Baxtıjan Kanapyanov

Bilmədik heç ömrün əvvəli nədir,

Gedib tükənəcək və sonu harda.

Bitəcək verilən bu son kredi

Bu həyat deyilən zorlu yollarda.

Bəlkə də yol çatıb o son dənizə

O sona dikilib qismətin gözü.

Ulduzlu kəhkəşan ayrı möcüzə

Orda kəhanətin mübarək sözü.

Qaraçı falçılar dada yetdilər

Bəxtimi yozdular yerli-yerində:

Şerimdən arzumu təxmin etdilər

Sirr varmış hər misra, söz üzərində.

Diskətə yazılan sözdü elə bil,

Bu ömür deyilən yaşamaq çağı.

Şairin gözünə görünən şəkil:

Şəfəqdən öncəki cənnət sabahı!

***

Önə çıxararam bütün ruhumu

Xoşbəxtlik ruhumdan sonra dayanar.

Yozumu olmayan bu, bir yuxumu,

Və sirr pərdəsinin ardında nə var?

Yenə də olacaq yol yoxuşları,

Yolların üstündə sərt döngələr də.

Olacaq qədərin siyah quşları,

Quşların dilində qara xəbər də...

Sonra nə olacaq bilməz ki, heç kim

Alın xətlərini silməyin çətin.

Yenə əvvəlki tək bəxtimə hakim

Ulduzlu göylərin tale qisməti...

***

Yaxşı yadımdadı o amansız an

Ətrafa od saçan o yay iqlimi.

Gözümün önündə sürünən ilan

Dikəldi qarşımda bir sual kimi.

Nə ilə yolundan döndərim onu

Əlim uzaq qalıb yol daşlarından.

Nə ilə bitəcək bu işin sonu,

Donmuşam qorxunun təlaşlarından.

Çox olsa, arada üç-beş metrə var,

Fısıltı, küləkmi dadıma yetdi?

Xilasmış ilanın verdiyi qərar

Daşların ardında yox olub getdi...

***

Ulduzlar təklikdə mənimlə səssiz.

Dalğadan-dalğaya xəlvəti bir iz...

Dalğalar, dalğalar ulduzla dolu,

Həyatın geriyə dönülməz yolu...

Dəniz kənarından uzaqmı, uzaq

Ölüm üfüqüylə təmasa bir bax.

Oğlan

Və o uşaq unudulmuş

yol boyunca qaçdıqca

Su arxında axıb gedən

bir sarımtıl yarpaq kimi, yarpaq kimi

Ya da elə

gicitkəni çəkib gedən

yorğun-arğın bir at kimi

Yanaqlarda göz yaşları,

dodaqlarda acı bir dad.

Gözyaşları quruyacaq,

yaşıl yarpaq saralacaq,

Amma

o uşaq yenə qalacaq.

Quşlar itdi, at yox oldu və

bir dənizçi paltarının içindəki cavan oğlan

Uşaqlığın kənarında məni izlər...

Dinləmək - eşitmək

Barmağını toxundur

Dindir dilləri bir-bir;

Qara, ağ düymələrdə

Ünsiyyətlər səslənir.

Nə oldu, olanları

Musiqi dilləndirir:

Özümü xatırladım:

Küçə,

Şamlar - göy çətir...

Fənərlərdən küçənin

Gözləri qamaşmada:

Sonra belə olmasın,

səninlə yox, çaşıb da

başqasıyla görüşəm!

O incə barmağını

Ayır, ayıra bilsən

Piano dillərindən...

Ruhun həssas yerindən!

Musiqi ara verir,

Gecə sükuta dalır.

Küçə fənərləri də

Bütün gur işığıyla

Bizi qoynuna alır...

İşıqlar musiqimi

Ruhumuzdan ucalır...

Qaş-qabaq nəyə gərək,

Ən yaxşısı dinləmək

Dinləmək - dilə gəlmək!

Küçə - şam ağacları,

Burda bu gecə yarı

Pəncərənin dışında

Sevgi-səs yarışında

Göydən mələklər enər

Qara, ağ düymələrdə

Ünsiyyətlər səslənər...

Ədəbiyyat qəzeti.- 2018.- 23 iyun.- S.27.