İçimin sükutuna
ayrılıq yağır
sənsizlik havasından...
***
Bu ilin yazı da mənə
qış kimi.
Havası ruhumu heç oxşamadı.
Ruhumun qanadı
elə sızladı
bilmədim nələr
yad, nələr doğmadı.
İçindən yeyilən
ağaclar kimi
nə vaxtdı
özümü özüm
yeyirəm.
Mənə oxşamadı
məni yeyənlər
mən gözü
doymazın biri deyiləm.
Quşun cəh-cəhi
də ovutmur məni,
sönür bahar ətri ağrılarımda.
İllərdi mənimlə
yol gələnlərim
vər salıb
dərdlərin sarğılarında.
Günahı özüməm,
gümanı özüm,
mən özüm-özümə
nə deyəsiyəm?
Çölündən yeyənə
nə var dinməyə
içindən yeyənə
can verəsiyəm.
Tənhalığım
Bu payız
havası üşüdür
məni.
Günlər də soyuyub aramız kimi -
qolun qollarıma
dəymir haçandı,
əlim əllərinin
intizarında.
Yüz ildi, min ildi ayrı kimiyik.
Nəfəsin isitmir üzümü daha,
donub dodaqlarım,
... kəlmələr donub,
baxışım üşüyür
yanaqlarında.
Qapının zəngi də susur nə vaxtdı.
Hər addım səsinə diksinirəm mən.
İçimdə bir zindan ağırlığı
var,
gecənin sən -
yoxluq tənhalığında...
Sükut məqamı
Bu günlərə
bir inam,
sabaha güman
yoxsa,
məni qorxudan günlər
dünənkindən lap çoxsa,
arzuların, xəyalın
tam sükut məqamıdı.
Demək dayanıb həyat.
Demək yoxam bu saat.
Sükut
Qaranlıq gecələrin
qara sevdalarında
yenə sərxoş
küləklər
üst-başımı arayır.
Nə gecəyə
Ay doğur,
nə də bağlı qapılar
bir anlıq
aralanır.
Bu gecəki sükutda
kimsə könül
qapısın
üzümə açacaqsa,
kimsə "gəl,
gəl" - söyləyib,
gözümə baxacaqsa,
halından sərxoş
külək
bir anlıq
dayanacaq,
sükut da dağılacaq.
Milyon-milyon insanın
hərəsində bir ürək,
hər ağızda
bir dua,
hər ürəkdə
bir dilək...
Sən hardasan,
görəsən
Dünya çönüb,
biləsən...
Hər yer bomboş, qapqara,
zülmətdə işıq
ara.
Yolun çıxıb
yolluqdan,
döyülmür qapın
daha,
hamı yığışıb
gedib,
hamı üzü
sabaha...
Nə uzaqdan səs gəlir,
nə yaxından
hənirti.
Nə dünəndən
xəbər var,
nə bu gündən görüntü.
Dünya çönüb, biləsən.
Boş evinin içində
çarxın dönüb,
deyəsən...
Səhərin müjdəsi
gecədən qara
Dostlar da seyrəlir, zaman da qaçır,
təklik qalanlara
bir dərd olacaq.
Xoş səslər
kəsilir qulaqlarımdan,
üzümün istisin donlar vuracaq.
Bilməm, sabah bizi nələr gözləyir.
Səhərin müjdəsi gecədən
qara.
Gündüz yollarımı özüm
gedirəm.
Gecələr bəs bizi aparır
hara?
Həm yaşamaq ağır, həm itki ağır.
İnsan neçə kərə ölüb-dirilər?
Hərə öz dərdini ağlayır indi.
Sənin öldüklərin kimə
bilinər?
Mənim dostlarım
da dərd dəlisidi,
kimdə nə dərd görsə çəkər özünə.
Nədən öldüyünü
bilsinlər deyə,
infarktın şəklini
salar üzünə.
Addımlar
Otaqdan başlayan
addımlar
günbəgün uzaqlara gedər,
ilbəil yaxınlara
qayıdar.
Sonda evə,
nəhayət, otağa
dönər...
Son dəfə atılan addımlar
daş kimi yerə düşər
və addımı
bitən adam
çiyinlərdə gedər...
Atama
Soldu uşaqlığın o son bənizi.
Bu da son ayrılıq, uzun bir həsrət.
Kimin yaddaşında nə qaldı, bilməm.
Mənim yaddaşımda ən son sükunət.
Səssiz otaqların divarları lal.
Nə kövrək baxış var, nə çağrış,
nə səs.
Bu boş
otaqların havası hanı?
Qeybəmi çəkildi sonuncu nəfəs?
Neylədim, bu dəfə dinmədin. Susdun.
Daha mən halını bilməyəcəyəm.
Alıb əllərini
alıb əlimə,
əlindən, üzündən
öpməyəcəyəm.
Ötürüb illəri, gəldi son gecə.
Son divar uçuldu, son dayaq itdi.
Səhrada dolaşan
sərsər kimiyəm,
Arxamda kim qaldı? Güvəncim bitdi...
Qaralan yollar
Xəzana bürünən
yolların,
qüruba uzanan yolların
sonunda
evlər qaralar,
küçələr qaralar,
şəhər qaralar,
həyatı sönmüş
adamlar kimi...
***
Buludlar qaralar göy üzündə,
yuvasız quşların
səsi kəsilər
qaranlıqda.
Ölü sükuttək
qaralan yolların
sonunda kim var,
nə var?
Sonu varmı bu yolların?
Bilinməz.
İzlərsiz solan yollar,
sonu qaralan yollar,
getdikcə daralan yollar,
adamsız yorulan yollar,
yolda qırılan
yollar
məni Romaya aparmaz,
məni sənə
çatdırmaz...
***
Aysız, ulduzsuz
gecələrdə
qaranlığa bələnən
yollar
addım səsini
udar.
Udar səni qaranlıq qarışıq.
İzlər bilinməz
zülmət gecələrdə.
Yer qara,
göy qara.
Bir qara boşluq uzanıb
görünməz yollara...
Parıldayan yollar
Şüşəli binaların
yanından,
yaşıllıqların arasından
keçən yollar
iz saxlamaz.
Par-par parıldayan
yollar,
məni mənə
aparmaz.
Hamar yollar
sütunlu binalarda
mərtəbələrə qalxar,
qalxar...
Ordakılar
ancaq özlərinə
baxar, baxar...
Bizdən çox-çox uzaq xəyallara dalar.
Biz yoxuq o yollarda,
biz yoxuq o mərtəbələrdə.
Biz yoxuq o düşüncələrdə;
o yollar bizi sevməz.
Bizimki illərimiz
düşüb itən
kələ-kötür yollardı.
Hər şey ayağımıza,
ayağımız ayağımıza
ilişər.
Oxşar günlərimiz çalalarda
bitişər.
Sadəliyi sadə olanlar sevər.
Bizimki torpaq yollardı,
bizimki taybatay açıq qapıdan,
şüşəsiz pəncərədən
bizə qucaq açan qollardı.
Torpaq da tez çəkər,
torpağı sevən
adamları.
Bizim üçün
fərqi nə,
bir gün gec, bir gün
tez...
Əslində,
bura da bizə elə o torpaq daxma kimidi.
Baxışlar
Bu dünyaya milyon-milyon adam
baxır,
bu baxışda
adam axır,
üzüb gedən
bir yelkənsiz gəmi kimi.
Milyon-milyon baxış
baxır;
xoş baxışlar,
bəd baxışlar,
qəm baxışlar,
nəm baxışlar,
kəm baxışlar...
Baxışların bu selində
üzüb getmək,
ötüb getmək,
itib getmək...
baxışlara tab gətirmək
asan deyil.
Baxışların cazibəsi,
nifrəti var,
töhməti var,
möhnəti var,
minnəti var.
Azdıracaq baxış səni.
Baxışların təsirindən çıxmaq
çətin.
Oxumasan itəcəksən,
bitirəcək.
Milyon-milyon adam baxır,
bu baxışda
adam axır.
Axıb gedir
doru sınmış,
yolu azmış
gəmi kimi,
boş küçədə
tənha qalan
dəli bir sərsəri kimi...
Sənsizlik havası
Apardın hər şeyi,
apardın özünlə.
Küləklərə qoşulub
sözlərimi apardın.
Sənə zillənən
baxışları apardın,
buludları, yağışları
apardın,
ruhumun rahatlığını,
gecənin addım
səsini,
sənə bağlı
yaddaşımı apardın.
Unutdum sevgi dolu nəğmələri,
baxışlarda kəlmələri.
İçimin sükutuna
ayrılıq yağır
sənsizlik havasından...
Rəfail Tağızadə
Ədəbiyyat
qəzeti.- 2019.- 27 iyul.- S.20.