Ziya Osman SABA

İSTANBUL TÜRKÜSÜ

Səni görürəm yenə, İstanbul,

uzaqdan, gözlərimlə

qucaqlayırmış kimi:

minar-minarə,

ev-ev,

yol-yol,

meydan-meydan...

Gəlir Boğaziçindən -

limandan qalxan gəmilərin səsi,

Mavi sular üstündə yenə

xatirələr qədər bəmbəyaz

Qız kuləsi.

Bir yanda

səhər-səhər

günəşlə bərabər

doğulduğum sahil - Beşiktaşım.

Bir yanda səmt-səmt, yer-yer

beş yaşım,

on beş yaşım,

ah, iyirmi yaşım...

Durur o təpəcikdə

oxuduğum məktəb,

Əsgərlik çağımda

qışla idi o bir üzü.

Bir gün bir qızını

verdi mənə

Hüsnünə doymadığım Rumelihisarı.

Mənim deyilmi oralar -

Babamın yatdığı Kiçiksu,

Anamın yatdığı Eyubsultan...

Hər belə kövrəldikcə,

Sanki çocuqmuşum kimi,

Tutar əllərimdən İstanbul...

Hazırladı: Dilsuz

Ədəbiyyat qəzeti.- 2017.- 21 oktyabr.- S.17.