Sən göndərən şərqi

Sən göndərən şərqi bükdü dizimi,

Mən çətin dikələm qalxam bir daha.

Agah olmaq üçün belə yığvaldan

Gərək vaxt eliyəm çıxam Allaha.

Bu bəxt ilmə-ilmə necə toxundu,

Bu ömür-günü kim qavğardı belə?!

Niyə bu sevgiyə bir yol görünmür,

Niyə dörd yanımız divardı belə?!

Talenin işindən baş açmaq olmur,

Görmədim yetişə dada sevgisi.

Sevgini göndərir divar da çəkir,

Ya divarı qalsın, ya da sevgisi.

Səni gözləyərəm - gözüm yol çəkər,

Amma, mənə gələn qədəmin olmaz.

Gəmiylə doludu çaylar, dənizlər,

Bizi də götürən bir gəmi olmaz.

Bizi də götürsə, göyərtəsinə

Yolboyu həsrəti suya çəkərdik.

Sevginin şəklini gündüz Günəşə,

Gecələr boylanan Aya çəkərdik.

O gəmi uzağa götürə bizi,

Nakam sevgilərin yeri ağlaya...

Sən göndərən şərqi səslənə birdən

Bir gözümüz gülə, biri ağlaya.

Sən göndərən şərqi şeirə döndü,

Misranın, sətirin budu düzümü.

Sən göndərən şərqi su imiş, zalım,

Sən göndərən şərqi yudu üzümü.

***

Bu gün ağlamışam səni düşünüb...

Məndən utanır, -

sevginin üzümə çıxacaq üzü,

Ağlatmışam -

gözümün gözümü görəcək gözü yoxdu.

Şirin ağla məni

Vaqif Səmədoğluna

Ölüm xəbərim sənə çatanda

gərdəkdəki gəlin kimi

heç kəsə görünməzsən,

hamıdan uzaq olacaqsan,

Qapının dalını vurub

ən yaxın sirdaşına,

doğma balana da açmayacaqsan...

Axı məni nə deyib,

kim deyib ağlayacaqsan?!

Qorxarsan qızarmış gözlərini,

səyriyən dodaqlarını görən olar...

İnanmazsan - əllərin bir cüt çəkic,

gözlərin bir cüt şırran olar.

Bir uzun xalat geyərsən -

gözünə dəyər ətək ağlarsan...

Söndürərsən telefonu da

hamıdan qaçıb tək ağlarsan...

Üzünü küncə tut, hıçqır için-için,

Eləcə sərin ağla məni.

Mən səni şirin sevirdim,

Sən də şirin ağla məni.

Adım dilinə gəlməz

İlan vuran ala çatıdan qorxan kimi

qorxarsan adımdan.

Qu sudan necə çıxır -

eləcə quru çıxarsan adımdan

Öz əlin öz yaxanda qalar...

bütün dərdlərin

bu dərdinə muştuluq olar.

Canın sağ olsun

Əllərini ziyarətə

Qoymadın - canın sağ olsun!

O əllərdən bir salamı

Qıymadın - canın sağ olsun!

Canım atəşi sevgini,

Bağrım badaşı sevgini,

Hər şeyin başı sevgini

Duymadın - canın sağ olsun!

Gah duman, gah sisdə gəldin,

İlham üçün qəsdə gəldin,

Hər gün bir az üstə gəldin,

Doymadın - canın sağ olsun!

İndi

Bu şirin sevdalar cana duzaqdı,-

Kor-peşman qayıdıb gəlirəm indi.

Göy niyə bu qədər Yerdən uzaqdı,

Barmaq dişləmişəm, bilirəm indi.

Göz gözdən göz olar - gözə nə baxıb?!

Gözə göz qoyanlar özünə baxıb.

İt-pişik umsunur üzümə baxıb,

Ey dil, ürəyimi bölürəm indi.

İlhama bir oda tikirdim dünən,

Bürcündən yıxılıb hönkürdüm dünən

Mən hansı dərdləri çəkirdim dünən,

Gör hansı dərdinən ölürəm indi.

Allah Laçında tək qaldı

Yurdda nə qalmadı bizdən -

Arısıyla çiçək qaldı.

Biz Allahı qoyub gəldik,

Allah Laçında tək qaldı.

Laçında ardıc ətri

Telli balam, elə indicə

Laçında ardıc meşəsiylə

üzüyenişə çaya endim.

Yoldakı ardıcın altından keçəndə

qolunu boynuma saldı, əl tutdu,

saqqızı əlimə yapışdı,

kor tikanları qulağıma, üzümə batdı.

Budağında buğda dimdik

qaratoyuğu dinlədim.

Acıya çalan ətrindən pay qoydu,

büküb burnuma düyünlədi.

Ayrılanda gözüm nəmlədi,

əlim titrədi...

Telli balam,

Laçında ardıc ətri həsrətin ətridi,

Hara gedirəm o ətir mənimlədi.

Şəkidə payız və sevgi

Ayaqlarımız addım-addım

gəzdi Xan sarayını,

gözlərimiz naxış-naxış...

Babaların ruhuna

bir salavat, min alqış!

Daş küçələrdə qoşulduq

işığı sozalan Günəşə

sallandıq başıyenişə.

Karvansaranı dolandıq.

Karvansara qədim

havasını oxuyurdu -

Başı cilovlu xurcun yüklü atlar,

arpa yeyər, quyruq çırpar, gözün qırpar.

Başı ovsarlı, farmaş yüklü

zınqırovlu dəvələr

gövşək vurar, şirin-şirin gəvələr.

"Ələhməd" dükanının qarşısında

səni çağırıb pıçıldadım:

- Qənşərə dur, dağlar da bizi görsün,

Dağlar yeriyə bilmir,

dağlar böyükdü, balacayıq biz...

Kim bilir, bəlkə, elə bu dağların,

bu payızın yadında qalacağıq biz.

Saralmış dağlara baxdıq

dağlar deyərdin payız rəngli topdu...

Payızın ayrılığı andıran kədəri,

simavar kimi içdən yandıran kədəri

qanımıza, iliyimizə hopdu.

Gördük, yarpağa xal düşür,

yarpaq xallanır,

Gördük payız kəlağayı kimi

dağlardan Şəkiyə sallanır.

Şəkidə payızın sütül vaxtıdı,

Məəttəl qaldıq -

Bu rəngləri təbiət nə təhər çəkib?!

Payız Şəkini ağuşuna alıb,

payız Şəkiyə çəpər çəkib.

Nohur gölündə

Xanım havası

Biz Nohur gölünə çatanda

dar vaxtıydı,

Güllüburun qaralırdı

müqəddəslərin türbəsi kimi...

Göydağ gölü yırğalayırdı

dizi üstündə körpəsi kimi.

Göl xumarlanıb süst düşmüşdü,

meşənin ətəyində məst düşmüşdü.

Gölün sakitliyi ətrafa hakim idi,

Payız yarpaqları körpə ovcu kimi

büküm-büküm idi.

Sahildəki qayıqlar, ağaclar

mürgü tutmuşdu,

Sən iki daşın arasında

saçına baxır -

əlində güzgü tutmuşdun.

Sonra əl-ələ verdik

payızın nəmli cığırında...

Cığırın axırında

dünyaya dəyən şaxlığınla

laübalı baxışınla

dayandın qarşımda,

Əvvəl alın-alına söykəndik,

sonra alnımız qaçdı söykəkdən...

Dodaqlar söykək tutdu...

Əllərimiz bizdən lap bərk-bərk tutdu.

Bizi qucaqlamışdı çölün dumanı,

bomboz kül dumanı - özün demiş -

"zərif, ütüsüz tül duman"ı.

Yadındamı, Nohur gölündə o axşam?-

İkimiz ağacın altında,

meşəni kürk geymiş dağlar ucalırdı...

Hər yan o axşam sənə köklənmişdi -

bir gözəl xanım havası çalırdı.

***

Yaxşı ki, sən varsan, bu darıxmaq var,

Darıxıram - gələn budur əlimdən.

Desəm inanmazsan -

sənsiz olanda

Səninçün darıxmaq tutur əlimdən.

***

Mən sənsiz, tellim, kasıb eviyəm,

Gün keçirirəm yalavac kimi...

Ayrılığın ağrısı içimdə,

Haçadan ayrılan ağac kimi.

Darıxmaq

Sənə necə deyim, necə anladım

darıxdığımı?!

Dad desən dadı yoxdu,

Şəkli, boyu, adı yoxdu -

deyəm ki, budu darıxmaq...

Gözlər yaş paltar kimi sıxılar

görərsən üzünü yudu darıxmaq.

Tək ayaq adamın çəkməsinin

geyilməyən tayı necə darıxar...

Yəqin belə xaraba Ağdamda

boş küçə darıxar.

Bilməzsən necə darıxıram...

Qanadı sınıb dəstədən ayrılan

durnanın darıxmağını desəm,

sən denən azdı,

Bu darıxmaq başında tükü biz-biz edən

yalquzaq ulartısındakı avazdı.

Dərdin nişanı

Telli balam, dərd var söyləsən bitməz,

Uzanar səhərə - dastan kimidi...

Dərd çəkənin üzü gendən bildirir,

Təzə suvarılmış bostan kimidi.

Sən məni gözəl unudarsan

Səndən yaxşı tanıyanım yox,

Məni səndən yaxşı kimsə unutmaz...

Dinmədən, danışmadan,

sakitcə - lal unut, tellim,

Xatirələri dəyməyə qoyma

eləcə kal unut, tellim.

Məni bir ağac hesab eləsən,

Hər budağımda bir xatirəmi -

Bir budağımda o gizlin

görüş yerini unudarsan,

Bir budağımda əlimin sığalını,

Bir budağımda dodağımı,

öpüş yerini unudarsan.

Unut məndə nə gördünsə,

Sənə çəkdirdiyim acıları,

dilimdən çıxan zəhəri unut,

Zəng edib danışa bilmirdim

boğazıma tıxanan qəhəri unut.

Məni səndən gözəl heç kəs unutmaz

Axşamlar balaca eyvanında

tamaşasına durduğumuz

şəhəri, seyri unut,

səni mənə sevdirən sirri-xudanı,

sehri unut,

Heç nəyə rəhm eyləmə -

sənə yazdığm şeiri unut.

Hər görüşdə

yeddiilliyimizi geri salan qorxunu,

Fələyin amansız hərlənən

çarxını unut.

Pünhan gətirdiyim xrizantemi, -

sevdiyin gülünü unut,

Adımı "dəli" qoymuşdun -

mən adlı dəlini unut.

Dəniz, göz yaşı, maşın

Dənizin qaranlığına susayırlar,

Dəniz qaranlığıyla doğma gəlir.

Utanmazdılar, - sən demə

qaranlıq anaş toyuq kimi

sevənləri altına yığır,

Sevən qaranlıqda

özünü suda balıq kimi hiss edir.

Qaranlığın əllərini tutmaq,

öpmək istəyirlər...

...Maşın sahildə saxlayır...

Qadın ağlayır, öpür, ağlayır, öpür,

Sonra öpmək göz yaşına məğlub olur,

başını çiyninə qoyub eləcə ağlayır...

Səsi lap dərindən - illərin arxasından gəlir...

Niyə ağladığı, nəyə ağladığı dilinə gəlmir.

Dəniz duzludu, göz yaşı da!

Kişi qollarını boynuna dolayıb yalvarır:

-Ağlama, pencəyimin çiyni ağarır...

***

Tellim, bu sevgidən çox acı çəkdim,

Yaxına durmazdım ağıl eyləsəm.

Döşlüyün qaldırıb gözün silərdi

Anam sağ olsaydı, nağıl eyləsəm.

Yolu-yolağası bağlı - görüşmək,

Müşkülə çevrildi, əngələ döndü.

Dedim ötəridi, keçib gedəcək,

Bərkidi içimdə heykələ döndü.

İlham QƏHRƏMAN

Ədəbiyyat qəzeti.- 2018.- 4 avqust.- S.22-23.