Biz aktyorlar həmişə yeni obraza başlayanda daxilən
sıfırlanırıq...
"Dördüncü
divar" layihəsinin qonağı Gənc
Tamaşaçılar Teatrının gözəl və
maraqlı aktrisa Zemfira Əbdülsəmədovadır
- Zemfira xanım,
orta və yaşlı nəsil aktyorları bir qayda olaraq
Stanislavski sistemi ilə işləyirlər. Sizin iş
metodunuz, təliminiz maraqlıdır.
- Tamaşadan və verilən
tapşırıqdan asılıdır. Mənim ən
xoşladığım təlim Meyerxold təlimidir.
Amma tamaşada elə hissələr olur ki,
onları mütləq Stanislavski sistemi ilə oynamaq lazım gəlir.
Sizə deyim ki, Stanislavski sistemi artıq unudulmaq
üzrədir. Gənclər daha
yüngül, daha ekstremal təlimlərə
üstünlük verirlər. Həm də sistem
özü bir az köhnəlib.
- Amma bu köhnəlmə
ilə bağlı etiraflar indilərdə özünü
büruzə verməyə başlayır...
- Elədir. İndiki gənclər
daha maraqlı, daha oyun xarakterli tamaşalara üstünlük
verirlər. İnternetin də burda rolu az
deyil. Dünyada o qədər yeni oyun
qaydaları, təlimlər çıxıb ki, gənclər
onları izləyəndən sonra gəlib bizdə köhnə
qaydaları görəndə vəziyyət bir qədər
başqalaşır. Amma nə qədər
köhnəlsə də, mən bu sistemi sevirəm. Ona görə ki, Stanislavski təlimi hisslərin
korşalmasına imkan vermir, aktyoru diri saxlayır, ölməyə
qoymur.
- Nəsir Sadıqzadənin tələbələri həmişə
fərqlilikləri ilə seçiliblər. Siz də Nəsir müəllimin tələbəsi
olmusunuz. Onun özəlliyi nədə idi ki, bunu tələbələrinə
də ötürə bilib?
- Nəsir müəllim ilk
baxışdan təkəbbürlü, heç kəsi bəyənməyən
adam təsiri bağışlayırdı.
Amma əslində elə deyildi. O, pedaqoq
kimi çox yaxşı pedaqoq idi. Ostrovskinin
"Cehizsiz qız", Molyerin "Gülünc ədəbazlar",
İlyas Əfəndiyevin "Məhv olmuş gündəliklər"
əsərlərini olduğu kimi qururdu. Yəni
fərqli janrda olan pyesləri tələbələri ilə
işləməyi çox xoşlayırdı. Əziz Nesini çox sevirdi. Onunla
rəfiq idilər, məktublaşırdılar. Nəsir müəllim çox savadlı, peşəkar,
novator rejissor və pedaqoq idi.
- Nəsir müəllimin
novatorluğu nədə idi?
- Bu sadaladıqlarım onun
tamaşalara olan münasibəti idi. O, Əziz Nesinin "Bir
iş gör, Met" pyesində Keer rolunu mənə
vermişdi. Keer cavan bir oğlanla bir-birlərini
sevirlər. Amma onlar həmişə uçmağa, kəpənək
kimi azad olmağa can atırlar. Nəsir müəllim həmin
tamaşada mənə dedi ki, sən elə bir paltar geyinməlisən,
o paltarın düyməsi olmasın. Çünki
düymə səni həyata bağlayır, nəyinsə
bağlanmasına, qapanmasına işarədir. Mən onun dediyi kimi eləmişdim. Geniş ətəkli, düyməsiz kapron paltar
geyinmişdim. Səhnədə rəqs
etdikcə həmin paltar məni kəpənəyə bənzədirdi,
azadlığı simvolizə edirdi.
Nəsir müəllim səhnələşdirdiyi
əsərə qulluq edən rejissor idi. Əziz Nesinin
əsərlərində özünü kənardan görmək
mümkün olur. Bu baxımdan ədəbiyyatda
Əziz Nesinin, kinoda isə Emir Kustritsanın filmlərini sevirəm.
Onların yaradıcılığında hər
nə varsa açıq-aşkar olur. Xüsusən
kənd mövzularını çox qabarıq işləyiblər.
- Kustritsanın
hansı filmlərini daha çox bəyənirsiniz?
- Kənd
mövzularında olan bütün filmlərinə
baxmışam. "Anderqraund" filmini
çox sevirəm. Bilirsiniz, elə
mövzular var ki, biz onlar üçün
özümüzü qapalı saxlayırıq. Özümüzə məxsus olan şeyləri
göstərmirik ki, başqaları bizim haqqımızda nəsə
deyər, başqa cür düşünər. Amma
Kustritsanın filmlərində insan xarakterinə məxsus, cəmiyyətə
aid alt qatlar üzə çıxır. Kustritsa
həyatı o qədər də ciddiyə almır. Nəsir müəllim də təxminən bu cür
üsuldan istifadə edirdi. Nəsir müəllimdən
sonra biz Vaqif Abbasovla işlədik. Bizi
Şəki Teatrına həvəsləndirən də Vaqif
müəllim oldu.
- Zemfira xanım,
bu mərhələni bir az konkretləşdirək.
Gənc, şəhərdə böyümüş, teatr təhsili
almış qızı Şəki Teatrına aparan nə səbəb
oldu?
- Vaqif müəllim səhnələşdirdiyi
əsəri bizə öz işi ilə göstərdi. Bilirsiniz, o, teatra sevdalı insan idi. Biz bildik ki, düz yol budur. Bizə heç kim
demədi Şəki Teatrına gedin. Biz dörd
ay Vaqif müəllimlə işlədik. Tamaşanı
təhvil verdik. Həmin vaxt o, xəstə
idi. Biz ona qulluq edirdik, başına
fırlanırdıq, həm də tamaşanı qururduq.
Elə bilin ki, bir ailə kimi birlikdə idik.
O, rəhmətə getdi, biz tələbələri onu dəfn
etdik. Sonra mən, Ayşad və Ələkbər
Şəkiyə yollandıq.
- Şəkinin o vaxtkı mənzərəsi necə
idi?
- Şəki bizim digər
rayonlarımızdan çox fərqlənir. Çox
nostalji şəhərdi. İnsanları
baməzə, təbiəti isə bir başqadır. Hərdən mənə elə gəlirdi ki, Şəkidə
günəş yoxdur. Oranın qəribə,
yaradıcı ab-havası vardı.
- Zemfira xanım,
Şəki Teatrında Hüseynağa Atakişiyevlə
işləməyə başladınız. Sizcə,
Hüseynağa müəllimin özəlliyi nədə idi
ki, bu günə qədər də o unudulmur, yaradıcı
insanlar ondan bəhs edirlər?
- Məsələ burasındadır
ki, hər bir rejissor aktyoru öz işinə
inandırmalıdır. İnandırdıqdan
sonra əsl aktyor ona Allah kimi baxacaq. Hüseynağa
müəllim həmişə mənim üçün əlçatmaz
varlıq olub. O, bütün məktəbləri
özündə birləşdirən rejissor idi. Stanislavskini,
Meyerxoldu, Çexovu və digərlərini anlaya bilməyən
insanlar Hüseynağa müəllimi anlayırdı. Və işin ən maraqlı tərəfi o idi ki,
Hüseynağa müəllim çox şey
danışmırdı. O, iki-üç kəlmə ilə
aktyora başa salırdı ki, sən səhnədə
hal-hazırda filan qəhrəmansan.
Səhnəyə qoyacağı
tamaşanı özü üçün tam hazır edəndən,
ana xətti tapandan sonra onu aktyorlara təqdim edir, səhnələşdirməyə
başlayırdı. Və səhnədə çox sadə üsullarla
tamaşanı aktyora izah edirdi. Çünki
dediyim kimi, əsəri artıq özündə həll edib
sonra təqdim edirdi. Hüseynağa müəllim
mütaliəni çox sevirdi. Biz nə
vaxt Gülşad xanımgilə gedirdik, Hüseynağa müəllimin
əlində kitab görürdük. Bizim ədəbiyyatı,
ingilis, rus ədəbiyyatını mütaliə edərdi.
Bir dəfə mən səhv etdim. Ona dedim
ki, Dostoyevski ancaq ağlamaqdan bəhs edir. Mənə dedi ki, sən
onu yaxşı oxumamısan. Doğrudan da, mən Dostoyevskinin əsərlərini
diqqətlə oxuyandan sonra başa düşdüm ki, düz
deyib.
Hüseynağa müəllim,
teatr qanunlarını çox yaxşı bilirdi. Tamaşa
zamanı ona nə rəssam, nə bəstəkar, nə də
tərtibatçı lazım idi. Ona bir
aktyor lazım idi ki, onunla səhnədə ideyalarını
yerinə yetirsin. O, saxta intellektuallığı sevmirdi,
amma fenomenal insan idi.
- Aranızda
usta-şəyird münasibəti vardı?
- Bu, sonradan yarandı. Teatra
ilk dəfə gələndə mənə qız deyirdi.
Məşq zamanı "qız, keç o tərəfə,
qız burda dayan" - deyirdi. O zaman mənə
adımla müraciət etməsi haqqını hələ
qazanmamışdım. "Romeo və
Cülyetta" tamaşası bitəndən sonra artıq mənə
Zema deməyə başladı. Ondan sonra
bildim ki, müəllimim məni qəbul etdi.
- Xeyli müddət
Şəki Teatrında işləmisiniz. Əyalət
teatrının irəliləyən müvəffəqiyyətinin
şahidi olmusunuz. Amma bəzi istisnaları
çıxsaq, əyalət teatrları həmişə
paytaxt teatrlarına uduzublar. Sizcə, bu uduzmanın, birgə
addımlaya bilməmənin səbəbləri nələrdi?
- Uzaqlıq və
tamaşaçı auditoriyasının azlığı. Mən həmişə tamaşaçı
auditoriyasına arxalanmışam. Mənim
indi deyəcəklərim Şəki Teatrına aid deyil.
Çünki Şəkinin ab-havası,
yaradıcı atmosferi onu uğurlu edə bilmişdi. Amma başqa əyalət teatrları Şəki qədər
uğur qazana bilmədilər. Bəlkə
də rejissor yoxluğu buna səbəb oldu. O vaxt Şəki
Teatrının qalxmasında rol oynayan rejissorlar əsasən
Moskvanın yetirmələriydilər. Ümumiyyətlə,
açıq etiraf edək ki, biz o qədər də teatral
xalq deyilik.
- Bir neçə
teatrın aktrisası olmusunuz. Özünüzü ən
çox harda rahat hiss etmisiniz?
- Gənclər Teatrında. Onu həmişə demişəm, deyəcəm də.
Şəki Teatrı mənim üçün məktəb
idi. Səhvlə, düzlə oranı
keçdim, bitirdim. Teatr adlı xəstəliyə
tutulandan sonra Hüseynağa müəllimin timsalında bildim
ki, teatr nə deməkdir. Ona qədər
anlamırdım. Şəki Teatrından gələndən
sonra Hüseynağa müəllim məni hələlik
Musiqili Komediya Teatrına yönləndirdi ki, işsiz
qalmayım. İki il Vaqif
İbrahimoğlu ilə işlədim.
- Aktrisa kimi Vaqif
İbrahimoğlunun "Yuğ" Teatrı estetikasına da
cavab verirsiniz. Sizi öz teatrına cəlb etməməsi
təəccüb doğurur.
- Bəlkə də, Vaqif müəllim
məni öz teatrına tərəf çəkəcəkdi.
Amma Gənclər Teatrının
açılması buna mane oldu. Həm də
mən artıq Hüseynağa müəllimə
sevdalıydım. Təməlim artıq
Şəki Teatrında müəllimim tərəfindən
qoyulmuşdu. Vaqif müəllimin
estetikası mənə yad gəlirdi. Onun
yolu da maraqlı yol idi, amma mənim yolum deyildi. Mən Gənclər teatrının
açılmasını gözlədim, açılan kimi də
ora getdim. Ordan sonra isə Gənc
Tamaşaçılar Teatrına gəldim. Bu teatrda da Bəhram Osmanov kimi rejissorla işləmək
şansı qazandım. Bəhram müəllim
olduqca dərin və yaxşı rejissordu. Yəni fərqli rejissorlarla işləyərək fərqli
estetikalardan keçmişəm. İllər
ərzində yığdıqlarım indi mənə
çox köməklik edir. Amma yenə də
axır vaxtlar narahatam.
-
Narahatlığınız hiss olunur. Nədən
narahatsınız?
- Qorxuram ki, nələrsə bitər,
istifadə etdiyim texnika təkrarlana bilər. Axır
vaxtlar çox yoruluram. Seriallara çəkilmək
istəmirəm. Amma məcburam. Bəzən seriallarda elə epizodlar olur ki, onu film səviyyəsində
edirəm. Amma bunu davamlı edə bilmirəm.
Çünki bu tək məndən yox,
rejissordan, işıqdan, geyimdən, qrimdən və digər
bu kimi məsələlərdən asılıdır. Bəzən bir günə iyirmi dörd epizod çəkilir.
Artıq o gücü özümdə hiss etmirəm. Mən istəmərəm ki, bir epizod yaxşı
olsun, o biri ondan zəif.
- Sizcə, niyə
bizdə seriallara yaradıcı münasibət yoxdur?
- Bu, birinci növbədə,
maddiyyata bağlı məsələdir. Nəzərdə
tutulan məbləğ serialda zəhməti keçən hər
bölməyə lazımi səviyyədə paylansa, məsuliyyət
birəon qalxar. Hətta daha çox.
Maddiyyat az olduğu üçün məsuliyyət
hissi yoxdur. Hərə öz işini necə gəldi
yola verir.
- Yəni
yaradıcı proses olsa, serialda, kinoda, teatrda məsuliyyətli
iş prosesi baş tutar?
- Yox, teatr fərqlidir. Burda
səhv buraxdın (gülür). Teatr
başqadır. Əsl aktyorun teatrsız
yaşaması mümkünsüzdür.
- Axı
teatrın sirri nədədir ki, soyuqda, istidə və sair
çətinliklərdə belə, sizi ordan uzaqlaşmağa
qoymur?
- Biz aktyorlar həmişə yeni
obraza başlayanda daxilən sıfırlanırıq. Mən
də nə dərəcədə sıfırlanmağı
bacarıram bunu ancaq iş prosesində bilmək olur. Bu daha çox əsərin yükündən,
rejissordan, tərəf-müqabilindən də
asılıdır. Bu filmdə də belədir,
teatrda da. Amma çalışıram ki, həmişə
sıfırdan başlayım.
Bəlkə də bir az banal səslənəcək.
Amma üç saatlıq tamaşada aktyor səhnəyə
çıxanda aclığı, soyuğu, istini, bütün
xəstəliklərini unudur. Həmin üç saatda
aktyor bütün məhrumiyyətlərini unudub xoşbəxt
ola bilir.
- Xoşbəxtliyi
yaşadan hansı hisslərdir?
- Xoşbəxtlik ondadır ki, aktyor
səhnədə heç kimin edə bilmədiyini edir. Səhnə onun olur. Və səhnə aktyorun
azad ola biləcəyi yeganə yerdir. Aktyor bir gün səhnədə kral, o biri gün
kraliça olur. Və yaxud da nə vaxtsa
arzuladığı, amma ola bilmədiyi
peşə sahibi olur. Yəni səhnədə
ixtiyar aktyorun əlində olur.
- Üç saat
bütün bunlara bəs edir?
- Bəs edir. Aktyor
üç gündən sonra yenə həmin obrazları ləzzətlə
ifa edəcək.
- Onda belə deyək
də, aktyor olmaq həm də insanın çata bilmədiklərinə
çatmaqdır...
- Səhnə aktyorun xəyallarının,
arzularının təcəssümüdür (kövrəlir).
- Niyə kövrəldiniz?
- Ona görə ki, vaxt çox tez
gedir. Çox az qalıb. Hələ
ki enerjim var. Ona görə də daha çox şeylər etmək
istəyirəm. Qismət. Bilmək olmaz, məni hələ qarşıda nələr
gözləyir. Amma inanıram ki, hər
şey yaxşı olacaq. Çox şeyləri
eşitmək, hansısa polemikalara girmək istəmirəm.
Susmağım, təmkinli olmağım mənə
rahatlıq gətirir. Bəzən mənə
deyirlər ki, sən üzüyolasan. Amma əksinə,
mən elə insan deyiləm. Üzüyola
olsaydım, bu qədər işin öhdəsindən gələ
bilməzdim. Üzüyola olsaydım
çoxdan kənara çıxmışdım. Mənə teatrda da, kino sahəsində də
münasibət yaxşıdır. Ona
görə də hansısa ambisiyalara görə münasibəti
korlamaq istəməzdim.
- Aktyorun istəyi
yalnız rol ola bilər də...
- Bəli. Rol da mənə
verirlər. İşlədiyim teatrda
hamıdan razıyam. İstər tərəf-müqabillərimdən,
istərsə də rejissorlardan heç bir
narazılığım yoxdur. Yaxşı aktyor olmaqla
iş bitmir. İmkanlarımızı öz
tamaşalarında realizə edə bilməsi
üçün biz aktyor kimi rejissorlara ancaq kömək edə
bilərik. Bütün yaradıcı proses tək mənimlə
və ya digər aktyorlarla həll oluna bilməz.
Tanrının məni
imtahana çəkdiyi günlər də olub,
mükafatlandırdığı günlər də. Uşaqlarıma,
ailəmə həsr etdiyim ayların, illərin
mükafatını mən indi alıram. Buna
görə də Allahımdan razıyam. Mən
bu sənəti çox sevdiyim üçün Allah mənə
bu günləri qismət edir. Uşaqlarıma lazım
olan vaxt onların yanında ola bildim.
İndi onlar sarıdan bir az rahatam.
-
Tamaşaçılar sizi "Pərdə" filmindən
daha çox tanıdılar.
- İnşallah "Pərdə
- 3" də olacaq. Emil Quliyev çox istedadlı rejissordu.
Bəlkə də kino sahəsində yeganə
rejissordu ki, onunla işləməyi çox istəyirəm.
Hələ ki başqa rejissor yoxdur. Bu gün çəkilən filmlərimizin əsas
problemi ondan ibarətdir ki, biz onları mövzu
baxımından qlobal arenaya çıxara bilmirik. Qısametrajlı filmlərimiz xarici festivallara gedir,
mükafatlar alırlar. Çünki orada
dünyəvi fikirlər tamaşaçıya
çatdırılır. "Nar
bağı" filmi də çox yaxşı filmdir.
Amma o filmdə də millilikdən xilas ola
bilməmişik. Digər tərəfdən də
bir çox məsələlər yenə də gedib maddiyyata
çıxır. Bu yaxınlarda
"Çernobıl" serialına baxdım. Ən
xırda detallar belə
yüksək vəsait hesabına gözəl
ekranlaşdırılıb.
- Siz gənc
rejissor Səidə Haqverdiyevanın "Ər quyusu" filminə
də çəkilmisiniz. Bu filmdə də
maraqlı obraz yaratmısınız.
- "Ər quyusu" filmindəki
rolum mənə təklif olunanda sözün doğrusu, bir az ehtiyat etdim. Çünki obraz
rayon qadını idi və mən də rayon ləhcəsində
danışmaqda xeyli çətinlik çəkən adamam.
Sonra aktrisa Ülviyyə Əliyeva mənə ləhcə
ilə bağlı köməklik etdi. O mənə
cümlə-cümlə rayon ləhcəsində
danışmağı öyrətdi. Nəticə
də normal alındı. Bu film Səidə
xanımın kino sahəsində ilk tammetrajlı işi idi.
Film çox səmimi, çox real ssenari əsasında
çəkilib. Səidə xanım o
filmin çəkilişlərində həyat yoldaşı Rəşad
müəllimlə (Rəşad Əhmədzadə - S.Ə.)
bərabər canını qoydu. Səidə
xanım işə çox səmimi, işgüzar və
peşəkarcasına yanaşdı. Ən
əsası isə film qadın rejissor tərəfindən
çəkildiyi, adın ağrısını, əzabını
hiss edə bildiyi üçün alınmışdı.
- Zemfira xanım,
azərbaycanlı aktrisa sənətinin müəyyən
çətinlikləri olmamış deyildir.
- Bizdə aktrisa oımaq o qədər
də asan deyil. Mən bir aktrisa kimi özümə
vaxt və aktrisa üçün tələb olunan maddi məbləği
ayıra bilmirəm. Yaradıcı ortam
üçün rahatlıq yaradan, bədən və ruhun
yorğunluğunu çıxarmaqdan ötrü tələb
olunan şəxsi komfort təəssüf ki, ürəyim istəyən
kimi deyil. Aktrisa kimi mənim qazancım mənim
problemlərimi yerinə yetirməkdə azlıq edir. Əslində isə mən aktrisa kimi rahat
olmalıyam. Bəzən biz
aktrisalığın rəsmini çəkirik.
- Ümumən
yaradıcı qadın kimi sizi ən çox nə sakitləşdirir,
nə rahatlıq gətirir?
- Bütün qayğılardan,
rollardan sıyrılıb öz köşəmdə tək
qalanda rahat oluram. İndi sizinlə
danışıram. Üzərimdə
heç bir rolum yoxdur. Bu da məni
çox sevindirir. Çünki indi qəribə
bir rahatlıq içərisindəyəm. Tamaşalarda
da özümü çox rahat hiss etdiklərim olur. Elə tamaşalar var ki, onları su kimi içirəm,
elələri də var ki, onları mənə zorla
içirirlər.
- Azərbaycan
teatrının gələcəyinə ümidiniz var?
- Var. Yaxşı gənclərimiz
var. Ürəklə deyirəm ki, Gənc
Tamaşaçılar Teatrının özündə
çox yaxşı gənclər var. Sadəcə olaraq
onlara bir az diqqət və qayğı ilə
yanaşmaq, onları sevmək lazımdır. Bizim
teatrımızın, ümumilikdə bugünkü gənc
aktyorlarımızın hamısı fədakar və daxilən
dolu uşaqlardı. Onlar səhnədə
olanda rollarına, tamaşalara canlarını qoyurlar.
- Mütaliəli aktrisasınız.
Kimləri oxuyursunuz?
- Vaqif Səmədoğulunu, Nazim Hikməti
çox sevirəm. Nazim Hikmət bütün cəbhələrdən
yazan şair olub. Onun dediklərini heç kim deməyib, bundan sonra da deyə bilməyəcək.
Anarı indi də oxuyuram. Müasirlərdən
Seymur Baycanı, Orxan Bahadırsoyu oxuyuram. Onun
şeirlərini də səsləndirmişəm.
- Sizcə, insan
öz xoşbəxtliyini nə zaman itirə bilər?
- Kiməsə lazım olmayanda... Mən indi kiməsə lazımamsa, çox xoşbəxtəm. Bu lazımlılığın mütləqliyi, dərəcəsi o qədər də vacib deyil. Əsas odur ki, mən bu lazımlılıq hissiyyatını yaşayım. Ailəmdə, işimdə mən kiməsə lazımamsa, deməli, varam. Xoşbəxtəm.
Söhbətləşdi: Samirə ƏŞRƏF
Ədəbiyyat
qəzeti.- 2019.- 13 iyul.- S.28-29.