Mirzə Ələkbər Sabirin milləti oyatmaq
laylası...
Mirzə Ələkbər
Sabirin yaradıcılığında xalq ruhu, xalq nəfəsi
ilə yoğrulmamış bir dənə də şeir
yoxdur. Onun şeirlərindəki ağrı-acı, dərd-qəm,
göz yaşları içindəki gülüş
şairin millət sevgisinin
pıçıltılarıdır. Sabirin
şeirlərini yalnız millətini və vətənini
Sabir qədər sevən bir şair yaza bilərdi. Şairin bütün misralarının arxasından
bu sevgi boylanır və onu aydın görmək olur.
Mirzə Ələkbər
Sabir xalqın həm özündən, həm də
sözündən böyük ustalıqla bəhrələnmişdir. Onun şeirlərindəki
sözlü ədəbiyyatdan süzülüb gələn
motivləri, hissləri, duyğuları görməmək,
duymamaq mümkün deyil. Onun
yaradıcılıgının ruhuna, iliyinə, qanına
hopmuş xəlqiliyi məhz bunlar yaratmışdır.
Biz örnəyə baxaq:
Şairəm, çünki vəzifəm
budur əşar yazım,
Gördüyüm nikü bədi eyləyim
izhar yazım,
Günü parlaq, günüzü ağ, gecəni tar yazım.
Pisi pis, əyrini əyri,
düzü həmvar yazım.
Niyə bəs böylə bərəldirsən,
a qare, gözünü?
Yoxsa bu ayinədə əyri
görürsən özünü?!
Şair deyir ki, mən hər
şeyi olduğu kimi, doğru-düzgün yazmalıyam. Şeirdəki
xalq ruhu birinci elə bundadır. Xalq heç vaxt yalan danışmır,
qatığa qara demir. Şeir
bütöklükdə bu ruhla yoğrulmuşdur. Şeirin sonuncu iki misrasını oxuyanda "Meymun
baxar güzgüyə, adını qoyar özgəyə"
məsəli yada düşür. Əyri adam
aynaya baxanda özünü görür və gözləri bərəlir,
çünki aynada gördüyü adamın onun özü
olduğunu anlayır.
Sabirin şeirlərində
sözlü ədəbiyyat örnəklərindən bəhrələnmələrə
çox rast gəlinir. Onun "çığırma, yat, ay
toyuq, yuxunda çoxca darı gör!" misrası "Ac
toyuq yuxusunda darı görər" atalar sözünün
Sabirin poetik süzgəcindən keçəndən sonrakı
şəklidir.
Sabir sözlü ədəbiyyatın
yalnız motivlərindən deyil, janrlarından da bəhrələnmişdir.Onun
"Cavan" şeiri beş bənd olub,
bayatı şəklində düzülüb
qoşulmuşdur:
Eyvanımız ucadır,
Nökərlərim
xocadır.
Niyə məndə durmusan,
Mənim haram qocadır?!
Şairin
yaradıcılığında xalq şeirinin digər şəkillərinə
də rast gəlinir. Hətta onun bir laylası da var.
Laylanı analarımız
özləri düzüb-qoşur və körpələrini
yatırtmaq üçün oxuyurlar. Laylaların həzin və
kövrək zümzüməsi olur. Onu da
analar özləri bəstələyirlər. Analar laylaların sözlərinə də,
zümzümələrinə də öz südlərinin
şirinliyini qatırlar. Körpələr
laylanın şirinliyini də, zümzümənin həzinliyini,
kövrəkliyini də duyurlar. Ancaq
ağıllarıyla, düşüncələriylə yox,
hissləriylə, duyğularıyla. Çünki
körpənin ağlı və düşüncəsi hələ
formalaşmayıb. Bəs körpələrin
laylanın sözlərini və zümzüməsini
duyduqlarını nədən bilirik? Axı,
analar layla çalıb zümzümə eləyən kimi
körpələr şirin yuxuya gedirlər. Bunu dönə-dönə
görməmişikmi:
Layla dedim yatasan,
Qızılgülə
batasan.
Qızılgül bağın olsun,
Kölgəsində yatasan.
Balam layla, a layla,
Gülüm layla, a layla.
Mirzə Ələkbər
Sabirin laylası nə şəkilcə, nə də məzmunca
analarımızın laylalarına oxşamır. Bunun səbəbi
sonra açılacaq. Ancaq şeirin layla
olmadığını söyləməyə də kimsənin
haqqı çatmaz. Hər bənddən
sonra təkrarlanan layla misraları onun layla olduğunu aydın
göstərir. Bu şeir "Tərpənmə,
amandır, bala, qəflətdən ayılma" adlanır.
Şair bu şeirlə körpələrə
yox, böyüklərə, "saqqallı uşaqlara"
layla çalır. Bu laylada ana
südünün şirinliyi də, zümzümənin həzinliyi,
kövrəkliyi də yoxdur. Bunların əvəzində
şeir şairin içini göynədən acıyla, bir az da qəzəb və acıqla
yoğrulmuşdur. Onun misraları yatmaq istəyənlərin
gözlərinin yuxusunu qaçırdır, yatanları səksəndirib,
diksindirib oyadır:
Tərpənmə, amandır, bala, qəflətdən
ayılma!
Açma gözünü, xabi-cəhalətdən
ayılma!
Laylay, bala, laylay!
Yat, qal dala, laylay!
Sabir, əslində, millətin
yatıb dala qalmağından ona görə rahatsızdır
ki, başqa millətlər oxuyub, savadlanıb irəli gedir,
biz dala qalırıq. "Dindirir əsr bizi, - dinməyiriz, Açılan
toplara diksinməyiriz; Əcnəbi seyrə balonlarla
çıxır, Biz hələ avtomobil minməyiriz"
misralarını yazan şairin
rahatsızlığının nədən doğduğunu
görmək çox da çətin deyil.
Şair əvvəlcə
yatanları gicitkənlə dalayır, sonra da həmin yerlərin
ağrısını azaltmaq üçün
misralarını yumorla yoğurub, sanki ona qatıq
sürtür.
Yumor Sabir şeirinin ruhuna hopmuşdur. Bu da xalq yumorudur. "Pah atonnan",
"ölübə", "A kişi", "Ax",
"Molla dayı", "A balam", "O nə
qayırıb, de görüm?",
"Mən ölüm", "Aya", "Neyləyim,
ey vay" kimi onlarla söz və deyimləri şair xalqın
ağzından götürüb onların köməyilə
şeirlərini gözəlləşdirmiş,
dolğunlaşdırmış, misraların ruhuna bir az yumor
qatmışdır.
Sabir yatanların yatmasına,
ayılmamasına guya haqq qazandırmaq üçün
dövrün, zamanın haqsızlıqlarını, məşəqqətlərini,
millətin pis gününü açıb göstərir. Şair burada
bir gülləylə iki dovşan vurur. Birinci
dovşan yatanların gözlərini yumub dərin yuxuya getmələri,
olanları görməmələri, dünyadan xəbərsizlikləridir
ki, bunun da hesabına millət geri qalır. Bu dovşanın adı cəhalət və
nadanlıqdır. İkinci dovşan bu
avamlıq və cəhalət dünyasının eybəcərlikləri,
haqsızlıqları, məşəqqətləridir. Xalqı min bir dərdin, bəlanın məngənəsində
sıxan da məhz bunlardır.
Açsan gözünü, rəncü
məşəqqət görəcəksən,
Millətdə qəm, ümmətdə
küdurət görəcəksən,
Qıldıqca nəzər millətə
heyrət görəcəksən,
Çək başına
yorğanını, nikbətdən ayılma!
Laylay, bala, laylay!
Yat, qal dala, laylay!
Şeirin bütün bəndlərinin
ayılmağın, gözüaçıqlığın,
sayıqlığın acısı ilə yox,
yatmağın, yuxulamağın, olanlardan-qalanlardan xəbərsizliyin,
dünyada baş verənləri görməməyin
şirinliyi ilə yoğrulmağının səbəbini
oxucu yaxşı başa düşür. Şair burada
acılıqla şirinliyin yerini özü bilə-bilə dəyişmişdir.
Bu, Sabirin sözü demək
ustalığıdır. Hamı
görür ki, bu da bir yumordur və o, çox yerdə
şairin dadına çatır. Sabir sözünü
çox zaman birbaşa demir, "A qızım, sənə
deyirəm, a gəlinim, sən eşit" məsəlində
olduğu kimi, dolayısıyla anladır, hər şeyi
balabanda qandırır. Şair şeirlərini onu
yaxşı duyanlar üçün yazır:
Bir ləhzə ayıldınsa, qutar
canını, yuxla,
At tiryakını, meyl elə qəlyanını,
yuxla,
İncinsə sağın, ver yerə
sol yanını, yuxla,
İllərcə şüar etdiyin
adətdən ayılma!
Laylay, bala, laylay!
Yat, qal dala, laylay!
Sabir bu şeirində yat deyəndə yatma, yuxula deyəndə yuxulama, gözünü yum deyəndə yumma deyir. Bu üslub da xalqdan götürülmüşdür. Uşaq ağlayanda çox zaman ona kiri yox, ağla deyirlər. Bu fikrimi onun "Çığırma, yat, ay ac toyuq, yuxunda çoxca darı gör", "Pah atonnan, nə ağır yatdı bu oğlan, ölübə!", "Çək başına yorğanını, yat, kişi", "Hər kimin ağı qara isə utansın, a balam!", "Səs salma, yatanlar ayılar, qoy hələ yatsın. Yatmışları razı deyiləm kimsə oyatsın. Tək-tək ayılan varsa da, həq dadıma çatsın" kimi misraları da təsdiqləyir. Göründüyü kimi, bu şeirlərin çoxunda şair yatanları yatmağa çağırır, onların oyanmağını istəmir. Bunlar onun içindəki yanğıdan gəlir. Ürəyinin yanğısını "oyanın", "yatmayın", "gözünüzü açın" sözləri söndürməyəndə, "yatın" deməkdən başqa çarəsi qalmır. Ancaq bu "yatın" sözünü elə deyir ki, min dənə "yatmayın", "oyanın", "gözünüzü açın" kəlməsindən təsirli olur. Çünki burada söz birbaşa gəlinə deyilmir. Şairin üzünü qızına tutub dediklərini gəlin yaxşı başa düşür. O bilir ki, bu sözlər onun ünvanına söylənir. Ona görə də ağıllı, düşüncəli gəlin deyilənlərin heç birini qulaqardına vurmur, onlara əməl eləyir.
Sözünü gəlinə birbaşa yox, üzünü qızına tutub demək Sabirin poetik üslubudur. Şair yatanları ayıltmaq, gözlərini açmaq üçün onlara da bu üsulla acı bir layla çalmışdır:
Göz nurudur uyqu, onu dur etmə gözündən,
Yol vermə məbada çıxa bir
an sözündən,
Amma elə bərk yuxula ki, hətta
get özündən,
Afaqı dutan şurü qiyamətdən
ayılma!
Laylay, bala, laylay!
Yat, qal dala, laylay!
"Yat, qal dala, laylay!"
misrası göyləri başına götürən bir
bağırtıdı, qulaqları cingildədən bir
hayqırtıdı. Buradakı "qal dala" deyimi nə
qafiyə xətrinə, nə gəlişigözəl olduğuna
görə seçilməmişdir. Şeirin
bütün canı bu misradadır. Beş
bənd şeirin hamısı bu misranın başına
dolandırılmışdır. Bu misraları eşidib
oyanmayanların qulaqlarının dibində top da atılsa,
xeyri olmayacaq!
Bu yerdə sovetlər dönəmindəki
televiziya verilişlərindən yadımda qalmış bir səhnə
gözlərim önündə canlandı. Söhbət qulaq qafiyəsindən
düşəndə danışan adam
xalx və qalx sözlərini dönə-dönə təkrarlayıb
deyirdi ki, bunlar çox gözəl qulaq qafiyələridir. Mən
əminəm ki, o adam bu sözləri təkcə
qulaq qafiyəsi kimi seçməmişdi. Bu
sözlər xalqı oyanmağa, gözünü
açmağa, boynundakı boyunduruğu, qolundakı
qandalı görməyə çağırmaq
üçün onun əlinə göydən
düşmüşdü. Axı o vaxtlar
söz deməkdən çətin heç nə yoxuydu.
Ona görə sözü çox zaman rəmzlərlə,
sətiraltı mənalarla deyirdilər.
Sabirin "Yat, qal dala,
laylay!" misrası ilə "xalx-qalx" qulaq qafiyələrinin
seçimində və deyimində güdülən məqsədlər
bir-birinin eynidir. Onlar mənaca da çox
yaxındırlar.
Mirzə Ələkbər
Sabirin "Tərpənmə, amandır, bala, qəflətdən
ayılma" şeiri gözəl bir layladır, lakin körpələrə
yox, böyüklərə layladır. Şeirin
bütün bəndlərinin ilk iki və ya üç
misrasının boyca layladan uzun olması da məhz
böyüklərin boyuna biçilmişdir. Hər kəsin
laylası da boyuna və yaşına uyğun olmalıdır.
İslam Sadıq
Ədəbiyyat qəzeti. - 2019.- 27 iyul.- S.9.