"Post
irfan", ya müasir irfan nəzəriyyəsi
İkinci hissə
Sual oluna bilər ki, bəs
şahidlik mərhələsindən sonra nə
başlayır? Bu suala cavab verməkdən öncə bir
neçə məsələni qeyd etmək lazımdı.
İnsan cismani gözü ilə dünyaya göz
açır. Hər şeyi, o cümlədən məcaz və
həqiqəti, kəmiyyət və keyfiyyəti də ilk
öncə cismani gözü ilə görür. Yəni, onun
müşahidə və ya vicdan tərəzisi məhz
gözün görə biləcəyi keyfiyyət və kəmiyyəti
ölçə və dəyərləndirə bilir. Ona
görə də, elə bir mərhələyə
ehtiyacı vardır ki, zahiri gözünün
gördüyü məcazdan azad ola bilsin. Artıq, Allahın
axtarışında olmasın, əksinə hara baxarsa Allahdan
başqa bir şey gözü önündə görə
bilməsin. Klassik irfanda bu mərhələyə "fənafillah"
deyilsə də, irfan tarixi göstərdi ki, heç bir nəticəyə
çata bilmədi. Mövlanə deyir:
An ke əz qoftəş cahan məst
amədi,
"kəlləmuni ya Homeyra"
mizədi.
Mövlanə bu beytdə Məhəmməd
peyğəmbərə işarət edir. Hansı ki, dünya
onun car elədiyi sözlərlə məst olsa da, onun
özü həyat yoldaşı Ayşənin kənarında
oturur və "mənə danış ey Hümeyra"
deyirmiş".
Yəni insan, məqam və mənzilətındən(irfani
məqamından, kəramətindən), ictimai və elmi
durumundan asılı olmayaraq cism və cismin
yaratdığı təxəyyül və düşüncələrdən
kənara çıxa bilmir. Bəlkə elə ona görədir
ki, irfan tarixindən min illər keçsə də, pərgar
kimi eyni nöqtə ətrafında fırlanaraq mehvərindən
çıxmadı. Demək ki, irfan və ariflər, öz
düçüncə və yolları haqda müəyyən
dəyişiklik etməlidirlər.
Müasir insanın elə bir irfani
mərhələyə ehtiyacı var ki, onu şahidin
yanına, yəni fənafillah deyil, mütləq bir keyfiyyətə
çatdıra bilsin. Bu keyfiyyət "yox" olmaq, "fəna"
olmaq və bu kimi hisslərlə deyil, əksinə, vücudu
olan və təxəyyülə sığa bilən hər
şeyin vücud mahiyyətinə şəhadət verə
bilən şahidlik mərhələsidir.
Mövlanə deyir:
Ey xane pərəstan, çe pərəstid
gelo səng,
An xane pərəstid ke xuban bepərəstənd.
"Ey evləri, pirləri ibadət
edənlər, niyə palçıq və daşı ibadət
edirsiz? Elə bir evi, elə bir piri ibadət edin ki,
yaxşılar, yəni şahidlər ibadət ediblər."
İnsan hər zaman məbəd və
məbud, yəni ideal bir məqsəd və məşuq
(eşq) axtarışında olub. Bu ideal məqsəd din və
fəlsəfə nöqteyi-nəzərdən Allah, elmi və
klassik irfan nöqtei nəzərindən ölməzlik olsa da,
"post irfan" və ya "müasir irfan nəzəriyyəsin"də
"şahidlik" və ya "şəhadət"lə
dəyişir. Ona görə də, müasir irfan saliki nə
idealist, nə radikalist, nə sufi, nə texnokrat, nə də
surrealist deyil. 21-ci əsrin saliki məhz "şəhadət"
mərhələsinə çata bilən
"şahiddir".
Şahid, bitərəf amma hər
şeyin kəmiyyəti və keyfiyyətinə agah olan bir şəxsə
deyilir. Allah ən böyük şahid və ya "şahidi
kül", Allahın yaratdığı hər şey, o
cümlədən insan da kiçik şahidlərdilər.
Allah hər şeyi yaratsa və nəzarət etsə də, nə
bəndə ilə bəndənin arasında olan münasibətə,
nə də ümumiyyətlə, heç bir şeyə
qarışmır. O, yəni Allah hər şeyi o cümlədən
ağıl və eşq kimi hissləri insanda yaradıb ki,
insanlar onların vasitəsilə həm özlərinin, həm
də özləri ilə ətraf mühit arasında
körpü yarada bilsinlər. Ona görə də, həyat
prosesində baş verən heç bir hadisə Allahın bir
başa deyil, yaratdığı mütləq bir şüur
vasitəsilə baş verir. Allah nə qədər ki, qiyamət
baş verməyib şahidi kül kimi sadəcə olaraq nəzər
yetirir, yəni nəzarət edir. Hafiz deyir:
Ze mey benuşo del bər şahedi
bənd,
Ke hosnəş bəsteye delbər
nəbaşəd.
"Meydən iç və ürəyini
elə bir şahidə bağla ki, gözəlliyi hansısa
bir kənar dilbərə bağlı deyil".
Hafiz də təkid edir ki, zahiri
gözlə, yəni cismani göz ilə
gördüyümüz və onun vasitəsilə yüksəlməyə
çalışdığımız dilbər,
yarımçıq və naqis olduğu üçün
şahidi küll hesab ola bilməz. Yəni zahirdən batinə
və ya kəmiyyətdən keyfiyyətə getmək bir
növ mümkün deyil. Ona görə ki, salik incəliklərə
vardıqca onun məsuliyyət yükü həm
ağırlaşır, həm də dəyişir. Bəs
şahidi-küllə çatmaq üçün nə etməliyik?
Mövlanə deyir:
"Mən tərke eşqe
şahedo sağər nemikonəm,
Səd bar tobe kərdəmo digər
nemikonəm.
Bağe beheşto sayeye tuba və qəsre
hur,
Ba xake kuye dust bərabər nemikonəm.
Təlqino dərse əhle nəzər
yek eşarət əst,
Qoftəm kenayəti ke mokərrər
nemikonəm."
"Mən şahid və sağərin
(cami badə) eşqini tərk etmərəm, yüz dəfə
etmişəm amma artıq heç vaxt etmərəm. Cənnət
bağı, Tubanın kölgəsi və pərilərin qəsrini,
dostun (yarın, şahidin) küçəsinin torpağı
ilə belə ölçmərəm. Nəzər əhlinin
bir baxış və nəzərlə dərs verər.(arif və
işarət məsələsi), bu sözləri bir kinayə
kimi dedim və artıq təkrar etməyəcəm."
Və ya deyir:
"Arefan ra şəm və
şahed nist əz birune xiş,
Xune ənquri nəxorde, badeşan
həm xune xiş.
Hər kəsi əndər cahan
Məcnune Leyliyyi şodənd,
Arefan Leylyye xişo,
dəm be dəm Məcnune xiş.
Saəti mizane ani, saəti mozune in,
Bəd əz in mizane xod şo, ta
şəvi mozune xiş.
"Ariflərin şəm və
şahidi öz cism və düşüncələrindən,
yəni kəmiyyət və keyfiyyətlərindən xaricdə,
kənarda deyil, onlar üzüm qanını içmirlər,
niyə ki, öz qanları üzüm qanından daha çox
qırmızıdır. Bir saat bunun və bir saat da onun ilə
köklənirsən, Bundan sonra özün-özünə
köklən ki, özünlə harmoniya yarada biləsən".
Mən "nəzər "
sözünü heç də təsadüfi şəkildə
işlətmədim. Nəzər, klassik ədəbiyyat,
xüsusilə də klassik irfan ədəbiyyatında
ayağını az qala şahidlik mərhələsinə
çatdıran şair-ariflərin tez-tez işlətdiyi sirli
sözdür. Hansı ki, bu sözü anlamaq, elə
irfanın əsas istəyini anlamaq kimi təsir
bağışlaya bilər. Cism gözü ilə dünyaya
göz açan insan, həqiqətləri görmək
üçün hər şeydən öncə görməyə,
görə bilməyə və bir sözlə nəzər
yetirməyə ehtiyacı var. Yəni, həqiqi irfanın
birinci mərhələsi nəzərdir desək, qətiyyən
yanılmamışıq. Hafiz deyir:
Dər nəzərbaziye ma bixəbəran
heyranənd,
Mən çeninəm ke nemudəm,
degər işan danənd.
"Bizim nəzərbazimizdə
(baxmaq, görmək və şahidlik etməyimizdə), yəni
nəzər oyunumuzda, xəbərsizlər heyran qalırlar, mən
olduğum kimi özümü göstərdim, qalanını
özləri bilərlər."
Nəzər, Allahın
"ümumi rəhmanlığı"nın göstəricisidir.
Nəzər edə bilməyən, baxmaqdan əlavə
görmə, müşahidə etmə qabiliyyəti olmayan
heç bir göz, yəni heç bir insan, Allahın
ümumi rəhmaniyyətindən istifadə edə bilməz.
Allah öz rəhmanlığını nemətləri vasitəsilə
bütün kainata yayıb və kəmiyyət-keyfiyyətindən
asılı olmayaraq, heç bir fərq qoymadan öz mərhəmətini
vücudların, varlıqların arasında bölüb. Bu rəhmanlıq
hər şeydən öncə gözlə müşahidə
olunur. Yəni salik hər şeydən öncə nəzər
etmək qabiliyyətinə malik olmalıdır. Xəyyam
deyir:
Bər mən beheşt ər be taət
bəxşi,
İn mozd bovəd, lotfo ətaye to
kojast?
"El Allah, mənə cənnəti
sənə etdiyim ibadətlərə görə mükafat
kimi bağışlayırsan, bəs sənin öz mərhəmətin,
lütfün hardadır"?
Əslində Xəyyam dolayı
yolla buna işarə edir ki, cənnətdə əldə
etdiyimiz nemətlər Allahın rəhmanlığı deyil,
bəlkə bizim itaətkar bəndə olduğumuz
üçün bizə verilən müzd və ya
mükafatdır. Düzdür ki, Xəyyam, rəhmanlığın
harada və necə olduğuna dair heç bir işarə
vermir, amma həqiqət buradadır ki, Allahın müzd və
mükafatla yanaşı böyük bir rəmnalığı
və rəhmanlığı əsasında nemətləri
var ki, onları məhz bu dünyada əldə etmək
mümkündür."Lazəmanlıq", "laməkanlıq"
və "fənafillah"la deyil, məhz məkan, zaman və
şahidliklə həmin nemətləri əldə etmək
olar. "Post irfan" nəzəriyyəsi bu nemətlərin
əldə edilə bilməsi yollarını saliklə
öyrədir. Post irfan salikləri riyazət, dərvişlik,
cismə ziyan yetirmək və bu kimi heç bir nəticəsiz
yollara qarşıdır. Nəfsin təmiz saxlaması
üçün cismə ziyan vurmaq ən yalnış yol
hesab olunur. "Post irfan" da cism salikin həmrahı və
köməkçisi kimi, onunla ta axıra qədər gedir.
Ona görə də cismin zəifləməsi deyil, əksinə,
cismin daha da güclü və sağlam olmasına mütləq
ehtiyac vardır. "Tərki-dünyalıq",
özünü ac saxlamaq, nehilizm və dünyanın
puç olmasına işarə edən hər bir fikir ya vasitə
kənara qoyulur. Ruh və cism, yəni kəmiyyət və
keyfiyyət bir tərəzinin iki tərəfi kimi hər zaman
bərabər səviyyədə olmalıdırlar. Nə kəmiyyətin
keyfiyyətə, nə də keyfiyyətin kəmiyyətə
heç bir üstünlüyü yoxdur. Klasssik irfanın da
problemi məhz buradadır. Problem oradan başlayır ki, biz
mütləq keyfiyyətə sahib olmaq üçün hərəkət
mahiyyətini tam şəkildə dərk etmədən
hardansa haraya getmək üçün can atırıq. Bir
çox hallarda da cismi tamamilə unudur, bütün
axtarış gücümüzü ruh və təxəyyüllər
əsasında qururuq. Müşahidə edə bildiyimiz,
görə bildiyimiz dünyanın hərəkət əsasında
yaranmasını nəzərə alsaq, klassik ədəbiyyatın
bu istəyini hardasa anlamaq olar. Ancaq belə bir sual ortaya
çıxır ki, hər bir varlığın cismini yaradan
hüceyrələrin içində, bir mərkəz ətrafında
dövr edən elektronların hərəkəti hərəkət
deyilmi? Elə həmin elektronların hərəkəti əsasında
bizim və bütün varlıqların şəkli
formalaşmırmı? Bəs həmin elektronlar bir anda hərəkətdən
dayansalar bizim və dünyanın şəkli necə formada
olacaq? Təsəvvür edin ki, əlinizdəki kitabı eyni
mehvər ətrafına sürətlə
fırladırsız. Hərəkətin sürəti müəyyən
həddə çatandan sonra atrıq o kitab, kitab şəklindən
çıxaraq dairə bir qara şəkil formasında
görünəcək. O kitabın varlığı həqiqətdə
olsa da, hərəkət halında tapdığı forma onun
reallığıdır. Biz bir çox hallarda kitabın, yəni
axtardığımız hər şeyin hərəkətdə
olan halını görürük deyə, həmin vücudun
həqiqətini də elə onda axtarırırq. Amma sizcə
həqiqəti dürüst şəkildə bilmədikdə
nəyinsə barəsində danışmaq doğrudurmu? Cavab
təbiidir ki, "xeyr"dir. Hər şeydən öncə
biz təyin etməliyik ki, kitab yoxsa elektronların hərəkəti
nəticəsində yaranan qara bulud və ya dairənin
axtarışındayıq. Mövlanə deyir:
Yar dər xane və ma gerde cahan migərdim,
Ab dər kuze və ma teşne ləban
migərdim.
"Yar evdədir, amma biz
dünyanı onun axtarışında gəzirik, küzəmizdə
su var, amma biz bütün həyatımız boyunca susuz gəzirik"
Və ya deyir:
"Dər dərune Kəbe rəsme
qeble nist,
Çe ğəm ər ğəvva
sra paçile nist?"
"Kəbənin içində
qiblə axtarmazlar, dalğıcın ayağında pəl
olmasa da, bu, dalğıc üçün qəm və dərd
deyil".
Demək ki, hər şeyi aydın
və dürüst görmək üçün
boş-boşuna fırlanmaqları dayandırmalı və bir
an öncə dayanmalıyıq. Yenidən öz daxilimizə
qayıtmalı və sıfırdan axtarışa
başlamalıyıq. Ancaq bu dəfə "post irfan" təlimlərinə
əsasən doğru və səhih yolla yürüməliyik.
Ətraf mühitə həqiqətin gözlə, yəni həqiqəti
görə bilən gözlə nəzər yetirməli və
daha sonra hara gedəcəyimizlə bağlı qərar verməliyik.
Bir daha təkrar edirəm ki, hərəkətə qərar
verdiyimiz təqdirdə kəmiyyətdən keyfiyyətə
deyil, kəmiyyətiksə keyfiyyəti, keyfiyyətiksə kəmiyyəti
özümüz üçün güzgüyə
çevirməliyik. İrfanın daxilində baş verən
hərəkətin mahiyyəti məhz budur və bundan
başqa heç nə deyil. Məcnunun Leyliyə olan sevgisi Məcnunun
özündən Leyliyə qədər hərəkət etməsi
kimi başa düşülməməlidir. Əslində Məcnun
Leylidən özünə güzgü yarada bilmiş və
Leyli güzgüsünün içində şəhadətə
doğru hərəkət etmişdir. Leylinin bütün hərəkətləri,
zahiri görünüşü, insani keyfiyyətləri əslində
Leylinin deyil, Məcnunun keyfiyyətləri idi.
Sayman Aruz
Ədəbiyyat qəzeti. - 2017.-23 sentyabr.-
S.10.