Ağrı və tənhalığın Fuad Cəfərli süzgəci...
O, şeirlərində
dəfələrlə doğulan
adamdır. Heç zaman - heç
bir sətirdə ölə bilmir. Sətirlərdəki ən qəmgin
notda belə, cilalı nikbinlik buna imkan vermir.
Hər dəfə ümidsizləşəndə
Fuad Cəfərlinin
"Latın sükutu"nu
oxuyuram. Yenidən doğulmaq,
güc toplamaq üçün. Onun şeirlərini
oxuyanda ədəbiyyatdan
qopursan, tanrısallaşırsan.
Hətta ən qorxunc tənhalıqdakı nikbinlik
də bu mənada heyrət doğurur. Onun poeziyasındakı uçuruma
aparan tənhalığın
da içindən qəflətən ən ali nüanslar,
nəsnələr, varlıqlar
çıxa bilər:
Bu qədər
tənha olmaqmı olar?
Tanrı olmağıma bir addım qalıb.
Sanki yer üzünün yalnızlıqları,
Yolunu ruhumdan canımdan salıb...
İlk baxışdan
heca vəznində görünsə, bu misralar ruhən ağ şeirdir.
Cəsarətli fikirlərdir. Orijinal poetik tapıntıdır.
Sərrast müşahidədir. Fuad Cəfərli müşahidə
sərrafıdır amma
bu müşahidələr
onun şeirlərində
obraz baxımından çox da fərqli
qütblərdə deyil.
Fuad Cəfərli poeziyamızın
2010-cular nəslinin ən
parlaq lirik nümayəndələrindəndir. Onun poetik
baxışları da,
misralarındakı səmimiyyət
də sabaha inanır. Son dərəcə sadə dildə yazılan şeirlərində dərin
fəlsəfi qat, fikrin iti bucaq
altından çatdırılması
müşahidə olunur.
Onun
"İnanıram sabaha"
adlı bir şeiri var. Həmin şeirdəki orijinal arzular toplusunu misra-misra oxuduqca düşünürsən ki,
şair ancaq bu qədər saf və aristokrat
düşüncəli olarsa,
yazılan misralar qeyd-şərtsiz inandırıcı
görünə bilər.
Suların daşı sevməsi anlayışı nə qədər harmonik səslənsə də, qarın kamilliyə çatması bir o qədər ələkdənkeçməz
orijinal tapıntıdır. Hər şey
- insan, su və digər varlıqlar maddi və teoloji anlamda yuxarı qalxdıqca yüksəlir,
kamilliyə çatır,
fəqət, qar belə deyil. Endiyi, torpaqla qucaqlaşdığı an
kamilləşir. Şair "İnanıram
sabaha" şeirində
bunu çox ustalıqla verə bilib.
İnanıram sabaha,
inanıram ki, qəlbimiz
torpağın üzünü qızdıracaq.
Sular daşı belə sevəcək,
Qar kamilliyə çatacaq.
Üstündən ərimək
adlı lənəti götürüləcək...
İnanıram ki, rüzgar inadından əl çəkib
qucağını pəncərə
təki taybatay açacaq,
insan günəşlə
dostlaşacaq
...amma bu dostluq
kölgənin qəlbini qırmayacaq...
"Yalan
da deyiləm qarşında əyiləm"
misrası ilə sevmişdim Fuad Cəfərli poeziyasını. "Mən
aktyor deyiləm" adlı şeirində bir nüans məni elə silkələmişdi ki:
Bilməm,
ömür səhnəndən
kimlər gəlib, kimlər keçib,
ən köhnə
şərabını kimlər
içib, nəylə
içib,
bilməm kim tələsib, kim gecikib?!
(Sənmi,
mənmi, omu, bumu?).
Bilməm...
Bilməm məhəbbət
anaların
çirkab qorxusudurmu,
yoxsa uşaqların
oynadığı o qummu?..
Yalnızlığın "güzgü
ruleti"dir bu! Ağrılarla yüngül rəqs
də demək olar. Yəni Fuad Cəfərli
personajlarının ağrılarını
ələkdən keçirməmiş
oxucusuna yedizdirmir.
Sanki o, bütün oxucularına körpə uşaq kimi baxaraq, qulluq edir, qayğısına qalır. Yuxarıdakı şeirdə qarı
yerə düşürməklə
kamilliyə çatdıran
şair, bu dəfə onun əriməsini "lənətlənməsi"
olaraq qeyd edir. Fikirlər inkar edilmir.
Əksinə, qəribə burğacla
bir-birinin içinə
keçirilir. Bu mənada Fuad Cəfərlinin hər fikrinin öz rəngi var. Bir sözlə, Fuad Cəfərli öz ruhu, ifadə tərzi olan şairlərimizdəndir. İlk kitabı nəsr əsəri olsa da, nəsrdən ədəbiyyata keçmiş
modern imzalarımızdandır. Şeirlərinin qəribə ahəngi
və ruhu var. Onun poetikasında məğlubiyyətə təhrik
edilmiş bir əsilzadənin, aristokratın
faciəsi şeirlərinin
məzmunundan asılı
olmayaraq hiss edilir.
Fuad Cəfərli kədərin
rəngini bilən və onun dəyişən
məkanda və zamanda hansı çalarlarda olduğunu verə bilən tək-tük gənc şairlərimizdəndir.
İyul
2019
Tural Turan
Ədəbiyyat qəzeti.- 2019.- 3 avqust.- S.9.