Altay,
"türk kabay"
və Altun Ay
Türkün ulu vətəni Altaydır.
Ordan gəlirəm, əcdadlarıma
salam verib
gəlirəm, qar üstündən börü
kimi ağır-ağır
addımlayıb gəlirəm,
türk mifoloji təfəkküründən keçib
gəlirəm.
Bulud kimi dolmuşam.
Qarası da mənimdir, ağı da.
Bolotun
"kay" texnikası
ilə ifa edilən qırtlaq oxumalarını dinləyə-dinləyə
mən polad səsin, dəmir səsin necə dağa döndüyünü,
sonra isə necə qəfil nazilib, incəlib göllər güzgüsünə
çevrildiyini, bulud-bulud
necə havalanıb zirvələrə doğru
uçduğunu, uça-uça
Altay mənzərələrinin görkəmilə necə
şəkilləndiyini görmüşəm.
Bu adamlar qəhrəmanlıq
dastanına, eposa
"kay", dastanı
danışana, yəni
aşığa, manasçıya,
akına kayçı
deyirlər: dastana müqəddəs kitab kimi yanaşırlar, kayçıya - şaman kimi, el atası kimi, Altay adətlərinin
mühafizi kimi. Dastan şamanın içindədir, şaman
- dastan içində:
birini o birindən ayırmaq olmur.
Amma hələlik
bunların hamısını
qoyuram bir kənara. Əvvəlcə Altay adından başlamaq
gərək. Doğrusu, elə
hesab eləyirəm ki, "Altay" toponiminin
etimologiyası ilə
ilişikli çox yeni və orijinal
bir düşüncə
modusu tapmışam,
elm aləminə maraqlı
bir versiya gətirmişəm.
Fikirlərimi bəyan etməmişdən
öncə, aydınlataq
görək, köhnə
versiyalarda "Altay" sözü
nə cür semantikləşdirilib?
O.T.Molçanovanın "Dağlıq Altayın toponim lüğəti"nə
(1979) istinadən bunları
söyləmək olar
ki, "Altay" sözünün
etimologiyası iki istiqamətdə axtarılıb
və araşdırılıb. Birinci versiyada söz rusca Al+tay,
türkcə ala+tau kimi qavranılır:
"al", V.V.Radlovun sözlüyünə
əsasən, uca, ülvi mənalarının
daşıyıcısı kimi götürülür,
"tay" isə dağ kimi. Görünür, üst-üstə çinləmək, yığmaq
mənasını bildirən
"taya" sözü
də elə burdandır. Qısası, V.V.Radlovun təfsirində
Altay sözü "uca
dağ", ya da "ala dağ",
"ala dağlar" qismində
semantikləşir. Hərçənd bizə gün
kimi aydındır ki, "al" türk dilində bir tərəfdən qırmızını,
digər tərəfdən
isə "almaq" məsdərinin əmr formasını bildirir.
Onda Altay adı belə mənalanacaq: ya "al (fırfır rəngli) dağ", ya da "alınmış,
ələ keçirilmiş
dağ". Razılaşaq
ki, bu versiyanın
heç bir forması ciddi tənqidə tablamır, bəsit, primitiv, birbaşa yanaşma xarakteri daşıyır.
İkinci versiyada artıq bu sözün Çin və monqol mənşəli olduğu (A.Humboldt, V.V.Bartold) söylənilir. Monqollar və
çinlilər qızıla
"alt" deyirlər. "Altun" sözünün
mənşəyi burada.
Yəqin, qızılı
ol səbəbdən
"alt" adlandırıblar ki, altunun məkanı
həmişə aşağıdadır,
altdadır, yerin təkindədir, gizlindədir:
torpaqdan tapılıb
xəzinə olur, xəzinə olub təzədən torpağa
basdırılır. Altay isə həmişə qızılın məskəni
sayılıb. Odur
ki, "Altay" adı
"qızıl yer",
"qızıl mədən",
"qızıl dağ"
kimi mənalandırılır.
Olsun.
Heç
də etiraz doğurmur. Bu versiya məntiqi və ağlabatandır.
Ancaq bu variantların hər ikisində kölgəli məqamlar var: onların hər ikisində
"ay" sözü, nədənsə,
diqqətdən kənarda
saxlanılır, onun fonetik mövqeyinə əhəmiyyət verilmir,
funksionallığı zəiflədilir.
Halbuki Altayı Ak+taq (Ağ+dağ),
Altın+taq (Altun+dağ)
adlandırmaq imkanı
olduğu halda, qədim türklər bu məkana məhz "Altay" deyiblər.
Niyə?
Bir də onu nəzərə almaq lazımdır ki, türk dilinin
stixiyasında "Ay" sözü
çox flektivdir, türk adlarının böyük bir qismində müxtəlif fonetik pozisyonlarda dayanaraq yeni mənalar törədir: məsələn, Ayxan, Aydəmir, Aydın, Aydan, Aysulu, Aybəniz, Aygün, Günay, Gəray, Humay, Suray, Saray,
Ayla, Aybikə, Ayçiçək, Aysara,
Aytəkin...
İndi
"Altay" sözünün semantikası ilə ilişikli üçüncü
versiyanı danışmaq
və onu altayşünaslığa yeni
bir ideya, konseptual fikir kimi daxil etmək
vaxtıdır. "Altay"
kəlməsinin etimolojisilə
bağlı mənim aktuallaşdırdığım məna variantının iki qanadı var.
Birinci: çinlilər tarixən
öz ölkələrini
"Göyaltı səltənət",
"Göyaltı imperiya"
(Podnebesnaya) adlandırıblar.
Güman
edirəm ki,
"Altay" (Alt+Ay) sözü
də bu anlayışa bir refleksiya kimi əmələ gəlib, çinlilərə oxşamaq,
onlarla yarışmaq və qonşuların möhtəşəmliyindən geri qalmamaq, qonşularla hər barədə paralelləşmək
meylini görükdürüb.
Ona görə də düşünürəm
ki, Altayın "Ayaltı səltənət",
"Ayaltı imperiya"
(Podlunnaya), yəni Ay altında olan (yerləşən) məkan,
dağ, ölkə, səltənət, imperiya
kimi semantikləşməsi
daha məntiqidir və bu məna
Altayın sakral, qutsal, ilahi, müqəddəs dünya
ilə əlaqəsinin
daim gündəmdə
olduğunu vurğulayır.
İkinci:
Altay uca dağlar üzərində qərarlaşdığından
Aya daha yaxındır və bu planetin (Yerin
təbii peykinin) gözəlliyi, ülviliyi,
alicənab işığı
məhz burada bənzərsiz füsunkarlıqla
görünür. Bəlkə elə
ona görə qədim türklər bu məkanı Qızıl Ay, yəni
Altay (Alt+Ay, Altun+Ay) adlandırıblar?
Əlbəttə ki, yüz faizli
əminliklə bu versiyalardan heç birini nə qəbul etmək mümkündür, nə
də təkzib etmək. Tarixi
həqiqəti bilmək
mümkünsüz...
Amma və lakin... bu tarixi
həqiqət altşüurda,
duyğularda, genetik yaddaşda, oyunlarda, ritmlərdə, təsvirlərdə,
hətta məişətin
ən xırda detallarında belə yaşayır. P.V.Kuçiyak adına Milli
Dram Teatrı artistlərindən
təşkil olunmuş
"Türk Kabay"
(yenə Ay) etnoqrupu üzvlərinin oxumalarını
və milli alətlərdə ifalarını
dinlərkən bu musiqinin birmənalı şəkildə kosmoqonik
dastanlarla ilişgili olduğunu anladım. Anladım ki, bu qırtlaq
oxumaları (və ya quzğun - qarğa çığırtısını
xatırladan qar-qar oxumaları) Altay dünyasının
mifik yaradılışını
səs obrazlarında canlandırır. Bu oxumaları eşidərkən
sənə aydın olur ki, Altayın
mif və əfsanələri Günəş
yox, Ay işığından
enerji alır, onqonları (əcdadın
ruhu gizlənmiş
totem heyvanlar) Ay işığında
gəzib topo və loqosferalarda Altay dünyasına düzən
verirlər.
"Kabay" beşik
deməkdir. Türklərin beşiyi Altaydır.
"Türk Kabay"
etnoqrupu da elə bu fikrə
bir refleksiya kimi formalaşıb və qutsal Altayın şaman ruhunu, təbiətini, dağını, meşəsini,
ənənələrini, mənəvi-əxlaqi
kredosunu, məişətini
səs vasitəsilə
təsəvvür üçün
vizuallaşdırır.
Dağlıq Altayda P.V.Kuçiyak
adına Milli Dram Teatrı kollektivinin təşəbbüsü ilə
keçirilən beynəlxalq
teatrşünaslıq forumunun
bağlanış törənində
bütün səhnə
və onu da deyim ki,
yetərincə böyük
səhnə cəmi üç nəfərdən
ibarət "Türk
Kabay" etnoqrupuna verilmişdi: Rusiya Federasiyasının əməkdar
artisti, dünyaca məşhur Bolot Bayrışevə, Unatov Aydara və Deyev Vadimə. Səhnənin ikinci planında
azacıq qövsvari xətt üzrə bir-birindən metrə yarımlıq bir məsafədə, ortada Bolot olmaq şərtilə,
əyləşmişdilər, hərəsinin yanında da üstünə çalğı alətləri
düzülmüş bir
kub. Nədən ki, bir kayçı beş-altı
alətin virtuoz ifaçısıdır. Alətə münasibət, ifa tərzinin özü isə başdan-başa mediativdir.
Topşuuru (ikisimli alət,
saz kimi sinədə çalınır),
unquryoku (haradasa qumquma formalı gildən düzəldilmiş
nəfəs aləti),
ikilini (sağanağı
armudabənzər kamança
tipli alət), varqan-komusu-kobızı (dodaqlar
arasında kip tutulub dili barmaqlarla tərpədilən açara
oxşar alət) dilləndirə-dilləndirə, boğazlarında sözləri
tiyan alovunda qaynadırmış kimi oxuya-oxuya bu kayçılar səhnə
boşluğunda Altay dünyasının
"rəsmini çəkirdilər",
mifləri, əfsanələri səslə
"dirildib" səsdə
görükdürürdülər.
Qəribədir, birdən sənə elə gəlir ki, səhnəyə ani olaraq, sanki
at ilxısı çıxır,
qaçır, fınxırır,
yox olur. Sonra qurd
səsi eşidirsən
elə bil. Daha sonra az qalırsan inanasan ki, səhnə
boşluğunda quzğunlar
uçuşur. Qulaqların şatra
adlı qoyun aşıqlarından düzəldilmiş
alətin çıqqıltısını
alanda zənn edirsən ki, indi təkələr dağı aşır dırnaqüstü tullana-tullana.
Ardıyca türk epos qəhrəmanlarının
igidliyi, sevinci, nisgili, ağrısı səda-səda obrazlaşır
təfəkkürün virtual məkanında...
Kayçılar mifi və tarixi
bir konsertə sığışdıra bilirlər.
Həqiqətən, "Türk Kabay" etnoqrupunun səs, canlı oxu köməyilə fantastik
çevrilmələri gerçəkləşdirmək
qüvvəsi var.
Bir sözlə,
kayçıları dinləyəndə
sən mifi yaşayırsan.
Yenidən Altaya dönmək
istəyirəm, bu dəfə bir teatrşünas kimi yox, bir zəvvar
kimi...
Məti Osmanoğlu
Ədəbiyyat qəzeti.-
2019.- 7 dekabr. S. 10-11.