Ədəbiyyat üzrə 1957-ci ilin
Nobel mükafatçısı
ALBER KAMYU (Fransa)
Fransız
yazıçısı, publisisti və filosofu Alber Kamyu
1913-cü ildə Əlcəzairdə doğulub. Ölümündən sonra "Qərbin
vicdanı" təxəllüsünü alıb.
Atası Lyüsen Kamyu şərab anbarı nəzarətçisi
olub, Birinci Dünya müharibəsi illərində piyada
qoşunlarında xidmət edib. 1914-cü ildə
ölümcül yaralanıb və səhra xəstəxanasında
dünyasını dəyişib. Qulaqları zəif
eşidən, savadısz anası Kutrin Senka ispan əsilli
olub.
Alber Kamyu 1932-1937-ci illərdə
Əlcəzair Universitetində fəlsəfə təhsili
alıb. O dövrdən esselər, məqalələr,
nəsr əsərləri yazmağa başlayıb. A.Jid, F.Dostoyevski, F.Nitsşe
yaradıcılığından təsirlənib.
"Taun" (1947), "İlk insan"
(yarımçıqdır, 1994-cü ildə çap olunub)
kimi romanların, "Yad" (1942), "Yıxılmaq"
(1956), "Xoşbəxt ölüm" (1971) kimi povestlərin,
onlarla hekayə, dram əsəri, esse və ona dünya
şöhrəti gətirən fəlsəfi əsərlərin
müəllifidir.
Alber Kamyu 1957-ci ildə "ədəbiyyata verdiyi
qiymətli xəzinəyə və insan vicdanının
fövqəl təsvirinə görə" ədəbiyyat
üzrə Nobel mükafatına layiq görülüb. Dünya şöhrətli yazıçı-filosof
1960-cı ildə vəfat edib.
TİPASADA NİKAH
(esse)
Yazda tanrılar Tipasanı məskən seçir və
orada hər şey günəş dilində
danışır, yovşan ətrindən məst olur,
gümüşü zirehə buxovlanmış dənizdə
boğulur, masmavi səma ətraf çiçəklərdə
və sal daşların qoynunda itir. Günün başqa
saatlarında ətraf günəş işığından
gözlərini qıyıb qaranlığa qərq olur. Gözlər kirpiklərə qonan titrək
işıq və rəng zərrələrindən başqa nəsə
görə biləcəyinə əbəs yerə ümid
edir. Ətirli otların kəsif qoxusu
boğazı qıcıqlandırır, nəfəs almaq
çətinləşir. Ətraf kəndlərin
başının üstünü kəsdirən təpələrin
arxasından sıyrılaraq, ağır-ağır,
arxayınlıqla dənizə baş vuran qara, nəhəng
Şeunu zorla seçirəm.
Kəndi ötüb keçirik, buradan buxta
görünür. Sarımtıl-mavi aləmə qərq oluruq, yayda
Əlcəzair torpağının yetişdirdiyi xoş rayihə
bizi nəfəs
kimi qoynuna alır. Ətraf villaların
divarlarından boy verən yasəmən kolları göz
oxşayır; bağçalarda bir qədər sonra al-əlvan
rəngə boyanacaq solğun bənizli ketmilər hələ
də qalır, bir də uzaqdan baxanda qaymaq
köpüyünü xatırladan, zərif-bənövşəyi
iris kollarının əhatəsində mürgü döyən
bəyaz qızılgül dənizi. Hər
daş parçası hərarət saçır. Qızıl düymə kimi bərq vuran avtobusdan enəndə
kənd-kənd dolaşan qəssabların qırmızı
maşınlarının siqnal səslərilə
qarşılaşrıq.
Limanın sol tərəfində sarıçiçək
kollarıyla saqqız ağaclarının arasından
keçən, xarabalığa doğru uzanan və sementlə
bərkidilməyən daş plitələrlə döşənmiş
pillələr var. Yol kiçik mayakın yanından keçərək
səhrada itir.
Mayakın ətəyində lap aşağıya, qayaların
altına qədər uzanıb gedən ətli, bənövşəyi,
sarı, qırmızı çiçəkləri olan qəribə
bitkilər yetişib, dəniz onları nəfəsi kəsilənə
qədər öpüb oxşayır. Düz günəşin
altında dayanmışıq, arabir əsən külək
üzümüzün bir tərəfinə
sığal çəkir, göydən dənizə
şığıyan, bircə qırışığı
belə olmayan, öz bəyaz təbəssümü ilə
ağlı başdan çıxarıb gülümsəyən
işıq selinə baxırıq. Xaraba səltənətə
qədəm qoymazdan əvvəl yad seyrçilər kimi son dəfə
bu mənzərəyə tamaşa edirik.
Bir-iki addım atan kimi yovşan ətri boğazımızı
qıcıqlandırır. Onun boz telləri uzandıqca-uzanan xarabalığa sərilib.
Bürküdən şirəsi axır, adama elə
gəlir ki, yerdən göyə qədər nə varsa, hər
şey bu ətirdən məst olur, xumarlanır. Üzü eşqə və arzulara doğru gedirik.
Hər şeydə möhtəşəmlik axtaran fəlsəfi
hökmlər çıxarmaq fikrində deyilik. Günəşdən, öpüşlərdən, ətrafdakı
qarışıq ətirlərdən başqa hər şey
bizə boş və mənasız görünür. Mənə qalsa, bura tənhalıq
axtarışına çıxmamışam. Bir vaxtlar sevənlərə qoşulub tez-tez buralara
gəlirdim, onların simasından parlaq təbəssüm
oxunurdu və bu təbəssüm eşqi təcəssüm
edirdi. Burada olduğumda qaydalar və
üsullar məni maraqlandırmır. Burada
təbiətin qarşısıalınmaz sərbəstliyi ilə
dənizin pozğunluğu məni ağuşuna alır.
Sevimli baharına qovuşan, insan əli dəyməyən
parıltısını itirən xarabalıqlar daş
qalaqlarına çevrilərək yenidən təbiətə
qarışıb. Təbiət sərsəri
oğullarının qayıdışını bayram etmək
üçün çiçəklərini səxavətlə
onların ayaqları altına döşəyib. Günçiçəyi yumru başını
forumun plitələrinə soxub, qırmızı ətirşahlar
nə vaxtsa evlər, məbədlər, şəhər
meydanları olan yerləri al qana boyayıb. Buna rəğmən elm bəzi alimləri yenidən
tanrılara qaytarır, yüzilliklər xarabalıqları
yenidən onların anaları üçün iqamətgah
edir. Nəhayət, keçmiş onları tərk edir,
azadəliklə nəfəs alan cismlərinin
hakimiyyəti altına girməyə, artıq heç nə
mane olmur.
Ayaqlarım
altda qalan yovşanların ətrindən doyana, daşların
hərarətini canıma çəkənə, nəfəsimi
dünyanın çılğın nəfəsinə
kökləyənə qədər xeyli vaxt keçir! Təbiətdəki ətirlərdən xoşhallandım,
həşəratların vıjıltısından
xumarlandım, bütün ruhumla, canımla qızmar səmanın
nəhayətsizliyinə məğlub oldum. Özün olmaq, itirdiyin daxili harmoniyanı geri
qaytarmaq o qədər də asan deyil. Amma nəhəng
Şenua dağ silsiləsinə baxarkən qəribə sakitlik
hiss edirəm. Dərindən və azad nəfəs
alıram, ruhi bütövlük və mənəvi
rahatlıq duyuram. Bir yamacdan o birinə
qalxıram, hər dəfəsində məni mükafat
gözləyir, məsələn, götürək elə
sütunları gün işığında bərq vuran bu məbədi,
pillələrdən baxanda çəhrayı damları,
yaşıl eyvanları olan kənd bütünlüklə
görünür. Ya da Şərq tərəfdəki
böyük bina: divarları hələ də qalır,
qazılıb didik-didik olan sərdabələr üzük
qaşı kimi ətrafını dövrəyə alıb,
torpaqla bir olan bəzi yerləri güclə seçilir. Bir vaxtlar orada ölülər rahatlıq tapardı,
indi isə sarı şəbbülər, adaçayı
bitir. Sent-Salsa - xristian tikilisi, amma hər bir dərmə-deşiyinə
baxmağa dəyər, biganəlik hissini özümüzdən
uzaqlaşdıran kimi qulağımıza dünyanın
melodiyası dəyir: yamaclar şam və kaparis
ağaclarıyla doludur və haradasa iyirmi metr aralıda dəniz
quzu kimi mələyir. Sent-Salsa ucalan yamacın
yastışəkilli zirvəsi var, külək eyvanında at
oynadır. Bu genişlik səhər
günəşinin şəfəqləri altında azadəliklə
nəfəs alır.
Miflərə ehtiyac duyan insanlar kasıb olur. Burada tanrılar
gündüz vaxtı axan çay yataqlarındakı nişan ağaclarına xidmət etmək
üçündür. Mənzərəni təsvir edərək
deyirəm: "Budur, bu qırmızı, bu göy, bu da
yaşıldır. Bu dəniz, bu dağlar, bu da
çiçəklərdir". Bu yerdə
Dionisi xatırlamağın nə mənası var axı, sadəcə
saqqız ağacının tumurcuqlarını
barmaqlarımın ucuyla götürüb burnuma
yaxınlaşdırmaqdan xoşlandığım
üçünmü. Və o qədim himn - sonradan
haradansa gəlib beynimdə dolaşır - Demetrə həsr
olunub: "Bütün bunları öz gözlərilə
görənlər insanların xoşbəxtidir". Dünyəvi olanı görmək və görmək,
- bu məsləhəti unutmaq olarmı? Elevzin
şəbihlərində iştirak edənlərə baxmaq bəs
edir. Heç burada da bəşəriyyətə
sona qədər yaxın olacağımı ağlımdan
keçirmirəm. Lümlüt soyunub dənizə
atılmalıyam, üstümə hopan bəşəri qoxuları
yuyub təmizləməliyəm, bədənimi ağuşuna alan dənizlə torpağın sevgisini
seçib ayırmalıyam. Suya
girirəm, sanki soyuq qətran içindəyəm, az qala nəfəsim
kəsilir; sonra üzürəm; su qulaqlarımda
uğuldayır, burnumdan axır, boğazım
acışır və mən üzürəm - qollarım
sudan çıxır, par-par yanır, sanki lak çəkilib,
həm də günəş şüalarından belə
parıldayır, hər bir əzələmi oynadaraq qalxıb
enir; bütün bədənimdən su axır, hay-küy
salaraq, ayaqlarımla təkan verirəm, dalğaları
yarıram, və - qarşımda üfüq yoxdur. Sahildə qum üstə çökürəm, yenidən
bədənimin və sümüklərimin
ağırlığını hiss edərək heysiz
uzanıb qalıram. Günəşdən
ağlımı itirmiş kimi hərdən qollarıma
baxıram, damlaların necə qopub
ayrıldığını izləyirəm, elə ki, dərim
quruyur, günəş işığından
qızılı rəngə çalan tüklərin
arasında anındaca duz ləkələri əmələ gəlir.
Burada
seçilmişliyin mahiyyətini dərk edirəm: bu, sərhədsiz
sevgi deməkdir. Bu dünyada ancaq bir sevgi var. Qadın bədənini
qucaqlamaq - bu,
eynən göy üzündən dənizə səpələnən
işıq kimidir. İndicə yerə
çöküb ətrini canıma çəkmək
üçün özümü yovşanlığa
atacağam, dərk edəcəyəm ki, hər şeyi təbiətin
diktəsi ilə edirəm, günəş hələ də
parıldayır və mən nə vaxtsa öləcəyəm.
Bu yerdə qumara mütləq mənada öz həyatımı
qoyuram; daşların əks etdirdiyi, dənizin nəfəsini
içinə çəkdiyi, cırcıramaların
özünəməxsus nəğməsini duyaraq istidən
qızışan həyatımı. Sərin
külək, mavi səma. Mən bu həyatı həyəcanla
vəsf edir, dayanmadan onun haqqında danışmaq istəyirəm:
taleyimə görə - insan taleyinə görə - onunla
qürur duyuram. Amma mənə çox deyiblər: burada
qürur duymalı heç nə yoxdur. Yox, var: bu günəşlə,
bu dənizlə, mənim gənclik eşqilə
atılıb-düşən qəlbimlə, şoran bədənimlə
və təbiətin sarılı, mavili rənglərinə
boyanan, özündə zərifliyi və möhtəşəmliyi
əks etdirən
bu nəhayətsiz mənzərə
ilə. Bütün bunlara sahib olmaq - bundan sonra
bütün gücümü sərf edib buna nail olmalıyam.
Burada özüm olaraq qalmağıma heç nə mane olmur,
heç nədən çəkinmirəm, maska
taxmağıma ehtiyac qalmır: sadəcə, səbirlə
yaşamağı öyrənməliyəm. Bu,
çox çətin bir elmdir, amma müdrikliyin bütün
düsturlarını özündə əks etdirir.
Günortaya yaxın xarabalıqların arasından
çıxıb liman yaxınlığındakı kafeyə
qayıtdıq. Günəş adamın başının
üstünü kəsdirib yandıranda, rənglər
adamın gözündə qarışanda bu sərin, kölgəli
zalda oturub bir stəkan buzlu nanə suyu içməyin öz ləzzəti
var! Pəncərədən baxanda dəniz mənzərəsi
və tozdan nəfəsi kəsilən yol görünür.
Pəncərə qarşısında oturub günəşin ağ şəfəqlərindən ağaran səmaya
baxıram, gözlərimi qıyıram - gözlərim
gözqamaşdırıcı işıqdan qapanır. Sir-sifətimiz tərlidir, amma əynimizdəki
yüngül paltar öz təravətini qoruyub-saxlayıb və
üz-gözümüzdən dünya ilə nikahdan xoşbəxt
olan insanın yorğunluğu əks olunur.
Bu kafedə yaxşı yemək olmur, amma bəs qədər
meyvə var - ən çox da iri-iri şaftalılar, ye,
şirəsi çənəndən axsın. Şaftalının
dadına baxdıqca qanımın necə
qaynadığını hiss edirəm, gözlərimi bərəldib
ətrafa baxıram. Özündə hər şeyi əks
etdirən günorta sakitliyi dənizin sinəsinə
çöküb. Təbii ki, hər bir gözəl vücud öz
gözəlliyi ilə fəxr edir və bu gün də
dünya bizi öz gözəlliyi ilə valeh edib. Əgər
həyat eşqi mənim üçün özündə hər
şeyi ehtiva edirsə, nədən onun - dünyanın - qarşısında
həyat eşqimi inkar etməliyəm? Xoşbəxt olmaq
ayıb deyil! Bundan sonra axmaq - kraldır, amma mənim
üçün həyat eşqilə məst olmaqdan qorxanlardı axmaq. Bizə
qürurdan o qədər dəm vurublar ki: bilirsiz də, bu
şeytani günahdır. Özünüzü gözləyin,
çığırıb deyirdilər, yoxsa sizi öz
canlı qüvvəniz məhv edəcək! Əsil-nəcabətimin
mötəbər olduğunu öyrəndikdən sonra
doğrudan da qürur... Amma indiki şəraitdə
həyatdan qürur duymaq hüququmdan imtina edə bilmirəm,
sanki dünya-aləm bu duyğunu əlimdən almaq
üçün qəsdimə dayanıb. Tipasada
görmək və inanmaq - eyni şeydir, mən də əlimlə
toxunduğum, ya da dodağımla duyduğum bir şeyi inadla
inkar edən deyiləm. Gördüklərimdən
hər hansısa bir sənət əsəri kimi mənəvi
qida aldığımı bildirmək istəmirəm, mən
onun haqqında danışmaq istəyirəm və bunlar
ayrı-ayrı şeylərdir. Tipasa mənim
üçün dünya haqqında təsəvvürlərini
dolayı yolla bildirən personajdır, Onlar bu nəzər-nöqtəsinin
xeyrinə şahidlik edirlər, özü də kişi kimi, möhkəm. Bu
gün o, mənim personajımdır və hələ ki, mən
onu təsvir etməkdən xoşlanıram, deyəsən bu sərxoşluqdan
ayıla bilməyəcəyəm. Hər
şeyin öz vaxtı var - yaşamağın və həyata
bağlanmağın. Bir gün yaratmaq
zamanı da gələcək və bu, çox təbii bir
şeydir. Bədənimin hər bir
hüceyrəsini duyaraq, qəlbimin hər əzələsini
hiss edərək ömür sürmək mənə yetir.
Tipasanın həyatı ilə yaşamaq və
bu həyatı təsvir etmək. Sonra da sənət
gələcək. Buradan da azadlıq
yuvalanır.
Heç vaxt Tipasada bir gündən artıq
qalmamışam. Elə vaxt olur ki, aradan uzun bir zaman keçir və sonra
sən tanış mənzərəyə
doymaq bilmədən yenidən baxırsan. Dağlar, səma, dəniz
- hər şey eynən qəfildən bizi öz
halsızlığı, ya da gözəlliyi ilə məftun edən tanış
simalar kimidir: bu vaxta qədər də baxmışıq, -
baxmışıq ki, görək. Amma hər
şey gözəlliyini qoruyub-saxlamaq üçün
vaxtaşırı yenilənməlidir. İnsanlar
da hər şeyin onları tez təngə gətirdiyindən
şikayət edirlər, səbəb də heyranlıqdan
doymadan nəyə heyran olduqlarını unutmaqları olur.
Axşamüstü parkın daha səliqəli, abad bağça hissəsinin şosse ilə birləşən tərəfinə qayıtdım. Günəşin və ətirlərin meydan oxuduğu hər şey arxada qaldı, hava axşam sərinliyində mürgüləyirdi, adamın ruhu sakitləşirdi, dincini alan bədən sevginin məmnunluğunu oyadan daxili sakitlikdən qida alır. Skamyaya çöküb ətrafın qaranlığa qərq olmağına, hər tərəfdən hücum çəkib gələn alaqaranlığa tamaşa etməyə başladım. Özümü hər şeydən doymuş kimi hiss edirdim. Möhkəm və nahamar nar çiçəkləri başımın üstündən sallanıb qalmışdı, yazın bütün ümidi bu qönçələrdə əriyib itirdi. Məndən arxada rozmarin bitmişdi, onun məstedici ətrini hiss edirdim. Ağacların arasından təpələr görünürdü, ondan o tərəfə isə - üstündəki səma yelkənli qayığı xatırladan dəniz və sahil... İçimdə qəribə bir sevinc vardı, belə sevinci adama yalnız rahat vicdanı bəxş edə bilir. Elə hisslər var ki, onu yalnız rollarının öhdəsindən yaxşı gəldiklərini hiss edən aktyorlar keçirir, yəni qarşıya qoyulan məqsədə çatmaq üçün ideal personaj yaratmaqla əvvəlcədən cızılmış bir rəsmi gerçəkləşdirə bilmək hissidir bu! Mən də eyni hissləri keçirirdim: rolumun öhdəsindən bacarıqla gəlmişdim. Boynuma düşən adamlıq vəzifəmlə məşğul olmuşdum və bu uzun gün ərzində həyatdan aldığım nəşəni müstəsna uğurum kimi qəbul edirdim, bəzən məlum şəraitdə xoşbəxt olmaq vəzifəsini icra etmək adamda narahatlıq yaradır. Belə hallarda yenidən tənhalığa qapılmaq qorxusu var, amma bu dəfə tam rahatlıq və arxayınlıq...
Artıq, quşlar da ağaclara qonub. Qaranlığa
boyun əyməzdən əvvəl torpaq dərindən
köks ötürdü. Az sonra ilk
ulduzun parıltısı ilə dünya özünü gecəyə
təslim edəcək. Parlaq tanrılar öz hər
günkü işlərini başa vuracaq, onların yerini
başqa tanrılar alacaq. Onlar tutqun və
yorğun simaları ilə torpağın tərkindən
çıxacaqlar.
Hələ ki, ağacların rəqs edən
qızılı barmaqları arasından sıyrılıb gələn
dalğaların sahilə çırpılaraq əks-səda
verən səsini dinləyirəm. Dəniz, səhra, sakitlik, bu torpaqdan
qalxan ətirlər... Özümə həyatın ətirli
tərəfini götürürəm və yetişmiş meyvə kimi onun dadına
baxıram, dodaqlarımdan süzülən şirəsini həyəcanla
hiss edirəm. Yox, məsələ mənlik, ya da
dünyalıq deyildi, məsələ mənimlə sevgi
dünyası arasında doğulan harmoniyada və sakitlikdəydi.
Müstəsna
imtiyazlarla əhatə olunan sevgiyə iddia etdiyimi fəxrlə
etiraf edirəm, çünki mən onu bütöv - günəşdən
və dənizdən doğulmuş, həyat eşqilə
çağlayan, öz böyüklüyünü sadəliklə
nümayiş etdirə bilən və sahildə dayanıb ətrafındakı
bütün təbəssümləri dərk edərək, səmanın
nurlu təbəssümünə təbəssümlə cavab
verən qövm kimi
görürəm.
Rus dilindən tərcümə
edən:
Əyyub QİYAS
Ədəbiyyat qəzeti.- 2017.- 17
iyun.- S.30-31.