Hamı yaxşı tanıyır günühın güzgü üzünü...

Təşbehə ağı

I

Sənin hicrətindir mənim ömrüm, -

uzun bir səfər etmisən -

xəyallarımdan xatirələrimə köçmüsən.

Həyat bəzən bizlə

yalnız sevişdiyi günlər mehriban olan

meşşan kimi davranır,

və eşqin rahatlığı

bizim yalnızlığımızda quyulanır...

Olanları xatırlatmaq vaxtın işidi,

ürəyim yaralar muzeyidi,

ancaq xatirəsi olanlar içəri buraxılır.

Şüşənin altında qorunur

dilimin zəhəri,

divardan asılıb

günahın şeytan təbəssümü...

Cümə yorğunluğuyla baxıram şəklinə, -

heç nə dəyişməyib,

hər şey eynidi -

sənli günlər üzünə parça atılmış,

ayaqları açıq qalan ölüdü.

Sıyrılmış dəri kimi göynədir tale,

qədər...

Dirilərin gözlərinə,

ölülərin ayaqlarına çökür kədər...

Hardasan indi,

hansı qaralanmış sözün altındasan?

Yenə nöqtəli hərflər kimi

səhvlərin astanasındamı yaşayırsan?

Beynimdə bir-birinə qarışır

qadın xəyalları:

vaxtı və yeri unudub

xatırlayıram onları.

Heç zaman yaranmadı

iztirabla mehrin ülfəti,

ehtiras vaxtı soyunulmuş

paltarlar kimidi günahlar, -

hərəsi tələskən bir ananın əbədiyyəti...

II

Getdiyim yolların qəlbi daş,

içdiyim şərablardan

tövbə əmir ürəyim.

Ayaqlarım gəzdiyimiz yerlərdən

izlərini gəmirir.

Kim ki özündən qaçır,

qamçılasın özünü.

Hamı yaxşı tanıyır

günahın güzgü üzünü.

III

Səndən xatirələri soruşsalar

kəsilməsin səsin,

solmasın bənizin,

de ki, mən də sevmişdim

aşiqlərlə bərabər,

de ki, nəğməm qocaldı, -

öz səsimlə sərasər.

De ki, söndürülmüş işıqları

ovutmaq üçün

layla deyirəm nur dilində,

de ki, günah təzə-tərdi,

yada düşən hər gündə.

Gəl xatirən tərəfə -

özünlə bir qarşılaş,

mən keçmişdən dərs keçim -

nəyi bilməsən soruş.

IV

Çox şey tarix olurmuş,

tarixçilər

Heredotun şəkli uydurulmuş otaqlarda

danışmazlar belə günlərdən.

Yaddaşın işğal tarixi başlar,

gözlərinin önündən.

Çox şey tarix olurmuş:

məsələn, gözəl bir qadının qocalması...

Haçandan başlayır o faciəli gün?

Dırnaqlarını boyamağa

ərindiyi səhərdənmi,

ona yaraşan papağı

hardasa unutmasındanmı,

olmaya çəkələkləri ayaqlarına oxşamayandan?

Məndən olsaydı,

sənin əllərinlə ömrümü ovub,

yaşadığın günlərə qarışardım.

Əgər Allah kimi hər şeyi bilsəydim,

yenə də səndən adını soruşardım.

V

Keçmişi arzulamaq

bir başqa üzümüzdür indi,

təmiz,

pak,

ləkəsiz üzümüz,

əyintisiz sözümüz...

Keçmişi xatırlamaq bəzən

yüngüləxlaqlı qadının

evdarlıq arzulamasına taydır, -

ilişdirirsən yaxanı ümid ilgəyinə,

sən paklığına qovuşacağını düşünürsən,

ancaq insanlar inanmır sənin dəyişəcəyinə.

VI

Sənin əllərinin cadarlarına

hansı günlərin izləri düşüb?

Mənim dilimə oyuncaq

sevgilərin qırıq yerləri hopub.

Mən sözlərimi köksümdə

sən əllərini ciblərində gizləməklə

geriyə qayıda bilərik,

ancaq sən mənə əl uzatmalısan,

mən də nəsə deməliyəm sənə.

Səndən danışırlar mənə,

sanki heç nə eynimə deyil,

amma ürəyimdən buzlar sınır,

Səni heç vaxt görmədiyim,

adamlarla düşünürəm,

heç vaxt getmədiyim

yerlərə gedirsən xəyalımda,

eşitmədiyimiz mahnılar dinləyirsən,

saçlarının rəngi fərqlidi,

gülüşün də dəyişib,

yad ifadələr daşlaşıb üzündə,

səni hər şeyə yadlaşdırmaqla

qoruyuram içimdə.

VIII

Xoşbəxt günlər

bir işıq xəyalıdır yaddaşımda,

sənin adına yandırdığım şamlar ölüb,

ürəyində arzu tutma...

Yığmışam qəlbimə,

yanmış kibrit çöplərini

sənəd səliqəsiylə...

IX

Bax, indi düyməmi tikirəm,

subaylıq əlimə batır,

anamın ağrısı

iynənin gözündən keçir...

Çay dəmləyirəm,

sən yadıma düşürsən,

gedib yapma gülləri sulayıram...

Şəklinə baxıram, - bu sənsən.

Gözümün görməyə

alışmadığı qədər gözəlsən.

Gündüzün yorğunluq qandalın

gecənin sükutuna taxıram.

Günəşi söndürüb yatıram.

Sabahsa həminki - eynidi.

Nolar, tanıma sən məni -

dəyişən içimin əynidi.

Pəncərədən baxıram

Pəncərədən baxıram;

keçmişi qoxusuyla xatırlayan biri keçir,

üzündəki dünənin təbəssümü

"əlini uzadır" bu günə

və sonra xatırlayır:

"əlləri yoxdu"

və o, keçmişin salamını almır.

Bilir ki, vaxt olanları unutduracaq,

hər şey ötüb keçəcək,

bilir ki, gec-tez həqiqətin cəlladı

əllərinin qanını

onun yaddaşına sürtəcək.

Pəncərədən baxıram;

uzun bir əyləc səsi eşidilir,

kimsə özünü saxlayır

əbədi günah qəzasından,

yaddaşın qanı axır durmadan,

xatirələrin yarasından.

Pəncərədən baxıram;

qadının gözlərinə dolub deyəcəkləri,

əllərinə dolub sığalı,

görəcəkli günləri qabaqdaymış

onlu günlərin təqvimini

düzəldəndən sonra bilir

illərdə nə az gün varmış.

Pəncərədən baxıram;

qum saatını küçəyə boşaldır bir qadın -

vaxtı çölə tökür.

Daha o bundan sonrakı ömrünü

heç kəsi gözləmədən yaşayacaq,

qum saatının bu gözündən

o biri gözünə müddətsiz

tənhalıq axacaq.

Pəncərədən baxıram;

həyat dolu,

sevgiylə ləbaləb

bir qadın nəsə danışır,

maykalı bir yekəqarınsa,

ona dinləmədən,

dilinin altında deyinir,

və eyvanda çəkdiyi

siqaret kötüyünü otağa gətirib

qadının həyat eşqində söndürür.

Pəncərədən baxıram;

uşaq atasından pul istəyir,

ata əlini cibinə salır, -

uşaq sevinə-sevinə qaçır -

və onun ömrünün

istədiyini alandan sonra

uzaqlaşmaq dövrü başlanır.

Pəncərədən baxıram;

dünya gözümə

qəbiristanlıq qarovulçusu kimi görünür,

o, kimin harada basdırıldığını gözəl bilir

və onun gözlərində daim

yolların axırı görünür.

Pəncərədən baxıram;

Gecə öz kəfən pulunu

qaranlığın döş cibində gizlədib,

istəmir əcəl ayağında ondan ötəri kimsə

səhərin qapısına minnətçi düşsün.

Hər gün ölənlər gərək

yaşamağın bu yolunu seçsin.

Bürcün əl izləri

Dar köynəklərin qol düymələrini

zülmlə bağladığım bir səhərdə gəl,

özünü sil otağımın tozlu yerlərindən.

Və al məni bütün gözəllərdən

səni gözəlliyini "düzəldən"

çinli xislətimin əlindən.

Baş daşları kimi hər tərəfdən baxma,

qoy nəzərindən yayınmağa bir yerim olsun.

Dağıt bütün sığınacaqlarımı,

amma uçmuş körpünün

salamat "dirəyini" görməyə

balaca bir pəncərəm qalsın.

Qəbirqazanın rəhimsiz təpiyindən

içi çevrilən torpaq kimiyəm -

bir üzümdə həyata

bir üzümdə ölümə yer verirəm.

Sənsə dağılmış ölkənin bayrağı

yastığının altına uyuyan qəhrəman,

Beləcə, ömrün şirin yuxuların

acı həqiqətinə çevrilir hər zaman.

Tale varsa,

bəlkə də, bütün olanlar səbəbsizdi,

bütün adamlar günahsız.

Bizə çox həqiqətləri demədilər

və beləcə, ümidlə səsləndiyimiz insanlar

barmaqla çağırılan adamlara çevrildilər.

Nə yaxşı ki, tanıdım səni,

nə yaxşı ki, evimin güzgüsündən keçdin.

Bu gün səndən qalan

sonuncu əşya da aqibətinə qovuşdu.

səni xatırladan hər şeyi

həyat süpürləyib əlimdən aldı.

İndi sən daha yaddaşımda

kimsəsiz,

soysuz birisən -

neynək, beləsən...

Bu zəhər sevginin

boğazında qalan əbədi tikəsən...

Mən, -

hə, mən,

hə, mən ağzıyanmış

getmişdim o çayın üstündəki körpüyə,

baxmışdım "izdivac ağacları"dan asılmış

saysız-hesabsız daşqəlbli kilidə.

Yox idi,

yox idi,

yox idi heç birinin üstündə adımız,

içilib çaya tullanan

şampan şüşəsində üzürdü

xatirə günahlarımız.

İndi divardakı quş kölgələrinin

önündə dayadığımız gecənin

xatirəsinə qalıb saat,

kəfgirləri yaddaşıma sancmışam.

Sənsiz keçən vaxtı görməmək üçün

qol saatımı divardan asmışam.

Lənətə gələsən...

Lənətə gələsən...

Lənətə gələsən...

Dilimin ucunda

qış yuxusuna getmiş bir söyüşü

oyada bilmirəm -

sənsiz günləri yağlamaq üçün.

Bir Kəbə zənciri gərəkdi

səni diləməyimin

əl-qolunu bağlamaq üçün.

Amma səni tapmaq indi nədənsə

heç də səadət kimi görünmür mənə.

Səni tapmaq elə bil ki,

təzələnmiş itirmək qorxusudu.

Arzulama aylar,

illər,

fəsillər xoşbəxtliyin.

ağ günün ömrü uzağı

kəpənək yuxusudu.

Şükür piramidası

Bir-birinə ilişən saat əqrəbləriyik, -

sükunətdə birik, hərəkətdə ayrı.

Sən demə, çox şey elə

öz adıyla əzaba dönürmüş -

bir əzaba qoydum sən daşıdığın adı.

Ötən zaman qardaş itkisi misalı,

bütün ömrüylə yadımdadı.

Hər sevgi bir əlamətdar günmüş,

mənsə heç vaxt təqvimxasiyyət olmadım.

Sözlərin uzanıb yalan tərəfinə,

yıxılıblar bəhanə döşəməsinə.

Neynək,

heç nəyi çözələməyək,

nə yaşanıbsa bir üzü haqdı.

Vaxtın pəncərəsinə söykəmişəm yanağımı,

xəyalın gözdən itən yorğun qayıqdı.

İndi könlün qara kağızında,

bəxtin əlləriylə yadlıq xəritəsi cızıram.

Yaşaya bilmədiyimiz hər nə varsa,

Allaha bağışlamağa hazıram.

Puçluğun başının altına yastıq qoyuram,

gəldi-gedərliyə su verirəm,

havaya çıxardıram.

Həqiqətin əlləri oturduğum budağı kəsir -

ancaq özümü aldadanda sənə inanıram.

Bilmirəm,

bilmirəm,

bilmirəm hardasan...

Bildiyim odur ki,

haçansa Allahdan soruşacağım sualdasan.

Heç olmasa Tanrı müdrik cavab verməyə,

barı müəmmanın geyim otağında

həqiqətlər qiyafətini dəyişməyə.

Rənglərdən ən vəfalısı sarı imiş, -

solan rənglər hamısı sarıya çalır.

Zülmət möhürü addımlarından

sinəmdə sarı-sarı ləpirlər qalır.

Yuxuda daha tez böyüyən körpələr kimi,

uyuyan dərdlərlə,

keyləşən ağrılarla yaşa doluram.

Haçansa zamanın qəlbimə məlhəm olacağını,

nə vaxtsa unudulacağını düşünəndə

gələcəyimdən utanıram.

Fərid Hüseyn

Ədəbiyyat qəzeti.- 2018.- 17 noyabr.- S.10-11.