Dənizimə
Səni mələklərin qanadlarında
gətirdi baxtıma Yaradan, bala
mən səni görürəm, səni duyuram
boylanıb baxsam da haradan, bala.
Dünyanın suları, okeanları
sənin gəlişinlə
gözümdən düşdü
sel olub selləndi Xəzərim o
gün;
ləpələr sevindi, sular gülüşdü
Dəniztək ömrün də
uzun olacaq
bilirəm, ay ömrüm,
ay günüm mənim
qatıb qabağına
apardı, yoxdu,
arxada qalıbdı pis günüm mənim
Xəzərin qoynunda gəldin
dünyaya
Xəzərtək şəffafım, dərinim
mənim
yeni həyatımın
başlanğıcısan
çiçəyim, göyçəyim,
şirinim mənim...
Hələ ki, körpəyəm,
cocuğam indi
mən səndən ömür, gün, il - öyrənirəm
sənin qığıltına
qulaq asıram,
sənin qığıltından
dil öyrənirəm...
Xəbər göndərin ona
Xəbər göndərin ona
deyin, ölməmişəm
mən
Həyatından getmişəm
yuxuna gəlməmişəm
mən?
Deyin, neçə il
qabaq
səni atıb-gedəndi.
Ürəyi səndə qalıb
gəzdirdiyi bədəndir.
Dağım olmuş sinədə
dağlanır arzusu da.
Göz yaşından boy atıb
cücərir ruzusu da.
Deyin ki, əvvəlkidir,
dəyişməyib, həməndir.
Səni
ürəkdən sevib;
həm o zaman, həm indi...
Heç
nə boşalda bilməz
ürəyinin yükünü,
sənin adına
tutub
qəm adında mülkünü.
Qayıt gəl
İndən belə göz yaşına rəhm elə
indən belə
gəlirsənsə, qayıt
gəl.
Üz-gözünü turşutmağa
əsas yox
yatmışları silkələ
gəl, oyat gəl.
Dərdim
mülkdür ürəyimdə,
- daşınmaz,
daş yumşalar, daş nazilər, daş anmaz
Aparıbsan sevincimi, daşınmaz
sənsiz mənə,
məndən sənə,
boyat gəl
Söz danışmaq, düz danışmaq səninki
sevincini parçalamaz qəmin ki...
Hər şey elə həmənkidi, həmən
ki
Ürəyini gəl buz elə,
soyut gəl.
Çağır məni
Tanrım
özün bilirsən
ki
ətraf necə
sıxır məni
səs ver, uzat əllərini
öz yanına çağır məni.
Zərrə-zərrə kiçilirəm
Qurtum-qurtum içilirəm
Görürsən ki, keçilirəm
Yetən
bilir cığır məni..
Hanı
o gün; nadinc, dəcəl
Belə
üzül, belə incəl
yaxın qoymur zalım əcəl
yetim məni, fağır məni...
İlahi, rəhm eləmə
Üzümü söykəməyə gövdəndə yer gəzirəm
budaqların qol kimi sarmaşmır daha mənə,
qaranlıq dərə
bilib ovcumda əl gəzirəm
qoşa əlin ovucu, qaranlıq kaha mənə...
İlahi,
daha rəhmin gəlməsin mən zalıma
çöhrəmdə sevinc nədir,
kədər də donmaz daha
bu mənasız həyatda çiynimi söykədiyim
bu ağac budağına
quşlar da qonmaz daha...
Gözlərimin işığı öləziyib
şam kimi
əriyib yoxa çıxır qəlbimin
nisgili də.
Bir həyatın dibindən boylanıb üzü bəri
alın yazım oxunur... oxunur kölgəlikdə.
Daha heç nə qəlbimin sarı simini qırmaz;
nə bacımın göz yaşı, nə anamın ağısı
çiynimi söykədiyim
bu ağacın gövdəsi
üzümü söykədiyim
yarpaqların ağrısı...
İlahi,
rəhm eləmə, qoy uzansın bu ömür
yaş olan yanaqların tamı, duzu bilinsin
İlahi,
qələmindən boy verən
alnımdakı
hər yetənə oxunan yazıların silinsin.
Mən quru yarpaqlar
misalı kimi
Sən
Allah, get daha, işin-gücün
var
bu mənim işimdi, sənə nə qalıb
yaşadım, ya da yox, heç
də darılma
qaraltma qanını məndən ötəri!
Allahdan oyana kimsəm tapılmaz
səndən də bu yana kimim
var axı
qalmışam arada, çox uzaqsınız
nə səni atıram, nə də Allahı.
Amma ki sən mənə
baş qoşma daha
bir ovuc su verən tapılar
mənə
üzümü görməzsən,
niqab kimidir-
arxamca bağlanan qapılar mənə.
Bir ovuc su dedim,
dodaqlarımın
səhra cadarına
məlhəmdir deyə
səni axtarmaqdan ayaqlarımın
heyi də yox idi ta
yeriməyə
sən Allah, öz dərdim başımdan aşır
sənin işlərin
də az deyil axı
hələ də ümidlə sübhü gözləyib
oyaq qarşılayıram
gələn sabahı.
Mən quru yarpaqlar misalı kimi
ovuca alınsam ovulmaqdayam
elə kövrəlmişəm
sarı sim kimi
dillənsən toxtayıb
ovunmaqdayam
daş ki, daşımıram... olub-keçəni
içimdən kənara
qoya bilmirəm
yazıq ürəyimə
bir ovuc xoş gün,
bir udum da sevgi...doya
bilmirəm
elə istəyirəm gəlsin xoş sabah,
elə istəyirəm...
gəlmir, nə edim.
bu şəhər,
bu səhər yad adam kimi
üzümə gülmədi,
baxmadı mənə
sən şeir yazdığın ulduzlu səma
damından su daman daxmadı mənə
məni saxlamağa çalışma, bala,
zənciri qırılan
lövbər kimisən...
asıbsan özünü
dor ağacından
havasız yellənən
yelkən kimi, sən
atacam özümü
bu gur sulara
dalğalar nəşimi
yusun, nə olar
bu qara ömrümün, qoy ağ kəfəni
qoy olsun yam-yaşıl yosun, nə olar
***
Uzaq bir adada tək
qalsan əgər
başının üstündə
uçsa qağayı
ətrafı yosunlu çopur bir qaya
yorğun kürəyinin
olsa dayağı
gözlərin dikilib
lap uzaqlara
üzən bir gəminin xəyalın etsə
özünü, üzünü
sürtüb qumlara
səndən uzaqlara xəyalın getsə,
hayına hay verən
tapılmayınca
başının üstündə
uçan qağayı
uçub uzaqlardan
qayıtmayınca
bağışla məni...
Bağışla suları duzlu dənizə
qaya gövdəsində
axşama qədər
yatan yarasaya bağışla məni...
dənizin üzünə
qız saçları
tək
dağılan yosuna bağışla məni
səni gözlərimdən
irağ qoymayan
yaxına, uzağa
bağışla məni…
Heca şeirinin sətirləri
tək
ard-arda üstünə
gələn ləpələr
ayağının altından
qum dənəsini
özüylə götürüb
gedən ləpələr
yaxana sığınan
xəfif meh kimi
təzədən qayıdıb
gəlirsə, bəs
sən
nə üçün
geriyə dönmürsən
axı…
içimin, çölümün
kinin-küdrətin
yumaq istəyirəm,
sıx gözlərin
islat göz yaşınla - yağışla
məni
bağışla məni…
Bir kimsə bilmədi
Gəldim
uzaq bir səfərdən
Gəldim
bir kimsə bilmədi
ürəyimdəki ağrıya
Güldüm, bir kimsə bilmədi.
Bağrım başı paramparça
De kimdə var ağrı bunca
Gözlərimi yaş olunca
Sildim, bir kimsə bilmədi.
Gözü qara bulaq üstə
De sözünü varaq üstə
Səndən ötrü ayaq
üstə
Öldüm bir kimsə bilmədi....
Sən axı bilmədin…
Sən axı bilmədin tənhalıq nədir
yaşadın səhrada
su tapan kimi, -
sevincin bürüdü
bütün aləmi.
itirib özünü
xəlvətdə bir
gün
qarşına çıxmadın
özün-özünün...
Sən axı bilmədin tənhalıq nədir
dözüb küləklərə
ağ yelkən kimi
sinənə çəkmədin
acı rüzgarı
sıxıb bir-birinə
dodaqlarını
adını demədin
özün özünün.
Sən axı bilmədin tənhalıq nədir
yanında dostların
tapılmadı heç
sənə ünvanlanan
sevinc payları
əldən-ələ düşüb
qapılmadı heç
payını yemədin
özün-özünün...
Sən axı bilmədin tənhalıq nədir
görmədin, sevmədin ayırılıqları...
Faiq Balabəyli
Ədəbiyyat qəzeti.- 2018.-
1 sentyabr.- S.22.