Abdurrahim KARAKOÇ

ANADOLUDA BAHAR

İlk baharı gəldi Anadolumun,

Silifkədə çiçək açdı nar indi.

Hər tərəfi yaşıllandı Bolumun,

Sultan dağı bənək-bənək qar indi.

Əyri yollar yamacların qurşağı,

Gül səpilib zirvələrdən aşağı,

Nərə çəkir Sürmənənin uşağı,

Dadaşların oynamağı var indi.

Köpükləndi irmaqları Dadayın,

Yaşıl palma - zümrüd tacı Xatayın,

Çuxurova cənnətidir bu ayın,

Aydın eli əfələrə dar indi.

Könül dilə gəlir tütək səsində,

Qağayılar düyün qurub Mərsində,

İspartanın rəng-rəng gül bağçasında

Bülbüllərin cəh-cəhini gör indi.

Cıvıl-cıvıl səssiz qalmış yuvalar,

Kəpənəklər bir-birini qovalar,

Xalı kimi naxışlanıb ovalar...

Bölük-bölük sarı, yaşıl, mor indi.

Aşıqlar diyarı Elbistan eli,

Olub bu mövsümün baği - İrəmi,

Hər çeşmənin üç-beş dənə gözəli,

Hər çiçəyin bir arısı var indi.

Çıxa bilsən Çamlıcanın başına,

İki qitə bir boğazda aşina...

Karaqoçam, gəl, yorulma boşuna,

İstanbulu vəsf eləmək zor indi.

GÖR

Sən bizim dağları görmədin, gülüm,

Hələ boz dumanlar çəkilsin də gör.

Hər həftəsi bayram, hər günü düyün,

Hələ yaylalara köçülsün də gör.

Bilməzsən obalar necədi bizdə,

Qantəpər qurşaqda, yoncalar dizdə,

Əriyər-əriməz bəyaz qar yazda,

Hələ bir əkinlər əkilsin də gör.

Nazlı, cilvəlidir Qırxqız pınarı,

Sanki təbi gəlib, coşur suları,

Köpüyü bəmbəyaz, seli sapsarı,

Hələ daşdan daşa tökülsün də gör.

Yağışdan sonrakı göy qurşağıtək

Bir qarış torpaqda minbir gül, çiçək...

Hansını oxşayaq, hansını dərək,

Sübh tezdən dan yeri sökülsün də gör.

Yaxşı tanımırsan sən bizim xalqı,

Məhəbbət görəsən - yaxına gəl ki...

Üzlər könülləri göstərməz bəlkə,

Ürfan pərdələri çəkilsin də gör.

Hazırladı: Dilsuz

Ədəbiyyat qəzeti.- 2017.- 21 oktyabr.- S.17.