Nə sən gələrdin ağlıma...

Həsrət dağılır səssizliyimdən

Şəhərin boz sinəsinə

Yalnızlığıma bulaşır şəhər

Şəhərə qarışır yalnızlığım.

Və mən yenə xatırlayıram səni,

Bəlkə, indi payız olmasaydı

Bəlkə, dumanlı havaya qoşulub

Ucuz şərabla,

Keçən günləri sisli gözlərimdən keçirməsəydim

Sənə bənzəyən

Eynən sənin kimi saçları çiynini öpən

Yerişi bir yaz axşamı yağan zərif yağış qədər incə

Və hamıdan kirimiş,

Səssizcə yanımdan ötən qızı görməsəydim.

Nə sən gələrdin ağlıma,

Nə sənin gedişindən sonra hər payız

başsız qalan çiynimin ağrısı...

Xəyallarını ümidlərdən ayır, Əli...

Yeniyetmələrin zirzəmilərdə gözlərdən iraq

çəkdiyi siqaretlərtək

Ayıb bir şeymiş kimi içində gəzdirdiyin sevgi

Sevgi deyil, Əli...

Dağıt həyatını köhnə məhlələr kimi,

Dünənlərinin aynasından acıqla gülməsin deyə xatirələr

Sındır bütün güzgüləri...

Uçurt özülünü sabahların

Pərən-pərən elə həyatının sütunlarını

Qaç evindən

Qaçanda yaddan çıxarma

Sevinclərinin altını söndür,

Xəyallarını ümidlərdən ayır, Əli...

Sevgini və ümidlərini

Daşıyacaq sabahın,

Böləcək kimsən qalmayıb

Sonuncu pulunla aldığın kökənin

Yarısını quşlara atırsan

Pişiklərə verirsən yarısını, Əli...

Dodaqların toz tutub

Gecənin qaranlığını yumaq istəyir yağış

Dünyanın işıqları sönüb,

Ovcunda içini çəkə-çəkə yanan siqaretin

gücü çatmır qaranlığa.

Nabələdsən bu şəhərin küçələrinə

Yadsan bu şəhərin qaranlığına

Büdrəyirsən hər addımda.

Sərxoşluğun heç kimə tanış olmayan dildə

danışır yalnızlıqla,

Bir kimsənin anlaya bilmədiyi dildə susmusan...

Uşaqlıqda evinizdəki köhnə xalçanın

saçaqlarıyla oynayarkən

Necə sakit olurdunsa eləcə kirimisən

Dodaqlarını toz tutub,

Susmusan...

Yoxluğun himni

Hardasa çox uzaqda

Görməsəm də bilirəm

tərli güzgüyə baxıb kimsə şeir oxuyur,

Bir də balaca uşaq yatmamaqçun ağlayır,

Anasının saçlarını yaylıq kimi tutub əlində.

Əl-ayaq kəsilir həyətdən

Analarından qabaq,

Uşaqları evə səsləyir isti yeməyin qoxusu

Bir azca da uzaqda kimsəsiz qoca qalır,

İllərdir evinin tavanında gəzir itirdiyi yuxusunu

Hardasa çox uzaqda, görməsəm də bilirəm

Yoxluğun himnini bəstələyir saatın əqrəbləri.

Tanıdığım qadın

Ölümə bərabər bir günün

Son akkordlarını vurarkən

Payızın yağışlı bir gecəsində

Səni xatırlayıram.

Pazltək yığıram səni

Aha əllərin

Gözlərin də burdadı

Bu ayaqların,

Bu çiyinlərin,

Gözlərin burda,

Saçların burda

Əllərin əl yelləyir uzaq dünənlərdən...

Sən hardasan,

Tanıdığım qadın?

Yerişin zəif yaddaşımın dumanında itib.

Necə darıxırsan,

Necə gülürsən

Gözlərində neçə yalnızlıq çiçəyi bitib

Neçə ümid öldürmüsən qollarında...

Həvva və Yeva üçün

Darıxmağın dili yoxdu

Polad əlləri var sıxmağa ürəyini.

Böyük ayaqları olur -

Hara getsən tez arxanca gəlsin deyə

Qollarını zəncir kimi sarıyır bədəninə...

Hər kəs ayrı-ayrı yerlərdə darıxır

Darıxmağın yeri olmur,

Küçəsi olmur,

Saata baxmır,

Təqvimlə dəyişmir

Bəzən elə darıxırsan ki...

Neçə əsri olur,

Neçə ili olmur...

Darıxmağın rəngi olmur,

Dan yerinin solmuş işıqlarına qarışır,

Qürubun qaçqın rənglərində itir,

Kimsə məğribdə,

Kimsə məşriqdə

Darıxır

Biri Həvva,

Biri Yeva üçün...

Gözəl şeylərin,

Darıxmağın, sevməyin

Hətta ölməyin belə

Dili,

Rəngi yoxdu heç harda...

Bütün darıxanların,

Sevənlərin və ölənlərin

Eyni olur gözlərindən üfüqə uzanıb

ölümü gözləyən günəş...

Malik ATİLAY

Ədəbiyyat qəzeti.- 2019.- 2 fevral.- S.13.