Hüseyn Caviddə Anadolu
ləhcəsindən gələn
deavtomatizasiya
Cavid, Lotman, İnformasiya nəzəriyyəsi
Hüseyn
Cavidin şeir dilində Anadolu ləhcəsindən gələn
fonetik-leksik ünsürlərin prozaik izahı budur ki,
İstanbulda ali təhsilini alıb və türk romantiklərindən
etgilənib. Ancaq, axı, XX yüzilin erkənlərində bu ləhcə
çoxlarının ədəbi-bədii dilinə öz
fonetik, leksik cizgilərini vurmuşdu. Nədən belə
olmuşdu? Soruya cavab üçün ünlü semiotik
Yuri Lotmanın tekstdə avtomatizm/deavtomatizm ideyasını
açmalı olacam. Əslində, bu ideya
söyləniləndə informasiya nəzəriyyəsi
baxımından yeni deyildi. Heç onu
bildirən cüt terminləri də uğurlu saymaq olmaz.
Ancaq buna baxmayaraq mahiyyətcə Lotmanın
düşüncələri qoyduğum suala yaxşı cavab
verir, ona görə də onları açıqlayım.
İnformasiya nəzəriyyəsi nəyinsə gəlmə
ehtimalının çox olmasını onun yenilik dərəcəsinin
(informativliyinin) azalması ilə bağlayır. Başqa sözlə, bir nəsnənin
gözlənmə ehtimalı az olanda onun
yeniliyi, maraq doğurması, informativliyi çoxalır və
tərsinə, gəlmə ehtimalı çoxalanda
maraqlılıq dərəcəsi azalır. Qəliblər,
rutin faktlar tez-tez təkrarlandıqdan, onlar maraq və təəccüb
doğurmur. Lotman bu faktdan
çıxış edərək yazırdı ki, bədii mətni
maraqlı, informativ etmək üçün və yenilik dərəcəsini
artırmaqdan ötrü sənətçilər
deavtomatlaşdırma fəndlərindən istifadə etməli
olurlar. Bu, olayların
alışılmış axarını pozmağa gətirib
çıxarır. Örnəyin, hamı
casusu ağır çənəli idmançı kimi verir.
Birdən-birə yeni kinorejissor çox güclü casusu təngnəfəs,
yekəqarın kişi kimi verir və bu
pozuntu davtomatizasiya yaradaraq filmi maraqlı edir.
Avtomatizm/deatomatizm texnika ilə bağlı olduğu
üçün mənim ürəyimdən deyil, güman ki,
Lotmanın da ürəyindən olmayıb, ancaq başqa termin
tapmadığı üçün seçimini onların
üstündə saxlamışdı. Bizdə
"dəbərtmə" sözü var, nəyisə
alışılmış axarından, yerindən
çıxarmağı bildirir. Bu anlamda dəbərtmə
deavtomatizasiya yaradır.
Dildə avtomatizm/deavtomatizm
İndi bir başlıca nəsnəni söyləyim. Biz heç
vaxt öz dilimizi "eşitmirik". Ona
görə də bilmirik, azərbaycanca danışıq
yabançıların qulağına necə gəlir, gözəl
səsləniş kimi, yoxsa qəcir-qücür dil kimi.
Mənə elə gəlir ki, bizim dilimiz bəzi
fonemlərinə, intonativ cizgisinə görə
uzaqdan-uzağa eşitdiyimiz İsveç, macar dilinə bənzəyir.
Biz nədən onların formasını
eşidirik? Ona görə ki, öyrəşdiyimiz
"ö", "g", "ü", "ə"
fonemləri öyrəşmədiyimiz sözlərin
içində olur və öyrəşmədiyimiz sıra
onları bizə eşitdirir. Halbuki öz
sözlərimizə öyrəşdiyimiz üçün
onları "eşitmirik".
Milli poeziyanın bir önəmli vəzifəsi var, - o,
dilimizin səsləntisini bizə "eşitdirir". Axırıncı
sözü ona görə dırnağa aldım ki, dilimizin səslənişini,
sözsüz, biz eşidirik, ancaq biri var elə-belə
eşitmək, biri də var musiqisini, ekspressiyasını
eşitmək və ya qabarıq eşitmək. Poeziyada qafiyələr, ritm, vəzn adi
danışıqda olmadıqlarındən deavtomatizm
yaradır, ona görə də şeirin səsini eşidirik.
Dilimizin, danışığımızın
qabarıq şəkildə "səsini" istənilən
deformasiyalar, güclü fərqlər, dəbərtmələr
eşitdirir. "Gələcəm" sözünü
"gələjəm" de, "gəlirəm"
sözünü "gəleyrəm" de, həməncə
söz qavrayışımızdı qabarıqlaşacaq,
çünki ədəbi dilə baxanda ləhcə deavtomatizm
yaradır.
Hüseyn
Cavidin poeziyasında "niçin", "bən",
"bana" sözləri qafiyə, vəznlə birlikdə
deavtomatizm yaradaraq mətnin cümləsini adi
danışıq cümlələrindən fərqləndirirdi.
Tutuşdurun:
Hər kəs
bəni dinlər, fəqət eylər yenə nifrət,
Hər kəs bana aciz qul ikən, bəslər ədavət.
***
Bütün
həyatı çiçəkləndirən fəqət
o... niçin,
Niçin əzilsin o, bilməm niçin sürüklənsin?!
***
Bəni anlatma ki eşq, aləmi-sevda nə imiş?
Bilirəm
bən səni, get! Hər sözün əfsanə
imiş.
Klassik poeziyada izafətlər, ərəb-fars sözlərinin
diftonqları dilimizi deavtomatizmə salaraq adi danışıq
axarından fərqləndirirdi. Bu anlamda bizdə ərəb-fars
sözləri, farscada ərəb sözləri leksik
qıtlıqdan daha çox deavtomatizasiya yaradıb dilin səsini
eşitdirmək üçün işlədilmişdi. Başqa səbəblər də önəmli idi,
ancaq bizim elm ərəb-fars sözlərinə gərəyin
deavtomatizasiyadan doğmasını bilmirdi. Bu fikir ilk dəfə indi səslənir.
Adilik və tekst
Bəzən
adi danışıqdan fərqlənmək siqnal verir ki,
qarşında duran mətndir, - Lotman dini mətnlərin
anlaşmazlığını belə yozurdu. Azərbaycanda
ilk teatrın aktyorları iri romantik jestlərlə
oynayırdılar, səhnədə sütunu qucaqlayıb
ah-of edirdilər və bu, siqnal verirdi ki, sən həyata yox,
teatra baxırsan. Yalnız sonralar səhnədə
təmtəraqsız danışıqlar sevildi, çünki
qurama teatrallığa qarşı təbiilik kimi
qavranıldı.
Poeziyada sərbəst şeirlər (bəyaz şeirlər)
adiliyə qayıtmaq idi. Ancaq burada deavtomatizm dil bəzəklərindən
yox, düşüncə gözlənməzliklərindən
çıxarılırdı. "Bəyaz"
sözü alabəzəkliyin deavtomatizminə qarşı
adiliyin gözlənməzliyini qoyurdu.
Ləzzət verən və
güldürən deavtomatizimlər
Bu yerdə yeni soru çıxır. Nədən
bir deavtomatizm kinayə doğurur, o birisi heyrnlıq?
Uşaqlığımda mən Anadolu ləhcəsini "O
olmasın, bu olsun" filmindən eşitmişdim və eybəcər
Azərbaycan türkcəsi kimi qavradığımdan
bütün bu "peki", "gəliyorum",
"gediyorum" gülməli və ya qəribə gəlirdi
mənə. Niyə ruscanın qafqazlı aksenti ruslara
özündən kişi erenjisi
yağdırır, yakut-yapon-Çin aksenti avradyosunluğu
("yosun" əski türkcədə oxşar deməkdir)
yağdırır? Bəs niyə indi Anadolu türkcəsinin
"bakmak" sözündəki "k"-laşmadan ləzzət
alırıq, "baxmaq" isə bizə anti-poetik
görünür?
Bu soruların cavabında o qədər incəliklər
və musiqi ilə bağlı isə elə nəsnələr
var ki, sözlə açmaq zülmdür, ancaq yenə də
cəhd edim.
Cavid dönəmində Türkiyə azərilər
üçün müstəqilliyin, kültür mərkəzinin
simvolu idi. Onun ləhcəsindən bizim aydınlara bu anlamlar
yağdığı üçün türkcənin
deavtomatizasiyası korlanmış Azərbaycan danışığı
kimi yox, daha gözəl dil kimi görünürdü. 50-ci illərdə isə Türkiyəni bilməyən
mənim kimilər üçün onların "gəliyorum/gediyorumu"
pozuq azərbaycanca göründüyü üçün
gülməli oldu. İndiki çağda
Azərbaycanı heç bir şirin duyğularla bilməyən
Türkiyə vətəndşları üçün
güman ki, bizim ləhcəmiz pozuq türk dili kimi
görünür. Halbuki
ülküçü türkçülərə,
tutalım, bizim "yaxşı" sözümüz
onların "iyi" sözündən daha dadlı gəlir
(bilirəm ki, "eyü" Ortaçağda bizdə də
vardı).
Dilin musiqisi və identifikasiya
Bir sual
ciddi olaraq qalır: necə olur ki, yaxşı musiqinin
üç notu, adamın sarı siminə toxunur, ancaq sərbəst
götürülmüş başqa üç not heç
bir duyğu oyatmır? Cavabı: biz bilmədiklərimizi
bildiklərimizin araçılığı ilə mənimsəyirik.
Yəni tanış olmayanı
tanış olanla identifikasiya edərək mənimsəyirik. İlkində bəyənmədiyimizi bəyəndiyimiz
nə iləsə uzaqdan-uzağa eyniləşdirəndə
onu bəyənirik və ya tərsinə, bəyəndiyimizi bəyənmədiyimizlə
eyniləşdirəndə bəyənmirik. Bu, təxminən ona oxşayır ki, fransızlar
qurbağanın görünüşündən iyrənsələr
də, onun ətini toyuq əti ilə eyniləşdirəndən
sonra bəyəniblər. Biz bir musiqini
uzaqdan-uzağa hansısa bəyəndiyimiz melodik cizgilərlə
eyniləşdirə biliriksə, bəyənə bilirik.
Bu anlamda biz musiqidən ləzzət alanda
heç xəbərimiz də olmur, onu nələrlə eyniləşdirdiyimiz
üçün belə ləzzət alırıq. Əslində, musiqidən ləzzətin gizlinində
duyğuların bir identifikasiya pilləsindən
"yüzünə" keçməsi durur.
İndi
sualı təkrar edim: nəyə görə bir ləhcə
xoşumuza gəlir, o biri yox? O ləhcənin səsini bizim
danışıqdan fərqləndiyinə görə
eşidirik. Yəni fərq deavtomatizm yaradır.
Ancaq bu fərqə görə ləhcəyə
gülmək də olar, sevmək də olar. Çağmızda, məsələn, türk
serialları gənclər üçün Türkiyəni
sevimli dünyaya çevirib və Anadolu türkcəsini bu
dünya ilə eyniləşdirdikləri üçün
sevirlər. Mən öncələr
farscanı musiqi ilə idetifikasiya edib sevirdim. İndi İrandakı rejimin üzündən bu dili
daha musiqi ilə eyniləşdirmirəm, ona görə də
heyrnlığım gedib. Bir vaxtlar fars
dilinin gözəl olmasını iki azərbaycanlıdan biri
deyərdi. İndi daha bu söhbəti
eşitmirik.
Dediyim nədənlərə
görə, XX yüzilin erkənlərində Azərbaycan ədəbi
dilində aydınlara osmanlı cizgiləri
gözəl görünürdü. Sonra Dəmir
pərdə Türkiyədən bizi uzaq saldı və sovet azəri
gəncləri türkcəyə pis, pozulmuş azəricə
kimi baxdılar. İndi yenidən bizdə
Anadolu türkcəsinə sevgi yaranıb. Bəs
onlarda? Mənim açdığım metodla
araşdırıb bu sualın cavabını verən
olsaydı, çox yaxşı bir iş olardı.
Niyazi MEHDİ
Ədəbiyyat qəzeti.- 2019.- 23
fevral.- S.3.