Orada zamanın bir növü var:
"Gəlmədin,
sevmədin...".
Sarı sünbüllər ölkəsi
Gəl qoşulaq
durnalara
Vətən sarı
uçaq, uçaq...
Dərs dediyim məktəb yaxın,
Oxuduğum məktəb uzaq.
Anar
"Bitdi" - dedi,
Gülümsədim...
Başlamayan bir şey necə
bitə bilərdi?!
Yenə
də dinmədim
baxdım, sadəcə
uzun, sakit,
səbəbsiz...
O, gözlərini yerə dikdi,
mən başımı
səmaya qaldırdım
-
sonsuz maviliyə,
Günəşə,
dayanmadan dönən
və döndürən
Günəşə.
Sonra
O miskin italyanı xatırladım.
Ən az onun qədər aciz idim
bildiyim, inandığım
şeyi sübuta yetirməkdə.
Nəsə pıçıldadı:
"Yanılmışdın..."
Qeyri-ixtiyari gülümsədim:
"Onsuz da o fırlanır..."
Anlamadı
ya da
hiss etmədi...
Sonra
Sarı
sünbüllər ölkəsini
xatırladım!
Sarı
sünbüllər ölkəsində
Ağlamır heç kəs,
ağlamır heç
kəs
keçmişinin kölgəsində
Qaranquş yuvalarına baş
çəkən
Sərçələri xatırlayıram
tez-tez
Gedənlərin yuvası isinmir,
Gedənlərin yuvası bala çıxarmır,
Gedənlərin "yuva"sı boş
qalır həmişə...
"Tənha qadınların
qucağı kimi".
əllərini köhnə
damların suvağına,
sünbüllərin alağına
gecələrin qaranlığına
bağışlamış
qadınları xatırlayıram...
Haradadırlar indi?
Haradadır o evlər,
o sünbüllər,
o əllər?
"Buludlar yenə gedənləri təqlid edir,
Günəş isə bilir, hara getsələr qayıdıb gələcəklər...
Çünki bu dünyada heç kim
üçün qaçış
yoxdur.
Amma yalnız bu dünyada!".
Sarı
sünbüllər ölkəsində
payıza mahnı yazmırlar,
onlar ancaq yaz üçün oxuyurlar:
"Gün çıx, gün çıx, kəhər atı min çıx...".
Sarı
sünbüllər ölkəsində
sağsağanlar bir gün gəlib
çox sevdiyin ördək balalarını
bircə göz qırpımında götürüb
gedir.
Sən isə arxasınca baxmaqla kifayətlənirsən.
Bilirsən ki, qanad açıb uça bilməzsən...
Sarı
sünbüllər ölkəsində
ölüləri yalnız
məzarlıqda basdırırlar
Daha ora tez-tez getmirlər.
Çünki ora keçmişdir, keçəndir.
Orada yeni həyat mövcud ola
bilməz,
Və adətən, məzarlığa
qadınları buraxmırlar
Çünki keçmişə münasibətdə
Kişilər daha soyuqqanlı
olur...
Sarı sünbüllər ölkəsində
gələcək zamana
inanmırlar.
Orada zamanın bir növü var:
"Gəlmədin, sevmədin...".
Sarı
sünbüllər ölkəsində
ağaclar təkcə
quşlara yox,
insanlara da yuva olur.
Yelləncək olur, gizlənmək
üçün qucaq
olur,
ağlamaq istəyənlərə
sığınacaq olur...
Amma onlar qurumuş ağacın dibində illərlə oturub
bar verdiyi günləri xatırlayıb ağlamırlar...
Daha onu suvarmırlar, budamırlar,
bir gün gül açacağına
inanmırlar,
Bilirlər ki, ümid yoxdur.
Kəsib
atırlar
qurumuş ağacları...
Mən isə bunu bacarmadım
Üstəlik, sarı sünbüllər
ölkəsindən də
çox uzaqlardayam...
Bu nəhəng və soyuq şəhərdə
Özümçün uydurduğum nəğməni mırıldanıram:
"onun saçlarındakı
sığallar idi
mənim boğazıma
dolanan kəndirlər
əllərinlə hörmüşdün
sən görmüşdün,
görmüşdün ki
gedənlərin yuvası
bala çıxarmır
gedənlərin "yuva"sı
boş qalır həmişə...
bənövşə, bənövşə,
boynubükük bənövşə
aşiq oldu qaranlığa
üzünü döndərmədi
Günəşə".
Yenə
də getdi...
Yenə
də getdi...
Yenə
də, yenə də,
YENƏ
DƏ GETDİ!
Mən?!
Mən isə gülümsədim:
"Onsuz da o fırlanır...".
P.S. "Onsuz da o fırlanır...!"
- Yerin Günəş
ətrafında fırlanması
fikrini müdafiə edən italyan alimi Qalileo Qalileyin
məşhur cümləsi
nəzərdə tutulur.
Fəridə üçün
Tanrının növbəti bəstəsini
eşitmək üçün
açdım pəncərəmi
-
yağışın səsini.
Uzaqda - bir küçə fənərinin
yanıb-sönən şöləsi
altında
dayanmadan zümzümə
edirdin:
"Minanın incə telləri ilişən
neçə adamı
tikə-tikə edib, bilirsən?".
Yarandan tanıdım səni...
İkimiz
də sol tərəfimizdən
vurulmuşduq...
Dəniz
qağayıların tanrısıdır,
Birlikdə uçsalar da,
Onda batacaqlar ən axırda
Bizim kimi,
Yəni ayrı-ayrılıqda.
Qorxma, tək deyilsən:
Mən də sənin kimi arabir
"Çaydana çay yerinə duz atıram"
Və mən də çox vaxt həyata
Yalnız
fotolardan gülərək
baxıram...
Onu deyirdim axı,
Yağış yağırdı.
Pəncərəmi açdım
Baxdım...
Bomboş idi dünya.
Sanki hər kəs
çıxıb getmişdi.
Təkcə ikimiz qalmışdıq...
Yəni, Tanrı yenə bizi unutmuşdu.
Cahanxanım SEYİDZADƏ
Ədəbiyyat qəzeti.- 2019.-
27 aprel.- S.9.