Odlar yurdunun küləklər şəhəri
Anadan olduğum və
ömrüm boyu yaşadığım Bakı mənimçün
üç şəhərdən ibarətdir.
Köhnə Bakı - İçərişəhər,
Qız qalası, Dağlı məhəlləsinin indi
sökülmüş evləri, dar küçələri.
Yeni Bakı - XX əsrin əvvəllərində,
neft bumuyla bağlı yenidən tikilməyə
başlamış və müstəqillik dövründə
XXI əsrin iki onilliyində tamamilə dəyişmiş, ən
çağdaş memarlıq örnəkləriylə yeniləşmiş,
süslənmiş və daha da gözəlləşmiş
Bakımız.
Amma bu iki tarixi Bakılarla
yanaşı, mənimçün üçüncü bir
Bakı da var - xəyallarımın, arzularımın,
urbanistik fantaziyalarımın Bakısı. Gələcəkdə
və ömrüm çatarsa, öz gözlərimlə
görmək istədiyim Bakı.
Bakı heykəllər şəhəridir,
bəlkə də dünyanın nadir şəhərlərində
ədəbiyyat və sənət xadimlərinin bu sayda abidələri
ucaldılıb. Dədə Qorqud heykəli də var.
Çox gözəl, olsun.
Amma nə gizlədim, mən milli
varlığımızın bu əzəmətli rəmzinə
həsr olunmuş heykəli başqa cür təsəvvür
edirdim və bu təsəvvürümü vaxtilə
yazdığım "Dədə Qorqud ormanı" adlı
yazımda da ifadə etmişdim. "Kitabi-Dədəm
Qorqud"u başqa dastanlarımızdan fərqləndirən
özəllik ondan ibarətdir ki, bu əsərdə Qorqudun
özündən başqa, müxtəlif personajlar da önəmlidirlər
və hər birinin öz təkrarsız plastik obrazı var.
Qırx incə belli qızla Boyu uzun
Burla xatun...
Savaş günü öndə
vuruşan Salur Qazan...
Ağaca bağlanıb ağacı
kökündən qopararaq döyüşə qatılan
Qaraca Çoban...
Şirlə güləşib qalib
çıxan Qanturalı...
Bir-birilə əvvəlcə at
çapmaqda, süpüruşməkdə yarışan, sonra
sevişən Beyrəklə Banuçiçək...
Bütöv bir qəhrəmanlar
qalereyası və süjetlər zənginliyi, məncə,
çoxfiqurlu kompozisiya şəklində
canlandırılmalıydı. Həm də, məncə, konkret bir məkanda
- Şıx çimərliyi tərəfdən Bakıya
doğru gələrkən bu azman heykəllərin siluetlərini
çox uzaqlardan Şubanı dağlarının zirvəsində
görə bilərdik. Çox da baha başa gəlməyən
Abşeron daşından yonulmuş bu heykəllər
kompozisiyası uzaqdan ifadəli siluetlər kimi, yaxından isə
əzəmətli plastik obrazlar kimi diqqəti çəkərdi.
Cənub tərəfdən şəhərə
yaxınlaşdıqca, sanki möhtəşəm və əfsanəvi
bir aləmə daxil olardıq.
Bir çox şəhərlərin
müəyyən heykəl rəmzləri var. Nyu-Yorkda
Azadlıq abidəsi. Sankt-Peterburqda Birinci Pyotrun heykəli, Rio de Janeyroda Həzrət
İsa və s. Bakıda mənim Şəhidlər
dağı adlandırdığım - Dağüstü
parkda Kirovun heykəlinin yerində Çənlibel qalası
pyedestalının üstündə Koroğlunun Qırat
belində abidəsi ucalsaydı, bu da Bakının heykəl rəmzi
kimi qavranılardı.
Şəhərin içini
daha lokal, xudmani heykəllər bəzəyə bilərdi. Külüngüylə
dağı çapan Fərhadın açdığı
yarıqdan şəlalə axır, məftillərlə
silueti cızılmış Fitnə çiynində
öküzü Qırx- pilləkənlə qaldırır,
"Yeddi gözəl" rəngli-səsli fontanlar silsiləsində
hər saatdanbir boyalar dəyişməklə, Qara Qarayevin
balet musiqisinin sədaları altında yeddi müxtəlif millətin
qızları rəqsdə fırlanır.
Haçansa Ermənikənd
bulvarı adlanan sahə Aşıqlar bulvarı adlanar və
burada qurulmuş bulaqların hərəsinə bir məşhur
aşığımızın adı verilməklə onun
şah misraları həkk olunar.
Ayrıca Aşıq Ələsgər
bulaq-abidəsində onun "Çərşənbə
günündə çeşmə başında,
gözüm bir alagöz xanıma düşdü"
qoşmasının süjeti əks olunur.
Hər şəhərin
turistlərdə maraq oyadan guşələri olur. Bakıda Sabunçu
vağzalının qülləsindəki açıq pəncərələrdən
hər gün gündüz saat 12-də Üzeyir Hacıbəyli
musiqisinin sədaları altında "Arşın mal alan" personajları rəqs edə-edə
keçib gedirlər.
Azneft meydanında hər
qış yolka bəzəməkdənsə, Bakının
neft rəmzi - buruq qurular və onun daima hərəkətdə
olan mancanağı qara qızılımızın tükənməzliyini
simvolizə edər.
İstifadə müddəti
bitmiş böyük neft özüllərinin biri də
Bakıda, Sahil bulvarının qarşısında yerləşdirilsəydi
onun gecələr par-par parıldayan
çilçırağı şəhərə
yaraşıq verərdi.
Bakının rəmzi
üç alov qüllələridirsə, Abşeron mənzərəsiyçün
Yel dəyirmanları səciyyəvidir. Köhnə dəyirmanın
qarşısındakı meydançada bir neçə rəngbərəng
yel dəyirmanları qoyulsaydı, bu da şəhərin
maraqlı guşələrindən olardı.
Meksikanın paytaxtı
üç böyük rəssam Orasko, Rivyera və Sikeyrosun
iri şəhər divarlarında çəkilmiş möhtəşəm
freskalarıyla məşhurdur. Bakıda bir neçə
belə pəncərəsiz iri sal divarları olan binalar var - Cəfər
Cabbarlı meydanında Neft İnstitutunun divarı.
Dövlət Arxiv İdarəsinin fasadı, Cavid prospektində,
Üzeyir Hacıbəyli küçələrində iki evin
belə böyük divarlarına Sultan Məhəmmədin
miniatürü, Səttar Bəhlulzadənin, Toğrul Nərimanbəyovun,
Tahir Salahovun dəfə-dəfə
böyüdülmüş tabloları əks olunsaydı bu,
şəhərimizi necə də bəzəyərdi.
"Dağüstu park" və
"Dənizkənarı bulvar" kimi rus dilindən kalka
edilmiş ifadələrin əvəzinə, Şəhidlər
dağı və Sahil bulvarı deyilsəydi dilimizə daha
uyğun olardı. Şəhidlər dağı ikimənalı
ifadədir. Həm şəhidlərin dəfn
olunduğu Dağ kimi, həm də Qara Yanvarın
xalqımızın ürəyinə çəkdiyi dağ
kimi.
Yeri gəlmişkən, dəfələrlə
qaldırdığım bir məsələni də bir daha səsləndirmək
istəyirəm. Şəhidlər dağında keçmiş
"Drujba" restoranının yerində "Şəhidlər
muzeyi"nin yaradılmasını nəzərdə
tuturam. Bu muzeydə xalqımızın
başına ən azı XX əsrdə gələn müsibətlər
1905, 1918 (mart), 1920 (aprel), 1937, 1990 (Qara yanvar) günlərində
baş verən faciələr əks etdirilərdi. Muzeyin qarşısındakı pilləkənlərdə
terroristlər tərəfindən partladılmış
avtobusun və metro vaqonunun, tank tırtılları altında əzilmiş
alimləri aparan maşının, gülləbaran edilmiş
təcili yardım arabasının, qəzaya
uğramış dikuçarın (helikopterin) modelləri yerləşdirilə
bilərdi. Muzeyə gələnlər müxtəlif
eksponatlar, fotoşəkillər, videolar vasitəsilə Qara
Yanvarın dəhşətləriylə tanış
olardılar. Muzeydə Heydər Əliyevin 21
yanvarda Moskvada daimi nümayəndəliyimizdə tarixi
çıxışı da səsləndirilməli və
ekranda göstərilməlidir.
Şəhərdə
Xocalı qətliamını əks etdirən guşə
olmalıdır. Xocalı soyqırımı o qədər
müdhiş və görünməmiş qəddarlıqla
törədilmiş cinayətdir ki, onu adicə ənənəvi
heykəllər vasitəsilə əks etdirmək böyük
təsir gücünə malik olmaz. Mən bu memorialı
belə təsəvvür edirəm: İri bir sahədə
uçurulmuş, yandırılmış,
dağıdılmış evlərin xərabələri,
şüşəsiz pəncərələr,
qoparılmış qapılar, yarıuçuq divarlar...
Haçansa bu tar-mar olmuş şəhərdə
yaşamış adamların mənzil və məişət
əşyaları - param-parça olmuş ev
avadanlığı, şkaflar, masalar, kətillər, buz
dolabları, televizorlar, çilik-çilik olmuş
güzgülər, sınıq qab-qacaq, qan ləkəli
uşaq oyuncaqları, yarıyanıq körpə beşiyi, əzilmiş
samovar, qazanlar bütün sahəyə səpələnmişdir.
Müəyyən yerlərlə küllükdən
hələ də tüstü süzülür və bu
qorxunc mənzərə ara-sıra avtomat atəşlərilə,
gülləbaranla, ağlaşma və iniltiylə, fəryadlarla,
azan və qəmli muğam səslərilə müşayət
olunur. Bu mənzərə və səs
kompozisiyası yüksək zövqlə və
ölçü hissini itirmədən yaradılsa, nadir tarixi
şəhadət kimi böyük təsir gücünə
malik olar.
Amma, əlbəttə, şəhərimizi
yalnız matəmgaha çevirmək də olmaz. Tarixi
yaddaşımızı unutmadan və unutdurmadan şanlı
hadisələri də əbədiləşdirməliyik.
Məsələn, Qurd qapısı səmtində
1918-ci ilin sentyabrında Bakının azad olunmasına aid dairəvi
panorama qurula bilər.
Böyük bir sahədə
Azərbaycanın müxtəlif bölgələrini, təbiət
mənzərələrini, şəhərlərini, tarixi və
memarlıq abidələrini əks etdirən maketlər şəhərciyi
yarana bilər.
Uşaqları əyləndirməkçün
möcüzələrlə dolu Təpəgöz
mağarası və onun nağıllarımızdan
çıxan personajları maraq oyadar.
Nağıllarımızdakı "Gül qəh-qəh
xanım" adlı əyri güzgülər salonu və s. əyləncə
yerləri də hər yaşda insanları cəlb edər.
Bu cəhətdən İçərişəhər
xüsusilə turistlərçün cəlbedici ola bilər. Məsələn,
burda dükanların qabağında Məşədi
İbadın və Hacı Qaranın paralondan yaranmış
mulyajları qoyula bilər. Məşədi İbad
dükanında hər şey simvolik olaraq dəyərindən
daha ucuz, Hacı Qara dükanında dəyərindən bir az baha satıla bilər. Müəyyən bir
yerdə köhnə Bakının məşhurları -
Qoçu Nəcəfquludan (keçisilə bir yerdə) hambal
Dadaşa qədər, əfsanəvi pəhləvan Saleh
Süleymandan meyxanaçı Lotu Cabbara qədər, milyonçular
və dərvişlər, hamamçılar və tacirlər,
falçılar və oyunçular konkaların və
faytonların, zorxanaların və kəndirbazların fonunda
canlandırıla bilər.
Bir köhnə təklifimi də
yenidən irəli sürmək istəyirəm. Qız
qalasının yanında hələ də istifadəsiz qalmış
hamam ənənəvi milli xalq tamaşalarımız
üçün ideal məkandır. İçini
gördüyüm bu hamamda iki iri salon var. Birində tamaşa
ortada - xəznədə göstərilə bilər,
tamaşaçılar isə dövrəsində əyləşər.
İkinci salonda tamaşaçılar ortada yerləşər,
tamaşanı isə qıraqlarda qurmaq olar. Bu çox maraqlı rejissor fantaziyalarına qida verər.
Burada ənənəvi xalq
tamaşalarımızın - Orta oyunu, Qaravəlli,
Kilimarası, Şəbeh tamaşalarının estetik prinsipləri
əsasında milli xalq teatr sənətimizi bərpa edə
bilərik (məsələn, Qərb teatrlarından fərqlənən
Turkiyədə Qaragöz Teatrı, Yaponiyada Kabuki və No
teatrları kimi). Məhz bu teatr estetikasında Şekspirdən Mirzə Fətəliyəcən,
Qoqoldan Mirzə Cəliləcən, Caviddən Brextəcən
ən müxtəlif Azərbaycan və dünya
dramaturqlarının əsərlərini milli xalq
tamaşaları üslubunda qurmaq olar.
Əgər Üzeyir
Hacıbəylinin yaratdığı Muğam operası
dünyada analoqu olmayan yeni bir janr idisə, belə bir xalq
tamaşaları da orijinal səhnə estetikasının
örnəyi kimi teatr aləminə yenilik gətirər. Teatr salonu rus
və ingilis dillərinə tərcümə sistemilə təchiz
olunsa, əminəm ki, bu orijinal teatr əcnəbi qonaqları
da cəlb edər.
Məni
düşündürən məsələlərdən biri
də Bakının toponimikası, şəhərin müxtəlif
bölgələrinin adları və şəhərimizdəki
mehmanxana, dükan, restoran adlarıdır. Onu demirəm ki, yeri gəldi-gəlmədi
bütün dükanları, nədənsə, market
adlandırmaq dəb düşüb və hər şeyin demə,
dünyası varmış: "Sabun dünyası",
"Kağız dünyası", nə bilim nə
dünyası.
Təzə bazar
yaxınlığında Qarışıq mallar
dükanının adı "Gələrsən görərsən"dir.
Bu, tariximizin şanlı bir səhifəsini yazmış məşhur
"Gələssən, görəssən" qalasına təhqirdən
başqa bir şey deyil. Bir vaxt bir restoranı hətta Möminə
Xatun adlandırmışdılar, bu da ən əcaib bir təşəbbüs
idi. Deyəsən, sonra kimsə
başlarına ağıl qoydu, dəyişdilər. Bütün bu "Kleopatralar", "Monte
Kristolar". "Madonnalar", görəsən,
hansı xalqın şəhərinə məxsusdur? Nədən Əlincə, Niyal, Ərk,
Çıraq, Gülüstan və başqa
qalalarımızın adlarını restoranlara, şadlıq
evlərinə yox, məsələn, metro dayanacaqlarına, parklara,
meydanlara qoymayaq? Qış bulvarı kimi məntiqsiz
ad daşıyan bulvar niyə Füzuli bulvarı adlanmasın
ki, burda şairin heykəli də ucalır. Parklarımızdan biri "Durnalar" parkı
adlansa və burada Vaqiflə Vidadinin qoşa heykəlləri
ucaldılsa bunun nəyi pisdir. Qoşa heykəl
demişkən, Qaçaq Nəbiylə Həcərin, Əlibəy
Hüseynzadəylə Əhməd bəy Ağaoğlunun
qoşa heykəlləri də qoyula bilər. Eləcə
də beş Cümhuriyyət liderinin
Əlimərdan bəy Topçubaşovun, Məhəmməd
Əmin Rəsulzadənin, Fətəli xan Xoyskinin, Nəsib bəy
Usubbəylinin, Həsən bəy Ağayevin birlikdə heykəlləri.
Oturub söhbət etdikləri şəkildə.
Geniş prospektlərimiz Atabəylər,
Səfəvilər, Şirvanşahlar adlarını
daşıya bilər. Heç bir şey ifadə etməyən şəhər
rayonlarına nə bilim neçənci mikrorayon deməkdənsə,
Təbriz, Savalan, Borçalı, Qarayazı, Zəngəzur,
Göyçə, Dərbənd, Kərkük, İqdır
adları qoysaq, tarixi yaddaşımız üçün daha
nəcib bir xatırlatma olmazmı?
Və nəhayət, ən
böyük arzum: Qarabağ bulvarıyla Cıdır
düzü meydanının kəsişdiyi yerdə
torpaqlarımızın azad olunması şərəfinə
ucaldılmış Zəfər tağını görmədən
dünyadan getmək istəməzdim.
9 iyul 2019
ANAR
Ədəbiyyat qəzeti.- 2019.- 13 iyul.- S.2.