Qayıq

Geridə buraxıb suları,

dalğalanmış sualları,

mübarək duaları-

gedirəm dənizlərin sonuna qədər.

Arxamca susan əşyalara,

ağlayan uşaqlara

baxa bilmirəm.

Baxmıram

"əlvida" yerinə

göz vuran işıqlara.

Sahildə ayağa durub yollar

görənlər deyir "dəlidir".

Amma həyat

qum üstündə qoyduğum

izlər kimi

qəmlidir...

qəmlidir…

Gedirəm

suların sonuna qədər,

sualların sonuna qədər…

Hüznlü sular

Günlər hüzn daşıyır sabaha,

saatlar ölümü göstərir yenə...

Sonuncu qatara gecikmiş kimiyəm...

perronda durmuşam,

əlimdə çemodan...

Ya da limandayam,

qucağımda bəyaz çiçəklər...

Gözlədiyim gəminin

gəlməyəcəyini bilirəm indidən.

Günlər hüzn daşıyır sabaha ,

saatlar ölümü göstərir.

Sabah qəzetlər

yeni faciəni yazacaq.

Kimsə terrora yozacaq bunu,

kimsə uduzacaq həyata

neçəncisə dəfə.

Orda - uzaqlarda isə

batan gəminin geridə buraxdığı

hüznlü suları

yoxsullar paltarlarıyla bəzəyəcək,

qağayılar səsiylə.

Günlər hüzn daşıyır,

saatlar ölüm...

Bahar sindromu

Bir az darıxmaq var,

bir az yuxu yoxdu.

bir az ağlamaq var,

bir az ümid yoxdu.

Bir az sükut var.

Sükut var.

Pəncərəyə gözünü dikib,

səhəri gözləyən baxışlar da var,

yağış yoxdu.

Qaranlıqda küçədən keçən,

harasa uzanıb gedən yol da var,

məsafə yoxdu.

Qapımızı çöl tərəfdən pişik cırmaqlayır,

qonaq gəlir yuxusuzluğuma.

Həyatımda pişik də var,

sən yoxsan.

Zəncirotu çiçəkləri

Fərqinə belə varmadan

günlərin başlamağının,

yoxluğun,

yoxsulluğun

yaşayırdın ömrünü.

Hər dəqiqə aldadırdı səni

evlərin,

adamların,

yolların görüntüsü.

Sonra da qaçıb səssiz bir məkana,

açaraq gözlərini göylərə

unudurdun özünü də…

Onda yaşın on altıydı,

onda zəncirotu çiçəkləriylə

bəzəyirdin saçlarını.

Onda həyatı sevirdin...

Unutmağa gedən qatar

Qatarın pəncərəsindən əl edən

qadının baxışları

unudulduğumu xatırlatdı mənə...

Unutmağa gedirdi qadın...

unutmağa gedirdi dünənini,

bu gününü,

sabah haqqındakı arzularını,

xərçəngli təbəssümləri,

avtomobil qəzalarını,

daha nələri,

daha kimləri...

Amansız həkimləri,

ümidsiz baxışları,

soyuq torpaqları,

tökülən yarpaqları...

"Gərgin kədərlərin fonunda

unutmaq ən ali hissdir"

deyə düşünürdü o qadın.

Yaşamaq ən çoxu nəfəsdi,

ən azı ürək...

Seyrək saçlarını barmaqlarıyla darayıb

əl etdi qatarın pəncərəsindən,

əl etdi uzaqlara.

Üz tutub getdi onu tanımayan yerlərə,

getdi azadlıqlara...

Tərcümeyi-hal

Sən heç aşiq oldunmu, dostum?

Dəqiqələrlə eyni nöqtəyə baxıb,

eyni adamı düşündünmü?

Ağladınmı, güldünmü onun yerinə?

Üşüdünmü?

Əllərini ciblərinə saldıqda

onun əllərini aradınmı dostum,

bəlkə əlləri ciblərində gizlənib deyə?

Heç susdunmu dostum,

bəlkə gəlib "darıxıram"

deyəcəyini gözləyə-gözləyə?

Uzaqlara gedən qatarların

toplaşdığı vağzallarda uyudunmu dostum,

bəlkə o, qatara gecikər deyə?

Dayandınmı perronda saatlarla

gedər deyə, gələr deyə....

Sən heç unutdunmu dostum,

onu unutdunmu?

Bir çay daşına yazıb adını,

tulladınmı uzaqlara?

Geri qayıtdınmı dostum?

Qayıtdınmı?

Melanxoliya

Ağaclar ölümə inandırdı bizi,

yarpaqlarının arasından əl edən adamın

asılmış silueti qədər inanmadıq heç kimə...

Bir də gördük ki, kitab yazmışıq -

insan var olmuşların ən tənhasıdır,

o qədər tənha ki, yoldaş olur torpağa da,

ağaca da,

daşa da.

O qədər ki, günlərin birində

torpağa tapşırır özünü

belində ağacla,

başında daşla.

Biz şeytanla savaşda uduzduq

dünyanı dostum,

çarpaz dirəklərə mismarlayıb özümüzü

yumduq gözlərimizi,

susduq dünyanın sonuna kimi.

Yenə inandırdı ağaclar...

Tək inandığımız ağaclar oldu yenə.

Yarpaqların arasındakı adamın

asılmış silueti gülümsəyir bayaqdan,

istəyirəm yaxınlaşıb soruşum "ey, oyaqsan?"

Geriyə say fəlsəfəsi

Onda ömrün sonu idi,

hamı ağaclara yazdı adını son dəfə.

Son ağaca qıymayıb

havaya yazdım adımı mən,

silindi adım baxışlarımı çəkəndə…

Bir neçə il geri atdı həyat bizi

daraldıb səbrimizi.

Onda ki, anlamağa başlayırdıq

ümidin də ömür kimi qısaldığını…

Saçlarıma təzə qarışırdı rənglərin ağlığı,

hərdən ağlamağım da tuturdu

yadıma salanda uşaqlığı.

Daha neçə on il geri

artıq unutdum illəri…

Yenicə atılmışam həyata-

önümdə bir ömürlük gələcək

"gənclik heç zaman bitməz ki"…

İndi azadam…

Divar kağızlarına

istədiyim qədər rəsm çəkirəm - quş rəsmi

hələ bilmirəm sözlərin anlamını.

Quş qədər azadam…

Lüdviq van Bethovenə

Zəng səsi ilə bildirəsən

var olduğunu.

Barmaqlarınla güləsən ,

saçlarınla ağlayasan.

Tərsinə düzəsən günləri ,

ölümün rəsmini çəkəsən

evinin kandarına .

Aldadasan

fikirlərini belə.

Lal olasan

və demək istəyəsən ki sevirəm...

Gecə qaralaması

Gecə, saat 3:50,

yenə yuxusuz şair.

Hüznlü dodaqlarım

sükuta şeir deyir...

Gecə, saat da keçmir,

qar da yağır bayaqdan...

Üşüyən pəncərələr

uğuldayır bayaqdan.

Tənhalığın əlindən

yalnız üzülmək olar.

Bu fevral gecəsinə

qoşulub ölmək olar.

Ya da ki, kölgə kimi

səhərə yox olasan.

Xırda-xırda bölünüb,

havaya dağılasan.

Hər kəs də elə bilsin

gizlənmisən hardasa.

Çağırsınlar astadan

"Nurgül, Nurgül hardasan?"

Xatirə NURGÜL

Ədəbiyyat qəzeti.- 2018.- 6 may.- S.4.