada siz mənim yerimə cavablamış oldunuz.
Bir növ siz Emin Piriləşdiniz.
Doğru sözümdür, bu
çox yaxşı hissdir, istər-istəməz başa
düşüldüyünü
biləndə zövq alırsan, qəribə
rahatlaşma olur.
- Ən təmiz
yalan nə ola bilər?
- Dünyanın ən təmiz
yalanı sevgidir elə. Yalandır. Amma ən təmiz yalandır.
- Bəs həqiqət?
- Həqiqət elə
vicdanımın söylədikləridir. Bəlkə
də həqiqət deyilən bir şey yoxdur. Bəlkə də hər şey uydurulub.
- O hansı
ehtiyacdır ki,
divin canı şüşədə olan kimi,
canınızı sevdiyiniz qadında bilirsiniz? Ya
da belə deyirsiniz. Bu yalandır, ya yalan
olduğunu düşündüyünüz həqiqətdir?
- Bu hər hansı qadını sevmək
yox, öz mənəvi canının, ruhunun, boşluğunu,
özünü onda tapmaqdır. Bir növ o
qadına yox, əslində özünə aşiqlikdir.
Yəni bir qadında onu yox, əslində onda
tapdığın özünü sevirsən.
- Eləsə, bu inam niyə səngərdə tərk
edilən əsgərə təsəlli ola bilməyib? O,
axı hələ də bunu unudammır?
-Unutmamaq ayrı, darıxmaq ayrı. Mən
məhz buna görə minnətdaram. Ayrılıqlara
üzülmürəm. Ayrılıramsa
deməli varam. Deməli, bir sevgi
yaşamışam. Üzülmürəm,
əksinə sevinirəm.
- Bu
düşünməkdir ki, başqası ola bilməz, axı hər
ikisini siz deyirsiniz? Özünü aldatmalardan
hansını seçək?
- Onsuz da bir ömür
özümüzü aldadırıq. Eləsə
bizi xoşbəxt edəcək, başqalarını xoşbəxt
edəcək uydurmanı seçməliyik. Bəlkə də uydurulmuş həmin şey müəyyən
müddətdən sonra həqiqətə çevriləcək.
- Niyə insan
olaraq özümüzü başqasında axtarırıq,
niyə bu qədər gücsüzük?..
- Bu gücsüzlük yox, Tanrı
kimi hər yerdə özünü düşünmək və
hər yerdə özünü aramaqdır. Əksinə,
gücdür sevmək. Əgər bu
baxımdan arayıb sevirsənsə, deməli çox
güclüsən. Adına "sevgi"
deyilən hər şeyi buraya qatmadan. Bunlar
zəiflikdir. Əsl sevgi özünü -
Tanrını hər yerdə aramaqdır.
- Allaha o adamlar
daha çox üz tuturlar ki, ondan əvvəl bir insanı
tanıyıblar, ondan qırılıblar, inciklik var,
qaçış var... Əsl sevgi o zaman aşiqlikdir ki, insan
ona əksinə, Tanrını duyub gəlir...
- Bəli. Tam
razıyam. Məhz bunu
deyirdim.Qadının kişini, kişinin qadını sevməsi
kimi deyil, sizin dediyiniz kimi.
- Yəni adamdan
üzülüb, qaçıb Tanrıya üz tutanlar əslində
səmimi deyillər. Lakin əksinə, ancaq Tanrını
duyduqdan, özünü Tanrıda, Tanrını özündə
duyandan sonra üz tutduğumuz adam-budur əsl aşiq
olduğumuz adam. Əslindəsə
"o", " o" deyil-
özümüzük.
- Əlbəttə. Tamamilə
doğrudur.
Elə yaza bilsəm,
sırf bunu yazardım. Tanrını
tanımaq özümüzü görüb
qarşılaşmaqda ilk addımdır. O zaman hər
ikisi bir sevgidə birləşir. Cavab kimi.
Və bütövləşir. Kamillik yolunda əsas addımlardan biri.
- Kamillik şərtdirmi?
Məqsədlərdən xoşum gəlmir... Məqsədi olan adam
ömrünü heyif edir, can atır, can atır, can
atır... O məqsədddən
kənarda heç nəyi görmədən
çıxıb gedir...
- Deyil. Bir söz var, əgər
dahi olmadığınızı görürsünüzsə,
bununla məşğul olmayın. Arzulardan
imtina etməliyik kamilləşmək istəyiriksə. Məqsəd də arzudur... Arzular ümid
doğurur, ən qorxulu şeysə ümiddir. Mən ümidə nifrət edirəm, ümid əzabdır,
ümid yaşatmır, öldürür. Birinə
verilə biləcək ən böyük işgəncə
ona yalan ümid verməkdir. Şeytanilik deyirdik ha,
ümid elə şeytanın özüdür
-
Maraqlıdır, şeirlərinizdə də heç ümid
yoxdur.
- Düzü, diqqət etməmişdim
buna, deməli hisslərim, düşüncəm onlara da hopub.
- Ümumiyyətlə,
rahat şeirlərdir, nə mənada rahat, yəni
"çalışıb bunu deyəcəyəm" deyə
bir şey yoxdur, ya da mənə elə gəldi.
- Elədir, çünki mütləq
deyilən bir şey yoxdur
- Hə, gözəl,
dediyimiz kimi - "özlüyündən" yaranan şeirlər.. Heç
yazmadığınız şeirləriniz oldumu?
- Xeyr. Ya yazıram, ya
üzərində qalmıram. Hafizəmdən
silirəm. Yəni yaddaşımı edə
bilməyəcəklərim, yaza bilməyəcəklərimlə
doldurmuram.
- Bəli,
boşluq elə azadlıqdır. Razıyam
sizinlə. Qadın-əbədi
mövzudur, eləmi? Təkrar-təkrar
qayıtmalı oluruq. Məsələn, soruşmaq istəyirəm,
nə fərqi var qadının başını hansı
bıçaqla kəsirlər? Bir halda ki, "Yer kürəsi əlində
qanlı duayla uçur"?
- Gözəl qadının
başını kəsəndə belə heç olmasa
saçını sığallayasan, teli kəsilməsin deyə
kənara darayasan. Əlbəttə, bunu gözəlliyə,
estetikaya sayğı naminə deyirəm. Amma
istənilən halda bu cür vəhşiliklərin əleyhinəyəm.
İndi gördünüzmü ,
barış deyirdiniz. Belə vəhşiliklərə
qarşı savaşmayaqmı?
- Teli
düşünən başı kəsərmi, Allah eşqinə?
- Gözəllik aşiqləri belə
bəzən gözəllik üçün can ala bilir. Gözəllik dünyanı xilas etmir. Bütün müharibələr gözəlliyə,
gözəl həyata nail olmaq uğrundadır. Yəni tam əksini düşünürəm,
gözəllik dünyanı xilas etməyəcək, məhv
edəcək.
- Mən isə
düşünürdüm, təəəsüf ki,
dünyanın taleyini şairlərə
tapşırmırlar... Sizcə belə
olsaydı necə olardı?
- Anarxiya. Mən də
istərdim. Amma bacarmarıq. Ürəyi yumşaqlıq dünyanı
dağıdar, mərhəmətinsə son həddi
anarxiyadı.
- Bacarmarıq, eləmi?
Doğrudur... Bəs "Günahkar"?
- Bu sosial və bu gün
doğulmağa məhkum və bu dünyada yaşamağa məcbur
edilmiş bir insanın etirazıdır. Hamıya
etiraz. Anaya da, ataya da, ölkəyə də, dünyaya
da...
- İnsanları danışdırmağı
sevirsinizmi? Tanımadığınız
adamları?
- Ünsiyyətciləm. Qaraqabaq insanları xoşlamıram. O tip
insanlarla münasibət qura bilmirəm. Narahat
oluram. Çox susan adamlardan qorxuram.
- Yəni şeirlərinizdəki
siz olmayan insanların hekayələri hardan gəlir,
müşahidələrdənmi, dinləmələrdənmi?
- Daha çox öz
yaşantılarımdan. Sonra müşahidə,
sonra uydurduğum talelər, sonrasa dinlədiklərimdən.
- Bəs susan adamın hekayəti sizi
maraqlandırmırmı?
- Əlbəttə,
maraqlandırır. Amma ünsiyyət kimi, dost kimi, sevgili kimi olmaqdan
qaçıram.
-
Maraqlıdır, susan adam kişi də ola bilər,
qoca da, qarı da, uşaq da, niyə susan adamı məhz
qadın kimi, üstəlik sevgili olmaq istəyən qadın
kimi dəyərləndirdiniz?
- Əsla! Ümumiyyətlə deyirəm, bu
qarşılıqlı münasibətlərə aiddir.
Əlbəttə, kişi də ola bilər,
başqaları da. Lakin
təhlükəli susan qadındır.
- Maraqlı
cavabdır, niyə təhlükəli? Bilirsiniz,
təhlükə təcrübə deməkdir.
- Bilmirəm, ümumiyyətlə,
çox susan adamlardan ehtiyat edirəm. Bu, həmişə mənə tufan qabağı
sakitliyi xatırladır.
- Sizin
üçün "dəbdə olan mövzu"
anlayışı nədir? Yanaşmanız necədir bu tip
şeylərə? Sanki sizdə də duyulur?
- Günümüzün dəbdə
olan mövzuları:qadınlar, dindar-ateizm,
müxalifət-iqtidar. Əksəriyyət
gündəm olmaqçün bunu seçir. Mənimsə öz yolum var, tam ayrı. Öz
dünyamla, yaşantımla.
- Müharibə və
sevgi mövzusundan sonra üzünüzü ardıcıl
çevirdiyiniz bəlli ünvanlar var. Məsələn,
"küçəni düzgün keçə bilməyən
külək"... Balıqçılar... Dəniz... Arabir
hansısa kənd də görünüb itir... Əllər...
- Mənim düşüncəmcə
bütöv şairin
bir neçə sahədə gözəl şeiri
olmalıdır. Təkrar-təkrar qayıtmaq da ola bilər.
- Yəni siz
bunları qəsdən edirsiniz, heç bir xatirəsi, təsirlənməsi,
bağlılığı yoxdur?
- Həm qəsdən, həm ruhumun
duyduğu budur. Və bunları sizə dedim. Mən
bu düşüncələrlə mənəm. Emin Piri obrazı varsa, o da bu düşüncələrdir.
- Bəs sizcə,
mətn yaradan adam dövrünün ictimai mənzərəsini gələcəyə
ötürməlidirmi?
- Nədən yazmağından
aslı olmayaraq, istedadlı yazmaq lazımdır. Bugünkü mənzərəni hamıdan cəsarətli
yaza bilərsən. Amma tarixdə istedadla
yazılmışlar qalır. Hətta
istedadlı yaltağa daha çox önəm verərəm, nəinki
istedadsız cəsarətli mətnə. İstedad
Tanrının bir adıdır və həmişə
yaşayacaq.
- Mübahisəli
yanaşmadır, icazə verin, razılaşmayım.
- Əlbəttə, bu fikirlə
əksəriyyət razılaşmayacaq. Əksəriyyətin
razılaşacağı bir cavab versəydim, bu müsahibənin
də anlamı qalmazdı
- Bəs siz
kimsiniz, şeirlərdəki adam, ya onları sadəcə
yazan, sonra da çəkilib Emin kimi yaşamına davam edən adi adam?
- Mən kiməm?! Nə istədiyimi
tam bilirəm, amma kim olduğumu tam bilmirəm.
Məncə, ölənə kimi də bilməyəcəm.
Bilsəydim, Tanrı olardım. Daha çox şeirlərimdəki adamam, nəinki cəmiyyət
içindəki Emin Piri. Amma bir şeyi
bilirəm. Mənim ən böyük
gücüm səmimiyyətimdir.
- Belə bir
yanaşma var- qadın və ya kişi
müəllifin mətnindən yad nəfəs
duyulmamalıdır. Məsələn, mən həmişə
düşünürəm ki, qadının şeirindən
qadın duyulmalıdır, kişinin mətnindən kişi səsi gəlməlidir. "Gül
kimi soldum" deyən kişi, nə
yazır-yazsın, mənim müəllifim deyil.
- Tam razıyam. Kişi
qadının, ya da əksinə, dilindən nəsə
yazmağa cəhd edirsə, məncə bu olar. Amma özü
başqasıymış kimi yazırsa,
çimkinirəm.
- Şeir, sadəcə tərcüməçidir,
çöl aləmlə yeganə əlaqədir. İnanmıram ki,başqasının
dilindən başqasının yerinə bunu etmək olar. Bəzən siz də edirsiniz. Bunları niyə
dedim, həmin bəzilərini çıxmaq şərtilə,
sizin şeirlər əsl kişi şeirləridir. Yəni
inanmağa yaxınam
ki, siz daha çox şeirinizdəki
adamsınız.
- Çox sağ olun Hədiyyə,
siz məni şeirlərimdən anlaya bilirsiniz. Bir
dəfə "AYB"-də nəsə görüş idi.
Dedilər ki, gənclər arasında ən çox Emin
Pirinin şeirləri kişi şeirləridi.
- Emin bəy, kitab
təzəliklə
təqdim edilib. Necə qarşılandı?
- Təqdimat elə vaxta
düşdü ki, dostlar da ard-arda öz kitablarını təqdim
edirdilər. Onlar iş günü olmasın deyə şənbə-bazara
saldılar, mən həftə içinə. Təsəvvür
edin ki, iş günü, hamı işdədir.
Amma az qala rekord vurdum. Bir gündə
yüz yetmişdən
çox kitab satıldı. Digər
günlərdəsə iki yüzü keçdi. Bəzi dəvətlər nəzərə alınaraq
bir neçə yerdə əlavə imza günlərim olacaq.
Sumqayıt, Şamaxı, Naxçıvan, Qazax,
Cəlilabadda. Belə
görürəm ki, yaxın aylarda mindən çox
kitabım satılacaq. Dünyada və Azərbaycanda
şeir kitabına olan münasibəti nəzərə alsaq
bu gözəl rəqəmdir. Amma bu mənim
yox, sözün, dostların, oxucuların uğurudu. Mən sadəcə vəsiləyəm.
- Bəs ilkin
fikirlər gəlirmi?
- Bəli. Məktub yazırlar, zənglər
gəlir...
- Bəs tənqidin
münasibəti?
- Səs-səmir yoxdur hələlik,
düşünürəm ki, tezdir. Amma
oxucularım, dostlarım ciddi tənqid səsləndirməyiblər.
Yaxın aylarda tam olaraq görəcəyik.
- Ümumiyyətlə,
tənqidlə aranız necədir?
- Tənqidə qarşı pis
münasibətim yoxdu. Bu tənqidçilərin haqqıdır. Amma nə
gizlədim, istəməzdim.
Ümid edirəm tənqid etməzlər. Tərifi sevirəm. Özümə söyləmək
olar, amma mətbuatda
tənqid olmasın. Məni mətbuatda tənqid etməyin.
- Qəribə
etirafdır.
- Bəli, amma səmimi olaraq etiraf
edirəm.
- Siz ki, belə səmimisiniz,
bunu da etiraf edin, kitabınızdan tam
razısınızmı? Hardan bilirsiniz ki, üstündən
bir il keçməmiş bu kitabdakı şeirlərin də
yarısından imtina etməyəcəksiniz?
- Ola bilər. O zaman ki, indikilərdən
daha yaxşısını yaza biləcəyəm. Amma indini götürsəniz
içimdə qəribə hüzur var. "Mən
bacardım" - deyə bir əminlik. Heç
zaman olmadığı qədər.
- Sizi kədərləndirmək
istəməzdim, amma məncə bir müddət sonra bu ola bilər.
- Buna da əminəm. Çünki
daha da inkişaf edəcəm. Bu dəfə uzağı
on-on beş şeirimdən imtina edəcəyəm.
Bəzən içimdəki uşaq harasa gedir, yerini eqolu Emin
tutur...
- Bəs
redaktorunuz kim olub?
- Əsəd Cahangir olsun istədim. Amma tanıyanlar bilir ki, məsləhətlə
nəinki bir misranın,
heç bir nöqtənin
də yerin dəyişmirəm. Əsəd müəllimə
şeirlərimi verdim, dedim ki, bu şeirlər olarmı? O da
baxdı, imzasını qoydu.
- Niyə belə
etdiniz? Onun təcrübəsi
sizə faydalı olmazdımı? Məsələn deyərdi
ki, ünvanlı şeirlər bir anlıq hisslərlə
yazılır,onları kitaba daxil etməyək, sonra peşman olacaqsan...
- Razıyam. Əsəd
Cahangir həm mənə həm digər gənclərə həmişə
yol göstərib. Arada
görüşüb ədəbiyyat haqqında fikirlərini
öyrənirəm. Lakin bu da mənim tərzimdir.
- İndi kitabda
"gərək olmayaydı" dediyiniz heç bir şeirin
olmadığını
düşünürsünüz, eləmi?
- Hələ ki, belə deyəcəyim
şeir yoxdur.
- Bəs
kitabdakı hansı şeirinizi daha çox sevirsiniz?
- Bir deyil, bir neçə şeir -
"Çətin keçib uşaqlığım",
"Qar uşaq" və "Eşq ayələri". Bu şeirlərin nəsə
qəribə doğmalığı var.
- Kitabı elə
"Eşq ayələri" ilə başlayıb, "Qar
uşaq" ilə bitirmisiniz...Hardan gəlir bu
doğmalıq?
- Sevgiylə başlayıb, qar təmizliyi
ilə bitirmək istəmişəm. Məhz
bundan.
- Mən təkrar-təkrar "Qar
uşağ"ın son bəndini oxudum:
...Tanıyırsan o uşağı,
Baxarkən güzgüyə
Özündən qoca əlləri
hayqırıb sənin gözlərinə:
əllər əlcəksizlik və
çörəksizlikdən yox,
sevgisizlikdən üşüyər....
qaytar
uşaqlığımı!
- Anlayıram...
- Hamıya
ünvanlanan sualı bir az dəyişərək özünüzə
yönəldirəm. Sağ qalan olacaqmı?
- Məncə, sübut etdilər ki,
sağlar var...
- Bəs
onların itirilmiş uşaqlığını geri vermək
olacaqmı?
- Məncə, heç vaxt. Gedən heç vaxt geri dönməyəcək.
Təəəsüf ki, bu belədir
- Təəssüf...
Söhbətləşdi:
Hədiyyə ŞƏFAQƏT
Ədəbiyyat
qəzeti.- 2017.- 3 iyun.- S.28-29.