Kağız kəpənəklər

Həmin gün

qara-qara buludlarla naxışlanırdı

göy üzünün yaxası

və

külək

yağan qarı

duz kimi çevirirdi Bakının başına...

Metro qarşısında limon satan qadının

yırtıq ayaqqabılarından ayağına dolurdu qar

açıq qapıdan evə girən oğru kimi...

Üzünün, əllərinin qırışlarına toxunurdu əvvəlcə,

sonra ürəyinin sarı siminə.

Ayaqları donan qadının

ürəyi yanğın yeriydi.

Qar yağırdı həmin gün...

İşıqpulu, qazpulu borclarımızın yazıldığı kağızları

külək

qapıya sancıldığı yerdən çıxarıb

uçurdurdu havada

kəpənək kimi...

“Kağız kəpənəklər”

qar dənələrinə qarışırdı...

Qəzada yaralanıb sarğı otağından çıxmış

adamlara bənzəyirdi

gövdəsi, budaqları qarla sarılmış çılpaq ağaclar...

Təkcə uşaqlar sevinirdi qışa

soyuğu almadan veclərinə

çıxardırdılar qarın dadını

Şaxtayla əlbəyaxa olmuş qadına heyrətlə baxaraq...

İsti evlərinə tələsən adamların

xəbəri yox idi ancaq

soyuqdan betər

limonların işığı üşüdür

metro qarşısında

müştəri səsləyən qadını...

Bir ovuc arpa

Anasının qoynuna sığınan körpə kimi

buludların arxasına sığınıb ay...

Otağımda sükut var

sanki səssizliklə boyanıb divarlar

hərdənbir səslər qopur gecənin bağrından

Hardasa uzaqdlardan gəlir gecəyə keşik çəkən itlərin səsi...

Göy üzünə dən kimi səpilib

ulduzlar.

Bir azdan gecənin bağrı yarılacaq

bir ovuc arpa kimi dağılacaq

yuxusu gecələrin

Yorğun külək

Külək səbirsiz-səbirsiz elə əsir...

İllərlə qürbətdə can çürüdən

qəribdi sanki

evinə çatmağa tələsir.

Hardasa bir ağacı ayırır torpağın bətnindən,

çiçək-çiçək ümidləri

qırılır ağacın

Bir-birinə calanmış, yamanmış elektrik naqillərinin

qırılıb başına düşəcəyindən qorxur

sağ ayağını

indi düşmənin at oynatdığı yurda əmanət edən Səməd kişi...

Düşmən gülləsindən qoruduğu canı

nazik bir telə qurban verəcək?

Bir ayağa qalıb ümidi

onu da

əsən yelə qurban verəcək?

Dərsini bilməyən uşaq kimi

tir-tir əsir külək...

Kimdən qorxur,

nədən qorxur?

Qorxduqca

daha da qorxulu olur...

Küləyin şiddəti artdıqca

artır həyəcanı, artır təşvişi,

qoltuq agacıyla asfaltı döyə-döyə

evinə tələsir Səməd kişi...

Bəs sən necə sevirsən?

Sən məni

mən səni sevən kimi yox,

başqa cür sevdin...

Amma sevdin, bilirəm...

Elə ki yadıma düşürsən

dərdlərimi unuduram

Harasa tələsəndə

açarı, telefonu evdə unutduğum kimi...

Adamlar gəzir şəhərdə

Tək-tək, iki-iki, üç-üç, bir az da çox...

Təklər bu zaman tənha olur,

sanki kimsəsiz olur...

Çoxlar dərya olur, dəniz olur.

İkilərin, üçlərin və daha çoxların arasında

gözlərim gəzir səni

Yerə dağılan mirvari boyunbağının

dənələrini gəzən kimi...

Mən səni belə sevirəm,

bəs sən necə sevirsən?

Qağayılar gölə gəlməz,

dənizə gəlməz ördəklər...

Hərənin öz vətəni var,

mənim vətənim sənin gözlərindi

özümü axtardığım, özümü gəzdiyim gözlərin

baxıb, baxıb özümdən bezdiyim gözlərin

Hər yerdə səni görmək istəyirəm

Qoy qərib desinlər, didərgin desinlər, eybi yox...

Mən səni belə sevirəm...

Bəs sən necə sevirsən?

Nə deyim ki başqa?

Küçəmiz darıxdı

sənin ayaq izlərindən ötrü...

Otları uzanan küçəmizdə, mamırları çoxalan küçəmizdə

təkcə bir cüt ayaq izi azaldı

sən gedəndən...

Qara it hürməyi tərgitdi

xallı pişik adamlara yovuşmağı

çiçəkləri darıxıb-darıxıb soldu

biz ayrılandan...

Telefonumu toz əsir alıb

küçəmizi alaq

ürəyimi tənhalıq

ruhumu sükut...

Nə deyim ki başqa

Geriyə dönəsən?..

Ümidsizlik

Unut xəstə ananın,

Dünyadan səndən nigaran köçmüş atanın

bir zamanlar sənə verdiyi adı

unut

həyatın sənə verdiyi

“dilənçi qız”

adını bağrına bas

və heç vaxt unutma...

Hər gün insan adlı ümidin arxasınca

düşürsən

yanından etinasız ötən

simic,

kasıb,

çarəsiz insanlar

özləri boyda ümidsizlik...

Bütün gün ovucların

üzü Tanrıya açılmaqda...

ümidsizliklə rastlaşanda

evinə çörək

anana dərman aparmayanda

bükülmür ovucların, barmaqların,

yumruğa dönmür əllərin

göyə baxır,

Tanrıya baxır...

Bağışla

dilənçi qız,

sənə pul versəm

evə piyada gedəm gərək

Cibimdəki son ümidlə dayanacağa

tələsirəm

mənim də əsl adım

Ümidsizlikdir...

Xuraman Hüseynzadə

Ədəbiyyat qəzeti.- 2017.- 7 oktyabr.- S.3.