Çiçək ömrü yaşamaq öz əlimizdə deyil,

Sən yenə də tez solmamağı öyrət.

Heliosa bənzəmək

Günəş gülümsəyir yer üzünə

Xoşbəxt günəş...

Dünya vecinə deyil onun

Yalnız buludlar üzünü örtəndə kədərlənir

Sonra... Yenə qalib olur günəş.

Qalib günəş! Əzəmətli günəş!

Öyrət bizə gülümsəməyi

və

çiçək kimi

solmamağı öyrət!

Axşamı gətirib ömrümüzə

batsan da

yenə gülümsəməyi

yenidən ömrümüzə gəlməyi öyrət!

Xoşbəxtliyi öyrət bizə!

Çiçək ömrü yaşamaq öz əlimizdə deyil,

Sən yenə də

tez solmamağı öyrət.

Biz sən ola bilmərik,

gözəl günəş,

sən

qaranlığa qalib gəlməyi

və

Heliosa bənzəməyi öyrət bizə!..

İyul küləyi

İsti iyul ayında

günəşlə savaşa çıxdı külək...

Eh, ay külək

Bu yaydan bir sən

xatirə qalacaqsan mənə

bir də ayrılıq

və xatirələr...

Səni indi xəzri kimi yox,

gilavar kimi görməyə ehtiyacım var

Öyrət mənə gilavar təmkinini

sakitləşməyi öyrət

Yol ver iyul günəşinə...

Səbirli ol, dər nəfəsini,

Sevindir gilavarı

sevindir məni...

Vivaldinin "Yay"ı

Onun "Payız"ında saralan yarpaqların

həsrəti, nisgili, intizarı,

"Qış"ında yağan qarın həzinliyi, sakitliyi,

"Yaz"ında yaşıl don geyən təbiətin

gözəlliyi,

əlvan çiçəklərin ətri var.

"Yay"ı isə bir başqadır Vivaldinin...

Çılğındır

ecazkardır...

Sanki bu il

yurdumuza gələn yaya həsr edib Vivaldi öz "Yay"ını...

Dünyanın hər yerinə fəsillər eyni cür gəlmir ki

amma bu yay bizə

bəstəkar Antonio Vivaldinin "Yay"ı kimi gəldi...

Əsib-coşan xəzrisi, yağışları, şıltaqlığı ilə

qaldı yaddaşımızda.

Eh, gözəl bəstəkar,

bizdə bu yay sənin "Yay"ına çox bənzədi...

sanki skripkalar göylərə eşitdirdi o gözəl bəstəni,

dedilər, bir az şıltaq olun,

günəşin altında yanıb, keçməyin,

zövq alın istidən də, küləkdən də...

Belə dedi Vivaldi

və

bu yay ruhu dincəldi təbiətin...

Həyat kimi...

Ölüm - hər şeyə bir anda son verməkdir

yazılacaq gözəl bir şeirə nöqtə qoymaqdır...

Bəlkə də o şeir

onu yazacaq şairi dünya durduqca yaşadacaq

Kim bilir?

Mən səndən həyatı sevməyi öyrəndim

Yazacağım yeni şeirə tez nöqtə qoymağı yox.

Daha gözəl yazmaq üçün

çox düşünməyi öyrəndim.

Sən elə həyatın özüsən

indi daha yaxşı başa düşürəm

sənin həyat olduğunu

məni yaşatmaq

və

həyatdan zövq almağım üçün

çalışdığını

və

mənim həyatım olduğunu

mən həyatdan -

səndən heç bezmədim ki

bilirsənmi?..

Qartal tənhalığı

Bir qartal uçurdu sakit bir yerdə

Uçurdu göy üzündə

Tənhalığa söykəyib qanadlarını

Uçurdu heç nəyə fikir vermədən

Tənhalıq idi sirdaşı

yol yoldaşı...

Uçurdu qartal

Sanki yerdən qaçıb

göy üzündəki ən gözəl dünyaya köçürdü qartal...

Adamlara yorulmamağı,

həyatdan bezməməyi öyrədən qartalın

Tənhalıq idi yol yoldaşı, sirdaşı

Həyat ona

göy üzündən zövq almağı öyrətmişdi, sanki

Həyat gözəldir...

Qartal tənhalığı da elə həyat qədər

gözəldir bəlkə də...

Getmə

Uzaqda yaxın olursan

yaxında uzaq.

Sən mənim ümidimsən.

Uzaqda da ol

yaxında da

təki məni tərk etmə

tərk etmə gözlərimi

tərk etmə əllərimi

ürəyimi...

O ürək səninlə yaşayır

o gözlər səninlə görür

yalnız səni görür...

Getmə

Belə getmə...

Hər havada səni görmək istəyirəm

Yayda günəşim olursan

Mən səndən

gizlənmək yox,

İstindən yanıb qaralmaq istəyərəm günəşim olsan

payızda yağış ol

yenidən sevim səni

payızı sevdiyimdən də çox...

Qışda soyuq qar ol

üşüyüm

sığınım sənə...

Bahar ol

yeni hava gətir ürəyimə

yeni nəfəs bəxş et mənə.

Sev məni

mən də

öləndən sonra da sevim səni

torpağın altında da

səni sevən ürəyimə gözəllik gətirsin

Tanrım...

Və

o torpaqda

gül-çiçək bitirsin...

Nə yaxşı ki...

Nə yaxşı ki tanıdım

və sevdim səni

Səni sevməkdən gözəl nə varmış ki həyatda?

Göy üzündə aydınlığı

gördüm səninlə

Aylı, ulduzlu gecələrdə işığı

Bir də günəşli səmadakı gözəlliyi

İstiliyi...

O gözəlliklərdən ayırma məni...

Ayrılığı yaşatma mənə

Mən bu cənnətdə cəhənnəmi görmək istəmirəm

ayrılıq cəhənnəmini...

İstəmirəm aydın səmam zülmət olsun

İstəmirəm günəşim sönsün...

Son şeir...

Dünyanın bəsirət gözünün açılmasıdır səhər

hava işıqlandımı ağı qara görmək olmur

sən mənim ömrümə o gözlər görməyən vaxt

qaranlıqda gəldin...

Aydınlatdın dünyamı

İşığa çıxardın məni

İndi o işıqda görürəm

və o işıq kimi sevirəm səni...

Ayrılmayaq,

Ayrılıqla ağrıtmayaq qəlbimizi

Ayrılmayaq

və

bu sənə yazdığım son şeir olmasın...

Yenə fikirliyəm, qəmginəm,

Başım yenə göy üzünün buludlu vaxtına bənzəyir

Amma kaş

buluda həsrət qalan göy üzünə bənzəyəydi

tərtəmiz

masmavi olaydı...

O zaman bu qədər dərdi yükləməzdi özünə

və mənə...

Xuraman Hüseynzadə

Ədəbiyyat qəzeti.- 2019.- 27 iyul.- S.28.