Sən bahar havası qatdın payıza

əlində qoxulu payız gülləri...

Payız motivləri

Payız axşamı

Uçub göy üzündən, uçub ulduzlar,

bu gecə göylərə inam qalmayıb.

Ay da çəkilibdi öz yatağına

qaranlıq gecədə adam qalmayıb.

Otaqda qaralan kölgələr itib,

əriyib, əriyib kiçilib ağ şam.

Alın vərəqlərə yazılan yazı

güzgüdə oxunur hər səhər, axşam.

Yarpaqlar tökülür payız axşamı

bahara üçaylıq bəyaz qış qalıb.

Əlimdə qoxusuz payız gülləri,

könlümü bəmbəyaz sevdalar alıb.

Trolleybus dayanacağı

payız axşamı

Trolleybus dayanacağı,

payız axşamı.

Qurumuş yarpaqlar oynayır

xəfif küləkdə,

kölgəsini itirmiş ağac

qüssə oyadır ürəkdə...

Vaxt dayanıb

kölgəsini itirmiş ağacla

trolleybus dayanacağı arasında,

bir ayrılıq sevdası var

sənin sürməli gözlərinin qarasında

Ayrılıq qapısını açıb trolleybus

səni gözləyir...

Bakıda payız gecəsi

bu payız gecəsində

ağaclar sərxoş.

Külək islanmış oturacaqları

qucaqlayır bulvarda.

Saralan xatirələr nəm çəkir,

gözləri yol çəkənin içi qəm çəkir.

köhnə kafe lampaları yırğalanır bayırda,

küçə qapıları döyülmür Bayılda.

Dəniz şampan köpüklü,

dalğalar vals gedir,

gəmilər ləngər vurur.

Bakının əlində

gecəyə növbə çəkən Qız qalası dolu badə...

Payız sevdası

Əllərim əlinə yapışıb qalıb,

üzümmü üzündən baxışlarımı?

İlmələr könlümə köçürür yenə,

gözümə çəkdiyim naxışlarını.

Fəsillər ötüşür, illər dəyişir,

bu yumşaq payızda bahar havası.

Ümidlə gözlərə dikilən baxış,

oyadır qəlblərdə payız sevdası.

Yaman sevinirsən, nəşəli könül,

payızda gül açan ağaclar kimi.

Üstünə qaçırsan bu son sevdanın

alova həsrətli ocaqlar kimi.

Ömrün arzuları bahar kimidi,

rəngbərəng çalarlar gətirir üzə.

Dəli könlümüzü oxşayan payız

təzədən sevməyi öyrədir bizə.

Bu payız

Yığıb qucağına xəzan payını,

bayırda səs salan yağış hayını,

itirib günlərin, ayın sayını

gəldi ömrümüzə, gəldi bu payız,

əliylə bir xalı sərdi bu payız.

Solğun günəşində kölgələr çılpaq,

ağaclar lüt qalıb, yerdədi yarpaq.

Otuyla birlikdə saraldı torpaq,

gəldi ömrümüzə, gəldi bu payız,

əliylə bir xalı sərdi bu payız.

Meyvəli ağacı süfrə kimidi,

yağışı, günəşi töhfə kimidi,

fəsillər içində zöhrə kimidi,

gəldi ömrümüzə, gəldi bu payız,

əliylə bir xalı sərdi bu payız.

Ömürdən il alıb yaşa caladı,

hər gecəyə bir xatirə qaladı,

sevdirə-sevdirə bizi taladı,

gəldi ömrümüzə, gəldi bu payız,

əliylə bir xalı sərdi bu payız.

Payız

Ağacın yaylığı ayaqlar altda

yeriyə bilmirəm çığırtısından.

Çılpaq ağacların əlləri göydə

yarpağın son dua pıçıltısından.

Yenə gəlib çatdı payız axşamı,

yenə bu könlümdə küləklər əsir.

Axşam süfrəsində boş qalıb bir yer

kölgələr dolaşır, kölgələrdə sirr.

Pəncərə önündə ağac kimiyəm,

xatirə yarpaqlar uçur havada.

Ömrün payızında bir xəzan kimi

ayrılıq səs salır yalqız odada.

Göyün üzün alıb qara buludlar,

pərdələr üşüyür bomboz otaqda.

Səmtini itirib, yolunu azıb,

cığırlar o kövrək yarpaq yataqda.

Ömrün payızı

Payız dodaqaltı zümzümə edir,

çılpaq budaqlarla sevişir külək.

Sevdiyim payızda axşam çağları

mənimlə gizlənpaç oynayır fələk.

Bu gecə payızdı royalarımda,

isti yuxularım sovulub gedir.

Rəngbərəng yarpaqlar qonur çiynimə

ürəyim payızla qovrulub gedir.

Bu payız xəyalım quş qanadında,

nədənsə gecikir görüşümə yaz.

Payız günəşinin işartısında

mənim yanaqlarım olur bəmbəyaz.

Payızın əlləri əsir qəhərdən

əlində tutduğum əlindən düşür.

Düzülüb sıraya son qatar kimi

kövrək xatirələr ötür, ötüşür.

Çevirib üzünü, çevirib göyə

ağacın torpaqdan küsən vaxtıdı.

Uzun gecələrdə tutub əl-ələ

ulduzların yallı gedən vaxtıdı.

Sevdiyim, payıza döndüm

bu gecə

Şaxta vurmuş gül kimi,

qanadı sınmış quş kimi,

ruhu tam ölmüş kimi,

sevdiyim, payıza döndüm bu gecə.

Sevgiyə qar yağdı vaxtından qabaq,

bəxtəvər dedilər baxtından qabaq,

ümidlər qırıldı taxtından qabaq,

sevdiyim, payıza döndüm bu gecə.

Bu gecə payızım, bu payız gecəm,

dedim-mənim olan payızdan keçəm,

məni tanımadı öz doğma küçəm,

məni tanımadı öz doğma gecəm,

əlim ətəyimdən uzun, lap uzun,

sevdiyim, payıza döndüm bu gecə,

sevdiyim, payızda söndüm bu gecə.

Payız havası

Sən nələr gözləyirsən

bu payız havasından?

Yazımı gözləyirsən?

Bir ayrı günmü, aymı?

Yoxsa elə bilirsən

xəyalların qonaqmı

gələcək otağına?

Yoxsa xatirələrmi

gələr nəsə sormağa?

Bu yük nə yükdü belə,

sükutla daşıyırsan?

Titrəyən əllərinlə

keçmişi qaşıyırsan.

Gözlərdən düşüb itən,

bir daha geri dönmür.

Nə xatirə qayıdır,

nə xəyal geri dönür.

Çırpınma aralıqda.

Xatirələr bir niskil,

xəyallar məchuldular.

Sən nələr gözləyirsən

bu payız havasından?

Hardansa külək əsir?

yağış gəlir gözündən...

Payız mələyi

Bir vaxtlar baharı sevərdim.

İndi ömrün payızını sevdim;

öz qəmiylə, barıyla,

həzin duyğularıyla.

Ömrümü vərəqləyir

sərin xəzan küləyi.

Sordu bir gün:

"Nəyin var,

varmı məndən diləyin?"

Ömrün payız bəzəyi,

mənim xəzan küləyim,

bir bax, mənim ömrümə

gəldi payız mələyim.

Yoxdu daha diləyim.

Sən bahar havası qatdın payıza

əlində qoxulu payız gülləri...

Meşədə payız

Soyudur ağacı payız özütək

əl etmir yanından ötən qatara.

Kölgədə yazılan xatirələri

kimsəsiz vaqonlar yığıb apara.

Çılpaq ağacların üstə ləkələr,

kövrələ-kövrələ içdən oyulur.

Qara buludların göz yaşlarında

çətrini itirmiş ağac yuyunur.

Yatıb ayılacaq darıxan meşə

sakit gecələrin qış yuxusundan.

Ağaclar tər-təzə yarpaq yığacaq

baharın xoş gələn gül qoxusundan.

Qəmli meşə

dağ döşü,

qəmli meşə,

kölgəsiz ağaclar nə qədər darıxdırıcı...

Çılpaq meşənin

üzünü turşutmuş havasında

quşlar yox oxumağa...

Qəmli meşənin

neçə günlük səksəkəli ömrü qalıb

bahara kimi.

Rəfail Tağızadə

Ədəbiyyat qəzeti.- 2018.- 8 dekabr.- S.11.