Arama

Sən sevda dəlisisən,

Mən sözün mübtəlası.

Mən günü gündən keçən,

Sən Allahın bəlası.

Sən duyğusu təzə-tər

Xumargözlü bənövşə.

Mən ruhu bəndə düşən

Qəlbi qırıq bir şüşə.

Sən nazı nazdan şirin,

Gözəllərin gözəli.

Mən ağacı bar verməz

Bir bağçanın xəzəli.

Onunçün də sən məni

Arama son ümidtək.

Get, öz bəxtini ara,

Sən Allah, məndən əl çək.

Şeirlərimi səpdim

Şeirlərimi səpdim

toxumluq dənlik kimi

zamanımın, xalqımın

əbədi yaddaşına.

Baharına, yayına,

payızına, qışına,

Bir də -

Şəhid qanı çilənmiş

torpağına, daşına.

Bəlkə, beşi göyərdi,

Bəlkə, üçü, ikisi,

Bəlkə, biri göyərdi,

Bəlkə də heç birisi...

Ancaq zamanında mən,

Səpdim o toxumları -

gerçəkli gümanları,

gələcək arzuları.

Bacardığı bu oldu

Əvvəl-axır ömrümün,

Zülmət gecələrimin,

Ümid dolu günümün.

Nə ağac əkə bildim,

Nə də yol çəkə bildim,

Nə daş üstə daş qoyub

Bir daxma tikə bildim...

Sözü sözlə yaşatdım

Özümü yaşadantək.

Nəyim var, nəyim yoxdur,

gələcək göstərəcək.

Aparsam, bəlkə...

Mənsiz açılacaq bir gün bu səhər,

Günlər də yenidən yeni olacaq.

Buludlar gözündən yağacaq qəhər,

Təkcə bu dünyaya sevgim qalacaq.

Sevgim yaşadacaq məni mənsiz də,

Ona bir döyünən ürək vermişəm.

Haraya sevgimlə getmişəm qoşa -

Orada duz-çörək, ülfət görmüşəm.

Nifrətim əriyib yaz qarı kimi,

Kədərim sevgimlə tapıb təsəlli.

Hərdən dindirəndə qəm sarı simi,

Sevgim sipər olub qəmə beşəlli.

Sevmişəm daşın da daş yaddaşını.

O yaddaş kimliyim, nəçiliyimdir.

Sevdim bulaq adlı yurd sirdaşını,

O sirdaş saf sözüm, duz-çörəyimdir.

Mənim sevgi dünyam bütöv bir ölkə,

Onunla ümmana, dəryaya vardım.

Aparsam, aparsam, aparsam, bəlkə...

Vətəndən vətənə vətən apardım.

Saz havası

Saz havası,

min illərdir ruhumuzun

can sirdaşı!..

Beşiyimin nəğməkarı,

laylamın ilk əlifbası!..

Vətənimin, millətimin

sənsiz bir an olmayıbdı

nə düyünü, nə də yası!..

Sənə vurğun ola-ola

nədən belə qərq olmuşuq

şirin-şirin röyalara?!.

Bəlkə elə onunçün də

Vətənimiz, millətimiz

min illərdir yad əllərlə

bölüklənib olub para?!.

Sənin ruhun yüz illərdir

ayıltmadı niyə bizi?!.

Yüz illərdir Cənubumun,

Şimalımın - o tayımın,

bu tayımın yollardadır

hələ gözü?!..

Niyə sənin hər pərdəndən

qopan nalə, düşən yanğı

kor etmədi gözümüzü,

qaytarmadı özümüzə-özümüzü...

Bəlkə, bizi ayıltmaqçün,

özümüzə qayıtmaqçün

bir ilahi möcüzəyə var ehtiyac?!.

İnanmıram... inanmıram

səndən özgə bir möcüzə

ruhumuzun havasına

ola əlac!..

Saz havası!..

Dədəm Qorqud urvatının xatirinə,

Qaytar bizi Şah Xətai qeyrətinə,

O qeyrətin

düşmən bağrı çatlatdığı

bir dünyalıq heyrətinə!..

Dünya mənim ovcumdadır...

Oturmuşam kameratək cansıxıcı

dörd divarlıq otağımda

təkcə-tənha.

Ancaq hələ

ümid ilə baxıram mən

hər axşama, hər sabaha.

Həmdəmimdir acı-şirin xatirələr,

Yada düşür nələr... nələr...

Gah fikrimin aran yeli

qanad çalır zirvələrdə,

Gah dağların sərin mehi

ləpə vurur pəncərəmdə -

pərdələrdə.

Gah ahıla, gah dəliyə

dönürəm mən

bircə anın içindəcə.

Yaşım da o yaş deyil ki;

nə gündüzdür, nə də gecə.

Ömrüm, günüm alatoran çağındadır,

Cismim Cəhənnəm odunda,

Ruhum "Cənnət bağındadır".

Xəyalımın qanadında yol gedirəm

dünyanın lap o başına.

Yol boyu da bələnirəm

milyon-milyon məzlumların göz yaşına...

Sığınsam da dörd divarın arasına,

dünya mənim ovcumdadır nöqtə kimi.

Olubdu ki, o nöqtənin

nöqtəsinə agah üçün

tər tökmüşəm sübhə kimi.

O nöqtədən yol almışam,

yol gəlirəm

içimdəki özümə mən -

"Özüm" adlı sözümə mən.

O nöqtədən yol almışam

əyrimə mən, düzümə mən.

Mən də kiçik bir nöqtəyəm

nöqtələrin sırasında -

qələm tutan, söz üyüdən

xiridarlar arasında.

Mən nə sonun başlanğıcı,

nə başlanğıc sonundayam.

Kainata nur çiləyən

bir nöqtənin donundayam.

Bu nöqtədə cəmlənibdir

bütün küllü zərrəciyim -

həm dünənim,

həm bu günüm,

həm əbədi gələcəyim...

Tanrı müjdəsi...

Dünyasını vaxtsız dəyişən

dostlarımın xatirəsinə

...Dostlar durna qatarıtək

verib qanad-qanada

üzləri suluikən

köçdülər bu dünyadan.

Bu qəfil köç karvanıyla

mat qoydu bəndəsini

əzəmətli yaradan.

Rəsul Rza demişkən:

"Su oymuş qaya kimi

uçulur dörd bir yanım",

Onunçün də qaynamır

dünyaya daha qanım.

Əllərim üzülür ta

dünyanın yaxasından.

Baş aça bilmirəm heç

dostlarımın yasından.

Görünür, ta vaxt-vədə

gəlib döyür qapını.

Vaxtlı-vaxtsız xəbərlər

pıçıldayır mənə də:

"Sən də əl-ayağını

yığışdır yavaş-yavaş,

sahmanla köç atını.

Onsuz da nə yazmağa

tutarlı sözün qalıb,

nə tutuşub yanmağa

ocaqda közün.

Nə də bir dost qapısı,

nə doğma ünvanın var

dar gündə gülsün üzün".

Dostlarsız, doğmalarsız

insana yad olur

dişiylə, dırnağıyla

çatdığı od-ocaq da.

Qısılıb qalır adam

gözdən, könüldən iraq

küncdə, bucaqda.

Nə Haqqa çatır əlin,

nə dərdi deyir dilin.

Qovrulursan içində

odu içində olan

qov qovlanan kimi.

Sevincin göy əskidə,

üzə bilmirsən qəmi...

Başlayır yavaş-yavaş

ömrün sərgərdan dəmi.

...Səfil, səy yaşamaqdan,

vaxtsız ölüm yaxşıdır.

Ayıb örtəndir ölüm -

O Tanrı müjdəsi kimi

insanın son naxşıdır...

Çətindi...

Bir dərənin suyunu

ayırma min dərəyə.

Çalış ki, min dərənin

suyunu yığ bir yerə.

Onda dağlar dağı da

diz çökəcək önündə.

Çağlayacaq səadət

ömrünün hər günündə.

Bir damlanın gücündə

yatıb ümman ləngəri.

Ən dərin ümmanda da

var damlanın öz yeri.

Dammla-damla böyüyüb

dənizlər olur ümman.

Kainat dediyin də

yaranıbdı damladan.

İnsan da bir kainat -

Böyüyür damla-damla.

Yaşayır bu həyata

Tükənməz bir inamla.

İnsanın böyüklüyü

Onun vüqarındadır.

Nə "şan-şöhrətli" adda,

Nə sərvət, nə vardadır.

Vüqar incə bir şüşə,

Qırılsa, ələ gəlməz.

Nadan min il yaşasa,

Onun dəyərin bilməz.

Cəhənnəm əzabıdır

Ömür sürmək vüqarla.

Çox ağırdır yaşamaq

Namusla, etibarla.

Ancaq yenə təmiz ad,

Namus, qeyrət qalacaq.

Zaman çox "ölməzləri",

"Əbədi sönməzləri"...

Öz taxtından salıbdı,

Öz taxtından salacaq...

Bəlkə də inanmırsan

Bu həqiqətə indi.

İnamsız yaşamaqsa,

İnsan, sənə çətindir!..

Xanəli KƏRİMLİ

Ədəbiyyat qəzeti.- 2018.-20 oktyabr.- S.22.