Gültən AKIN

AĞI

İlk dəfə bu səhər

baxdım,

baxdım,

göyü görmədim.

İlk dəfə bu səhər

baxdım,

baxdım,

ərik çiçəklərini

görmədim.

İlk dəfə bu səhər

hüzn qonaq kimi yox,

evimin yiyəsi,

evimin ağası kimi gəldi.

Şahinimi uçurdum,

geri dönmədi,

cüyürümü səslədim,

suya enmədi -

yandım,

yandım, kül oldum, dağlar.

Mavrılı, ərikli

qapılar kilidləndi,

daş həyətlər susdu,

mən susdum...

İlk dəfə gözlədim ölümü,

bir dost gözlər kimi -

yandım,

yandım, kül oldum, dağlar.

Mənim acım

acıların acısı -

havalı at kimi

dördnala gəlir üstümə,

ot yox, ümid yeyir, ümid,

suyunu gözümdən içir...

İlk dəfə bu səhər

baxdım,

baxdım,

göyü görmədim.

İlk dəfə bu səhər

baxdım,

baxdım,

ərik çiçəklərini

görmədim.

İlk dəfə bu səhər

yandım,

yandım, kül oldum, dağlar.

GƏL ARTIQ...

İnsan

tək-tənha olunca,

otaq

böyüyür, böyüyür, böyüyür -

bir də görürsən ki, qəribsən

evinin içində,

masanın arxasında,

pəncərənin önündə,

çiçəklərinin yanında,

illah da ki,

aynanın önündə...

Sevdiyin

yaxında olur -

yaxını dərk edirsən,

uzaqda olur -

uzağı dərk edirsən...

Səhəri

əski bir quş yuvasında

açdım -

külək əsdi - üşüdüm,

yağış yağdı - islandım,

amma bəyəndim,

içinə adımı yazdım,

mənimdi deyə...

Gün uzun türküsünü

bitirdi,

Qaranlıq qondu

qarlı budaqlara,

Yalnızlıq

dözülməz olur

belə vaxtlarda,

dəliyə döndü

dənizdə yosun,

çayda balıq,

gəl artıq...

QİYAMƏT

Məktublarını yandırdım,

sevgi dolu

sözcüklərini,

sevgi dolu

öpücüklərini yandırdım -

kül rənginə döndü qəlbin,

kül rənginə döndü dodaqların...

Zərfin üstündə

bir ünvan vardı,

yandırdım,

bir az dünyanı,

yəni hər şeyi

yandırmaq kimi oldu...

Qurduğumuz xəyalları,

çəkdiyimiz həsrətləri

yandırdım,

bir yuxu görmüşdük -

yandırdım...

Rəsmlərini yandırdım,

heç olmasa,

birini saxlayım dedim,

amma ən çox onu yandırdım,

ən çox onu yandırdım...

Qış səmasını yandırdım,

eyvanda

bir qovaq böyütmüşdüm,

yandırdım;

onlar yandıqca, mən üşüdüm,

onlar yandıqca, mən üşüdüm,

onlar yandıqca, mən üşüdüm...

Birdən qiyamət

qopdu bayırda -

qiyaməti yandırdım!

Çıxartdım

məktublarını,

rəsmlərini

gizlətdiyim yerdən -

atdım alova!

Yandırdım,

sevgimi yandırdım,

altını üfürə-üfürə,

üstünə göz yaşı

tökə-tökə...

QƏLBİMƏ DAMANLAR

Bir gün,

ümid etmədiyim,

güvənmədiyim bir gün

ilanabənzər o qatar

alacaq səni məndən.

Bəlkə

nələri apardığını

heç düşünməyəcəksən,

Bəlkə dönəcəksən,

bəxt ulduzumuz

söyüd ağacının

budaqlarına düşərkən,

ya da

ilk mahmur gülü açarkən...

Bəlkə heç gəlməyəcəksən,

məni gözləyəcəksən, məni...

Nə var

bu dünyada

itirib tapmaqdan gözəl?

Demək asandır,

yanır içim,

səhrada yol gedən

qərib yolçu kimiyəm,

bulaq ol,

çıx qarşıma,

səni ovuc-ovuc yox,

damla-damla içəcəyəm...

Hazırladı: Dilsuz

Ədəbiyyat qəzeti.- 2017.- 28 oktyabr.- S.16-17.