Eşqi var idi Şəhriyarın...
Şəhriyar
yaradıcılığında qadın
Qadın bütün çağlarda türk
xalqlarının həyatında önəmli yer tutub. Orta əsrin ən
böyük səyyahı və məşhur "Rehlet-ü
İbn Battuta" adlı səyahatnamənin müəllifi
İbn Battuta (1304-1369) "Töhfətün-Nüzzar fi Qəraibil-Əmsar
və Əcaibil-Əsfar" əsərində yazır:
"Türk və tatar ulusları yanında qadınlar
çox etibar görürlər. Onlar bir buyruq
yazdıqlarında: "Sultanın və xatunlarının əmri
ilə" ifadəsini mütləq qoyarlar! Qadınların
hər biri bəzi əyalətlərin idarəsinə
ortaqdır, böyük gəlirlərin sahibidirlər. Onlar hökmdarlarla yanaşı səfərə
çıxarlar, lakin öz başlarına ayrı bir qərargahda
gözləyərlər".
İslamdan
əvvəlki Şumer Şərqində də
"qadın çox yüksək tutulurdu və qadına
qarşı ruhani təzyiq olmurdu. Ən
böyük ilahilər qadın simasında və qadın
adında tutulurdu. Ərlə arvad
arasındakı münasibət yüksək səviyyədə
idi. "Kitabi-Dədə Qorqud" dastanında
da bu tendensiya gözlənilib. Qadın ox, nizə
atır, düşmənlə vuruşurdu... Döyüşür,
həm də namusunu saxlayır, at üstündə gəzirdi.
Onun üçün xüsusi hərəmxana
düzəltməmişdilər və qeyrət özü də
azad idi. Qeyrətsizliyə ehtiyac hiss eləmirdi
türkçü. Qadın ilahiliyin rəmzi
idi, o, dünyadan gizlədilmirdi, ərinin dostu idi, ər onun
ağası deyildi. Onun başının taxtı, həm
də ulu bəxti idi" .
XX əsrin
sənət dahisi ustad Məhəmmədhüseyn Şəhriyar
da başının taxtı, ulu bəxti sandığı Azərbaycan
qadınından bəhs edib və zəngin
yaradıcılığında qadın konusuna çox
böyük önəm verib...
Təbii, bütün bəşəriyyətin, eləcə
də yazarların, sənət adamlarının həyatında
üç qadının çox böyük təsiri-etkisi
olur. Bu etkini
yaradanlardan birincisi onları dünyaya gətirən,
canından can verən qutsal varlıq - Anadır. İkincisi
sevdikləri qadın, bütün romantik xəyallarının
oluşdurduğu eşq aləminin taxtında oturan sevgili,
üçüncüsü isə uşaqlarının
anası, evlənib ailə, isti bir yuva qurduğu
qadındır... Şəhriyarın da həyatında bu
üç varlığın güclü təsiri olub və
onlara duyduğu böyük sevgi bütün
yaradıcılığına hopub... Bu qadınlar nisgilli
ömrünün ayrı-ayrı mərhələlərində
onun sərhədsiz sevgi dünyasının ən möhkəm
dayağı, həyatının bəzəyi, könül
sirdaşı, dərd ortağı olmuşlar...
Bu varlıqların birincisi onu dünyaya gətirən
qadın - anası Kövkəb xanımdır. O Kövkəb
xanım ki, oğlunun Tehranda xəstələndiyini eşidən
kimi, sanki qanadlanıb uçaraq onun dadına yetmiş, ana
şəfqəti, məhəbbəti ilə dərdinə məlhəm
olmağa tələsmişdi. "Heydərbabaya
salam" poemasının 1954-cü il ilk geniş nəşrinin
müqəddiməsində Şəhriyar yazırdı:
"O vaxt ki, mərhum anam Tehrana gəldi, onun sehrli təsiriylə
keçmiş günlərin əyləncələri və
uşaqlığımın şən, məsud anları
yavaş-yavaş zehnimdə canlandı, ölülər
dirildi və o zaman tablolar öz rənglərilə yenidən
cızıldı" .
Körpə ikən qurduğu sevgi dünyası
anası Kövkəb xanımla sınırlanırdı. Lakin onun
uşaqlıq çağlarında anasına duyduğu sevgi
çox dərin, bütöv və böyük olub. Xatirələrində yazır ki, "uşaqkən
anamla hamama gedərdik. Altı
yaşıma çatanda qadın hamamına getmək mənə
qadağan olundu. Uşaqlarla oynayıb evə
gəldikdə anamın hamama getdiyini görsəydim,
qaçıb qapısının ağzını kəsdirərdim.
Bəzən iki hamamın qapısında oturub
gözləyərdim. Anam gələnə
qədər oynamağa və başqa əyləncələrə
göz yumardım. Anamı görən
kimi dizlərini qucaqlayar, qəzəbdən məni uçunma
tutardı. Anam da mənim tayım
olduğundan narahatlıq keçirərdi. Hər ikimiz ağlar gözlə evə gəlirdik,
elə bil iyirmi il idi ki, bir-birimizi görmürdük".
"Ey-vay, Anam!" qəsidəsində "Anam məni
yaratmış, mən aləm yaratmışam" gerçəyini
sərgiləyən şair anasının parlaq
obrazını yaratmışdır:
Şeirimdə,
kədərimdə, xəyalımdadır anam,
Şairliyim
də mənə ondan miras qalıb bil,
Məhəbbət
ölən deyil...
Oxuduğu
o gözəl, həzin, doğma nəğmələr,
Qəlb
oxşayan nağıllar, ürək açan kəlmələr
Bələkdə
olan zaman hopub ruhuma mənim...
Laylalarla
köklənib əsəblərim, bədənim...
Bəzən
də göz yaşıyla ruhuma su səpərdi,
Qayğıyla,
nəvazişlə verib mənə bu dərdi...
Varlığımda elə bil ildırım
çaxıb mənim.
O ilhamla
yoğrulub mənim sevgi aləmim...
Kövkəb
xanımın: "Ay oğul, deyirlər, sən böyük
şairsən. Axı, mən sənin
yazdıqlarını başa düşə bilmirəm.
Olmazmı öz dilində yazasan, mən də anlayım və
zövq alım?", - gileyi Şəhriyarı ana dilində
yazıb-yaratmağa səfərbər edir. Dil aydınlığı,
sadəliyi, axıcılığı ilə oxuyan hər kəsi
heyrətdə qoyan "Heydərbabaya salam" mənzuməsini
Şəhriyar anasının xatirəsinə, doğma
el-obaya, qohum-qardaşa ithaf edərək, sanki onların
qarşısında mənəvi borcunu yerinə yetirir və
Türk dünyasının fəxr edib öyündüyü
bir sənətkara çevrilir. Ana xeyir-duası və
şairlik istedadı onu şöhrət dağının
zirvəsinə yüksəldir...
Yaradıcılığı yüzlərlə şairi qələmə
sarılmağa, onları yeni-yeni "Heydərbabaya salam"lar yaratmağa ruhlandıran ilham
qaynağına çevrilir. Bu ədəbi proses elə bir
dövrdə baş verirdi ki, ölkədə öncə Rza
şah, sonra isə Məhəmmədəli şah Pəhləvi
rejimi tərəfindən Türk kimliyi və türk dili
aşağılanır, qəti olaraq yasaqlanırdı... Təbii, rejimin tələbinə uymaq
qaçılmaz idi. "Gənc Şəhriyar
da bu ölkədə sosial status qazanmaq və maddi həyatını
təmin etmək üçün farsca yazmalı, fars dili
vasitəsilə yüksəlməli idi". Və o, məhz bu yolu tutmuş, farsca
yazdığı əsərləri ilə artıq
çağdaş İran ədəbiyyatının avanqard
şairi səviyyəsinə yüksəlmiş, əsrinin
"Hafizi-sanisi", "Sədisi" statusunu
qazanmışdı.
1952-ci ildə Kövkəb xanımın dünyanı əbədi
tərk etməsi şair oğulun qəlbini yaralayır və
"Heydərbabaya salam" poemasının II hissəsini
yazır.
Oxucuların ruhunu yerindən oynadan bu möhtəşəm əsərin
II hissəsini türkcə qələmə almaqla onun ruhunu
şad etdiyini düşünür və təsəlli
tapır: "Şeirə əski və dərin bir ilgim var
idi, yazdığım hər yanıqlı parça bir
dostdan ayrılmanın acısıyla vücuda gəlmişdi.
Hər hansı bir sevgilidən ayrılarkən
qapıda vida göz yaşı tökmək insanların təbii
bir halıdır. Vida edərkən
tökdüyüm son göz yaşı damcılarından
"Heydərbabaya salam" mənzuməsiylə "Vay, vay
madərəm (Ey-vay, anam!)" parçası meydana gəldi".
"Əvvəlcə atanın, sonra isə ananın
olmasına baxmayaraq, ey qardaş, son nəticə
övladın dünyaya gəlməsidir". Şair məhz bu səbəbdən
"ülfətim, şəfqətim, həsrətim" deyə
müraciət etdiyi anasının və bütün
anaların isti qucağını, hətta onların
ayaqları dəyən, toxunan yeri cənnət, behişt
sanırdı:
Bəşərdə
anaya ehtiram olsa,
Tökməz bir-birinin qanını əsla.
Dünyanı
fəth etsə ana hörməti,
Yaradar dünyada əsl cənnəti.
Belə
söyləmişdir böyük Məhəmməd:
"Ana ayağının altıdır Cənnət".
Şəhriyar şeiriyyətinə ilk olaraq kədər
naxışları qonduran, könül sazını qəm
notları üzərində kökləyən və
yaradıcılığına güclü təsir göstərən
varlıqlardan ikincisi şairin ilk sevdası, Tehran Universitetinin
tibb fakültəsində oxuyarkən aşiq olduğu Sürəyya
adlı bir qızdır. Min təəssüflər ki, evlərində
tez-tez qonaq olduğu tələbə yoldaşının
bacısı, Şah ordusunun polkovnikinin qızı olan Sürəyyaya
duyduğu böyük eşqi uğursuzluqla nəticələnir.
Belə ki, öləsiyə sevdiyi, həmişə
"Pəri" deyə çağırdığı
Sürəyya zorla Rza şah Pəhləvinin yaxın qohumu
Çırağəli xana (Əmiri Əkrəm) ərə
verilir. O, Sürəyyanı son dəfə görmək
üçün qızın anasına yalvarır və
görüşmələrinə şərait
yaratmasını xahiş edir. Bu
yalvarışlar naçar ananı yumşaldır və o,
görüşə razı olur. Tehranın Behcətabad
parkında görüşməyi planlaşdıran Şəhriyar
həmin görüş zamanı Pərini
qaçıracağına qərar vermişdi… Lakin
sevgilisini son dəfə görmək və amacına ulaşmaq
niyyəti ilə gecə Behcətabad parkına gələn
şair sevdiyini orada görmür. Səhərədək
gözləyir, amma "Pəri" gəlmir. Bütün ömrü boyu unuda bilmədiyi həmin
uğursuz gecə ona doğma türkcədə məşhur
"Behcətabad xatirəsi" adlı qəzəlini
yazdırır və sabaha qədər çəkdiyi
dözülməz ağrı-acını şeirləşdirir.
Bu misilsiz sevgi qəzəli ilə
yaşadığı sonsuz iztirab duyğularını bəyan
edir. Təsadüfi deyil ki, bütün insanların,
xüsusən yazarların "acı çəkdiklərində,
yuxu gördüklərində, yəni ruhən təsirləndiyi
zamanlarda ana dilləri yardımına gələr. "Behcətabad xatirəsi" o qədər sadə,
o qədər arınmış türkcədə
yazılmış ki, oxucunun ruhuna atəş vurub yaxır.
Şəhriyarın şah əsərlərindən
biri də bu qəzəldir. Hətta başqa heç bir
şey yazmasaydı, yenə də sırf bu qəzəli
üçün o, türkcənin ən böyük şairi
sayıla bilərdi" .
Daha sonra
"Pəri", "Bu gecə", "Həzin nalələr",
"İntizar", "Əlim ətəyinə",
"Köynəyin qoxusu", "Qəmli ney",
"Eşqin intiqamı", "Odda yanan pərvanə",
"Səfərdəki ay", "İtmiş Yusif",
"Mənim taleyim", "Suzi-saz", "İndi niyə?",
"Tarım mənim" və s. qəzəllərində
dünyasını qaraldan bəlalı eşqini,
ayrılıq cövrünü, Pəriyə öləsiyə
həsrətini dilə gətirir. Bu həsrətin,
acının ən bariz ifadəsini "Behcətabad xatirəsi"
adlı qəzəlində görürük:
Ulduz
sayaraq gözləmişəm hər gecə yarı,
Gec gəlmədədir yar yenə, olmuş gecə
yarı.
...Qorxum
budu, yar gəlməyə birdən yarıla sübh,
Bağrım
yarılar, sübhüm, açılma tarı!
Eşqin
ki, qərarında vəfa olmayacaqmış,
Bilməm ki, təbiət niyə qoymuş bu qərarı?
Oldum
qaragün ayrıları o sarı teldən,
Bunca qara günlərdir edən rəngimi sarı.
Eşqi
var idi Şəhriyarın güllü, çiçəkli,
Əfsus, qara yel əsdi, xəzan oldu baharı.
"Naz
eyləmisən", "Getmə, Tərsa balası",
"İndi niyə?" qəzəllərinin də
ünvanı sevdiyi qadın, ürəklə Azərbaycan
gözəli dediyi bir varlıq, bu sevgini haqq edən
xanımdır...
Şəhriyarın həyatında önəmli yeri
olan, yaradıcılığında dərin izlər qoyan
üçüncü qadın ömür-gün
yoldaşı, özündən 25 yaş kiçik olan bibisi
nəvəsi Əzizədir. Şair 1953-cü ildə,
48 yaşında ikən onunla evlənir. Bilirik
ki, Əzizə ilə izdivacı Şəhriyarın
sıxıntılı və qəmli ömrünə bir
bahar təravəti gətirir, "cəhənnəm"li
günlərini, ələmli həyatını cənnətə
çevirir. Şairin "Bəlalı baş"
adlı yumor naxışlı şeirinin qəhrəmanı
Əzizə xanımdır... Ömür tarlasında
özünü öküzə, Əzizə xanımı da
aralarındakı yaş fərqinə görə buzova bənzədən
şair ailədaxili söz-söhbətin sonucu olaraq
yazdığı qəzəldə "Ər-arvad
savaşı, yaz yağışı" kəlamının
məna yükünə yaslanaraq ciddi görünən duruma
xoş ovqat qatır və ilk misradaca "Yar günümü
göy əsgiyə tutdu ki, dur məni boşa, Cütcü
görübsən heç cütə, öküz qoyub buzov
qoşa!" deyir.
Azərbaycan qadını öz növbəsində
sevib-seçdiyi türk oğlu ilə girdiyi nikaha müqəddəs
yanaşır və bu qutsal nikah nəticəsində
doğulmuş körpələr ailənin bünövrəsini
daha da möhkəmləndirir. Qadın, əgər evləndiyi kişi ilə xasiyyətləri uyuşmazsa,
aralarında anlaşılmazlıqlar olsa da, ailənin şərəfini
qorumaq, övladlarının qəlbisınıq böyüməməsi
naminə üstündən keçilməsi mümkün olan
nöqsanlara, günahlara göz yumur, ömür boyu
nikahlarını, ailə saflığını qoruyur. Şəhriyar
obrazlı şəkildə milli tipikliyin, özünəməxsusluğun
bu cəhətlərinə diqqəti yönəldir:
İndi
bizim maral kimi üç balamız vardı, gərək
Ata-ana savaşsa da, bunlara xatır barışa.
Lakin
Şəhriyarın ailə səadəti də uzun
sürmür, uca Tanrı bu xoş həyatı da, sanki ona
çox görür, sevimli xanımı ilə birgə həyatları
23 ildən sonra yarımçıq qalır...
Esmira Fuad
Ədəbiyyat qəzeti.- 2019.- 14
dekabr.- S.28.