Kirayə həyatı bəzən

düşüncəsizlik nağılı kimi olur...

Hava çəkir xatirələr qapısız evtək,

Mən ruhumun nazı ilə az oynayıram.

Duyğularım xəlbir kimi deşik-deşikdi,

Həyat mənə toy tutanda, saz oynayıram.

...Uşaq yaşım ötüb keçdi, böyüdüm guya, -

Ora-bura diyirləndim yəni top kimi.

Bir gün məni yük elədi özünə şəhər,

Kirayələr atdı-tutdu məni top kimi.

Çox vaxt susdum, səbrim daşdı, dəli olmadım,

Anam haqdan neçə dua asıbdı deyə...

Mən dünyaya gəlmədim ki, kirayə qalım...

Atamı da qınamadım kasıbdı deyə...

...Aydan-aya təpə aşır kirayə haqqı,

Adam bilmir, göyə çıxsın, ya dama, oğul.

Dualar da kara gəlmir özgə evində,

Özgə evdən ocaq olmur, adama, oğul.

Allahından uzaq düşür adamlar burda,

Dada çatmır on kitablıq bir ayə, evdə...

...Qonşuluqda bir nazənin ölür, nə fayda,

Ağlamaq da yasaq olur kirayə evdə.

...Çox görmüşəm, toylar susub özgə evlərdə,

Qır damından qopub düşüb şeh, “Vağzalısız”.

Aşıqları evə qoymub ev sahibəsi,

...Qonşu qız da gəlin köçüb, eh, “Vağzalısız”.

Əvvəlindən bu həyat da bir təmənnadı,

Günahını qopart bir-bir, ver, ağırlaşır...

Dünya özü səhv tikilmiş kirayə evdi,

Mini gəlir, mini gedir, yer ağırlaşır...

Hikmət Məlikzadə

Ədəbiyyat qəzeti.- 2018.- 15 sentyabr.- S.25.