Ağaclardakı dənizlər,

dənizlərdəki yanan kimsəsiz kibritlər

və göy üzündəki torpaq.

...və bir də

alnımdakı qandallı qırışların edam günü.

Evimizin divar saatı

bağışlayır ana bətnlərinin günahını,

unuduram aynaların küçəsini Vətən olan hər yerdə.

...Sən demə,

hər şamın arxası bir qadın yuvası imiş.

Məni bağışlamağa can atma,

kəsməyib siqaret bədənindəki yağışlar.

...hələ də

maestronun eynəkləri müharibə aşiqidisə

yalnız sonuncu doğulan adam

diş çıxardacaq hər fəsil,

hər gün

sudan qorxan balıqlar qaçacaq kilsə zənginə.

İndi döydüyüm bütün qapılar da

süd dişinə tərəf açılır...

Sənsə tələsirsən üzü çətirlərin divarlarına sarı.

Daha bilmirsən ki,

nə qədər ki, qayıqlar var

demək, qovuşmaq vərdişdi, xoşbəxtlik deyil...

...Mən də

sonuncu məktubuna öyrəşəndə bildim,

bildim ki,

hər gecə akvarumdakı skripkanın notlarına

ölümünü sevdirməkmiş payız,

bir cüt ayaqqabı imiş arxamca düşən sabahlar.

...ağaclardakı dənizlərə,

dənizlərdəki yanan kimsəsiz kibritlərə

və

göy üzündəki torpağa qədər

qoy, küçələr gecələsin quşların dimdiyində.

Emil Rasimoğlu

Ədəbiyyat qəzeti.- 2019.- 15 iyun.- S.24.