Uşaq şairi

Sən məni yaz çağı, çiçək fəslində,

Nə gözəl bir vaxtda yaratdın, Allah!

Sevgin alovluymuş, bəlkə onunçün

Od saçan Yevlaxda yaratdın, Allah!

Böyüdüm üstümə gəldi Məmmədlər,

Biri Kəlbəcərdən, gədikdən gəldi.

Biri at belində, yarlı-yasaqlı

Tovuz dağlarından - Əsrikdən gəldi.

Doluydu onların söz silahları,

Bircə çəkiləsi nərə qalırdı.

Onların dalında dağlar dururdu,

Mənimsə ümidim Kürə qalırdı.

Göydən od tökürdü Yevlax üstünə

Bir sözlə, işlərim yaman şuluqdu.

Özüm də qapqara bir oğlan idim,

Zəncilər yanımda lap muştuluqdur.

Yaman qüdrətliydi dağ şairləri,

Mənə deyirdilər: Şeirdən vaz geç.

Axı bu şairlər cənnət quşudur,

Yevlax cəhənnəmdir, get bir sənət seç.

Hələ Ramiz Rövşən, Seyran Səxavət

Sözü qayalardan qoparırdılar.

Sonra minirdilər yel atlarına,

Əngin üfüqlərə aparırdılar.

Xınalıq tərəfdən Ələkbər Salah,

Gürcüstan elindən İsa gəlmişdir.

Zəlimxan Yaqub da Kəpənəkçidən,

Buynuzdan dağ kəli Musa gəlmişdir.

Gəncədən gəlmişdir, bir sakit oğlan,

Sülh quşu, can dostu Vidadi Məmməd.

Bir söz danışanda elə bilirdin

Sənin əvəzinə çəkir xəcalət.

Hələ Məmməd Araz, o böyük ustad,

Şeir meydanında dağdı, qalaydı.

Onun yazdıqları adi söz deyil,

Təzəcə kəsilmiş Şahbuz balıydı.

Onlar dağ şairi, boran şairi,

Mən isə od yığan Aran şairi,

Sözümü qurutdu Yevlax günəşi,

Suyu buxarlandı, şöləsi qaldı.

Çox yazdım, az yazdım deyə bilmərəm,

Yüz sözün bir damla şirəsi qaldı.

Dözüb inadına bu şairlərin,

Çevrilib olmuşam yazar, sən demə.

Bir də onu gördüm qarışqa kimi

Uşaqlar daraşıb şeirlərimə.

Məni qınamasın qoy Vahid Əziz,

Bir də Ağasəfa, o dağ şairi.

Körpə sevgisindən doya bilmirəm,

Onunçün olmuşam uşaq şairi.

Qudyalçay

Bu çay üçcə hərfdən,

Nağıl düzəldib: - Şır...şır.

Min ildir bu nağılı

Sahilinə danışır.

O nağılı dinləyir,

Göydə qartal, yerdə daş.

Ağaclar şirin-şirin,

Bir-birinə əyir baş.

Bu nağıldan min nağıl,

Qoşur körpə bulaqlar.

Heyrətdən donub qalır,

Qranit qayalıqlar.

Üç səsin möcüsəsi,

Milyon ildir yaşayır.

Dağlar öz sevgisini,

Dərələrə daşıyır.

Hər səhər günəş doğur,

Hər axşam günəş yatır.

Nə çay bir az dincəlir,

Nə nağıl sona çatır.

Ömrümün payızına

gəldin ilk bahar kimi

Ömrümün payızına

Gəldin ilk bahar kimi.

Göyərdim, çiçəklədim

Cavan ağaclar kimi.

Yer ilə yeksan idim,

Qoydun məni taxtıma.

Qaranlıqda nur kimi

Düşdün mənim baxtıma.

İlk görüşdən

Qələbə bayrağı qaldırmısan.

Sən mənim ürəyimi

Sevgiylə doldurmusan.

Ruhumu titrədirsən

Ən şirin avaz kimi.

Qəlbimi dindirirsən,

Kaman kimi, saz kimi.

Hardan aldın bu qədər

Xoş ətirli rəngi sən.

Elə bil ki, qarşımda,

Bir çiçək çələngisən.

O qızılı saçların

Yanağını bəzəyir.

Əllərin ağ kəpənək

Qanadına bənzəyir.

Nə gözəl bəzənmisən,

Yanaqların narıncı

Sənin hər təbəssümün,

Bir sevgi ismarıcı.

Ürəyimin sevgisi

Kirpiyində sayrışır.

Dünyanın işıqları

Gülüşündə alışır.

Ömrümün payızına

Gəldin ilk bahar kimi.

Göyərdim, çiçəklədim

Cavan ağaclar kimi.

Qarşılaşdıq çəməndə

Qarşılaşdıq çəməndə,

Rəqs elədi çiçəklər.

Elə bil çiynimizə

Qondu bütün mələklər.

Kənd evləri sığındı

Dağların qucağına.

Bülbül nəsə söylədi

Meşənin qulağına.

Gəl biz yenə görüşək

Bülbüllər ötüşəndə.

Bizim dağın kölgəsi

Sizin kəndə düşəndə.

Qırmızı geyinərsən,

Yanağının rəngində.

Çiçəyə çevrilərik

Dünyanın çələngində.

Toyumuzu eliyər.

Kür nəğməli dağ çayı.

Bu görüşdən düşəcək,

Hər kəsə sevgi payı.

Qəfil toy sədasından

Diksinəcək qayalar.

Qarapapaq qayalar,

Yaşılpencək qayalar.

Elə ki bizim kənddə

İlk sevgidən toy olar.

Ortalıqdan çıxmazlar

Milyon yaşlı qayalar.

Yanaqları öpəcək

Dağ küləyi, dağ mehi.

Sırğaya çevriləcək

Qulaqlarda sübh şehi.

Ay heyrətlə susacaq

Göyün göy dənizində.

Bizi çimizdirəcək

Ağ işıq dənizində.

Biz mirvari olarıq

Bu dənizin içində.

Dünya hələ görməyib

Sevgini bu biçimdə.

Vağzalı çalınacaq

Bulaqların dilində.

Dağ toybəyi olacaq

Zoğal çomaq əlində.

Elə ki göy üzündən

Ağ günəş boylanacaq.

Şəfəqləri dünyaya

Şabaştək paylanacaq.

Gedər...

Bu dünya bir pilləkəndir,

Kimisi dırmaşar, kedər.

Kimi yollarda büdrəyər,

Kimi də sarmaşar, gedər.

Qoy başına eşq tacını,

Göyərt sevgi ağacını.

Şəkər eylə hər acını,

Kədərin quş olar, gedər.

Bu dünyanın, naz neməti

Səni çaşdırmasın qəti.

Görən zaman bir sərvəti

Çox nadanlar çaşar, gedər.

Dünya soba, ömür dəmir,

Həmişə eyni sözü demir.

Məhəbbətlə keçən ömür,

Uca dağlar aşar, gedər.

Yağış və duman

Yağış yağır Yer üzünü

Cənnətə döndərmək üçün.

Duman qalxır sevgimizi

Allaha göndərmək üçün.

Göyqurşağı yaranır ki,

Huriləri, mələkləri,

Torpağa endirmək üçün.

Mənə atılan daş

Niyə atdın, ay naşı?

Mənə sarı o daşı?!

Bəlkə o mirvariydi?

Bəlkə bir üzük qaşı?!

Mənə atılan daşlar

Qızardı, közə döndü.

Heç kəs bilmədi o daş

Sinəmdə sözə döndü.

Mənə atılan daşdan

Evlər tikmək olardı.

Göydələn qüllələri

Min illərlə qalardı.

Niyə atdın, ay naşı?

Mənə sarı o daşı?!

Ömrün sonuncu günü

yazılmalı olan şeir

Aç qoynunu, qara torpaq,

Üzün ağ olsun, gəlirəm!

Vaxt qurtardı, oyun bitdi,

Başın sağ olsun, gəlirəm.

Günlər keçdi külək kimi,

Ucaldım çərpələng kimi.

Bir şirindil mələk kimi

Keyfin çağ olsun, gəlirəm.

Məndən sonra yaşayanlar

Qursun min-min aşiyanlar.

Eşq yükünü daşıyanlar

Yüz budaq olsun, gəlirəm.

Zahid Xəlil

Ədəbiyyat qəzeti.- 2018.- 29 sentyabr.- S.24.