Ədəbiyyatımızda "Füzuli
məsələsi"
Rəşid bəyin toxunduğu məsələlərdən biri də yeni nəsil oxucuların divan poeziyasının, eləcə
də Füzuli yaradıcılığının obrazlar aləmini düzgün qavraya bilməməsi ilə bağlıdır. Rəşid bəy
maraqlı bir pedaqoji eksperiment - ələ qələm
götürüb şeirdəki obrazların şəklini
çəkməyi təklif edirdi. Məsələn:
Yaşıl
qəba içində ol muyi-miyan keçər,
Guya miyanı səbzdə sərvi-rəvan keçər.
Rəşid bəy bu beytə belə şərh verirdi
ki, şair incəbelli sənəmin qəddini yeriyən bir
çinar ağacına bənzədib. Bunun rəsmini almaq
üçün "bir təbəqə kağızın
üzərində cızıq çəkək və fərz
edək ki, bu cızıq məhbubun qəddidir"...
Növbəti beytdə təsvir edilən gözəlin
(məhbubənin) üzü dolğun Aya bənzədildiyinə
görə müəllif üz əvəzinə
cızığın başında bir dairə çəkməyi
təklif edirdi. Bundan sonra Füzulinin məşhur beyti misal kimi
verilirdi:
Ey kəman
əbru, rəqibə vermə qəmzəndən nəsib,
Ox atarsan
daşə, peykanın gərəkməzmi sana?
Rəşid
bəy eksperimenti bu beytin illüstrasiyası ilə davam
etdirir: məhbubənin qaşlarının yaya, kirpiklərinin
oxlara oxşadıldığını vurğulayaraq göstərir
ki, "biz də o minval qaş-kirpik əvəzinə həmən
dairənin içində iki dənə yay və cərgədən
düzülmüş oxlar" çəkək...
Məsələyə sırf pedaqoji yöndən
yanaşan Rəşid bəy kağız üzərində
alınan xəyali təsvirlə bağlı mülahizələrini
ümumiləşdirərək belə nəticəyə gəlirdi
ki, köhnə səpkidə yazılan şeirlərin bu
cür yozumu təbii əhvala zidd olduğuna görə
"oxuyan hər kəsə kəsalət və nifrət gətirəcəkdir. Heç bir
surətdə insan üçün mərifət və ibrət
dərsi ondan hüsulə gəlmədiyi məlumdur".
Məsələyə diqqətlə yanaşanda "Bəsirətül-ətfal"da
verilmiş bu fikir başqa bir mənbədən sitat kimi
götürüldüyünü deyə bilərik. Abbas Səhhətin 1905-ci
ildə "Həyat" qəzetində nəşr etdirdiyi və
bədii ədəbiyyata yeni estetik dəyərlərlə
yanaşdığı "Təzə şeir necə
olmalıdır?" adlı məqaləsində (Əli bəy
Hüseynzadənin ideyalarına əsaslanan bu məqalə
romantik poeziyamızın manifesti hesab edilə bilər) də
eyni fikri və ifadələri görürük:
"Şüərayi-sabiqəmizin əşar və əbyatının
təbii əhvala müğayir olduğundan oxuyan kəslərə
kəsalət və nifrət gətirməyi və heç
bir surətdə insan üçün mərifət və ibrət
dərsi ondan hüsula gəlmədiyi məlumdur".
Bütün hallarda, hər iki ziyalının klassik divan
şeirinin təqlidinə qarşı olduğu
aydındır və onların hər ikisi ədəbiyyatda
yenilik görməyin, daha doğrusu, yeni dövrün ədəbiyyatının
yaradılmasının tərəfdarı kimi
çıxış edir.
Yeniliyi təsdiq
etmək üçün, görünür, köhnə ilə
"mübarizəyə" ciddi ehtiyac var idi və XX əsrin
əvvəllərində divan ədəbiyyatının,
xüsusilə də Füzuli poeziyasının parodiya obyektinə
çevrilməsi həm də bununla bağlı olmuşdu.
Maraqlı faktlardan biri də Rəşid bəy Əfəndizadənin
təklif etdiyi "rəsm" eksperimentinin 1909-cu ildə
"Molla Nəsrəddin" jurnalında
reallaşdırılması idi. Jurnalda Mirzə Ələkbər
Sabirin divan ədəbiyyatından parodiya etdiyi gözəli təsvir
edən şeiri komik illüstrasiya müşayiət edir.
Ey
annın Ay, üzün günəş, ey qaşların kəman!
Ceyran
gözün, qarışqa xətin, kakilin ilan!
Alma
çənən, çənəndə zənəxdan dərin
quyu,
Kirpiklərin
qamış, dodağın bal, tənin kətan!
Boynun
sürahi, boy-buxunun bir uca çinar,
Əndamın
ağ gümüş, yanağın
qırmızı ənar!
Xalın
üzündə buğda, başında saçın
qürab,
Qah, qah!.. Qəribə gülməlisən xaniman xərab!..
Divan ədəbiyyatının
yüz illərlə öydüyü, tərənnüm
etdiyi gözəl yeni zəmanənin sənətinin
gözündə gülməli görünürdü...
Üzeyir
bəyin də "Leyli və Məcnun" operasından sonra
yazdığı operettalarda - "O olmasın, bu olsun"
(1910) və "Arşın mal alan"da
(1917) yenidən Füzulinin qəzəllərinə müraciət
etdiyini görürük. "O olmasın, bu olsun" komediyası
əsərin bütün personajlarından ibarət xorun Leyli
və Məcnun əhvalatını xatırlatması ilə
başlayır.
Hamı.
Nə
sözdür kim, deyir məxluq (2 dəfə)
Ki, Leyli
oldu ğeyrə yap... (2 dəfə)
Xorun çıxışından sonra Sərvərin
ariyası gəlir. O, Füzulinin məşhur qəzəlini oxuyur:
Şəfayi-vəsl
qədrin hicr ilə bimar olandan sor,
Zülali-zövq
şövqün təşneyi-didar olandan sor...
Əsərin sonrakı epizodlarında da Füzuli irsi
diqqətdən kənarda qalmır. Sərvər replikalarının
birində: "Bu eşq o eşqdir ki, Məcnunu qoydu
avara", - deyir.
Məşədi
İbad isə Gülnazı Sərvərlə bir yerdə
görəndə yadına "Leyli və Məcnun əhvalatı
düşür":
Məcnun
o tayda ahü zar edir,
Leyli bu
tayda əğyar ilə eyş edir...
"Arşın
mal alan" da Füzulinin qəzəli ilə
başlayır. Pərdə Əsgərin ariyası ilə
açılır:
Nalədəndir
ney kimi avazeyi-eşqim bülənd.
Nalə tərkin
qılmazam ney tək kəsilsəm bənd-bənd...
Lakin gətirdiyimiz
misallardan da göründüyü kimi, hər iki əsərdə
Füzuli yaradıcılığına "Leyli və Məcnun"dan
fərqli bir yanaşma var. Sənətşünas alim Əlisəfdər
Hüseynovun 2012-ci ildə nəşr etdirdiyi "Səhnədən
o yana, yaxud sözün "şəkli" kitabında bu məsələ
ilə bağlı son dərəcə maraqlı bir
müşahidə var: "İlk dəfə "O
olmasın, bu olsun" komediyasında təzahür edən ...
və Azərbaycan dramaturgiyası üçün yeni olan
hadisəni - ciddi, ilahi mövzunun heç də ciddi və
ilahi görünməyən arxa üzünü - alternativini
üzə çıxarıb bədii düşüncə predmetinə
çevirmək imkanını Ü.Hacıbəyov
"Arşın mal alan"da bir daha gerçəkləşdirir,
başqa cür desək, mövzunun astar üzünü -
qaranlıqda qalan, ədəbiyyata gətirilməsi rəva
bilinməyən tərəflərini ədəbiyyatın
malına çevirir. Diqqət yetirək: oxuduğu qəzəllə
özünü Füzulinin məhəbbət
dünyasının parametrlərinə uyğun aşiqlə
eyniləşdirmək istəyən Əsgər növbəti
replikalarda, dialoqlarda ürəyində eşq dərdinin yox,
sadəcə, arvadsızlıq dərdinin patologiyasını
gəzdirən bir şəxsə çevrilir"...
Bu misaldan da göründüyü kimi, Üzeyir bəyin
musiqili komediyalarında Füzuli
yaradıcılığına münasibət zamanın
ictimai və estetik havası ilə uzlaşır. Ehkama
çevrilmiş estetik dəyərlərə astar
üzündən baxmaq marağı burada özünü daha
qabarıq göstərir.
Bizə elə gəlir ki, ədəbiyyatımızda Mirzə
Fətəlidən başlayan "Füzuli məsələsinin"
həlli istiqamətində böyük maraq doğuran mənbələrdən
biri Cəfər Cabbarlının 1928-ci ildə qələmə
aldığı "Mirzə Fətəli Axundzadə" məqaləsidir. Füzulinin öz
dühası ilə Azərbaycana parlaq klassik bir ədəbiyyat
verdiyini göstərən C.Cabbarlı mühitin Füzulinin
müəyyənləşdirdiyi yüksəkliyə
çıxacaq hazırlığa malik olmadığı qənaətində
idi: "Odur ki, Füzuli öz əlini ədəbiyyatdan
çəkər-çəkməz ədəbiyyat mütərəqqi
gedişi ilə irəliləmək deyil, bəlkə yüksəldiyi
yerdə belə dayanmadı və sürətli hərəkətlə
enişə doğru yuvarlanmağa başladı... Beləliklə, azəri ədəbiyyatı öz
orijinal mənliyini itirmiş və Füzulinin ardınca
qoşmağa başlamışdı.
...Ədəbiyyat... həlqəvi bir gedişlə
Füzulinin başına hərlənir, haraya getdiyini
özü də bilmirdi. Füzuli elə bir tilsim idi ki, ədəbiyyatımız
ondan bir addım belə olsun bayıra çıxmır və
uzun illər yeni bir şəklə keçmirdi".
Cəfər
Cabbarlı Mirzə Fətəlinin Füzuliyə münasibətini
və Mirzə Fətəlinin Azərbaycan ədəbiyyatındakı
xidmətini də bu amillə əlaqələndirirdi:
"Birinci olaraq, bu cadulanmış gedişə qarşı
çıxan, bu saxlanmaz axını toxdadan, bu
çıxılmaz yoldan çıxan və bu
qırılmaz qəzəl və qəsidə tilsimini
qıran Mirzə Fətəli Axundzadə olmuşdur".
Cəfər Cabbarlı həmin məqaləni yazanda ədəbiyyatımızda
"oxuma, tar" - "oxu, tar" dialoqu da yetişməkdə
idi. Bu dialoqun arxasındakı ideoloji amili inkar etmək
mümkün deyil. Xüsusilə Rusiyada "Tolstoyu,
Dostoyevskini müasirliyin gəmisindən atmaq" iddiasında
olan "proletkult" - "proletar mədəniyyəti"
deyilən hadisənin Azərbaycandakı əks-sədası
daha eybəcər və bayağı görünürdü.
Ancaq bu, məsələnin göz önündə olan,
görünən tərəfi idi. Görünməyən və dilə
az gətirilən tərəfi isə daha
ciddi idi: tara "oxu" - "oxuma" deyənlərin iradəsindən
və istəyindən asılı olmayaraq divan ədəbiyyatı
artıq könüllü şəkildə, bədii
düşüncənin heç kəslə hesablaşmayan
qanunlarının hökmü ilə yaddaşın muzeyinə
köçməyə məhkum edilmişdi...
Məti OSMANOĞLU
Ədəbiyyat qəzeti.- 2019.- 21 dekabr.- S.25.