Görkəmli türk şairi Yılmaz Ərdoğan 1967-ci il noyabr ayının 4-də Hakkaridə anadan olub. Çox xoşdur ki, şeirlərinin "Ədəbiyyat qəzeti"ndə dərc olunması əlli illik yubileyi ilə üst-üstə düşdü və biz fürsətdən istifadə edib, onu oxucularımız adından səmimi-qəlbdən təbrik edirik. Yılmaz Ərdoğan şair olmaqla yanaşı, eyni zamanda, tanınmış kinorejissor və aktyordur. Çəkdiyi filmlər, oynadığı rollar iyirmidən çox mükafata layiq görülüb.

 

BƏMBƏYAZ VƏRƏQ

 

Bir

    bəmbəyaz vərəqdə

           nə desən çəkmək olar:

məsələn,

            təyyarə,

ya da,

      rəngbərəng çərpələng,

    göy qurşağı misalı,

ya da,

       bir ayağı gödək

                          sallaq masa,

ya da,

      kainatın o üzünə aşan

                   upuzun bir yol -

get ki, qurtaracaq,

get ki, qurtaracaq...

 

Bir

   bəmbəyaz vərəqdə

       nə desən yazmaq olar:

məsələn,

             kiçicik bir şeir,

amma

    misralarına

        upuzun, bütöv bir ömür sığar...

 

Bir

   bəmbəyaz vərəqdə

         nə desən yaratmaq olar:

məsələn,

       sənin çiçəyə

            bu qədər bənzəyişini,

ya da,

        mənim çarəsizliyimi...

 

Bir

   bəmbəyaz vərəqdə

         yazsam anladıqlarımı...

Amma

        anlamadıqlarım da var -

məsələn,

         torpaqla günəş,

                   küləklə yarpaq

nə danışırlar

                 öz aralarında?..

 

Sevdiyim,

       sən mənə işıq ver,

                                  işıq,

açılsın gözlərim...

Budaqlarımda

o qədər

       tumurcuq var -

günəşə həsrət,

küləyə həsrət,

yağışa həsrət...

 

Sevdiyim,

        bir uzaq yoldan gəlirəm,

heybəmdə

      sənə layiq bir şeyim yox...

 

Nə qədər ağrıdan, acıdan keçdim,

nə qədər

        sancıdan keçdim,

nə qədər

       sevdadan keçdim,

sinəm

    bəmbəyaz bir vərəq...

 

Sevdiyim,

                        gözlərin mərcan mavisi...

Sənə baxmaq -

                        suya baxmaqdır,

sənə baxmaq -

                   möcüzəyə baxmaqdır,

sənə baxmaq -

                    bir bəmbəyaz

                             vərəqə baxmaqdır,

sənə baxmaq -

                              Allaha baxmaqdır,

sevdiyim,

                            dualarımı qəbul et...

 

SEVƏ BİLMƏK EHTİMALI

 

Şəhərlərarası

        avtobuslarda

                        vaz keçdim

                        çocuq olmaqdan,

ot

  ətri verən

                    bir tikə pendir vardı

                        heybəmdə -

halbuki

mən Veysəlqapıda

       səninlə bir xaşlama yemək

                        ehtimalını sevirdim...

 

Orta məktəbin

          silgi ətri verən

                        təbaşir ləkəli illərində

Ankarada

payızın karbon iki oksidli havasında

      hər kəsin həsrətini çəkməyə başladım...

Və

    bu həsrət

                        elə uzun çəkdi ki,

                        iliyimə, qanıma işlədi,

öyrəncəli oldum -

həsrətlərin həsrətini

                        çəkməyə başladım,

                                   iki gözüm...

Bizim

      Kəmaləddin Tuğçularımız vardı

və

    bir də

        pəncərə şüşələrinin

                               tərləmiş üzünə

                        yazı yazmaq imkanımız...

Boş vaxtlarımızda

                        oyun oynayardıq -

mən - həkim olardım,

                          sən - tibb bacısı,

yerdə qalanlar -

                         könüllülər...

Qırmızı hərflərlə

                           ümid dolu

                                sözlər yazardıq

                          rəngi getmiş divarlara,

həm də,

        Türk Dil Qurumunun acığına

                        yeni bir türkçədə...

Yadındamı,

                        içimizdə biri vardı,

maraq göstərməsək də,

"S" hərfindən

                   çəkic və oraq düzəltmək idi

işi-gücü,

                         səhərdən axşama qədər...

Və

    Ankaraya

                      karbon iki oksid yağırdı,

                                        üsul-üsul...

Qapalı məkanlarda sevişməyi

                          məsləhət görürdü

                                    axşam xəbərləri,

Ankarada

                        bir sevgi macəram

                                   olmasa da,

radioya

                        diqqətlə qulaq asardım,

bəlkə

      buna görə

                        qınaqlıq sevgim olmadı,

güllə yarası almadım,

məhkəmə sənədlərinə

                            düşmədi adım...

Tək suçum

                              sənə şeir yazmaqdı,

mən

     sənin

            mənimlə

                   Tunalı Hilmi caddəsilə

                        gedə bilmək

və

    məni

            sevə bilmək

                        ehtimalını sevirdim...

 

Sən yox idin...

Ürəyim

            yaz torpağı kimi

                        çat-çat olmuşdu...

Sağım - dəniz,

                        solum - dağ...

Üsul-üsul

                        avtobus olurdum,

yanımdan keçən

                        qatarlarla yarışırdım,

çocuqluğuma yaxınlaşdıqca,

                        sən olurdum,

                        anam olurdum,

                        atam olurdum...

Və

     şəhərlərarası

              avtobuslarda

              vaz keçirdim

                            çocuq olmaqdan,

ot

    ətri verən

            bir tikə pendir vardı

                        heybəmdə...

Mən

      səninlə

                bir gün Vanda,

                        bir qəhvəxanada,

mən

    səninlə,

        sadəcə,

            tanımağa məcbur qalanların

                                                                 tanıdığı

bir yolüstü lokantada,

mən

     səninlə

            Ağrı dağına

                 mistik və dəmlənmiş

                                      çay kimi baxan

Şərqi Bəyazidin

                            istənilən bir

                                     torpaq evində,

mən

      səninlə

                hər hansı bir insan əlinin

                        cod coğrafiyasında

olma ehtimalını sevirdim...

 

Mən

     sənin

            məni sevəbilmə

                        ehtimalını sevirdim!

 

 HAMISI BU QƏDƏR

 

Dəyişən mən deyiləm...

Eyni şey imiş

            yaşlanmaqla islanmaq.

Bir

    yağışın kölgəsində

                             qocalmadıqmı?

 

İndi

     ölüm bəs eləmir

  sancılarımızı çəkməyə.

 

Dostlar

                  xatirələrlə dolu

                        bir sahildə

                                   mürgüləyirlər -

salamları

            bıçaq kimi

                        kəsir üz-gözümü...

 

Dəyişən mən deyiləm...

Vaxt çatmır

            yaşadığımızı düşünməyə...

 

Yenə də

         gecə işıqları

                        bu şəhəri

gözəlmiş kimi göstərir,

 

istər-istəməz,

            Əhməd Həşimin

            qafiyələri düşür yadıma...

 

 Səni

     ağlıma çəkib gətirən

Yerin

                        cazibə qüvvəsi yox,

yalancı ulduzlardı -

elə yaxınsan ki,

                        üfürsəm sönəcəksən,

elə uzaqsan ki,

            okean kimi,

            qucaqlamaq mümkün deyil...

Yəni,

      bir eşqə

                        yetəcək qədər

acılarımız

və hər an

                         xatırlada biləcək

səbəbsiz ölümümüz var...

Hamısı bu qədər...

 

YASAQ

 

Gözlərinə baxmaq,

Əllərindən tutmaq

                        mənə yasaq.

Gözündə yaşın,

fikrində təlaşın,

suçun,

                        bəraətin olaydım,

Ana yurdun,

                        vətənin olaydım,

yanına sürgün olaydım,

dörd bir yanım bağlı -

səndən başqa

                        bir kəsi görməyəydim,

fəqət yasaq,

gözlərinə baxmaq,

əllərindən tutmaq...

 

SƏSSİZ-SƏMİRSİZ ŞEİR

 

Bu imkansızlıqlar,

bu yaralar,

hamısı,

hamısı insan əməli.

Sevda deyə

            hayqıran üzün,

bu kitabın

            ən sirli sətri,

bir də

     bir də yanıqlı səsindi

            məni mənə düşmən edən.

Ağladığım gecələrin

tək şahidi

və

   dünyanın

            heç bir yerində

bənzəri olmayan üzün,

yəni,

            başdan-ayağa sən!

Bu baxışlar,

bu mis dadı,

Hamısı,

            hamısı insan əməli...

 

YAĞDIQCA

 

Yerlə-yeksan,

            islaq saçlı,

                       qıyıq gözlü,

qəvim köçlərindən bəri

ağlayan,

adı

    qəlbimdə gizli qalan

                        bir qadındı İstanbul.

 

Bu şəhərə yağış yağdı,

mən ağladım.

Kim

    daha çox yalan soyutdu

                         çay fincanlarında,

hansı talandı

                        dəmli öpücüklərin

və

   buğda itirdiyimiz

                        kimin adıydı?

Bir eşqdən

            başqa bir eşqə

                        neçə saata

       getmək olar?

             Yağış şəhərə elə yağdı,

            mən ağladım.

 

Gedəndə

            özümlə ən çox

                        səni götürdüm,

yaralarım yardan ərmağandı,

ən müqəddəs kitabım -

                        sevgi atlası,

mən sevməyi,

            bəlkə də sevilməyi

                        heç bacarammadım,

            sevgimə əngəl acılarım vardı...

            Mən yağış ağladım,

                                   bir şəhərə yağdı

            mən şəhərə ağladım,

                                   bir yağış yağdı.

 

Mən

      bir ağladım,

            bir ağladım,

şəhərə yağış yağdı...

Mən...

Yağış...

Ağladım...

 

ALIN YAZISI

 

Ummadığım

            masmavi bir gündə

gözləmə salonunun

            yalnızlığına bürünmüşəm,

iliklərimdə itirdiyim

            bir eşqi axtarıram -

bu qədərmi unutqanmışam?

Şeiriyyətini

            o qədər də anlamadığını

bir Paris axşamında

            qəlbimin daş piləkənlərini

sayıram -

içimdə ayaq izlərin,

            ovuclarımda yaz,

səni xatırlayıram,

səni xatırlayıram...

 

Yılmaz ƏRDOĞAN

 

Hazırladı: Dilsuz

 

Ədəbiyyat qəzeti.- 2017.- 4 noyabr.- S.16-17.