Səhranın ağ
çiçəyi
Romandan parça
...Külək səngiyən
kimi şah əsgərləri yenə
səhraya axışdılar.
Dəli fırtına bütün
izlərin üstünə
sığal çəkmişdi.
Bir sağa baxdılar, bir sola. Dünyanın bitən yeriydi
bura. Köks ötürdü dəstəbaşı Qaya.
Dedi:
- Səpələnək səhraya,
görək şahımızın
üzünü ağarda
bilirikmi?
At nalları altda əzilən qum
dənəcikləri fəryad
etdi. Qara-qara əqrəblər zəhərli quyruqlarını
qaldırıb, özləri
özlərini sancdı.
Səhra
isə böyük idi, sonsuz idi.
Bir tərəfində ölüm
vardı, o biri tərəfində həyat.
Amma bu anlarda ölüm
həyatdan, həyatsa
ölümdən qaçırdı.
Aşiq gözlərini açanda
elə bildi qəbirdədi. Külək qumu sovurub, dörd yanını hörmüşdü. Gözlərini açan kimi qumla doldu. Nəfəsi
daraldı. "Nə rahat qəbirdi",
- düşündü. Qolunu tərpətmək istədi,
olmadı. Ayaqları sözünə
baxmadı. Başını tərpətdi, qumu üz-gözündən təmizlədi.
İlk gördüyü günəş
oldu. Bomboz günəş...
Qurbanolduğum öz dərgahında oturub səhraya baxırdı. Qət eləmişdi, ölümlərin
ən gözəlini göndərəcək bu
dəli oğlana.
Çağırdı Əzrayılı hüzuruna. "Vədə
tamamdır, - dedi, -
get al canını".
Heç vaxt sözündən çıxmamışdı Qurbanolduğumun. Bu dəfə də çıxası deyildi.
Amma qulağına bir səs gəldi, eşitmədi yox, səsə baxdı, səsi gördü.
- Qurbanolduğum, - dedi, - məni o səsdən qoru.
- Get al canını, səs də bitəcək, əzab da.
Əzrayıl bir də səsə
baxdı. Yox, bu, səhradan
gəlmirdi. Bu, o dəli oğlanın səsi deyildi. Əzrayıl tanıdı bu
səsi. Biri səhrada, biri sarayda can verən Aşiq və Leyla. Biri sevdanın
sınağından çıxmış
dəli, biri eşqin qəfəsində
can verən bülbül.
Biri Adəmdən bu yana sevə bilənlərə
aşiqlik dərsi keçən mürşid,
biri Həvva kimi öz cənnətinə
qovuşacağı günü
gözləməkdən usanmayan
mürid.
- Neyniyim, Qurbanolduğum?
- Hər zaman elədiyini.
- Bu dəfə, bircə dəfə...
- Vədə tamamdır...
Get dərsini soruş...
Əzrayıl səhraya qədəm basan kimi qumlar
dil açıb dil tökdü, səmum pıçıldadı,
özünü sancmaq
istəyən əqrəblər
zəhərlərinə qıymadı. Şah əsgərləri
yaxınlaşmaqda idi.
Səhranın sinəsini döyən
at nalları, ətrafı
bürüyən tozanaq
Aşiqə doğru gəlirdi.
"Görəsən, günəş nədən
bozdur? - Aşiq fikirləşdi. Sonra haray çəkdi
ruhunda. - Ey yeri, göyü yaradan Xaliq, əgər eşidirsənsə
məni, duyursansa ürəyimin harayını,
al mənim bu dəyərsiz canımı,
amma ona qıyma, Leylama toxunma. Onsuz da qızıl
qəfəsdə nalə
çəkən bülbül
kimi gecə-gündüz
göz yaşlarında
boğulur. Qıyma
ona, Qurbanolduğum, qıyma!".
Əzrayıl başını qaldırıb
Ona baxdı. Gözlərini saraydan gələn səsdən yayındırmaq
istəyirdi, amma səs Qurbanolduğumun dərgahına qalxmışdı
artıq.
"Bir can vermisən, bir can alacaqsan. Bu can bazarında mənim canım qurban olsun Aşiqimə!
Mən eşqi onda gördüm, sevdanı onda yaşadım. Onun bir toxunuşuyla
zülmətlərim işıq
oldu, onun neyinin nəfəsilə susan ürəyimə
qan doldu. Mənim canım fəda olsun Aşiqimin bir qara telinə.
Qıyma ona, Qurbanolduğum, qıyma!".
At nalları lap yaxınlıqda
idi. Sıyrılmış qılınclar qana
doğru gəlirdi.
"Vədə tamamdır!" - göy guruldadı.
Əzrayıl bu dəfə çarəsiz qaldı. Çökdü Aşiqin sinəsinə.
- Sən kimsən, dəli oğlan? - soruşdu.
- Özünü axtaran adam, - dedi
Aşiq.
- Hardan gəlib, hara gedirsən?
- Bətndən gəlib, batinə gedirəm.
- Bələdçi lazımmı
sənə?
- Ölüm yol göstərəcək, - dedi
Aşiq.
- Bəs o dediyin ölüm hardadı?
- Mənim ölümüm məndə, sənin ölümün səndədir.
- Dönüş yoxmu bu yoldan?
- Var.
- Hardadır?
- Eşqdə!
- Bəs Eşq hardadır, Eşq?
- Məndə.
- Bəs sən hardasan, sən?
- Eşqdə!
- Onda, Eşqin mübarək!..
Əyyub QİYAS
Ədəbiyyat qəzeti.- 2019.-
9 fevral.- S.6.