Amazon ruhu - Əzizə Cəfərzadə
Azərbaycan qadını silsiləsindən
birinci yazı
Hər bir yazıçının əsərlərində
yüz qat obraz çəkisi, təsvir arealı olsa belə,
söyləmək istədiyi konkret mesaj olur. Əzizə Cəfərzadə
yaradıcılığında da görəcək, duyulacaq qədər
bu mesajı hiss etmək mümkündür. Bəli, üst qatda həmişə ümumi vətən,
dil, ərazi, adət və ənənə sayğısı
duyulur. Seçilən tarixi şəxsiyyətlərin
əsərlərə gəlməsi də təsadüfi
olmur. Əlbəttə, Şah İsmayıl Xətainin
tarixin qoynundan qopub ədəbi, bədii personaja çevrilməsində
Əzizə Cəfərzadənin əsas məqsədi təriqət
ayrı-seçkiliyinin gətirdiyi fəsadları abartmaq,
karma qanununu oxucunun anlayacağı tərzdə başa salmaq,
eyni zamanda vahid dövlət anlayışının vacibliyini
vurğulamaqdırsa, digər tərəfdən bütün
obrazların başı üzərində daimi bir ruh
dolaşımını hiss etmək mümkündür. Bu ruh qüdrətli, əyilməz, idraklı,
müdrik qadın ruhudur.
Doğrudur, yaradıcılıqda şəxsiyyət
faktorunun önəmi kölgədə qalsa da, əsas
istedadın olub-olmaması qəbul edilsə də, amma bir
gerçəklik vardır ki, ondan qaçmaq mümkün
deyil.
Biz bədii əsərlər vasitəsilə
asanlıqla qələm adamının psixoloji durumunu aça
bilərik. Bünövrəsində bitkinlik, bütövlük
olmayan şəxsin cümlələri də
qırıq-qırıq olacaq. Oxucu olaraq
şəxsin yazdığı mətnlərdə xaotik durumla
da üz-üzə qala bilərik. Belə
anlarda anlamarıq ki, bu qırıq fikirlərlə müəllif
nə demək istəyir axı. Nəyi
bildirmək istəyir, nəyə eyham vurur, mesajı nədir,
bilmərik. Çünki natamam kompleksiyada mövcud olan
şəxslər tam fikir yaradıcısı ola
bilmir. Bu, faktdır. Şəxsən mən
dəfələrlə bədii mətnlərilə tanış olduğum insanların şəxsiyyətinə
də diqqət ayıranda bunun fərqinə varıram. Mütləq mətnlə müəllif arasında
paralel mövcud olur. Mətn müəllifin
daxilindən keçirdiyi aləmin inikasıdır. Bu daxili aləmdə şəxsiyyət faktoru,
yaradıcılıq, istedad qovuşuğunda əgər
harmoniya varsa, fundamental əsərlər ərsəyə gələ
bilir. Əgər müəllifin daxili aləmi
labirintdən ibarətdirsə, fikirlərində
dağınıqlıq, xüsusiyyətində ziddiyyət
mövcuddursa, düşüncələr çirklənmiş
şəkildə cümləyə, mətnə çevriləcək.
Həmin mətnlərlə tanış
olduğumuzda özümüzdən qeyri-iradi
qıcığın yaranmasını da hiss edə bilərik. Mətn oxucuda
dolaşıqlıq, çıxılmazlıq hissini verirsə,
qaranlığa sürükləyirsə, demək ki, artıq
oxucu müəllifin ruh halına daxil olub. Oxucu buradan real
həyata ya yazıçının insafına görə
sağ-salamat keçid edəcək, ya da Homerin Odisseyi kimi
qaranlıq dünyanın əcaib məxluqları arasında
çarpışmalı olacaq. Bir
sözlə, xarakter mütləq şəkildə
yazılarda özünü göstərə bilir.
Mənim üçün Əzizə Cəfərzadə
yaradıcılığı da bu baxımdan çox diqqətəlayiq
mərtəbədədir. Öncə əsərlərdə
ruhumun səsinə cavab verən qadınla üz-üzə
qalıram, sonrakı mərhələdə isə müəllif
yazı priyomlarını açmaqla tarixin, ədəbiyyatın
qovuşuğunda bədii əsərlərin yaranması məharətini
yazıçı olaraq öyrənə bilirəm.
Əzizə Cəfərzadə
yaradıcılığında Amazon qadın ruhu istənilən
situasiyada özünü büruzə verir. Tarix, ədəbi
olayların fövqündə adıçəkilən
qadın obrazlarını ümumi bir xətt birləşdirir.
Onlar müdrik, düşüncəli, idrakı
yetkin olan, xarakteri görünən qadınlardır. Sərtdirlər - Afina Pallada kimi, müstəqildirlər,
cəsarətlidirlər. Amma bir o qədər
də zərifdirlər, gözəldirlər. Bu
qadınlarda kişilərə xas intellekt nə qədər
hiss olunursa, amma qadına xas xüsusiyyətlər də
müəllif tərəfindən unudulmur. Dahi Nizami Gəncəvinin
"Erkəksiz yaşayan bu dişi ceyran / Gözəldi,
göyçəkdi erkək tovuzdan... Xoşsöhbət,
ürəyi saf, mətanətli / Bir pəri əndamlı,
xoş təbiətli" kimi təsvir etdiyi Bərdə
hökmdarı Nüşabəni ideal qadın obrazı olaraq Əzizə
Cəfərzadə yaradıcılığında da görə
bilirik.
"Bakı-1501" tarixi romanında əsas vurğu nə
qədər Şah İsmayıl Xətai obrazı üzərinə
düşürsə, yaradılan qadın obrazları da
kölgədə olurmuş kimi yaradılmır, romanı zənginləşdirmək
üçün paralel xətt olaraq işlənmir. Müəllifin
həssascasına yaratdığı qadın surətləri
siyasi missiyanın, situasiyanın, taleyüklü məsələlərin
öhdəsindən məharətlə gəlməyi
bacarır.
Əsərin kulminasiya nöqtəsi sayıla biləcək
Şah İsmayıl və Qazi bəyin həyat
yoldaşının qılınc savaşı səhnəsi məharətlə
işlənib.
Qarşısındakının qadın
olmasından xəbərsiz olan İsmayıl bir kişiylə
döyüşürmüş kimi qılınca
sarılır. Həyat
yoldaşının qiyafəsini geyinən, vətəninin
ağır durumda olduğunu dərk edərək mübarizəyə
qatılan Sultanbəyim heç tərəddüd etmədən
İsmayılı üzbəüz döyüşə dəvət
edir. Biz Sultanbəyim timsalında
"Kitabi-Dədə Qorqud" dastanında özünə ədəbi
yer tutan qadınları görmüş oluruq. Nizami Gəncəvi yaradıcılığında təsvir
edilən Nüşabələri, Şirinləri, Fitnələri
görmüş oluruq. Qılınc
savaşında İsmayıla qalib gələn Sultanxanım
son anda ana mərhəməti ilə rəqibini əfv edir.
Halbuki, döyüşə qədər biz
Bibixanımın necə Sultanxanıma çevrilməsini
müşahidə etmişdik. Adi rəiyyət
qızının saraya gəldikdən sonra necə dəyişməsi
prosesi bizim gözümüz önündə baş verir.
Məleykə tərəfindən saray
qadınlarına qarışmayacağı təqdirdə
saraya gətirilən Bibixanım sevdiyi kişinin
yardımıyla əli qılınclı, yazmağı
bacaran birinə - sözükeçən, müdrik, cəld,
cəsarətli Sultanxanıma çevrilə bilir. Bernard
Şounun "Piqmalion" pyesində adi gülsatan
qızın ali düşüncə
sahibinə çevrildiyini gördüyümüzdən fərqli
olaraq, bu hadisədə sadəliyin, dayanıqlı,
düzgün tərbiyənin olduğu təqdirdə əlavə
elementlərlə - yazmağı, oxumağı öyrənməklə,
sonrakı mərhələdə at çapmağı,
qılınc oynatmağı öyrənməklə əlavə
zənginlik qazanan qadın obrazını görürük. Bu, Azərbaycan qadını nümunəsidir.
O nümunə ki, hal-hazırda yaddaş bazamızdan
uzaqlaşmaqdadır. O nümunə ki, az
hallarda cəmiyyətimizdə rast gəlinəndir. O nümunə
ki, məhz Əzizə Cəfərzadə timsalında
yaddaş kartı olaraq xatırlana bilər.
Hal-hazırda mahiyyətindən uzaqlaşan feminizm termini
bundan öncə, indiki mahiyyətindən fərqli olaraq daha
saf və daha gözəl mahiyyəti ehtiva edirdi. Elə bu səbəbdən
termin artıq öz ideal çəkisini itirdiyi
üçün Əzizə Cəfərzadə yaradıcılığına
və yaxud Nizami Gəncəvi ruhuna feministik ab-hava deməkdən
bir az çəkinirəm. Amma
istənilən halda Əzizə Cəfərzadə
yaradıcılığında qadına pərəstişin,
Azərbaycan qadınını ən gözəl rənglərlə
təsvir etmənin ucalığını görə bilərik.
Əlbəttə, Naxçıvanın qadın
hökmdarına həsr olunmuş "Cəlaliyyə",
"Zərrintac Tahirə" kimi romanların müəllif tərəfindən
yaradılması təsadüfi deyil. "Zərrintac Tahirə"
romanının ön sözündə "Hörmətli
oxucum! İstəyirəm biləsən ki, məqsədim
babiliyin tarixi və ya babiliyin islamiyyət, xüsusən
şiəliyə qarşı mübarizə tarixini göstərmək
olmamışdır. Materialları oxuduqca məni cəlb
edən bu hərəkata qoşulan bir çox insanın, hər
şeydən əvvəl, Cənubda yaşayan azəri
türklərinin azadlıq, istiqlaliyyət uğrunda
mübarizə əzmi, bu vuruşmalarda nəinki
oğulların, hətta Rüstəmə, Qürrətüleyn
kimi cəngavər qızların cürəti, yenilməzliyi
olub..." sözləri fikrimizi bir daha təsdiqləyir. Bu qadınlar ad, titul, bölgə baxımından
yazıçı tərəfindən fərqli
yaradılmağa çalışılsa da, ümumi xarakter
baxımından heç də fərqli deyillər. Bir sözlə, yazıçı bu mükəmməl
havanı oxucuya məharətlə ötürə bilir.
Əzizə Cəfərzadə əsərlərinin dili
folklor çaları ilə olduqca zəngindir. Yox, bu dil əyalət
dilini xatırlatmır, məzhəkə naminə işlədilmir.
Və yaxud son zamanların yaranmış əsərlərində
əyalət deyibən olduqca dialektik dilə müraciət
edilməyib. Qətiyyən. Biz Cəfərzadə əsərlərini oxuyarkən
yaddaşımızın unudulmuş nöqtələrinin
oyanışını hiss edirik. Unudulmuş terminləri,
geyim mədəniyyətinə aid çalarları, müraciətlərin
fərqli notlarını, gündəlik həyatın o zamankı halını
rahatcana beynimizdə canlandıra bilirik. Bəlkə də
bizim - müasir
yazarların ən böyük qüsuru əsərlərimizdə
Azərbaycan insanından uzaqlaşmağımızdır. Azərbaycan insanı dedikdə isə əyalət
üzərinə qaçıb primitiv biçimli obrazları
yazıya gətirməyimiz anlaşılmamalıdır. Əzizə Cəfərzadə
daha aristokratik fikir adamlarını bədii əsərlərinə
dəvət edirdi. Onlar şairlər, rəssamlar,
ictimai xadimlər, vətənsevərlərdilər.
Onun əsərlərində yaradılan Azərbaycan
mühiti lokal, məhdud, aləmlərdən təcrid
olunmuş şəkildə görünmür. Nəfəs alma genişliyi
qədər yazıçı milli kimliyə arxalanaraq, öz
qiymətini bilərək, cəmiyyətin, düşüncənin,
həyata baxışın qüsurlarını da göstərib
tarixin cızığından çıxmamaq şərtilə
Azərbaycan mühitini pafosdan uzaq, adi, sadə və dəyərli
təsvir etməyi bacarır. Azərbaycan insanının ali düşüncəsini, həm də
primitiv həyat baxışını da qələmə
almaqdan çəkinməyib. Qüsurları ana
kimi, müdrikcəsinə göstərməyi bacarıb.
Hətta həll yollarını da söyləməyi
unutmayıb.
"Aləmdə səsim var mənim" romanı ilə
yazıçı təkcə Seyid Əzim Şirvani portretini
yaratmır. Eyni zamanda cəmiyyətin dar düşüncəsinə,
Sonakimilərin daima dışlanmasına, həzzin,
zövqün hardasa, heç kimə məlum olmayan uzaq cənnətlərdə
olmasının "niyə"liyinə diqqət çəkməyi
bacarıb. Şeir məclisində ilk dəfə
qadınları üzüaçıq görən Seyid
Əzim Sonanın rəqsi qarşısında bihuş olur.
Həmin anda "niyə"lər onun iç
dünyasını alt-üst edir. Və yaxud rus
rəssamının yaratdığı canlı həyat təsvirlərini
görən şair "Ya Rəbbi, bəs nə
üçün bizə rəsm etmək, insan surətini
canlandırmaq qadağan olub. Niyə bizim mollalar deyir ki,
guya sən, ey böyük xaliq, çəkilən hər bir
rəsm üçün o haqq dünyada çəkən rəssamdan
can istəyəcək, çəkdiyi surəti
canlandırmağı tələb edəcəksən... Kərəminə şükür, Xudaya, nə
üçün bizim bədbəxt müsəlmana
dünyanın ən gözəl nemətləri qadağan
olunub?" - deyir.
Ana obrazı qadın obrazının üst mərhələsi
kimi Əzizə Cəfərzadə
yaradıcılığında daha baş mərhələdədir. "Bakı-1501"
romanında Şah İsmayıl və Sultanxanım əhvalatı
kimi, "Zərrintac Tahirə" romanında ana Bədrünnisan
və Zərrintac arasında olan dialoqda ana həssaslığını
bütün çılpaqlığıyla hiss edə bilərik.
Bütün bu həssaslığa rəğmən
yazıçı Zərrintac obrazı vasitəsilə
qadın həqiqətini də vurğulamağı unutmur:
"Ana, canım ana! Axı sən məni
başa düşürsən. Sən axı bilirsən
ki, sənin tərbiyənlə, atamın öyüdü, təlimilə
böyüyən adam heç vaxt pis
iş tutmaz, heç kəsi pis yola çağırmaz... Bu bədbəxtlər bizim
bacılarımızdır. Niyə gərək
ata evində ata-qardaş, ər evində ər, qayın,
qayınata, özünün doğub böyütdüyü
oğul onun başının ağası olsun? Qadın
istəsə çadra içində də, dar divarlar
arasında da pis iş tutar. İstəməsə
- bir ordu ona sahiblənə bilməz. Nəfsini udar,
boğular, yerlərdə ölüsü qalar - təslim
olmaz!".
Düşünürəm ki, hər bir yazıçının
konkret ədəbiyyat missiyası mövcuddur. Bəli,
sıradan biri kimi ədəbiyyat sərgisindən ötüb
keçənlər də var. Bəlkə də indi onlar daha
parlaq və daha görünəndirlər. Olsun. Bəs sabah
xatırlanacaqlarmı? Sual budur.
Həqiqi ədəbiyyatdan, həqiqi ədəbiyyat xidmətindən
danışınca gözlərimiz önündə konkret
imzalar sıralanır. Kimisi avamlığımızı
çılpaqlığı ilə bizə qandırmaq
üçün, kimisi "Əkinçi" adına
jurnalistika torpağına toxum səpmək üçün,
kimisi dramaturgiya, opera, kino, teatr sənəti adına iş
görmək üçün ədəbiyyat meydanında
yaratdılar, insan kimi yaşadılar və getdilər. Qara torpağa çevriləndən sonra
bütün titullar "yox"a çevrilir. Yerdə əlahəzrət söz qalır. Yaratdınmı, yazıya ala bildinmi,
bacardınmı? Əgər bacardınsa,
söz xatirinə deyil, ədəbi missiya xatirinə
yazdınsa, deyilməli kəlməni vaxtında, zamanında
deyə bildinsə, xatırlanacaqsan. Yaşadığın
dövrdə çarmıxa çəkilsən belə,
"göylərə çəkilib" deyib də əbədiyaşara
çevriləcəksən. Bu baxımdan
Əzizə Cəfərzadə yaradıcı
işığına yaxın olunca əski kultun, yaddan
çıxmış adətlərin, unudulmuş xarakterlərin
ilkin hüceyrəsini, nüvəsini tapmış olursan.
O başlanğıc Azərbaycan insanı önünə
şəxsiyyət vəsiqəsi olaraq qoyulur. Bizə
kimliyimizi xatırladır.
Günel EYVAZLI
Ədəbiyyat qəzeti.- 2019.- 15 iyun.- S.18-19.