Ədəbiyyatımızda "Füzuli
məsələsi"
Azərbaycanda ədəbiyyatşünaslıq elminin
yaranma tarixini XIX əsr hesab etsək (elə Avropa ədəbiyyatşünaslıq
elminin tarixi də XIX əsrdən hesablanır) Məhəmməd
Füzulinin yaradıcılığı Azərbaycan ədəbiyyatşünaslığı
bina olan vaxtdan diqqət və müzakirə mərkəzindədir.
Yazılma
tarixi bəlli olmayan "Nəzm və nəsr haqqında"
adlı məqaləsində Mirzə Fətəli Axundzadənin
Füzuli yaradıcılığı barədə irəli
sürdüyü fikirlər indiyə qədər ədəbiyyatşünaslığın
gündəliyində olan məsələlərdəndir.
"Məcmueyi-Vaqif və sair müasirin" ("Vaqif və
digər müsirlərinin məcmuəsi") adlı
kitabın sonuna əlavə edilmiş məqalədə Mirzə
Fətəlinin Füzuliyə münasibəti, nə demək
istədiyi barədə müxtəlif yozumlar, fərqli qiymətləndirmələr
var. Əminəm ki, bu yozumlar və qiymətləndirmələr
davam edəcək və heç vaxt dəqiq nəticə
alınmayacaq. Müəllifin nəsrlə nəzmin, eləcə
adi nəzmlə həqiqi şeirin fərqinə həsr etdiyi
məqalədə qoyulan məsələnin mahiyyəti isə
bundan ibarətdir ki, ədəbiyyatşünaslığımızın
yaradıcısı Mirzə Fətəli Məhəmməd
Füzulini şair hesab etmirdi: "Bəhər surət,
türk arasında dəxi bu zamana qədər mütəqəddimindən
şair olmayıbdır. Füzuli şair deyil və
xəyalatında əsla təsir yoxdur; ancaq
nazimi-ustaddır".
Məqalədə
tənqid obyektinin yalnız divan ədəbiyyatı,
"gül-bülbül şeiri" olduğunu iddia etmək
doğru olmazdı - məqalənin əvvəlində fars
şairlərindən "ancaq Firdovsi və Nizami və Sədi
və Mollayi-Rumi və Hafiz şairdirlər" hökmü
verilmişdi. Yeri gəlmişkən, bu siyahıya Nizami Gəncəvinin
adının fars şairi kimi
salınması tamamilə başqa müzakirənin mövzusu
olduğuna görə məsələnin incəliyinə
varmağı məqsədəuyğun hesab etmədik.
Mirzə
Fətəlinin Füzuliyə münasibətini subyektiv
zövq faktoru ilə əlaqələndirmək də çətindir:
onun bədii sənətkarlıq məsələləri ilə
bağlı nəzəri mülahizələri kifayət qədər
əsaslıdır.
Fakt isə
faktlığında qalır: elmi ədəbiyyatşünaslıq
yarandığı gündən "Füzuli məsələsi"nə
ilk elmi-filoloji münasibətin sonrakı dövrlərdə də
əks-səda verdiyini görürük və bu, ədəbi
fikir tariximizin Füzuli şeiri qədər sirli məsələlərindən
biri kimi təhlil tələb edir.
İlk milli mətbuat tribunamız olan
"Əkinçi" qəzetində Füzulinin adı
çəkilməyib. Ancaq şairin "Leyli və Məcnun"
əsəri "Əkinçi"nin, belə demək
mümkündürsə, "qara siyahısında" olub.
Onu da deyək ki, "Leyli və Məcnun"a
"Əkinçi"nin münasibətini
sırf filoloji yanaşma hesab etmək olmaz, burada əsas
mövzu məsələnin sosioloji, pedaqoji və tərbiyə
tərəfləridir.
Füzulinin
şah əsərinin adını "Əkinçi"də
ilk dəfə Əhsənül Qəvaid qəzetin 29 fevral
1976-cı il tarixli nömrəsində
çəkib. Mövzusu ədəbiyyata aid
olmayan yazıda müəllif o dövr üçün
çox mühüm olan millət və dövlət
şüurunun formalaşdırılması məsələsini
qaldırmışdı və belə hesab edirdi ki, millətin
varlısı ilə kasıbı arasında birlik və məhəbbət
olmalıdır. Əhsənül Qəvaid
bu məsələdə əsas problem kimi millətin yeni
formalaşmaqda olan kapitalizm münasibətləri ilə
ayaqlaşmadığını, "pul qazanmaq elminin" zəif
olduğunu, ona görə də cəmiyyətdə
kasıblıq hökm sürdüyünü göstərirdi.
Bunun aradan qaldırılması
üçünsə "gərək varlılar insafı və
varsızlar doğruluğu və insafı ortalığa
qoyub, bir-birilə əl-ələ verib köməkləşib,
dövlət qazanmaq təriqəsin tapmağa səy etsinlər,
ta millət dövlətləri tərəqqi tapsın. Amma çifayda bizim varlı, varsız, hər kəs
öz haqqına razı olmamağına binaən bir-birinə
inanmır. Belədə işlər yerdə
qalır". Əhsənül
Qəvaid "işlərin geridə qalmağının"
başlıca səbəbi kimi müəllimin və məktəbin
zəmanə ilə ayaqlaşmadığını göstərirdi:
"Bunun illəti odur ki, bizim müəllimlər tüfuliyyətdə
elmi-ədəb, elmi-süluk, elmi-xəvas, əşyayi-pəndiyyat
və hikməti-qəvaid ilə tərbiyət etməyib,
kitabi-Hafiz, Sədi, "Leyli-Məcnun",
"Yusif-Züleyxa" və hətta Qaani oxudub elmi-kəmal əvəzinə
eşqbazlıq, cürəkeşlik, həzliyyat elmləri
örgədirlər".
Əhsənül
Qəvaidin bu mülahizəsinin, eləcə də həmin
mülahizələri çap edən "Əkinçi"
qəzetinin münasibətinin arxasında duran əsas ictimai
qayə bu idi ki, XIX əsrin sonunda, kapitalizmin
formalaşdığı, milli özünüdərk
prosesinin baş qaldırdığı, millətlər
arasında rəqabətin
gücləndiyi, qonşu millətlərin daha sürətlə
qabağa getdiyi bir dövrdə bizim toplum yeni məktəbə,
müasir elmə, maarifə zəmanə tələbləri
baxımından yanaşmalıdır. Maarifçi
düşüncəni ictimai şüurun və əməllərin
zamandan geri qalması, bu geriliyin milləti uçuruma tərəf
çəkməsi acı bir həqiqət kimi narahat edirdi.
Eyni
mövqeyi o vaxt Moskvada təhsil alan Nəcəf
bəy Vəzirovun "Əkinçi"nin 1876-cı il 6
noyabr tarixli nömrəsində nəşr etdirdiyi məktubda
da görürük. Vəzirov məsələnin əhatə
dairəsini bir qədər yığcamlaşdırsa belə,
onun da ənənəvi məktəblərdə uşaqlara
"Leyli və Məcnun"un tədris olunmasına
münasibətindəki aqressivlik və sərtlik nəzərdən
qaçmır: "... məktəbxanada oxunan "Leyli-Məcnun",
Hafiz və qeyri uşaq kitabı deyil. Onları ki,
böyük oxuyanda şura gəlir, uşaq başına nə
kül töksün onları oxuyub eşqbaz, cürəkeş
olmasın... Məsələn, Məcnun elədiyi
qələti oxudunca elmi-coğrafiya kitabı oxusaq, həm
yazıb-oxumağı öyrənnik, həmi dünya
üzündə olan vilayətlərdən xəbərdar
olarıq".
Göründüyü
kimi, bu fikrin arxasında da "dünya üzərində olan
vilayətlərdən xəbərdar olmaq", başqa
sözlə desək, dünya və zəmanə ilə
ayaqlaşmaq ideyası var...
Azərbaycan
toplumunun millət olmasında müstəsna xidmətləri
olan Həsən bəy Zərdabi 1906-cı ildə "Həyat" qəzetində
"Bizim nəğmələrimiz" adında maraqlı bir
yazı nəşr etdirmişdi. Həmin yazıdan oxuyuruq:
"Keçmişdə "Əkinçi" qəzeti
çıxanda o vaxtın şairlərindən yazıb təvəqqe
eləmişdim ki, bülbülü və gülü tərif
və bir-birlərini həcv etməkdən əl çəkib
elm təhsil etməyin nəflərindən və biz müsəlmanlara
olan zülmlərin barəsində şeirlər yazıb
onları bizim aşıqlara xoş sövt ilə
oxumağı öyrətsinlər ki, aşıqlar onları
toylarda oxuyub əhalini oyatmağa səbəb olsunlar. Onlardan bircə Seyid Əzim Şirvani elm təhsil
etmək nəflərindən bir neçə şeir
yazmışdır ki, "Əkinçi"də çap
olunmuşdu. Amma qeyri şairlərimizdən
heç bir cavab gəlmədi. O ki bizlərə olan
zülmlərdir, o barədə məliküş-şüəra
Seyid Əzim Şirvani də bir şey yazmadı...".
Bir məqam da çox maraqlıdır
ki, XIX əsrdə Azərbaycanın əksər yerlərində,
o cümlədən Şirvanda ədəbi məclislərdə
divan ədəbiyyatına və muğam sənətinə
böyük dönüş müşahidə edilməkdə
olduğu halda, H.Zərdabi "Əkinçi" qəzetində
təbliğat vasitəsi kimi aşıq sözünə və
musiqisinə üstünlük vermişdi.
Mənə elə gəlir ki, Həsən bəyin və
tərəfdaşlarının isti baxmadıqları divan ədəbiyyatına,
eləcə də muğam sənətinə dönüş
də tarixin hökmü ilə baş verirdi. Kapitalizmin və sənayeləşmənin
bərqərar olması nəticəsində formalaşan və
özünü tanımaq məcburiyyətində olan millətin
qarşısına zamanın qoyduğu obyektiv vəzifələr
var idi və bu proses mədəni həyatda daha parlaq, gözlə
görünən əyaniliklə əks-səda verirdi. O
dövrdə kapitalist münasibətlərinin
formalaşdığı Şimali Azərbaycanın müxtəlif
coğrafi məkanlarında fəaliyyət göstərən
ədəbi məclislərdə divan ədəbiyyatına və
muğam sənətinə marağın güclənməsi
də bu kontekstdə baş verirdi və mədəni
mühiti təşkilatlandıran ədəbi məclislərdə
divan ədəbiyyatının aparıcı mövqe
qazanması tarixin təkərlərinin geri çevrilməsi
cəhdi, gəlişigözəl təsadüf deyildi. Bu, hər şeydən öncə, zəmanənin
sifarişinə cavab idi.
Azərbaycanda milli özünütanıma,
özünütəşkiletmə prosesində,
görünür, dəyərlərin milliləşdirilməsinə
ehtiyac yaranmışdı. Millətin içində yaranan, milli elitanın təşkil
etdiyi ədəbi məclislərdə divan ədəbiyyatına,
muğam sənətinə qayıdış vaxtilə ictimai
düşüncədən kənarda qalan dəyərlərin
ictimailəşməsi, başqa sözlə desək,
"milliləşdirilməsi" prosesinin təzahürü
və təsdiqi idi. "Saray mədəniyyəti"
kimi yaranan divan ədəbiyyatı, muğam sənəti millətin
sərvətinə çevrilirdi. Vaxtilə şairlərə
saray tərəfindən verilən titul da "milliləşdirilmişdi"
- ədəbi məclislər Seyid Əzim Şirvanini məliküş-şüəra
elan etmişdi ("Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti"ndə
"məliküş-şüəra" sözünün
izahı belə verilmişdir: "Keçmişdə:
hökmdar tərəfindən ən görkəmli saray
şairinə verilən fəxri ad; şairlər
başçısı"). Bu dönəmdə
muğam ifaçılığına yeni bir milli üslub gəldi.
Muğam artıq yeni təyinat qazandı.
Bu da heç təsadüfi deyil ki, XX əsrin
başlanğıcında ilk milli operamız - Üzeyir Hacıbəylinin
"Leyli və Məcnun"u divan ədəbiyyatı ilə
muğamın birliyindən yarandı!..
Bununla
yanaşı, Azərbaycanın yeni iqtisadi, siyasi və mədəni
coğrafiyaya inteqrasiyası bədii fikirdə də yeni
bir keyfiyyət dəyişikliyi, estetik sistemin "yerdəyişməsi"
üçün zərurət yaratmışdı. Digər tərəfdən
də həm ədəbiyyatımızın romantik qanadı
- "Füyuzat" təmayülünün təsiri ilə
Osmanlı ədəbiyyatında yaranan "ədəbiyyati-cədidə"
(yeni ədəbiyyat) hərəkatı, həm də rus məktəbinin
yetirmələri olan şəxsiyyətlərin
düşüncə tərzi və yaradıcılıq
metodu bədii düşüncənin yeni keyfiyyətli estetik
sistem kimi formalaşmasına təsirsiz qalmırdı. Bədii
düşüncədə gedən total yeniləşmə
tendensiyası isə divan ədəbiyyatı ilə yola
getmirdi...
Həmin
dövrdə Füzuli yaradıcılığının həm
estetik tərəflərinin şərhi, həm də məktəbdə
tədrisi ilə bağlı ən maraqlı mənbələrdən
biri Rəşid bəy Əfəndiyevin ilk dəfə 1901-ci
ildə, sonradan təkmilləşdirib 1907-ci ildə nəşr
etdirdiyi "Bəsirətül-ətfal" adlı dərs vəsaitidir. Kitabın ikinci fəslinin
müqəddiməsi "Azərbaycan türkcəsinə məxsus
ədəbiyyat" adlanır. Həmin yazıda incə
bir məqam var. Müəllif Azərbaycan türkcəsi ilə,
ümumi türk dilində yaranmış ədəbiyyat
arasında fərq qoyaraq göstərirdi ki, son əsrlərə
qədər Azərbaycan türklərinin ayrıca milli ədəbiyyatı
olmayıb, ümumi bir türk ədəbiyyatı mövcud
olub. Rəşid bəyin qənaəti belə idi ki, islam millətləri arasında "Azərbaycan
türklərinin ədəbiyyati-məxsusəsi axərimci əsrlərə
qədər olmayıbdır".
Divan ədəbiyyatına,
həmçinin rus və Osmanlı ədəbiyyatının
təcrübəsinə bələd olan Rəşid bəy Füzulini
ədəbiyyatımızın atası hesab edirdi:
"Füzuli (r) ədəbiyyatımızın
atasıdır, ən əvvəl türk dilində nəzm və
nəsr yazan türk üdəbasından o olubdur".
Rəşid bəy bu mülahizələrdən sonra diqqəti özünü narahat edən iki məsələnin üzərinə yönəldirdi: birincisi, sonrakı əsrlərdə divan ədəbiyyatı yaradıcılarının Füzulinin təqlidindən xilas ola bilməməsi; ikincisi, klassik şeirin həm fəlsəfəsinin, həm də estetik yönlərinin yeni oxucu nəsli üçün köhnə olması, dərk edilməməsi. Rəşid bəyin iradı Füzulinin özünə və ya onun "Leyli və Məcnun" poemasına, qəzəllərinin məzmununa deyil, Füzulini təqlid edən şairlərə idi: "Füzulini təqlid edən şairlər eşqbazlıqdan və həcvçilikdən başqa, ortaya bir şey qoya bilmirlər ki, bundan əxlaq dərsi alınsın". Rəşid bəy eşqbazlığa həsr olunmuş şeirlərin, eləcə də həcvlərin insanın vücudunda nəfsani və heyvani gücləri oyandırdığını qeyd edir, bu cür şeirlərin yaranmasını "əxlaq nöqteyi-nəzərindən bilkülliyə rəzalət və səfehlik" adlandırır, xüsusilə uşaqlar üçün yeni üslubda, yeni məzmunda şeirlər yaradılmasını zəruri hesab edirdi.
Davamı gələn
sayımızda
Məti
Osmanoğlu
Ədəbiyyat qəzeti.- 2019.- 14
dekabr.- S.26.