Təbrizin qönçələri
Yağış yağır qızılgülün üstünə,
Torpaq ətri qəmli tarix danışır...
Damlalar içində yaşıl yarpaqlar
Sirlə dolu qönçələrə qarışır...
Təbəssümü Təbrizimə bənzəyən,
Ərklə baxan o qönçələr doğmadı.
Şirin-şirin nəğmə dediyi yerdə,
Kövrələn qönçələr qəfil ağladı...
...sular sellənər gedər,
sevdalar olmaz
hədər,
üzün
gülsün, Təbrizim,
daha bəsdi
qəm, kədər.
bu yağan
hansı qardı?
sədası
gələn yardı...
gah yaxın,
gah uzaqsan,
qəlbim
qubar-qubardı..
Çox qarışıb
bu yer üzü, Təbrizim,
Dar günümdə sən arxam ol, əhdim ol.
Mən sənsiz sınığam,
param-parçayam,
Müqəddəs
bir yoldu, sənə gələn yol.
Şirvan şikəstəsi
Ustad Aşıq Şakirə rəhmətlə
Ey
Şirvandan söhbət açan
sübh üzü,
Heç
nəyi unutma, el inciməsin.
Kimsədə
qüdrət yox vəsf eyləməyə,
Özün
vəsf eylə ki, dil inciməsin.
Tarixdə,
ən ulu qədim çağlarda,
Başı
buludlara dəyən dağlarda,
Ülgüsün
behiştdən alan bağlarda
Qəlblər
inciməsin, gül inciməsin.
Müqəddəs
ruhların məskəni bu yer,
Dahi
müdriklərin ölkəsi bu yer,
Muğamın
da doğma nəfəsi bu yer,
Elə
dindir tarı, tel inciməsin.
İgidləri,
gözəlləri şahanə,
Bir
gözəli etdi məni divanə,
Dünyada
yox ona tay, nişanə,
Qəşəmoğlu,
dövran, il inciməsin.
Qəlbində bir işıq
alışa bilsə...
Toz-duman
alanda hər bir tərəfi
Bir
addım qabaq da görünmür gözə.
Amma ki,
yaxında, bəlkə səninlə
Ilahi bir
aləm durub üz-üzə.
Bəlkə qızıl güllər
bürüyüb səni?
Bəlkə
min əlvanlıq, sehr içindədi?
Bəlkə
də dindirsən sən hər birini
Görərsən
hamısı eşq bürcündədi...
Hələ
ruhdan salır səni bu duman,
Hələ
itirmisən özünü, qorxma.
Qəlbində
bir işıq alışa bilsə
Sənə
yol göstərər, dumana baxma.
Köklən
kainata, ətrafı unut,
Köklənsin
ahəngə qəlbin telləri...
Gör
dinən nəğmələr hara çağırır?
Ordadı
ruhunun doğma elləri.
Daşkəsən dağlarında
Yallar
açıb allı-güllü yaxasın,
Tanımadım
çiçəklərin çoxusun...
Bu
halıma ildırımlar şaxısın,
Bağışla
sən bu vəfasız oğlunu.
Yaşım
gəlib daha qırxı haxlayıb,
Ömür
məni səndən uzaq saxlayıb.
Sinəmdən
doyunca ruhun axmayıb...
Dindir indi
bu vəfasız oğlunu.
Çən-dumandı
Söyünxanın yaylağı ,
Doğma
babaların doğma oylağı.
Giley etdi
Qaşqaçayın çaylağı,
Gəzdir
eldə bu vəfasız oğlunu.
Əlimdə
saz, dilləndirir var-yoxu,
Aşkar
olur tarix olanın çoxu.
Saz kiminsə,
dağlar onundu axı,
Oyat, anlat
bu vəfasız oğlunu.
Həsənnənə,
Həsənbaba, Xoşbulaq,
Sizdən
Ələsgərin sədasın alaq,
Qədim
cığırlardan gəlir min soraq,
Ağlat,
güldür bu vəfasız oğlunu.
Bu
duruşa, bu çiçəyə, bu gülə
Neynəyim,
qarışım mən gilə-gilə...
Qəşəmoğlu
getsə, çətindi gələ,
Qoyma
getsin bu vəfasız oğlunu.
Yıxıldım
Sərv nurum
məni duymadı,
Budağından
yıxıldım.
Hər an
gözləri doğmaydı,
Yanağından
yıxıldım.
Bu qədər
qısqanclıq olar?
Hər an
ilan kimi çalar.
Gileyimdən
kitab dolar,
Varağından
yıxıldım.
Şübhə
düzür ətrafına,
Suallar
sual yanına...
Min yol
çəkir imtahana ,
Sınağından
yıxıldım...
Hərdən
qalmadı ümidim,
Qəlbim
qırıq, didim-didim,
Körpü
saldım, gəldim...gəldim...
Qırağından
yıxıldım.
Min sahilə atdı məni,
Tonqallara
çatdı məni,
Ayrılıq
qorxutdu məni,
Fərağından
yıxıldım.
Axı,
nurdan nur doğular,
İtər,
gedər qalmaqallar...
Yarım,
nə vaxt bitər bunlar?
Marağımdan
yıxıldım.
Səndən
nur yağır
Səni
çiçəklərmi yaradıb, yoxsa
Buluddan
süzülüb, işıqtək gəldin?
Necə də
ilahi baxırsan hərdən,
Dindirdim,
nə doğma ədayla dindin?....
Cənnət
guşəsidir sənin dörd
yanın,
Sənsə
bu cənnətin bir məlakəsi...
Nə
gözəl dolanır başına sənin,
Sənə
aşiq olan günəş şöləsi...
Axı,
belə kimsən? Səndən nur yağır...
Ətraf
sehr içində şəfəqlərindən...
Nə qədər
doğmasan, nə qədər əziz...
Duydum o
titrəyən gül əllərindən...
İlham pərisi
...Tarixin ən
böyük
günlərindən
biri
"Şəbi-hicran"
qəzəlinin
yarandığı
gündü...
Həmin
gün
nələr
olubsa tarixdə,
bu qəzəldən
sonra gəlir
onların
göy
üzüylə, yer üzüylə sevdası,
nuru,
ziyası....
Füzuli
qəlbindən,
Füzuli
qələmindən
axıb gəldi bu qəzəl...
Ey
dünya!
bir kimsə
bilmir,
kim idi o vədə
Füzuli qəlbini
göy
üzünə kökləyən,
göy
üzüylə gəzdirən
gözəl...
bu ilahi
sözləri
bir ilahi
nizamla
düzdürən
gözəl...
"...Deyildim mən sənə
mail,
sən
etdin əqlimi zail.
Mənə
tən eyləyən qafil,
səni
görcək usanmazmı?..."
Hər
ilahi şeirin
ilahi
nurunda
ilahi bir
gözəl var...
Ölə
bilməz, itə bilməz
elə
gözəllərin ruhu....
bəlkə
də, çiçəklərin, göy üzünün
gözəlliyindən
boy verir
onların ruhu....
Bu dövrana verməm səni
Yer
üzündə külək əsir,
Dumanı
toza bulaşıb...
Şər
xeyirə hücum çəkir,
Qarası
ağa daraşıb.
Niyə
yaranıbdı insan?
Müdriklərdən
xəbər alsan,
Özün
də bir arif olsan,
Bilərsən,
dövran dolaşıb.
Çox
düşündüm qəni-qəni,
Bu
dövrana verməm səni,
Könlündən
xəbər al məni,
Bir bax, o,
mənlə barışıb.
Qəlbinə
nur tək dolaram,
Bağın
bağbanı olaram,
Elə
bir aləm quraram -
Orda
gül-gülə qarışıb.
Baxma mənə belə kövrək
Ahəng
hökmün dərk elədim,
Çox
hürkünü tərk elədim.
Dünya
sirlər açdı mənə,
O sirləri
görk elədim.
Çiçək
baxır, min nazı var,
Çaylar
axır, öz sözü var.
Hər
eşqin bir qaranlığı,
Qaranlığın
gündüzü var.
Baxma mənə
belə kövrək,
Quşlar
uçur ürkək-ürkək.
Üzüm
sənə gülümsəyir,
Qəlbim
yanır ləçək-ləçək.
Daha söyləmərəm
sənə dərdimi
Daha
söyləmərəm sənə dərdimi,
Dərdimi
duymağa nurun qalmayıb.
Uca zirvə
idin, zirvələrdə sən.
Zirvələr
yox olub, qarın qalmayıb.
Ömrümü
bürüyən bir alov idin,
Sözümdən,
üzümdən hey şölə verdin,
Mən sənə
ruhuma ruhumsan dedim,
Sönübsən
daha sən, qorun qalmayıb.
Səni də
bu dövran aldı apardı,
İlğımlar
könülü candan qopardı.
Ümidim
də yoxdu, vaxtım çox dardı,
Sovrulmuş
bir bağsan, barın qalmayıb.
Kainat verəcək
hökmünü adil
Yer
üzü yaşamaz belə nizamla
Nizam dəyişəşək,
yol dəyişəcək.
Kainat verəcək
hökmünü adil
Əllərin
üstündə əl dəyişəcək.
Bütün
fəlsəfələr etmədən tərslik,
Çiçəklər
olacaq ən gözəl dərslik,
Məhəbbət
hər qəlbdə bir nur, üzərrik
Acı
söz keçəcək, dil dəyişəcək.
İblisin
hökmündən insan arınıb,
Axır
biləcək ki, niyə yaranıb?
Uca kəhkəşandan
nümunə alıb
Allahın
yolunda el dəyişəcək.
O vədə
səmalar olacaq yerim,
Yenidən
dillənər mənim hər şeirim,
Ruhumdan
boy verər o ilham pərim
Dövran
dəyişəcək, il dəyişəcək.
Əhməd Qəşəmoğlu
Ədəbiyyat qəzeti.- 2018.- 22 sentyabr.-
S.24.