Üzr istəməyi bacaran
Sən demə,
ömrün elə bir mərhələsi varmış ki, "xatirə" sözünün
özü belə kədər gətirirmiş. Sözdən
çəkinirmiş adam, sözün kədər yükündən,
gözünü qaldırıb
baxmağa çəkinirmiş
hətta... Amma yox, bu kədərin kölgəsində
arabir görünüb
yox olan, çınqı kimi közərən günlər
də yox deyil. Axtarmağa dəyər...
Bax, tapdım. Gör hansı zamana qayıtmışam, təxminən
iyirmi beş
il əvvələ. İnsan düşüncəsi,
doğrudan da, hüdudsuzmuş...
Jurnalistika fakültəsi. Beşinci mərtəbə. 513-cü otaq.
Görkəmli ədəbiyyatşünas alim,
yazıçı, tənqidçi,
filologiya elmləri doktoru, professor... bu titulların sayını,
əlbəttə, artırmaq
da olar. Sadaladıqlarıma
bu gözəl insanın şəxsi keyfiyyətlərini də
əlavə etmək olar, həyat dəftərindəki ağrılı-acılı,
mübarizə dolu səhifələri, hər
şeydən üstün
olan həyat eşqini, doqquz dəfə əməliyyat
olunmasına baxmayaraq,
xəstəliklə mübarizə
əzmini...
Mənsə onun məhz insan kimi, şəxsiyyət
kimi portretinə üz tutacam. Bu, bir mənəvi borcdu həm də. Gör neçə il
keçib... O uzaq keçmişdəki ucaboy,
zərif qız indi həyatın çox keşməkeşlərindən
keçən biri kimi ətrafdakı gənclərə, yeniyetmələrə
məsləhət verir.
Oxuduqlarından, müşahidə edib öyrəndiklərindən,
yaşadıqlarından danışır.
Və bu danışılanların içində
yaddan çıxmayan
bir epizod da var; görkəmli
alim, yazıçı,
tənqidçi, professor
Qulu Xəlilli ilə bağlı.
Əvvəlcə onu deyim ki,
Qulu müəllimdən
hamı çəkinirdi,
istər müəllimlər
olsun, istərsə də tələbələr;
sözü üzə
şax deməsinə,
sözünün ağası
olmasına, sərt davranışına görə. Üzdən
də həmişə
sərt, bir az da acıqlı görünərdi.
Bu da təsadüfi
deyildi. Yaşadıqlarından çoxumuz xəbərdardıq,
bizim evdə atamın kitabxanasında onun "Atam və mən", "Yaşamaq istəyirəm"
kitabları da vardı. Belə bir atalar sözü
var: "Qurd balası anasından zülm gördüyü üçün zalım olar". Elə bil Qulu müəllim bu ağır atalar sözünün yeriyən
şəkliydi. Heç üzü
gülməzdi, demək
olar. Tələbələr onu bəzən
də əzazil müəllim kimi görür, nəsə soruşmağa da ürək eləmirdilər.
Danışacağım xatirə isə
o gün o yalançı
təəssüratı bir
anda alt-üst etdi, əsl insan, səxsiyyət, pedaqoq obrazı yarandı gözlərimiz
önündə və
indi bu yazını
oxuyanların da xəyalında bu obraz canlanacaq.
Adi dərs
günlərindən biriydi. Qulu müəllim,
yadımda deyil, hansısa mövzuda cani-dildən, böyük
həvəslə mühazirə
oxuyurdu. Birdən üzünün
ifadəsi qəfil dəyişdi. Pıçıltı eşitmişdi. Sözünü
kəsib auditoriyaya səsləndi: "Eşşəklər!"
Daha bir neçə söz dedi, yadımda deyil. Necə ayağa qalxdığımı
bilmədim, deyəsən,
ümumi auditoriyaya deyilən sözlərdən
heç kim
yox, təkcə mən özümü təhqir olunmuş saymışdım. Uzun-uzadı "çıxış" etməyə
başladım. Öz
sözlərimdən də
yadımda qalan bunlardı: "Siz bizi - gələcəyin jurnalistlərini müti, başıaşağı, haqqını
bilməyən kütlə
kimi formalaşdırmaq
istəyirsiz?" Gözlənilməz "çıxış"ımdan
Qulu müəllimin əhvalı dəyişdi,
sözümü kəsib
qətiyyətlə dedi:
"Qızım, mən
səndən üzr istəyirəm!"
Sevindim, əlbəttə. O dövrlər
indiki kimi deyildi. İndi 7-8 yaşlı uşaq
da öz hüquqlarını yaxşı
bilir. İndi lap haqlı olsan
belə, balaca uşağa da "ayağın yandı, geri çək" deyə bilməzsən.
O dövr isə başqa idi. Və məhz o dövrdə, o auditoriyada o qədər tələbənin qarşısında
o boyda professor- hamının
çəkinib hörmət
etdiyi, yol verdiyi Qulu Xəlilli
məndən üzr istəmişdi.
Öz
"qələbə"mə başım
qarışmışdı, sevinirdim, fikirlərim durulanda isə "o boyda professor"un məndən
üzr istəməsinin
sözün əsl mənasında böyüklük
olduğunu anladım.
...O bu, Qulu müəllimin
sevimlisinə çevrildim,
hər söhbətdə,
hər yeni mövzunun müzakirəsində,
hər seminarda mənə ayrıca müraciət edər,
"Qırmızı paltolu
qız, sən nə düşünürsən
bu haqda?" - deyərdi. Qış günlərində
dərs otaqları kifayət qədər isti olmurdu, o səbəbdən paltomuzu
çiynimizə atıb
oturardıq. Mənim paltom
isə, Qulu müəllimin dediyi kimi, qırmızı yox, moruğu idi. Nə fərqi, yaxın rənglərdi... Qulu müəllimin
dilində adım
"qırmızı paltolu
qız" qalmışdı.
Holland rəssamı Yan Vermeerin
məşhur "Mirvari sırğalı qız" əsərini xatırlayıram yaza-yaza...
Günlər keçirdi, mükalimələr
davam edirdi müxtəlif mövzular ətrafında. Hətta bir dəfə
Qulu müəllimin öz yazısına da rəy bildirdim,
özü də müsbət deyildi bu rəy. Yenə təmkinlə qarşıladı.
...Semestr başa çatdı və mənə "4" yazdı
Qulu müəllim. Heç fərqi yoxuydu mənimçün, mənə
görə əsas o idi ki, şəxsiyyətimə
kölgə salan nəsə olmasın, qiymətin nə fərqi?
...Yenə aylar keçdi. Günəşli günlərin birində Qulu müəllimin xəstəxanada yatdığını eşitdik. Qızlarla birgə baş çəkməyə getdik. Məni görəndə... indiki kimi yadımdadı, gözləri doldu, növbəti dəfə üzr istədi: "Bağışla, qızım, sənə "4" yazmışam...". Özüm də çaşıb qaldım: "Eybi yox, müəllim, qiymətin nə əhəmiyyəti?..". Budəfəki üzrxahlıq məni sevindirmədi və o vaxtdan ta Qulu müəllim Allahın rəhmətinə qovuşana qədər onunla bağlı xatirələr yalnız kədər doğurdu məndə.
...Bir də bu gün sevindim, bu yazını qələmə alanda. Sevindim ki, belə nəhəng bir insan keçib həyatımdan - üzr istəməyi bacaran!
Hicran HÜSEYNOVA
Ədəbiyyat qəzeti.- 2019.-
22 iyun.- S.22.