"Od və büt"
Duyğu
dolanbaclarının dərinliyində...
Mövcudluğumuz bəzən sadəcə
duyğularımızın illüziyaları gerçəkliyi
nə dərəcədə hesab etdirməsi səviyyəsində
olur.
Ömrümüz bəzən insan duyğularının dərinliyi,
hisslərin əhatə dairəsi və bütün bu
yaşanmışlıqların xatirəyə çevrilib
yaddaşımızdakı var-gəlindən ibarət olur.
Tanınmış
yazıçı Hüseynbala Mirələmovun 2001-ci ildə
qələmə aldığı "Od və
büt" romanı bu baxımdan duyğular
qalereyasını xatırladır.
İnsan ən çox geriyə baxanda itirir. Bəzən
bilirsən ki, irəliyə baxmaq, sadəcə, önünə
zillənib gələcəyini düşünmək yeganə
xilas yoludur. Bütün qəlbinlə belə hiss edəndə
ki, geriyə boylansan, sözün bütün mənalarında
yana bilərsən, amma bu qorxu belə,
bizim geridə buraxdıqlarımızın ardınca
boylanmağımıza mane ola bilmir. Bəzən
yeganə çıxış yolunun irəliyə getmək,
yoluna dığırlanan daşlara, qarşına
çıxan maneələrə baxmadan gələcəyə
addımlamaq olduğunu bildiyi halda hardandır insanda bunca geriyə
boylanmaq sevdası?! ...Geriyə baxmaq bəzən gələcəyini
itirməkdir, olmuşların diktəsi ilə olacaqların
qarşısını almaq cəhdidir, keçmişin
labirintində azıb qalmaqdır, bəzənsə lap elə
tamamən yox olmaqdır...
"Od və büt" əsərinin məhz
insanın heç vaxt vaz keçə bilmədiyi və yəqin
ki, heç vaxt da imtina etməyi bacarmayacağı geriyə
boylanmaq həvəsinin ifadəsi ilə başlanması
oxucunu duyğular qarmaşasının dərinliklərinə
aparmaq üçün yazıçının özünəməxsus
üsuludur: "Lut iki qızının əlindən bərk-bərk
yapışmışdı. Arvadı da
yanınca gedirdi. Odlu kösöv
parçalarına oxşayan uzunsov daşlar onların
sağına-soluna, ayaqlarını yenicə
götürdükləri addım yerlərinə
düşür, yolun ortasına dəyib dağılır,
qığılcımları ulduz-ulduz ətrafa səpələnirdi.
Qızların gözləri dəhşətdən bərəlmişdi,
əsim-əsim əsirdilər... Alov dilimləri,
sanki onları daban-dabana təqib edirdi. Qorxudan və həyəcandan
nəfəsi təngiyən Lut tez-tez təkrarlayırdı: -
Geriyə baxmayın haa... Qızlar qorxudan
atalarına sığınıb yeriyir, arxaya
baxmırdılar da. Lutun arvadı Vailə isə tez-tez
təlaşla qışqırırdı: - Sən bizi hara
çəkib aparırsan? Görmürsən yer-göy od tutub yanır? Vailənin, deyəsən,
getmək həvəsi yox idi. Lut
gördü ki, Vailə tez-tez yolunu kəsir, onun hərəkətinə
mane olur. Qarşı tərəfdə
dağılan alov dilimləri onu dəhşətə gətirirdi.
Qorxu onun ağlını başından
çıxarmışdı. Qadın
artıq yeriyə bilmirdi. Lut qəzəblə
bağırmaqda davam edirdi: "Geriyə baxma, yeri".
"Geriyə baxmayın haa..." qəti xəbərdarlığı,
"geriyə baxma, yeri" ötkəm tələbi ilə
yazıçı bir anlıq, sanki hardansa qeybdən ruhumuza
xitab olunan tövsiyələrlə bizi qəflətdən
ayıltmağa, qurtuluşun yalnız irəliyə getmək
olduğunu xatırlatmağa çalışır. Amma buna nə
dərəcədə əməl edib-etməmək,
inanıb-inanmamaq artıq gələcəyi müəyyənləşdirən
konkret bir məqama bağlıdır. Əsərin
elə əvvəlindən təzadlı insan hisslərinin bir
-birinə sarmaş-dolaş halının ədəbi cazibəsi
oxucunun diqqətini özünə cəlb edir.
Burada Lutun "geriyə baxma, yeri" tələbinin
icrası insanların bir-birinə nə dərəcədə
inanıb güvənməsi ilə düz mütənasibdir. Əsərdə
Vailənin taleyi çiyin-çiyinə ömür yolunda illərdir
addımladığı həyat yoldaşı Luta bəslədiyi
güvəncindən asılıdır. İllərlə
birgə yaşadığın insana güvənməmək
çox ağır hissdir, bəlkə də, ən
ağır imtahanlardandır. Ailəsi ilə
od-alovun içərisilə yeriyərkən çəkdiyi
zillətlərdən daha çox, Lutu sarsıdan bütöv
bir ömrü paylaşdığı Vailənin ona
inanmamasıdır. Nə yazıq ki, üstümüzə
hər tərəfdən odlu qaya parçalarının
töküldüyü bu həyatda güvənsiz bir şəkildə
əlini əlimizdən çəkib bizi yarı yolda
buraxanlardan aldığımız zərbələr daha
ağır, daha unudulmaz olur... Lutun Vailədən
aldığı zərbə kimi: "Bu zaman Vailə odlu
kürələrin ayağının ucuna qədər səpələndiyini
görüb dayandı. Lut irəli şığıyaraq
qışqırdı: "Arxamca gəl. Mənim
arxamca gəlsən, düz kürəyimə baxsan, heç
bir qorxu-hürkü hiss eləməzsən. Bu bəladan canımızı qurtararıq".
Dəhşətdən bağrı yarılan
Vailə gözlərini düz ərinin kürəyinə
zilləyərək Lutun arxasınca addımlayırdı.
Ancaq qadının vahiməsi səngimirdi: - Üzü
qabağa hara yüyürürsən? Görmürsən ətraf,
dağ-daş od tutub yanır?! Lutun gözləri dumanlanır, başı gicəllənirdi.
Elə bil indicə huşu başından
çıxacaqdı. - Ya Allah, sən mənim son
gücümü alma. Balalarımı məndən
qoparma! Sanki Allah onun yalvarışını
eşitdi. Dumanlanmış gözlərinə
işıq gəldi. O, axırıncı
gücünü toplayıb övladlarını sürüyə-sürüyə
zirvədən aşıra bildi. Elə bu vaxt Vailənin fəryadını
eşitdi: - Ay aman, evimizi od götürüb, şəhərimiz
yanır!.. Lut başa
düşdü ki, arvadı dözməyib, geriyə boylanaraq
şəhərə baxıb. Lutun qəlbi
gizildədi, qızlarının anası, ömrünün
yeganə dayağı Vailənin artıq yox olduğunu
anladı. Lutun qəlbi qubarlandı, gözləri
doldu...".
Amma bu əsərdə
təkcə güvənsizlik duyğusunun təsviri yer
almayıb, "Od və büt"də həm də vəfalısı
İbrahimin söylədiklərinə ilahidən gəlmiş
vəhy kimi inanan Sara güvənci də var.
"Od və büt" ilahiliyin fəlakətdən
qurtarıcılığına inancla qondarma olanın
süniliyinə müvəqqəti aldanış arasında
bir körpüyə bənzəyir. Bu
körpünü keçərkən daha hansı insan hisslərinə,
yaşantılarına rast gəlmirsən?! Sevgi, mərhəmət,
vəfa, arzu, qəddarlıq, ehtiras, sitayiş, sədaqət,
asilik, xainlik, şəfqət, dinclik, zəiflik,
narahatlıq...
Bu duyğular gah ayırıcı, gah birləşdirici
rolda çıxış edərək sona qədər oxucunu
maraq içində saxlayır.
Əsərin fabulası diqqətçəkən bir
neçə xətt üzrə inkişaf edir. Romanda bütə
sitayiş təkcə dini məzmunda deyil, həm də fəlsəfi
qatda işlənib. "Od
və büt"də Nəmrud və İbrahim
qarşılaşmalarında gücün bütləşdirilməsi
baş verdikcə, amma sonda da o bütlərin
gücünün nə qədər şişirdilmiş, mənasız
və zəif olduğu , Ali Həqiqətin, Mütləq
Gücün qarşısında ovulub tökülməsi
gec-tez Şərin məğlubiyyətinə inandırır.
Ümumiyyətlə, Hüseynbala Mirələmovun
yaradıcılığında ən ümidsiz məqamlarda
belə, Xeyirin, Həqiqətin qələbəsinə inam
var. Bu pozitivizm tendensiyası yazıçının demək
olar ki, bütün əsərlərindən əsas xətt
kimi keçir.
Nəmrudla İbrahimin dialoqunda ilk baxışda zalım
müqtədir görünsə də, əslində, qalib gələn
həmişə İbrahimdir. Çünki Nəmrudların
inancı bir gün mütləq ovulub ayaq altına
töküləcək bütlərədir, amma İbrahimin
güvən yeri böyük Yaradandır: "Nəmrud hər
dəfə bu bütə baxanda güc alırdı. Amma qəzəbləndiyi məqamlar da olurdu. Məsələn, o, çox istəyirdi ki, bu
büt əlindəki ağacı qaldırıb İbrahimin
gözünü töksün. Onun bu
nüfuzedici baxışlarından Nəmrudu xilas etsin. Nəmrud İbrahimin baxışlarına davam gətirə
bilmirdi, dözə bilmirdi bu baxışlara. Ona görə dözə bilmirdi ki, İbrahimin həlim,
mülayim üzü, nurlu gözləri vardı. Bu
baxışlardan elə gur işıq
saçılırdı ki, Nəmrud az
qalırdı əllərini gözünün qabağına
tutsun. Bu işıq onun gözlərini deşirdi, alov kimi
saçını, saqqalını ütürdü, Nəmrudu
yandırırdı...".
"Od və büt"də sonuna qədər məhz
Tanrıdan gələn bu müqəddəs nura böyük
inam özünü göstərir. Həqiqətin nuru
insanı bürüyəndə onu od da
yandırmır. İbrahimin tonqalda yanmadığı kimi...
Tonqalın alov aldığı vaxt Tanrıdan gələn
leysan yağışı ilə İbrahimin alovdan
qurtulduğu kimi... Deməli, Tanrı istədiyini
ən ümidsiz anda da xilas edə bilər.
"Od və büt"dəki diqqətçəkən
maraqlı məqamlardan biri də başlanğıcın və
sonun bir-birini tamamlamasıdır. Əsərin əvvəlində
dahi Məhəmməd Füzulidən iqtibas gətirərək
"…İbrahimin qeyridən kəmali-istiğnası dəryayi-rəhməti
mövcə gətirib xitab gəldi ki: "Məndən
qeyri-ümmid tutmayanı mən də qeyrə möhtac etməzəm..."
yazan yazıçının demək olar ki, insana xas
bütün duyğuların yaşandığı əsərinin
teistik ruhlu epiloqunda Yaradana müraciətlə "Ey gözəgörünməz,
dərkolunmaz, ucalardan uca, dərinlərdən dərin,
Sonsuzlardan sonsuz və işıqlardan işıqlı
Tanrım! Sənin qəzəbindən bərk qorxuram, bərk...
Bir də Səni tanımayan, Səndən qorxmayan adamlardan
qorxuram!.." etirafı
bütövlükdə əsərin ədəbi-fəlsəfi
ruhunun parlaq ifadəsidir.
Dünyada ən qorxulu varlıqlar Yaradanı
tanımayan, ən başlıca insan hisslərindən biri, bəlkə
də, birincisi olan mərhəmət duyğusundan yoxsul
olanlardır.
Yaradanı sevən onun yaratdığına da mərhəmətlə
yanaşar. Belələrini peyğəmbər
sayaraq inanıb arxasınca gedərlər. Məhz belələrini
bütlər və atəşlər qorxutmaz...
"Od və büt"də diqqəti cəlb edən
maraqlı qarşılaşmalarından biri də zalım Nəmrudla
asi övladı Marudun münasibətləridir. Bu da romanda səbəb-nəticə əlaqəsinin
ən yaxşı örnəklərindən biri kimi
qarşımıza çıxan nümunələrdəndir.
Zalımlıq asiliyi doğurur. Bu zaman bəzən qan bağı belə heç
bir əhəmiyyət kəsb eləmir, asiliyin
qarşısını ala bilmir. Əsərdəki
ata-oğul qarşılaşmasını "Od
və büt"ün fabulasında daha bir kulminasiya nöqtəsi
hesab etmək olar. Burada oğulun ataya
qarşı çıxması, Nəmruda üsyan edənlərə
başçılıq etməsi təkcə nihilistik anlamda
deyil, həm də "elədiyinin cəzasını
almaq" formatında oxucuya təqdim olunur.
Zalım Nəmrud sözün bütün mənalarında
öz yaratdıqlarına yenilir. Bu, böyük
Yaradanı dərk və qəbul eləməyən xəstə
təfəkkürlü bir eqoistin cəzası olur. Ona
qarşı çıxan oğlunu cəzalandırmaq
üçün saniyələrin sayıldığı,
Marudun ölümü gözünün altına
aldığı bir məqamda Nəmrud cəzasına
çatır, həm də insan əli ilə yaradılan
bütün dağıntıları altında əzilərək:
"Bayaqdan əmrə müntəzir durub bu mənzərəni
izləyən qoşundan bir uğultu qopdu. Meydana
toplaşanlar Nəmrudun səndələməsindən,
yıxılmasından vahimələnib özünə gəlməmiş,
iri heykəlin silkələnib parçalanmasından xoflanaraq
özlərini tamam itirdilər. Büt əvvəl
çat verdi, boynu sındı, sinəsindən
tutmuş üzüaşağı ayaqlarınacan yarıqlar
böyüdü, genişləndi və bir andaca
dağılıb Nəmrudun üstünə
töküldü. Ani uğultudan sonra meydana
yenidən vahiməli sükut çökdü. Daş
bütün iri sal parçaları, nəhəng
qol-qıçı, gövdəsinin parçaları Nəmrudun
üstünə tökülüb onu əzmişdi...". Romanda bu yerdə də əbədi
Xeyir-Şər mübarizəsində yenə birincinin qələbəsini
görürük.
Nəmrudun
ölümündən sonra əsərdə həm də
Marudun simasında ali həqiqətin
axtarışı oxucunu da sövq-təbii suallara qərq edir:
"Haqq nədir, kimlədir, hardadır? Onu axtarıb tapmaq gərək...
Marudun içində ikinci "mən"
baş qaldırmışdı; nə bütə sitayiş
eləmək istəyirdi, nə Maruda qulaq asmaq könlündən
keçirdi, nə də hakimlik gözündə idi.
Marud hiss edirdi ki, baş verən hadisələrdə
özünün dərk edə bilmədiyi bir fövqəl
sirr var. Fəqət, bu sirri açmaqda aciz idi. Gözləri
uzaq-uzaq üfüqlərə zillənmişdi. İbrahimin nicat, Lutun əxlaq axtardığı,
qurtuluş tapdığı, yol başladıqları tərəfə.
O, əsl həqiqəti elə o yolda arayıb-axtarmaq istəyirdi.
Yol isə bitib-tükənmirdi, bir-birinə calanır,
qovuşur, ayrılır, yenisi başlayırdı...".
Bu həqiqəti axtaran isə təkcə Marud deyildi,
bütöv bir xalqın köçü idi. Buradakı bu
köçün təsviri təkcə çöllərə
tökülüb doğma Həran torpaqlarının
axtarışı deyil, bu, həm də insanın
özünün öz içinə olan
köçünün ədəbi-bədii ifadəsidir.
Həyatda
ən mənalı yolçuluq insanın öz içində
elədiyi köçdür... Bu köç lazımi
ünvanına yetişəndə insan Yaradanı da,
yaradılanı da, öz mövcudiyyətinin mənasını
da dərk edir və "Od və büt"ün sonunda
yazıldığı kimi "yuxular çin olur...".
Sevinc Mürvətqızı
Ədəbiyyat qəzeti.- 2019.- 9
fevral.- S.28.