Akademik Ramiz Mehdiyevin
"Tariximizin
xanlıqlar dövrünün siyasi irsi sənədlər
işığında"
monoqrafiyasında ədəbiyyat
və dil məsələləri
Ədəbiyyat,
fəlsəfə, tarix və siyasət münasibətlərində
ilk kəsişmə nöqtəsi insan, bir az
böyük miqyasda toplum, cəmiyyət, daha sonra xalq, millət
və bəşəriyyətdir. Dövlətçilik
görüşü bunların əlaqələndirilməsini,
birlikdə götürülməsini tələb edir; burada fərdin
taleyi göstərilən digər amillərlə sıx əlaqədə
müəyyənləşdirilir. Ona
görə də dövlət strategiyasını ifadə edən
hər hansı bir əsərdə həm fəlsəfə,
həm tarix, həm siyasət, həm də bunları
özündə ierarxik şəkildə əks etdirən və
onlara təsiretmə gücünə malik olan ədəbiyyat
nəzərə alınmalıdır; humanitar
dünyagörüşünü formalaşdıran bu sahələr
özləri öz arasında daima bir-birini qidalandırıb
zənginləşdirir. Əgər
söhbət bir xalqın, millətin tarixi taleyindən gedirsə,
onun sahib olduğu vətənin sərhədləri və
dilinin yaşayıb qorunması da mühüm şərtlərdən
biri kimi nəzərə alınır. Dövlət
bütün bunların hamısının inkişaf etdirilməsi
mexanizmini elmi əsaslarla təmin etməlidir.
Azərbaycan
Respublikası Prezidenti Administrasiyasının rəhbəri,
akademik Ramiz Mehdiyevin tariximizin son dərəcə mühüm
və mürəkkəb bir dövrünə həsr olunan
"Tariximizin xanlıqlar dövrünün siyasi irsi sənədlər
işığında" monoqrafiyası yuxarıda qeyd olunan
amillərin kompleks əlaqələndirilməsi və dəyərləndirilməsi
istiqamətində yazılmışdır. Əsərdə
hadisələrə sistemli yanaşılmış, tarix, siyasət,
fəlsəfə ilə bərabər ədəbiyyat və
dil problemlərinə də diqqət yönəldilmiş,
dövlətçilik istiqamətində onların
funksiyasına aydınlıq gətirilmişdir.
Məlumdur ki, özündə ierarxik qatlardan biri kimi
yaşatdığı və ya bədii lövhələrdə
birbaşa canlandırdığı tarixi oxuculara
ünvanlamaqla ədəbiyyat insanların şüurunda,
psixologiyasında dərin izlər buraxır. Bu iz
milli-strateji istiqamətdə öz müsbət təsirini
göstərməklə bərabər, yanlış
interpretasiyalar hesabına mənfi nəticələrə də
yol aça bilir. Gerçək
tarixşünaslıq keçmişin şəxsiyyətləri,
insanları və hadisələri haqda məlumatları
obyektiv şəkildə dəyərləndirib ümumiləşdirərək
müasir dövrə gətirir və gələcəyə
ötürür. Lakin obyektiv tarixi qiymətləndirmələrlə
bərabər, fərdi, ideoloji-siyasi amillərin təsirilə
tarixin subyektiv səciyyələndirməsi halları ilə də
rastlaşırıq. Hər iki vəziyyət
cəmiyyətə, ədəbiyyata, sənətə
özünəxas informasiya ötürür. Bu
informasiyanın yenidən işlənib xalq kütlələrinin
psixologiyasına təsir gücünü artıraraq
ötürülməsi sahəsində ədəbiyyat, incəsənət
və mətbuatın müstəsna rolu var. Bədii əsər
mövzusunu götürdüyü dövrün fəlsəfəsini,
mədəniyyətini, psixologiyasını əks etdirməklə
bərabər, həm də tarixini özünə hopdurur. Əgər bəhs olunan mərhələnin hadisə
və şəxsiyyətləri haqda yanlış tarixi
qaynaqlardan alınan informasiyalardan istifadə olunubsa və ya
müəllif özünün yaşadığı
zamanın ideoloji basqıları nəticəsində bəzi
yanıltmalara yol vermə məcburiyyətində qalıbsa,
bu artıq cəmiyyətdə qeyri-düzgün məlumatların
yayılmasına yol açır. Tarixi
qaynaqlarla işləməyən xalq kütləsi təmsilçiləri
incəsənətin ona çatdırdığı
yanlış informasiyanın təsirinə məruz qalır,
onda tarixin və ya şəxsiyyətin səhv modeli
formalaşır və bu, zaman-zaman ayrı-ayrı fərdlərin
yaddaş hadisəsindən çıxaraq xalqın
yaddaşına hopur, genişlənir və yayılır, yeni
təsəvvürlərin formalaşmasına rəvac verir.
Tarixə və şəxsiyyətlərin həyat
yoluna, mübarizəsinə müraciət edərkən sənətkar
tarixçidən fərqli olaraq daha sərbəst davranma
imkanlarına malikdir. Onun üçün həyati gerçəkliklə
bərabər, bir də bədii gerçəklik qanunları
mövcuddur. Amma hər iki halda sənətkar
öz xalqının, dövlətinin strateji maraqlarını
və hədəflərini də nəzərə alır;
özü də bir ideoloq kimi çıxış edir,
mövqe və nüfuzunun təsir gücündən istifadə
edərək cəmiyyətə müəyyən
ismarışlar göndərir.
Nəzərə
alsaq ki, çox mürəkkəb bir tarixi şəraitdə
yaşayırıq, bədxah qonşularımız
torpaqlarımızla bərabər, mədəniyyət və
tariximizə də işğalçı münasibət bəsləyir,
informasiya mübadiləsi imkanlarının artmasından
istifadə edərək sənətin gücündən
faydalanmaqla "yumşaq müharibə"də də bizi
üstələməyə çalışırlar, o zaman
bizim də strateji hədəflərimiz üzərində
düşünmə vəzifəmizin artması qənaəti
güclənir. Bu, istər-istəməz problemə
dövlətçilik səviyyəsində yanaşmanı zəruriləşdirir.
Akademik Ramiz Mehdiyev Azərbaycanda xanlıqlar
dövrünün mühüm siyasi sənədlərini
çatdıran və həmin sənədlər
işığında fəlsəfi dəyərləndirmələrlə
tarixlə hazırkı dövrü əlaqələndirən
monoqrafiyasında sənətkarın tarixə münasibətində
obyektiv, subyektiv, ideoloji məqamlar üzərində
dayanır və sənətkarın milli məsələlərdə
düzgün strategiya seçməli olduğunu
vurğulayır. Tarixi-siyasi və ya subyektiv səbəblər
üzündən bədii əsərdə yer alan
yanlışlıq uzunmüddətli və dalğavari
yayılan təsirlərə yol açır; Ağa Məhəmməd
şah Qacar, İbrahim xan obrazlarını yaradarkən
informasiyanın tarixi gerçəkliyə uyğun şəkildə
ötürülməməsinin oxucuda oyatdığı təəssürat
kimi. Vaxtilə Əbdürrəhim bəy
Haqverdiyevin və Səməd Vurğunun dram əsərlərində
yaratdığı Qacar obrazı yaddaşlarda
özünün qəddarlığı ilə daha çox
yer almışdır. Doğrudur, bu məsələdə
hər iki sənətkar eyni cür davranmamışdır.
Əbdürrəhim bəy Haqverdiyev Ağa Məhəmməd
şah Qacarın tarixi missiyasını - xanlıqları birləşdirməklə
güclü dövlət yaratma planını əsərində
dolğun şəkildə əks etdirmişdir. Bununla bərabər, Qacarı həm də öz
qardaşlarının belə qətlindən çəkinməyən
(bunu dövlətin möhkəmliyi uğrunda etsə belə)
qəddar bir hökmdar kimi təqdim etmişdir. Dövlətin möhkəmləndirilməsi naminə
qardaşlarını qurban verən Qacar əsərdə
heç də bütün hallarda haqlı deyil. Səməd Vurğunun "Vaqif" əsərinin
yazıldığı repressiya illərində isə
Qacarın missiyasını canlandırmağa heç cür
imkan yox idi. Müəllif Qacarın mənfi
obrazını yaratmaqla, heç olmasa, tariximizin, mədəniyyətimizin
bir sıra faktlarını yaşatmağa, səhnəyə
gətirməyə müvəffəq olmuşdur. Eyni zamanda, Qacar obrazında mətnaltı mətləbləri
saxlayaraq, Rusiya işğalına eyhamlar etmişdir. Amma hər halda, günümüz üçün
fakt öz təsir gücünü saxlayır, Qacar öz
qorxunc siması ilə təsəvvürdə canlanır.
Lakin tarix və dövr dəyişilmişdir.
Tarixə fərqli bucaqlardan nəzər salma
imkanları yaranmışdır. Bunu nəzərə
alaraq, akademik Ramiz Mehdiyev Şah Məhəmməd Qacarın
tarixdəki başlıca missiyyasını canlandıran və
onun qəddar obrazını unutduran yeni güclü əsərlərin
yazılması üçün çağırış
edir, tariximizin obyektiv və milli maraqlar zəminində bədiiləşdirilməsini
dövlətçilik baxımından mühüm vəzifə
kimi qiymətləndirir; müstəqillik dövrünün
bunun üçün lazımi imkanlar
yaratdığını bəyan edir. Akademik ədəbiyyatşünasları
problemin aktuallığını diqqətdə saxlamağa və
cəsarətli, fəal olmağa çağırır.
Yazıçıların, ziyalıların tarixin
yaşanması və mənimsədilməsindəki məsuliyyəti
üzərində diqqətlə dayanan müəllif,
xanlıqlar dövrünün ədəbiyyatından, dilimizin
inkişafında o dövrün sənətkarlarının
tarixi xidmətlərindən də söz açır. Problem yenə
də dövlətçilik mövqeyindən dəyərləndirilir.
Monoqrafiyada xanlıqlara parçalanmanın zərərli
tərəflərindən, xüsusən xarici qüvvələr
qarşısnda mərkəzləşmiş bir gücün olmamasının
yol açdığı fəsadlardan geniş bəhs olunur.
Bununla paralel olaraq, yerli ərazi üsul-idarəsinə
əsaslanan xanlıqların xalqla hakimiyyəti bir-birinə
yaxınlaşdırmasının ənənəvi zümrə
ədəbiyyatından fərqli olaraq xalqa, onun dilinə və
folkloruna daha yaxın bir ədəbiyyatın meydana gəlməsinə
yol açdığını müsbət hal kimi qiymətləndirir.
Xalqla hakimiyyətin yaxınlaşmasının
danışıq dili, folklor ənənələri,
ictimai-real motivlərin qüvvətlənməsi ilə fərqlənən
yeni ədəbi mərhələnin formalaşmasına təsirindən
bəhs edərək, müəllif Vaqif və
davamçılarının
yaradıcılığını bu istiqamətdə əlamətdar
tarixi-mədəni hadisə kimi səciyyələndirir.
Monoqrafiyada tarixi qaynaqlarla bərabər, ədəbiyyat
mənbələrinə də müraciət olunmuşdur,
Mehmed Fuad Köprülünün Azərbaycan ədəbiyyatı
haqda əsərlərinə, təzkirələrə, Məhəmməd
Əmin Rəsulzadənin ədəbi görüşlərinə
istinad edilmişdir. Bundan başqa, o dövrün bir çox
şairlərinin - Heyran xanımın, Məhəmmədbağır
Xalxalinin və başqalarının
yaradıcılıqları tarixdə yaşananlar fonunda dəyərləndirilmişdir.
Akademik Ramiz Mehdiyev Qacarların dil siyasəti üzərində
xüsusilə dayanır və onların bir çox sahədə
Səfəvilər ənənəsinin davamçısı
olduqları kimi, dil siyasətində də sələflərin
yolu ilə getdiklərini göstərir. Qacarların
dövründə türk dilinin ədəbiyyatda və orduda əsas
dil funksiyasında çıxış etdiyini
vurğulayır. Sarayda, ticarətdə də
aparıcı ünsiyyət vasitəsi türk dili idi. Sənədlər
əsasında belə bir məsələyə də diqqət
yönəldilir ki, Qacarların ordusunda zabitlərin bir
çox hallarda fars dilini bilməməsi təəccüblə
qarşılanmırdı. Çünki orduda əsas
vəzifələri azərbaycanlılar tuturdu. Azərbaycan əhalisi arasında doğma dil öz
mövqeyini qoruyub saxlayırdı. Sarayda və
saraydan kənar fəaliyyət göstərən şairlərin
yaradıcılığında Azərbaycan dili aparıcı
mövqeyə malik idi. Ədəbiyyat
tarixinin faktları akademikin bu fikirlərində haqlı
olduğunu sübut edir. Bəhs olunan
dövrdə Hacı Rza Sərraf, Raci, Şükuhi, Xalxali
kimi böyük söz ustalarının
yaradıcılığında ana dili aparıcı mövqeyə
malik olmuşdur. Şimaldan belə, Qacarlara meyil göstərib,
onların sarayı tərəfindən qiymətləndirilən
şairlər var - "məliküşşüəra"
adını qazanıb, saraydan məvacib alan
və şairlər qəbiristanlığında Xaqaninin
yanında dəfn olunan Bahar Şirvani kimi. Şamaxıda
yaşadığı dövrdə fitri istedadı, şairlik
qüdrəti ilə seçilən Bahar Şirvani
Qacarların sarayında yaradıcılıq
imkanlarının hərtərəfli inkişafı və
nümayiş etdirilməsi üçün gözəl şərait
əldə etdi. Onun Şərq və
Avropa dillərində yazdığı şeirlər
sarayın imkanları sayəsində dünyaya yayıldı.
Monoqrafiyada
Qacarların sarayında yaşayan münşilərin,
tarixçilərin, məmurların fars
dili ilə bərabər, Azərbaycan türkcəsində də
yazmalarına diqqət çəkilir. Hüseynqulu
xanın, Atəşi Marağayinin bu sahədəki xidmətləri
yüksək qiymətləndirilir.
Qacarların
dövründə mətbuat və mətbəənin
inkişafından bəhs edərkən Ramiz müəllim həm
fars, həm də Azərbaycan dillərində kitabların
çapından söz açır, Təbrizdə
"Söhbət", Urmiyada "Fəryad" adlı
türkcə qəzetlərin çapını Qacarların
ana dilinin inkişafına yaratdıqları şəraitin
nümunələri kimi dəyərləndirir.
Monoqrafiyadan məlum olur ki, Qacarlar anadilli təhsilin
inkişafı qayğısına da qalmışlar. Məktəblərdə fars dili ilə bərabər, ana dili də
öyrənilmişdir. Onların dövründə
Rüşdiyyə təxəllüsü ilə tanınan
Mirzə Həsənin Tehranda, Təbrizdə, İrəvanda
açdığı məktəblər, "Vətən
dili", "Ana dili" dərslikləri irəli
sürülən müddəanı əsaslandıran dəlillər
kimi göstərilir.
Akademik Ramiz Mehdiyevin tarixin düzgün
çatdırılmasında, təbliğ və təlqin
edilməsində ədəbiyyatın rolundan bəhs olunan bu
konseptual tədqiqatı humanitar
dünyagörüşünü inkişaf etdirən digər
sahələrlə bərabər, ədəbiyyat
üçün də qiymətli bir qaynaqdır. Burada təqdim
olunan sənədlər və onların tarixi-fəlsəfi dəyərləndirilməsi
həm ədəbiyyat tarixi, həm də bədii
yaradıcılıq üçün son dərəcə əhəmiyyətlidir.
Xanlıqlar dövründən, Ağa Məhəmməd
Şah Qacarın şəxsiyyəti və tarixi
missiyasından bəhs edən əsərlər yazmaq, onu teatr
və kinoda canlandırmaq üçün əsərdə
xeyli ciddi məlumatlar təqdim olunmuşdur. Ədəbiyyat, dil, tarix, ümumiyyətlə, mədəniyyət
və dövlətçilik münasibətlərinin tənzimlənməsinin
fəlsəfi əsasları istiqamətində yazılan bu
monoqrafiyanın stimullaşdırıcı gücündən
istifadənin genişlənməsi üçün onun elmi-mədəni
mühitdə yayılması və geniş oxucu kütləsinə
çatdırılması zəruridir.
Tahirə Məmməd
Ədəbiyyat qəzeti.- 2019.- 27 aprel.- S.8.