Ziya Osman SABA

İSTANBUL TÜRKÜSÜ

Səni görürəm yenə, İstanbul,

uzaqdan, gözlərimlə

qucaqlayırmış kimi:

minarə-minarə,

ev-ev,

yol-yol,

meydan-meydan...

Gəlir Boğaziçindən -

limandan qalxan gəmilərin səsi,

Mavi sular üstündə yenə

xatirələr qədər bəmbəyaz

Qız kuləsi.

Bir yanda

səhər-səhər

günəşlə bərabər

doğulduğum sahil - Beşiktaşım.

Bir yanda səmt-səmt, yer-yer

beş yaşım,

on beş yaşım,

ah, iyirmi yaşım...

Durur o təpəcikdə

oxuduğum məktəb,

Əsgərlik çağımda

qışla idi obir üzü.

Bir gün bir qızını

verdi mənə

Hüsnünə doymadığım Rumelihisarı.

Mənim deyilmi oralar -

Babamın yatdığı Kiçiksu,

Anamın yatdığı Eyubsultan...

Hər belə kövrəldikcə,

Sanki çocuqmuşum kimi,

Tutar əllərimdən İstanbul...

GƏLƏR AĞLIMA

Harda tariximdən bir nişan görsəm,

Əski gün, zaman gələr ağlıma.

Şərqdən Qərbə axan bir kükrəyən sel,

At, qılınc və qalxan gələr ağlıma.

Malazgirt savaşı... Zəfər türküsü...

Şübhəsiz, Alparslan gələr ağlıma.

Ana bildiyimiz bu ana məkan -

Burcu-burcu vətən gələr ağlıma.

Ərtoğrul bəy kimi dövlət banisi,

Cəddim Qazi Osman gələr ağlıma.

Başı səmalarda bir ulu çinar -

Fateh Mehmet Sultan gələr ağlıma.

Üç qitəyə dalğa-dalğa yayılan

Nəhayətsiz ümman gələr ağlıma.

Eşq ilə, vəcd ilə, ədalət ilə

Elm gələr, ürfan gələr ağlıma.

Cəzayir dastanı bir həzin ağı,

Fəryad ilə fəğan gələr ağlıma.

Məndəki yaranı kimsələr bilməz,

Bir yaralı ceyran gələr ağlıma.

Kor kimi dalaram hey xəyallara,

Övladi-Fatihan gələr ağlıma.

Kosovayla Dumlupınar diz-dizə,

Qeyb olan şərəf-şan gələr ağlıma.

Bu dünyanı yenə başdan saracaq

Bir hökm, bir fərman gələr ağlıma!

KİM ANLAR

Mürgü döyən gölə Ay işığında

Sevginin rəsmini cizsəm kim anlar?

Tumurcuq çırtlayıb, gül açdığında

Yağışın saçını çözsəm kim anlar?

Eşq - süd bəyazı, kin - kömür qarası,

Könlümü göynədir hər dost yarası...

Ət oldum, bıçaqla sümük arası,

Cəlladla əhdimi pozsam, kim anlar?

Doğumda yalan var, ölümdə gerçək,

Nəyə işarədir, balıq, quş, böcək?

Qırıq könülləri toplayıb tək-tək,

Köksümün üstünə düzsəm, kim anlar?

Yazlamı açılır qışın düyünü,

Haqlamı çözülür işin düyünü?

Ağlımdan keçəni - düşündüyümü

Oxusam kim anlar, yazsam, kim anlar?

DƏYMƏYİN, QALSIN

Çoxa kədərlənər, aza gülərəm,

Ülgüc ağzındakı düşüncələrəm,

Dəlilikdir bəlkə... dəyməyin, qalsın.

Sevdam böyüdükcə dünyam dar olur,

Zamandan çıxdığım zamanlar olur,

Və elə gözəl ki... dəyməyin, qalsın.

Saatlar ya geri, ya da irəli,

Qıran yox hiyləli tərəziləri,

Öfkələr ürəkdə... dəyməyin, qalsın.

Nə bütünüm bütün, nə yarım yarı,

Nə çiçək - çiçəkdi, nə arı - arı,

Ümidlər uzaqda... dəyməyin, qalsın.

Nə olsa, yırtılar ən qalın pərdə,

Hesaba çəkilər dünya məhşərdə,

Nə son - son, nə ilk - ilk...

dəyməyin, qalsın.

Hazırladı: Dilsuz

Ədəbiyyat qəzeti.- 2017.- 11 noyabr.- S.16.