Rəsul Rzanın dil
haqqında "Mülahizələr"i
Müəllifin "Mülahizələr"
və"Azərbaycan dilinin bugünkü vəziyyəti və
gələcək vəzifələri haqqında" məqalələri
əsasında
Rəsul
Rza üçün ana dilinin milli varlığını və
ruhunu qorumaq şərəfli bir vəzifə olmuşdur:
"Dilin zənginliyi sözün çoxluğu ilə
ölçülmür - dil ictimai dəyişikliklər,
tarixi inkişaf nəticəsində şüurun özü
kimi daim dəyişir. Dilin harmonik
inkişafı üçün onun gərəkliyi
mühüm şərtdir. Metal alət işlədilməsə
paslanar. Dil də işlədilməsə get-gedə
kəsərini, məna dəqiqliyini və dərinliyini, ifadə
incəliyini və gözəlliyini itirər, inkişafdan
qalar".
Dil mədəniyyətindən danışarkən
"hələ çözülməmiş problemlərini
açmağa çalışır". Ədibə
görə, dilin formalaşmasına bir sıra siyasi, iqtisadi,
mədəni-tarixi faktorlar təsir göstərir. Onlardan biri də milli və beynəlmiləl mədəniyyətlərin
münasibətidir. Mədəniyyətlərin
bir-birinə yaxınlaşması ilə beynəlmiləl
leksika yaranır, dünyada baş verən bütün ictimai
dəyişikliklər dildə öz əksini tapır. Elm və texnika sahəsində xalqlar arasında əlaqələr
qüvvətlənir, bunun nəticəsində elmi terminologiya
beynəlmiləl səciyyə qazanır. Bu
inteqrasiya bugünün özündə də
aktuallığını itirmir. Beynəlmiləl
sözlər Azərbaycan dilində eyni səviyyədə
yayılmamışdır, bu, hər şeydən əvvəl,
cəmiyyətin, ümumiyyətlə, sosial təbəqələrin
marağından asılıdır. Şair
bu məsələyə toxunarkən bəzi qeyri-Azərbaycan
sözlərinin vətəndaşlıq qazanmasına
münasibət bildirir, bunlardan yan durub köhnəlmiş
sözləri saxlamağı, köhnəyə
qayıtmağı düzgün hesab etmir.
Dünyanın bütün mədəni xalqlarının
"internasional", "universitet", "partiya" kimi
sözləri işlətməsini qanunauyğun tarixi proses
kimi əsaslandırır, ondan kənarda qalmamağı tövsiyə
edir. Bəzi hallarda dilimizdəki alınma ərəb və
fars tərkibli beynəlmiləl sözləri aydın, səlis
Azərbaycan sözləri ilə əvəz etməyi xeyirli
bilir: "beynəlxalq" deməkdənsə,
"xalqlararası" desək, daha yaxşı olmazmı?".
Dilin
lüğət tərkibi və onun zənginləşməsi
yollarından danışarkən dilə gəlmə və gətirilmə
sözlərə, yeni yaranan anlayışları bildirmək,
həm də dildə çoxdan alınan və geniş
yayılan terminləri əvəz etmək üçün
süni söz və terminlər yaratmağa - purizmə münasibətini bildirir: "Belə
bir cərəyan bizdə də vardı, revolyusiyanın ilk
illərində bütün azərbaycanca olmayan sözlərin
hamısını Azərbaycan sözləriylə əvəz
etmək istəyənlər vardı. Onlar
aeroplana "uçquc", samovara "qur-qur", parovoza
"buğla gedən" deyir və bu kimi yöndəmsiz
sözlərlə dili düzəltmək istəyirdilər.
Bu adamlar dili təmizləmək bayrağı altında dilə
girmiş bütün ərəb və fars
sözlərini atmağı təklif edir, dilimizi
anlaşılmaz sözlərlə doldururlar. Yaxud
dilimizi saflaşdırmaq pərdəsi altında dili dəmir
hasar içinə almaq, ona heç bir yeni sözün gəlməsinə
imkan verməmək istəyirlər. Bu təşəbbüslərin
hər ikisiylə mübarizə aparmaq lazımdır.
Biz ərəb, fars, osmanlı dillərinin
təsiri ilə mübarizə deyəndə, o dillərin
vaxtilə dilimizə soxulmuş ruhu ilə mübarizə məsələsindən
danışırıq. "Şayani-diqqət",
"hissi-qəbləlvüqu" və bu kimi xalqımıza
yad olan, xalq tərəfindən mənimsənməmiş,
xalqın dilinə girməmiş, dilimizin ruhuna uymamış
sözlərin və ifadələrin dildən qovulmasından
danışırıq. Bu işdə solçuluq edənlər
və məsələnin mahiyyətini anlamayıb Azərbaycan
dilini ancaq Azərbaycan sözlərindən ibarət bir dil etmək
istəyənlər zərərli iş görürlər".
Soruşur: kasıb, ağıllı, sovqat, fəhlə,
fabrik, sovet və yüzlərlə belə sözləri
işlədəndə kim bu sözlərin
Azərbaycan sözü olmadığı barədə
düşünür? Kim bu sözləri anlamır?
Cavabını da özü verir: "Dilin qüdrəti də
orasındadır ki, onillər sürən ərəb
istilası, fars təzyiqi, osmanlı təsiri altında öz
ruhunu saxlamışdır. Xalqımız ərəblərdən,
farslardan, osmanlılardan və başqa millətlərdən
aldığı sözləri özünün dil süzgəcindən
keçirərək, onları Azərbaycan dilinin ahənginə,
qanunlarına uyğunlaşdıraraq elə bir hala
salmışdır ki, indi çox çətinliklə o
sözlərin ibtidai halını axtarıb tapmaq olar". Təəssüf
edir ki, başqa dillərdən alınmış sözlərin
dilimizdə necə, nə şəkildə işlənməsi
haqqında çox az
danışılır, az yazılır. Xalq
arasında silis, silistçi, yaranal, koburnat və bu kimi
sözlər var, bunların əsli məlumdur, lakin bu şəkildə
işlənməsinin mənfi, ya müsbət olduğu
haqqında ümumi fikir olmadığını bildirir.
Şairə görə, elə sözlər, tərkiblər
var ki, onlar dildə çox geniş işləndiyinə
baxmayaraq, "gətirildikləri dilin dadına-duzuna
uymamış, dil üçün özümləşməmişlər". Əhvali-ruhiyyə,
rifahi-hal, sərf-nəzər, nöqteyi-nəzər, tərcümeyi-hal
və bu kimi sözlərin bəzisinin anlaşıqlı Azərbaycan
sözləri ilə əvəz etməyi vacib bilir. Məsələn,
rifahi-hal yerinə dolanacaq, güzəran əvəzinə
qırım, əhvali-ruhiyyə
əvəzinə təhər-tövr. İnanır
ki, bu sözlər işlənsə, dilin axarına girsə,
qulağımıza yatıb adiləşəcək.
Bir
çox alınma sözlərin lazımlığını nəzərə
alaraq, onları
dilimizdə saxlamağı məsləhət bilir.
Ancaq bir şərtlə ki, qardaş xalqdan və ya başqa
millətdən aldığımız sözlər mütləq
Azərbaycan dilinin öz qanununa, dilimizin qrammatikasına,
bütün incə xüsusiyyətlərinə tabe edilərək
işlənsin: "Dilin qanunu, dilin ruhu sözlər üzərində
hakim olsun". Beləliklə, həm alınma
sözlərin lazımlığını vurğulayır, həm
də əcnəbi sözləri onlardan fərqləndirir.
Məsələ belədir ki, alınma sözlər təkcə
bizim həyatımıza daxil olan başqa həyatın
reallıqlarını, sosiumları bildirən işarələr
deyil, ehtiyacdan dilə keçən sözlərdir; mənalarında
aprobasiya baş verir, fonetik, qrafik, orfoqrafik, leksik, qrammatik,
semantik cəhətdən mənimsəmə prosesi keçərək,
dilin bütün normalarına uyğunlaşır və
lüğət vahidinə çevrilirlər. Alınma
sözün morfoloji quruluşu və digər formal mənsubiyyət
elementləri dilin müvafiq quruluşuna uyğun gəlir və
sözləri ilə harmoniya yaradır, söz
yaradıcılığı prosesində iştirak edirlər.
Əcnəbi sözlər isə Azərbaycan
dili qrafikası ilə yazılsalar da, müəyyən izahsız
anlaşılmırlar. Alınma müəyyən
müddət ərzində dildə mövcud olan müxtəlif
əcnəbi dil elementlərinin məcmusu yox, fasiləsiz bir
prosesdir, o, sosial mədəni-tarixi səciyyə
daşıyır. Bu antinomiyalar dilin
inkişafına təkan verən stimullardır, ictimai tələbatdan
dilə gələn sözlər dil sistemini dağıdıb
məhv etmir, çünki inkişafda olan dilin daxili
qanunları son nəticədə ictimai əhəmiyyətə
malikdir. Doğru qənaətə gəlir:
"Dünyada az-çox inkişaf etmiş elə bir dil
yoxdur ki, o, başqa xalqların dilindən faydalanmamış
olsun. Yalnız ayrı-ayrı kəlmələr deyil, bəzi
ifadə formaları da bir dildən başqa dilə keçə
bilir. Bu götürmələr, gətirmələr ana dilinin
ruhuna, deyiminə, ahənginə, qrammatik qaydalarına, bir
sözlə, qanına-canına yatırsa, xaric səslənmirsə,
dili zənginləşdirir. Vay o haldan ki, o, başqa xalqın
dilindən alınmış kəlmə, qanun və ahəng
xüsusiyyətlərimizi nəzərə almadan dilə pərçim
edilsin. Hər dilin əsrlər boyunca yaranmış
biçimi, dadı-duzu var. Onun sözlərinin, ifadələrinin,
deyiminin özünəməxsusluğu var. Bu çalarlar bəzən
qabarıq, bəzən haman-haman duyulan olur. Dilin bu incəliklərinə
toxunanda o sızlayır, göynəyir".
Rəsul Rza Azərbaycan dilinin xalqın istək-arzularını
ifadə edən bir şəkildə inkişaf etməsi
uğrunda mübarizə apararkən zamanın dil quruculuğunun
müvəffəqiyyətlərini də yaddan
çıxarmır. Dilimizi 1925-26, hətta 1930-32-ci illərlə müqayisə
edir, nə qədər böyük irəliləmə,
inkişaf olduğunu göstərir. Müqayisə
üçün 1925-ci il "Maarif və mədəniyyət"
jurnalının bir nömrəsindən misal çəkir:
"Hər şeydən əvvəl şunu qeyd etməliyik
ki, məktəb dərslərində olan qramer kəndisinə
əfv edilən böyük diqqət və əhəmiyyətə
rəğmən, məktəbli çocuqlar tərəfindən
hala da hüsn-təvəccöh qazanmamışdır". Və
qeyd edir ki, bu dil heç bir zaman Azərbaycan xalqının
dili olmamışdır. Azərbaycan dili Vaqifin: "Ay
qabaqlı, bulud zülflü gözəlin, duruban
başına dolanmaq gərək; Bir evdə ki, belə gözəl
olmadı, o ev bərbad olub talanmaq gərək"
misralarında əks olunmuş gözəl dilin ruhunu, ənənələrini
saxlayaraq inkişaf etmişdir. Bugünün Azərbaycan dili də
belədir: safdır, axıcıdır, gözəldir, sadədir.
Azərbaycan dilinə "bir sıra zərərli cərəyanlar
gəlməsini" vurğulayan ədib "bunlarla mübarizə
eləməyi" hər bir Azərbaycan ziyalısının
şərəfli işi hesab edir. Dilimizdəki nöqsanları şərti
olaraq iki hissəyə bölür: 1) yerli-yersiz yeni sözlər
gətirmək, onların mənasının başa
düşülüb-düşülmədiyi ilə
maraqlanmadan dili zibilləmək; 2) cümlə
savadsızlığı, sözləri yerində işlədə
bilməmək, Azərbaycan dilinin ən sadə
qanun-qaydalarına tabe olmamaq. Bu nöqsanların hər ikisini
qorxulu hesab edir, çünki hər ikisi dilimizi geniş xalq
kütləsindən ayırır.
Rəsul
Rza xüsusilə nüfuzlu və rəhbər, Mərkəzi
Komitənin orqanı olan "Kommunist" qəzetində yer
tutan nöqsanlara göz yuma bilmir,
çünki "mərkəz və rayon qəzetləri, fəhlə
və kolxozçular, ziyalılar ondan öyrənirlər".
İstehzanı qrotesk səviyyəsinə yüksəldir:
"Kommunist" qəzetinin bəzi əməkdaşları
dilə lüzumsuz yeni sözlər gətirməkdə, həqiqətən,
birinci yer tuta bilərlər: natura, uçastok, mexanizator,
mobilizasiya, sort, pozisiya, transport, spekulyasiya, ekipaj, reys,
produksiya, korpus, uçot, xormeyster, avariya, prosent, prostoy,
komissariat, masştab, realizə etmək, maşinist, laryok,
struktura, instruksiya, populyarlaşdırmaq, buksir və bundan
başqa yüzlərlə belə sözləri yazan qəzet
işçiləri bir balaca özlərinə zəhmət
versələr, bu sözlərin əvəzini Azərbaycan
dilində tapa bilərlər".
Ən
görkəmli yazıçılarımızın dilində
belə, hərc-mərclik olması diqqətindən
yayınmır: "Onların dilində sobor, kupol, dvornik,
eqoizm, kaşa, svita, interes, qeroik, traktovka sözləri ilə
bərabər təhti-himayə, hissi-qəbləlvüqü
və belə-belə şeylər də var. Məsələn,
"Ədəbiyyat qəzeti" yazır ki, "Məcnun
rolunun traktovkası düzgün deyil". Məcnun hara,
traktovka hara? Ayrı-ayrı qəzetlərimizin, tərcüməçilərimizin
bu və ya başqa sözü dilimizə gətirməsi ilə
məsələ bitmir, yəni onlar sözlərlə birgə
şəkilçiləri də
işlədirlər". Məsələn, nümunələrə
əsasən bildirir ki, indi bu saat çox yerdə
traktorçu yerinə traktorist yazırlar, uçot
sözünü peşə-sənət bildirən milli şəkilçimiz
əvəzinə - çik şəkilçisi ilə
uçotçik yazırlar: "Nə üçün
gözəl yedək sözümüz varkən buksir
yazılsın? Bizim qoca analarımız deyərlər ki,
"başına yüz min qəza gəldi". Yaxud:
"Görəsən, yazığa bir qəza üz
verdimi?". Bunun yerinə bizim qəzetlər "qəza"
deyil, "avariya" yazırlar".
Dilimizi belə şəklə salanları yazı
dilimizi xalqdan uzaqlaşdırmaqda suçlayır.
O, həmişə
dilimizin ayrı-ayrı problemləri haqqında açıq,
sərbəst, geniş müzakirələrin tərəfdarı
olmuşdur. Dil haqqında fikir söyləyən bəzi
mütəxəssislərin yazılarındakı
ayrı-ayrı cümlə, söz birləşmələri
onda təəccüblə qarışıq təəssüf
hissi doğurur: "Bu eksperiment, təcrübə dildə hərc-mərcliyə,
özbaşınalığa aparıb
çıxarmazmı?". Hansı məntiqlə "səciyyə
daşıyır" demək olar, "Vurğun kəsildim"
demək olmaz? Nə üçün "anmaq" demək
olar, "anımlı" demək olmaz. "Duymaq"dan
"duyum" sözü yaratmaq niyə qəbahət olsun?
"Olmaq" sözü var, "ölmək"
sözü var. Hansı məntiqlə "olum"
sözünü rədd edib, "ölüm"
sözünü işlətməliyik. Deyirlər:
çünki belə demirlər. Nə olsun demirlər, deyərlər.
Məncə, bu və bu qəbildən olan etirazlar, mübahisələr,
fikir ayrılıqları hökm şəklində deyil,
müzakirə, götür-qoy eləmək üçün
bir baxım nöqtəsi şəklində
olmalıdır". Müəllif
Azərbaycan dilindəki ötəri, keçəri,
köçəri, gedəri, səfəri və bu kimi
sözlərin mənasında öləri sözünü
daha üstün sayır. Dilimizdə görüm, baxım,
içim, gəlim, verim, atım (bir atımlıq
barıtı var), yeyim, geyim və bu kimi sözlər
olduğunu və onlardan düzgün istifadə etmədikdə
yanlış məna alındığını qeyd edir. Məsələn:
"Bu vaxta qədər böyük bir nazirliyin adı
"Yeyinti sənayesi" şəklində işlənir. Məlumdur
ki, yeyinti mənfi mənada olan sözdür (filan yerdə bu qədər
yeyinti olmuşdur)". Nazirliyin adının "Yeyim
Nazirliyi" olmasını daha doğru hesab edir.
Rəsul Rzanın tədqiqatları ən kiçik dil
vahidlərindən böyüyə doğru gedir - fonetikadan
başlanıb, ardıcıl şəkildə morfoloji və
sintaktik səviyyələrə doğru irəliləyir. Dilin fonetik, leksik, semantik,
morfoloji və sintaktik normalarına realistcəsinə
yanaşır, söyləmin anlamına diqqət yetirir, real həyatda
necə deyilir və necə deyilməlidir məsələlərinə
aydınlıq gətirir. Sifətin çoxaltma dərəcəsi
keyfiyyətin adi dərəcə ilə müqayisədə
çoxluğunu bildirir. Əlamət və keyfiyyətin adi
normadan artıq olduğunu ifadə etmək yollarından biri
fonosintetik üsuldur. Bu halda sifətin ilk iki səsinə m, p,
s, r səslərindən biri əlavə edilir və söz
bütövlükdə yenidən təkrarlanır. Müəllif
bu formanı qoşalaşma adlandırır: "Bəzən
bir söz başqası ilə necə
qoşalaşdığından asılı olaraq yeni məna
çaları verir. "Qırmızı",
"düz", "yaşıl" sözlərinə
"qıp", "düm", "yam" əlavələr
etməklə onların mənasında yeni şiddət, daha
artıq məna çalarları yaranır:
"qıpqırmızı", "dümdüz",
"yamyaşıl". Bütün belə
qoşalaşdırmalarda əlavə hissə əvvəl,
sözün əsli sonra gəlir - yumyumşaq". Lakin bir
istisnanı nəzərə alır: "Yalnız ağ
sözündə əlavə ikinci sıraya keçir:
ağappaq. Niyə?". Cavabını dilçilərin
öhdəsinə qoyur.
Avropa mənbəli termin elementlər Azərbaycan dilində
canlı suffiksasiya, prefiksasiyada işlənmir, bu alınma
morfoformantlar müntəzəm şəkildə yeni sözlər
yaratmaq qabiliyyətinə malik deyillər. Onlar söz tərkibində
üzvlənmir, bağlı çıxış edir,
sözlərlə birlikdə dilimizə daxil olurlar. Bununla belə,
bu formantların Azərbaycan dili sözlərinə
qoşulması faktlarını müşahidə etdiyindən
(məsələn, bu gün də dilimizdə işlənən
antimüharibə, hiponüvə və s.) ədib, rus dilində
olduğu kimi, qeyri-, anti-, əks-, na-, bi- və bu kimi
sözün mənasını dəyişən derivasiya,
termin elementlərdən yaradıcı şəkildə
istifadə etməyi, onların tətbiq dairəsini zənginləşdirməyi
tövsiyə edir.
O, dillər
üçün ümumi, müştərək prinsipləri
müəyyənləşdirməyi, onlara rasional-fəlsəfi
baxımdan qiymət verməyi bacarır. İnsanın daxilində
maksimum yığcamlığa, sadəliyə meyil vardır,
bu qənaət dildə də özünü göstərir,
əks halda bəzi yanlışlıqlar yaranır. Məsələn,
şair öz əvəzliyindən bəhs edərkən
yazır: "Müşavirə işini qurtardı" yerinə,
"Müşavirə öz işini qurtardı" deyirik.
"Əhməd oğluna nəsihət elədi" yerinə,
"Əhməd öz oğluna nəsihət elədi". Bəzən
bu öz sözü gərək olur. Məsələn, belə
bir cümlədə: "Əhməd uşaqların
mübahisəsinə qulaq asdı, öz oğlunu
danladı", ya "Əhməd kitablar arasından öz
kitabını götürdü". Başqa bir nümunədə:
"İndiki danışıq və yazı dilimizdə
"artıqlaması ilə", "plana dair" və bu
kimi sözlər geniş işlənir. Məlumdur ki,
"artıq" sözünün çox ifadə edən mənasından
başqa, bir də qalıq ifadə edən mənası
vardır. Artıqlama isə uydurma sözdür, hələ
"-sı" da əlavə ediləndə eybəcər
bir söz yaranır. Bir halda ki, "daha çox",
"daha artıq" deyilərsə, həm aydın, həm
də yaxşı olar". Mətbuatda və
danışıqda tez-tez işlədilən kol
sözünü də mexaniki tərcümə bəlası
hesab edir: "əslində, kust kol deyil, "dəstə,
topa" mənasındadır; ata-babadan "nar
topası", "gül topası", "pambıq
topası" eşitmişik, indi "gül kolu",
"pambıq kolu" yazırıq".
Dilimizin inkişafında yeni söz yaratmanı
mühüm şərt, ehtiyacdan doğan elmi-məntiqi bir
hadisə hesab edir və belə bir qənaətə gəlir
ki, yeni sözlər və ya yeniləşdirilən sözlər
süni yox, dilin tarixi gəlişi, axarından doğmalı,
semantik əhatə dairəsində, lüğət
imkanlarında olmalıdır. Bu gün də ədəbi dilimizdə,
canlı danışıqda işlədilən özümləşmək,
özümlü, gətirmə, bəlirmək, bəlir, gərəklik,
nəğmələnmək, ayrılış, eşidimli,
doyumsuz, öyrənc, çağdaş, sənətdaş, əsrdaş,
çimərlik, uçarlıq kimi sözlər şairin fərdi
yaradıcılıq məhsuludur. Əmindir ki, dilə gərəkli,
uyar olan, dilin qəhətliyini doldura bilən sözlər
qalacaq, olmayanlar lazımsız bir şey kimi sıradan
çıxacaq.
"Qrammatik qaydalar mövcud dil əsasında
yaranır", - deyən müəllif haqlıdır, dilin
qanunauyğunluğunun sistemləşməsi də dil
materialından doğur. Ehtiyat edir ki, bu gün səhv sayılan bir ifadə,
söz, tərkib sabah varlığını doğrulda bilər.
Məsələn, "qəzet yazır" ifadəsinə təəccüblə
yanaşır, əslində, "qəzetdə
yazılmışdır", "dərc olunmuşdur"u
daha dürüst hesab edir. Müəllifin fikrincə, Sabir:
"Adətimiz daş idi, dava günü", - deyərkən
formal məntiqin qanunlarına əsaslanıb. Ədib ritorik
sualla müraciət edir: adət necə daş olur? Burada
"atmaq" sözü çatmır. Gərək "Adətimiz
daş atmaq idi, dava günü" deyilsin. Aydındır ki,
Sabirin yazdığı daha lakonik olmaqla məna anlamında
heç bir "necə?" doğurmur. Sabir: "Gəl-gəl,
a yaz günləri", - deyir, "Gəlin", - demir. Bu,
qrammatik baxımdan "səhv", əslində isə
düzdür". Belə qənaətə gəlir ki, dilin
müəyyən qaydalarını gözləmək şərtdir,
lakin onu məhdud çərçivəsində saxlamaq
lazım və mümkün deyil.
Şair dialektləri əsərlərin bədii keyfiyyətinə
müsbət təsir edən, kolorit verən bir etnoqrafik fakt,
saf, etibarlı mənbə kimi dəyərləndirir, ədəbi
dilimizin təkcə alınma sözlər deyil, öz daxili
imkanları - dialekt və şivələrimiz hesabına zənginləşməsi
üçün mənbə, baza hesab edir.
Rəsul
Rza yaradıcılığı konkret poeziya ilə məhdudlaşmır,
o, həm də istedadlı publisist, tərcüməçi,
naşir və dilçidir. Azərbaycan poeziyasındakı novatorluğunu
məşğul olduğu bütün sahələrdə,
xüsusilə dilçilik görüşlərində
qoruyub saxlamışdır. Yaradıcılıq
simfoniyasını özü belə cavablandırır:
"Mən
küləyəm, əsməsəm,
kim bilər
ki, mən varam".
Nadir Məmmədli
Ədəbiyyat qəzeti.- 2019.- 24
avqust.- S.10-11.