Ay işığı, dərviş
duası...
Naxçıvan dəftərindən
Könlümüzün
bağlı qapıları sənin üzünə
açılmazmı, ey Sevgili! İşıq düşməzmi
könlümüzün büllur baxışlarının
üstünə, əks olunmazmı... Yayılmazmı
gözlərimizdən yerə, göyə, kainata... Bir xəbər
könlümüzün bağlı qapılarından
çıxıb dartınmazmı bitməyən
yolçuluğun gözəlliyinə...
Yolumuzu sən
hopdurdun qəlbimizə, sən "Get!" - dedin, gedilməzmi...
Nə yol
dostları arzuladıq, nə yol dostları aradıq, amma nə
gördük, nə qovuşduq... Yolun sirrinin bir vərəqini
çevirdik, "Yeganə yolçu sənsən"
yazılmışdı...
Amin!
***
Bəzən
mənə elə gəlir, yaşadığımdan yüz dəfə
uzun bir ömürdən yorulub gəlmişəm buralara... Düşünməyə... düşünməyə...
düşünməyə... düşünməyə və
gülümsəməyə. Torpağı, göyləri,
insanları, yoxluğu, varlığı, Tanrını hiss
etməyə gəlmişəm...
Bu
çılpaq qayalarda, bu açıq gözlərlə
göylərə baxan torpaqlarda Günəş zərrəsi
birbaşa dərinliyə hopur... Bu çöllər Haqq-dan gələn
çağırışı birbaşa özünə çəkir...
Bu genişlikdə ayaq səsləri duyuram, qəlbimə
toxunmur, pıçıltılar duyuram, məni incitmir...
Nişanələrə
gəlmişəm... Əlamətlərə gəlmişəm...
Hər nədirsə, hər kimdirsə, qeybdən səsləyən
çağırışa gəlmişəm...
"Tanrıyla
arama girməyin" dediyim çox oldu...
Bu yerlərlə
Tanrının arasında heç bir sədd yoxdur... Əlini
uzatsan əlin çatır, yuxarı dartınsan ayaqların
yerdən üzülür...
Gəlmişəm
ki, bu dinclik məmləkətində Tanrıyla arama heç
nə, heç kim girməsin...
Səndən
gedən yol O-nda dayanır, O-nda nəfəsini dərir, O-ndan
qayıdıb bir də sənə gəlir...
Yorulmuşam,
Tanrı...
Yorulmuşam
və bir gecəyarısı Ay işığında
bardaş qurub oturub səni və özümü
düşünürəm...
Yorulmuşam
və əbədi dinclik üçün Sənə üz
tutmuşam...
Tez-tez
"Niyə?" deyə, "səbəb?" deyə soruşurlar...
"Sevgi"
deyirəm...
Dostlarımızdan
biri tez-tez mənə: "Tanrıya sual verin, Tanrıdan
soruşun" deyərdi...
Gülümsəyərdim...
"Tanrı
soruşulmuş suallara cavab vermir"...
Bir yerdən
sonra ancaq cavablar qalır... Aydın, dinc, səssiz, ancaq etibar
edərək duya bildiyimiz cavablar...
Bir
zamanlar qollarımızı qanad kimi açıb
özümüzü uçuruma buraxdıq... Bitsin deyə,
ya uçaq, ya çaxılaq, ya ölək, ya qalaq deyə...
Öldükmü,
qaldıqmı...
Nədir
bu mövcudluğun adı, kimik, nəçiyik,
kimçiyik...
Bəlkə bir insanda əks olunur cavab, bəlkə
genişliyində quşlar uçuşan bir parça göy
üzündə, bəlkə bir əlçim saralmış
otda. Bəlkə
ayağımıza toxunan daşda...
Bir dəfə kiçik bir oğlan uşağı əlini
atasının əlindən qoparıb hardansa peyda olan mavi bir
şarın arxasınca yüyürürdü. Külək şarı
havaya qaldırdı, şar səmanın
maviliyinə qarışıb görünməz oldu, uşaq
meydanın ortasındaca gözü göyə dikili dəqiqələrcə
dayandı. O bir damcı maviliyin nəhayətsiz maviliyə
qovuşmasına, mən onun heyrətinə baxırdım...
Nə
olursa-olsun - Cavab var...
***
QEYB-dən
çıxıb MÜLK olan CAN əzaba düşərmi,
düşməzmi... Bir gün MÜLK-ündən əl
çəkərmi, çəkməzmi...
Gedərmi, getməzmi?
Yolçuluğun
sonu heyrətdir... Ruh bağında ney səslənər...
Duaların, qovuşmaların qəlb ortasında ayrılan NUR
uzaqlara getməz, gedərsə də itməz, qayıdıb
bu yerlərin, bu daşın-torpağın, bu təkkənin
üstünə ələnər... Çillə hücrələrindən
çıxıb bu yuxulu evlərin hər qapısında
neçə cana yayılar...
***
Gözümü
minilliklərin o tayından bu yana adlayan xəzinə
qalasının - Əlincənin başı üstündən
dolandırıb yuxuya, sakitliyə dalmış kəndlərin
işıqlarına baxıram. Düşünürəm və
köksümün dərinliyində bir "cızz" edən
tel titrəyir... Yolunu Tanrıdan salan, Tanrıdan gəlib
Tanrıya qayıdan ruhların hənirini hiss edə-edə
yumulu gözlərimi Ay işığında əks edən
Günəşə tuturam...
Hər
şey nə qədər O-dur... Ancaq O!-
Var olan! Var Olan və Var Edən... Nə qədər çox,
nə qədər TƏK-sən, ey könlümün hakimi...
...- Sonra Eşqin sahibi gəldi.
-
Eşqin sahibi olmur...
-
Sözümü kəsmə. Hə, sonra Eşqin sahibi gəldi,
qapını döydü, içəridən...
-
Eşqin sahibi olmur...
- Dedim
axı, sözümü kəsmə. Qapını
döydü, içərindən kimsə qorxa-qorxa
"kimdir" - deyə soruşdu.
- Niyə
qorxa-qorxa?
- ...!
-
Yaxşı, susdum, danış...
- "Mənəm"
- dedi, Eşqin sahibi.
- ...
- Yaxşı,
de, de, de!
-
Eşqin sahibi olmur...
- Bəs
nəyi olur, bax, imkan vermədin gül kimi hekayəni
danışım, bir dinlə, gör nə olacaq?!
- Axı,
heç nə olmayacaq...
- Niyə?
- ...
- Dillən,
niyə, bax, niyə?
-
Çünki... çünki Eşqin sahibi olmur...
***
...Çünki
bu yerin qapısı həmişə açıqdır
- İçəri keçmək olarmı?
Xanəgaha
baxan xanım başını tərpədir:
- Əlbəttə,
buyurun, keçin, istirahətinizi edin...
Yerə
xalçalar döşənib, neçə dəfə gəlib-getmişəm,
ilk dəfədir içərini görürəm... "Deməli,
belə məsləhətdir...".
Kiçik pəncərələrdən birinin qabağında
oturub baxışlarımı Əlincəyə çevirirəm...
Sağ yanımda Nəiminin məzarı...
İnamının-inancının onu aparıb getdiyi hər
yerdən ayırıb ölümə sürüklədiyi
qayıdışın son nöqtəsi burda qoyulub... Onun nəşinə
bu torpaqlar sahib çıxıb... Qoymayıb
dağılsın, qoymayıb. ÖZ-ününkü
edib, ÖZ-ünə verib ruhunu, ovuclarına qoyub qapayıb,
alınmış canının, incidilmiş bədəninin
Tanrıya yolunu burdan açıb Haqq Aşiqləri...
Başımın
üstündə bir Qadının sevgi və vəfa
binasının günbəzi...
Tanrının evi olarmı? Olmaz... Tanrının YERİ olar, o
da eşqə təslim olmuş könlümüzdür, ey
Sevgili, harda olsaq bizimlə daşınır...
O gecə,
o aylı payız gecə yarısında türbənin həyətində
iri ağacın altında oturub uzaqda işıqları
parıldayan evlərə baxa-baxa o evlərdəki insanları
düşünürdüm... Bu yerlərin
insanlarını... Torpağının hər
qarışında, səmasının hər udumunda bir əli
köksünə sıxılıb vəhdətə
qovuşmuş, sınağından keçib
yolçuluğa bürünmüş dərvişlərin
ruhu dolaşan, bir gün üsyan içində mərkəzindən
ayrılıb, toz kimi dağılan zərrələrə
sahib çıxıb onları bir yerə toplayan dərviş
könüllərin dönüb-dolaşıb o insanların qəlbində,
gözlərinin dikildiyi, Tanrıya uzanan əllərinin
ilişib qaldığı yerdə yenidən can
tapdığına inanıram...
Bu
torpaqların sehri o insanların içinə hopub, bunu bilirlərmi,
bilmirlərmi... Görürlərmi, görmürlərmi... Görəsən, Ay işığında oturub
gözünü gecənin içinə zilləmiş bu
Müsafir barədə nə düşünərdilər?
Dəlimidir,
deyərdilər, divanədirmi, deyərdilər...
***
..."İlahi. Bu nə dinclik, bu nə səssizlik?..".
Sonra...
sonra bir anda illərdir axtardığım, dinşədiyim,
gözümü yumub həsrətini çəkdiyim o sehrli səsləri
eşidirəm... Məni dəfələrlə bu yerlərə
çəkib gətirən səbəbin içindən bir
asta pıçıltı dolur düşüncələrimə
- külək pəncərənin taxta çərçivələrini
tıqqıldadır... Bunun üçünmü gəlmişəm
uzaq-uzaq yollardan keçib buraya, bilmirəm... Amma nə
olursa-olsun, Haqqdan gəlir - başımı aşağı
dikib pıçıldayıram:
"Minnətdaram...".
Baxıcı xanım gəlir, dönüb üzünə
baxıram.
Günortadır, bəlkə də artıq getməli
olduğumu, qapını bağlamalı olduğunu deyəcək...
- Sizə
soyuq olar, aşağıdan bir şey gətirim...
Gülümsəyirəm:
"Minnətdaram!".
- Mən
nahara gedəcəyəm...
- Getməyimmi
lazımdır? - yerimdən qalxmaq istəyirəm.
Əlini uzadır... əlini elə uzadır, sanki məni mənim
görmədiyim bir ip üstündə görüb, tərpənsəm
yıxılacağımdan qorxur...
- Yox -
yox! Qapı açıqdır, nə qədər istəyirsiniz
oturun...
Çıxıb
gedir...
"Dincəl,
Müsafir, dincəl" - deyir pəncərəni döyəcləyən
barmaqların Sahibi... "QAPI açıqdır...".
***
Mən niyə burdayam?
Canını
sənə qaytaranların çağırışına gəlmişəm...
"Ol" deyənin, "Qal" deyənin, "Get" deyənin
çağırışına...
İlahi əmanətini
sevgiyə büküb, eşqə köçürüb,
Zahirdən Batinə keçən yolçuluqda bir ilahi Ruh məni
səsləyib, "Ey Məlaməti, Ordan keç
qayıt" - deyib...
Göylərin
pərdəsini aralayıb, Kitablar Anasını -
Aynasını nişan verib... "Mənəm"-
deyib, Ülvi Aləmdən gəlib gedən Yolçuların
bir gün yolu bu torpaqlardan mütləq keçməlidir..
***
Bəs sən
hardasan, ey Yolçu...
Hardasan?..
Nəyin
varsa soyun, çıxar at üstündən qəzəbi,
pisliyi, nəfsini, ucu-bucağı görünməyən istəklərini,
ayağındakı zəncirləri aç,
qollarındakı kəndirlərdən xilas ol...
Yol
yük götürməz, yükündən arın gəl...
Xəzinə
burda - Ruh Bağının səmavi yollarındadır...
***
Könlümüzü məbəd etdik, Sevgili Dost,
içində gizlətdik nəyimiz vardısa. Divarını
hördük, qapısını içəridən əridib
yoxluğa çevirdik. Yol qaldı - bizdən taa bizəcən,
get-gəlli dünyanın müsafir otağında sükutumuzu
duaya bağışladıq: Tanrı, Günəşi qoru...
və qoru anqappaq çiçək kimi Dost Könülləri...
***
Tanrı
gülümsəyir...
Sən
sadəcə o təbəssümü duy...
Gör hər yarpaq oyanışında, çiçək
canlanmasında necə bir həyat çağlayır.
Əllərini
köksünə sıx, Sevgili, gözlərini mavi səmanın
ənginliklərinə, kainatın dərinliklərinə
yum...
Eşqi düşün.
Döyüntüləri, dartılışı
düşün.
Yolu
düşün və yumulu gözlərlə sehrli kəlmələri
pıçılda:
Mən Səni
Sevirəm...
Amin!
Hədiyyə ŞƏFAQƏT
Ədəbiyyat qəzeti.- 2019.- 1 iyun.- S.13.